ចូរឲ្យតម្លៃចំពោះកិច្ចប្រជុំពិសិដ្ឋរបស់យើង

លេង

ចូរឲ្យតម្លៃចំពោះកិច្ចប្រជុំពិសិដ្ឋរបស់យើង

«អញនឹងនាំគេមកឯភ្នំបរិសុទ្ធរបស់អញ ហើយឲ្យគេបានអរសប្បាយនៅក្នុងដំណាក់របស់អញ ដែលសំរាប់ជាទីអធិស្ឋាន»។—អេសាយ ៥៦:៧

១. តើព្រះគម្ពីរផ្ដល់ហេតុអ្វីខ្លះក្នុងការឲ្យតម្លៃចំពោះកិច្ចប្រជុំរបស់យើង?

ព្រះយេហូវ៉ាបានប្រមូលរាស្ត្រទ្រង់ដែលរួមបញ្ចូលពួកគ្រិស្តសាសនិកចាក់ប្រេងតាំងនិងគូកនរបស់គាត់ឲ្យមកថ្វាយបង្គំទ្រង់នៅឯ«ភ្នំបរិសុទ្ធ»របស់ទ្រង់។ ព្រះយេហូវ៉ាកំពុងតែធ្វើឲ្យពួកគេអរសប្បាយក្នុង‹ដំណាក់របស់ទ្រង់សំរាប់ជាទីអធិស្ឋាន› ពោលគឺព្រះវិហារខាងវិញ្ញាណដែលជា‹ដំណាក់ជាទីអធិស្ឋានសំរាប់គ្រប់ទាំងសាសន៍›។ (អេសាយ ៥៦:៧; ម៉ាកុស ១១:១៧) ការទាំងនេះបង្ហើបឲ្យដឹងថា ការថ្វាយបង្គំព្រះយេហូវ៉ាជាអ្វីបរិសុទ្ធនិងមានលក្ខណៈខ្ពង់ខ្ពស់ផងដែរ។ ការឲ្យតម្លៃយ៉ាងត្រឹមត្រូវចំពោះកិច្ចប្រជុំ ការសិក្សានិងការថ្វាយបង្គំព្រះ បង្ហាញថាយើងមានទស្សនៈដូចព្រះយេហូវ៉ាចំពោះអ្វីៗដែលពិសិដ្ឋ។

២. តើអ្វីបង្ហាញថាព្រះយេហូវ៉ាចាត់ទុកកន្លែងដែលទ្រង់ជ្រើសរើសឲ្យមនុស្សថ្វាយបង្គំទ្រង់ជាទីពិសិដ្ឋ? តើព្រះយេស៊ូបង្ហាញយ៉ាងណាថាទ្រង់មានទស្សនៈដូចនេះដែរ?

^២ពួកអ៊ីស្រាអែលសម័យបុរាណត្រូវចាត់ទុកកន្លែងដែលព្រះយេហូវ៉ាជ្រើសរើសឲ្យគេថ្វាយបង្គំទ្រង់ជាទីពិសិដ្ឋ។ ពួកគេត្រូវញែកឲ្យបរិសុទ្ធហើយយកប្រេងចាក់លាបរោងឧបោសថរួមទាំងគ្រឿងសង្ហារិមនិងប្រដាប់ប្រដាផ្សេងៗទៀត‹ដើម្បីឲ្យរបស់ទាំងនោះបានបរិសុទ្ធជាទីបំផុត›។ (និក្ខមនំ ៣០:២៦-២៩) គេហៅបន្ទប់ពីរក្នុងរោងឧបោសថថា «ទីបរិសុទ្ធ»និង«ទីបរិសុទ្ធបំផុត»។ (ហេព្រើរ ៩:២, ៣) ក្រោយៗមក មានព្រះវិហារនៅទីក្រុងយេរូសាឡិមជំនួសរោងឧបោសថ។ ដោយសារទីក្រុងយេរូសាឡិមជាមជ្ឈមណ្ឌលនៃការថ្វាយបង្គំព្រះយេហូវ៉ា គេហៅក្រុងនោះថា «ទីក្រុងបរិសុទ្ធ»។ (នេហេមា ១១:១; ម៉ាថាយ ២៧:៥៣) ក្នុងកំលុងកិច្ចបម្រើផ្សាយរបស់ព្រះយេស៊ូនៅលើផែនដី ទ្រង់ក៏បង្ហាញថាទ្រង់ឲ្យតម្លៃចំពោះព្រះវិហារដែរ។ ព្រះយេស៊ូមានសេចក្ដីក្រោធក្រៃលែងចំពោះប្រជាជនដែលមិនឲ្យតម្លៃចំពោះព្រះវិហារដោយប្រើកន្លែងនោះសម្រាប់ការរកស៊ីលក់ដូរហើយទុកជាផ្លូវដើរកាត់ផង។—ម៉ាកុស ១១:១៥, ១៦

៣. តើអ្វីបង្ហាញថាការប្រជុំគ្នារបស់ពួកអ៊ីស្រាអែលមានភាពពិសិដ្ឋ?

