ការរងទុក្ខដែលមកពីការប្រកាន់វណ្ណៈ
ការរងទុក្ខដែលមកពីការប្រកាន់វណ្ណៈ
«មនុស្សប្រហែលជាមានសិទ្ធិស្មើគ្នា ប៉ុន្តែគ្មានអំណាចណាសោះនៅលើផែនដីដែលអាចធ្វើឲ្យបានដូចនេះទេ»។
អ្នកនិពន្ធម្នាក់ជនជាតិបារាំងពីសតវត្សទី១៩ ឈ្មោះអរនររេដឺបល្សាក បានមានប្រសាសន៍នូវពាក្យខាងលើនេះ។ តើអ្នកឯកភាពនឹងទស្សនៈរបស់គាត់ទេ? មនុស្សជាច្រើនមានទំនោរចិត្តថា ការបែងចែកវណ្ណៈគឺជាការខុស។ ក៏ប៉ុន្តែ សង្គមមនុស្សនៅតែបែងចែកវណ្ណៈ សូម្បីតែនៅក្នុងសតវត្សទី២១យើងនេះក្ដី។
លោកខាលវិនឃូលិចដែលជាប្រធានាធិបតីនៅសហរដ្ឋអាមេរិកពីឆ្នាំ១៩២៣ ដល់ឆ្នាំ១៩២៩ បានយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះបញ្ហាដែលបណ្ដាលមកពីការប្រកាន់វណ្ណៈ និងគាត់បានរៀបរាប់ថា៖ «នៅទីបំផុតនឹងមានការបំបាត់ចោលនូវវណ្ណៈខ្ពង់ខ្ពស់»។ ប្រមាណ៤០ឆ្នាំក្រោយពីលោកឃូលិចបំរើជាប្រធានាធិបតី នោះមានគណៈកម្មការឃើនើបានត្រូវរៀបចំឡើងដើម្បីសិក្សាអំពីទំនាក់ទំនងរវាងពូជសាសន៍ផ្សេងៗ។ គណៈកម្មការនោះបានសង្ស័យថា នៅទីបំផុតសហរដ្ឋអាមេរិកនឹងត្រូវបែងចែកឲ្យមានសង្គមពីរប្រភេទ គឺ«សង្គមមនុស្សសម្បុរខ្មៅ និងសង្គមមនុស្សសម្បុរស ដែលរស់នៅដោយឡែកពីគ្នានិងគ្មានភាពស្មើគ្នាឡើយ»។ មនុស្សខ្លះអះអាងថា ទំនាយនេះបានក្លាយទៅជាការពិតហើយ និង«ការបែងចែកខាងពូជសាសន៍និងខាងសេដ្ឋកិច្ចនោះ ក៏កំពុងតែរីករាលដាលធំឡើងៗ»នៅប្រទេសនោះ។
ហេតុដូចម្ដេចបានជាមានការពិបាកម្ល៉េះ ក្នុងការបង្កើតឲ្យមានភាពស្មើគ្នា? លក្ខណៈរបស់មនុស្សជាតិជាដើមហេតុមួយ។ លោកវីល្លៀមរ៉ាន់ដូលហឺស អតីតសមាជិកសភាបានមានប្រសាសន៍ថា៖ «មនុស្សទាំងឡាយបានត្រូវបង្កើតមកយ៉ាងហោចណាស់មានភាពស្មើគ្នាមួយ ដែលនោះគឺជាការប៉ងប្រាថ្នាចង់បានភាពមិនស្មើគ្នា»។ តើគាត់ចង់មានន័យអ្វី? នៅសតវត្សទី១៩ ជនជាតិបារាំងម្នាក់ ឈ្មោះអនរីបិក ដែលជាអ្នកនិពន្ធល្ខោនបានមានប្រសាសន៍ដែលប្រហែលជាស្រួលយល់ជាងដោយថា៖ «មូលហេតុដែលមានការពិបាករកភាពស្មើគ្នា នោះ គឺមកពីយើងចង់បានភាពស្មើគ្នាជាមួយអ្នកធំតែប៉ុណ្ណោះ»។ នេះបានសេចក្ដីថា មនុស្សចង់ស្មើភាពជាមួយអស់អ្នកដែលមានវណ្ណៈខ្ពង់ខ្ពស់ក្នុងសង្គមជាងខ្លួន តែមានមនុស្សតិចទេដែលសុខចិត្តលះបង់សិទ្ធិពិសេសនិងប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួន ដើម្បីឲ្យបានស្មើភាពជាមួយនឹងមនុស្សដែលមានឋានៈទាប។
តាំងពីសម័យមុន មនុស្សបានកើតមកជាជនសាមញ្ញ មានវណ្ណៈអភិជន ហើយក៏មានពូជពង្សស្តេចផងដែរ។ នៅតំបន់ខ្លះៗសព្វថ្ងៃនេះ ក៏នៅមានវណ្ណៈបែបនេះផងដែរ។ ក៏ប៉ុន្តែនៅប្រទេសភាគច្រើនសព្វថ្ងៃនេះ ការមានទ្រព្យសម្បត្ដិនិងការអត់មានវត្ថុទ្រព្យជាអ្វីដែលបញ្ជាក់អំពីឋានៈមនុស្ស ថាស្ថិតក្នុងឋានៈខ្ពស់ មានជីវភាពមធ្យម ឬមានឋានៈទាប។ តែក៏នៅមានកត្ដាផ្សេងទៀតដែលបញ្ជាក់ពីវណ្ណៈនិងឋានៈ ដូចជាពូជសាសន៍ កំរិតនៃការអប់រំ និងការចេះអក្សរជាដើម។ នៅតំបន់ខ្លះ ការប្រកាន់ភេទក៏ជាហេតុចំបងឲ្យគេរើសអើងដែរ ដោយចាត់ទុកស្ត្រីជាមនុស្សមានឋានៈទាបថោក។
តើអាចមានក្ដីសង្ឃឹមទេ?
ការបង្កើតច្បាប់សិទ្ធិមនុស្សបានជួយដកចេញនូវឧបសគ្គខ្លះៗខាងវណ្ណៈ។ នៅសហរដ្ឋអាមេរិកគេបានបង្កើតច្បាប់ដែលហាមមិនឲ្យបែងចែកវណ្ណៈ។ នៅប្រទេសអាហ្វ្រិកខាងត្បូងគេបានបំបាត់ចោលនូវការប្រកាន់ពណ៌សម្បុរ។ ទោះជានៅមានទាសករនៅឡើយក៏ដោយ តែចំពោះប្រទេសជាច្រើន នេះជាការខុសច្បាប់។ នីតិកម្មខ្លះៗបានបង្ខំឲ្យមនុស្សទទួលស្គាល់សិទ្ធិរបស់មនុស្សជាតិដើមក្នុងការធ្វើជាម្ចាស់ដី ហើយច្បាប់ដែលប្រឆាំងនឹងការរើសអើងក៏បានកាត់បន្ថយនូវទុក្ខព្រួយរបស់មនុស្សដែលមានឋានៈទាបផងដែរ។
តើការបង្កើតច្បាប់ទាំងនេះបញ្ជាក់ថា ការប្រកាន់វណ្ណៈបានមកដល់ទីបញ្ចប់ឬ? មិនមែនទេ! ទោះជាឥឡូវនេះមិនសូវមានការបែងចែកវណ្ណៈក៏ដោយ នោះក៏មានការបែងចែកថ្មីទៀតបានលេចឡើងដែរ។ សៀវភៅការប្រឆាំងគ្នារវាងមនុស្សវណ្ណៈផ្សេងៗក្នុងសម័យកុំព្យូទ័រ (ជាភាសាអង់គ្លេស) បានចែងថា៖ «សព្វថ្ងៃនេះការបែងចែករវាងក្រុមអ្នកជំនួញនិងក្រុមបុគ្គលិកនោះ ទំនងមើលទៅដូចជាមិនសូវត្រឹមត្រូវប៉ុន្មានទេ។ មូលហេតុគឺមកពីក្រុមទាំងពីរនេះបានបែកបាក់ទៅជាក្រុមតូចៗឯទៀត ដែលពួកគេសុទ្ធតែជាមនុស្សពូកែខឹង»។
តើមនុស្សលោកត្រូវមានការបែងចែកដូចនេះរហូតឬ? អត្ថបទជាបន្ទាប់នឹងបង្ហាញថា នេះមិនមែនជាស្ថានការណ៍ដ៏គួរឲ្យអស់សង្ឃឹមនោះឡើយ។