^៣ប្រជាជនអ៊ីស្រាអែលបានប្រជុំគ្នាជាទៀងទាត់ដើម្បីថ្វាយបង្គំព្រះយេហូវ៉ានិងស្ដាប់ការអានក្រឹត្យវិន័យរបស់ទ្រង់។ ថ្ងៃខ្លះក្នុងពិធីបុណ្យផ្សេងៗរបស់ពួកគេត្រូវហៅថាថ្ងៃជំនុំបរិសុទ្ធឬថ្ងៃប្រជុំជំនុំបរិសុទ្ធដែលបង្ហាញពីភាពពិសិដ្ឋនៃបុណ្យទាំងនោះ។ (លេវីវិន័យ ២៣:២, ៣, ៣៦, ៣៧) នៅថ្ងៃប្រជុំធំមួយនាសម័យលោកអែសរ៉ានិងនេហេមា ពួកលេវីបាន«ពន្យល់ក្រិត្យវិន័យដល់ពួកជន»។ ពួក«ជនទាំងឡាយបានយំដោយឮពាក្យក្នុងក្រិត្យវិន័យនោះ» ដូច្នេះពួកលេវី«បានលួងលោមឲ្យបណ្ដាជននៅស្ងៀមដោយពាក្យថា៖ ‹ចូរអ្នករាល់គ្នាស្ងៀមទៅ! ដ្បិតថ្ងៃនេះជាថ្ងៃបរិសុទ្ធ›»។ រួចមក ពួកអ៊ីស្រាអែលបានធ្វើបុណ្យបារាំអស់៧ថ្ងៃ ទាំងមាន«សេចក្ដីរីករាយកើតឡើងជាខ្លាំង»។ ម្យ៉ាងទៀត «រាល់ៗថ្ងៃ ចាប់តាំងពីថ្ងៃដំបូងដរាបដល់ថ្ងៃចុងបំផុត នោះលោកក៏អានមើលក្នុងគម្ពីរក្រិត្យវិន័យរបស់ព្រះ។ គេធ្វើបុណ្យនោះអស់៧ថ្ងៃ រួចដល់ថ្ងៃទី៨នោះក៏ប្រជុំជំនុំមុតមាំតាមរបៀប»។ (នេហេមា ៨:៧-១១, ១៧, ១៨) ពួកបណ្ដាជនត្រូវឲ្យតម្លៃចំពោះពិធីបុណ្យទាំងនោះដោយយកចិត្តទុកដាក់ស្ដាប់ ពីព្រោះកម្មវិធីទាំងនោះពិតជាពិធីបរិសុទ្ធមែន។

កិច្ចប្រជុំរបស់យើងគឺពិសិដ្ឋ

៤, ៥. តើកិច្ចប្រជុំរបស់យើងមានលក្ខណៈអ្វីខ្លះដែលបង្ហាញថានោះជាកម្មវិធីពិសិដ្ឋ?

^៤នៅសព្វថ្ងៃនេះ ព្រះយេហូវ៉ាគ្មានទីក្រុងបរិសុទ្ធណាមួយនៅលើផែនដីដែលមានព្រះវិហារពិសេសទុកជាកន្លែងថ្វាយបង្គំទ្រង់ទេ។ យ៉ាងណាក៏ដោយ យើងមិនគួរភ្លេចថា កិច្ចប្រជុំសម្រាប់ការថ្វាយបង្គំព្រះយេហូវ៉ាជាកម្មវិធីពិសិដ្ឋដែរ។ បីដងរាល់សប្ដាហ៍យើងជួបជុំគ្នាដើម្បីអាននិងសិក្សាព្រះគម្ពីរ។ កម្មវិធីនោះរួមបញ្ចូលការពន្យល់អំពីព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះយេហូវ៉ា ហើយដូចនៅសម័យនេហេមាក៏មានការ«ស្រាយន័យសេចក្ដី»ផងដែរ។ (នេហេមា ៨:៨) កិច្ចប្រជុំទាំងអស់របស់យើងចាប់ផ្ដើមនិងចប់ដោយសេចក្ដីអធិស្ឋាន ហើយក្នុងកម្មវិធីភាគច្រើនយើងក៏ច្រៀងចម្រៀងសរសើរព្រះយេហូវ៉ាដែរ។ (ទំនុកដំកើង ២៦:១២) កិច្ចប្រជុំជាក្រុមជំនុំពិតជាផ្នែកមួយនៃការថ្វាយបង្គំរបស់យើង ដូច្នេះយើងគួរឲ្យតម្លៃចំពោះកម្មវិធីនោះដោយបង្ហាញសេចក្ដីគោរពតាមរយៈការយកចិត្តទុកដាក់ស្ដាប់ក្នុងពេលប្រជុំ។

^៥ព្រះយេហូវ៉ារមែងប្រសិទ្ធពរលើរាស្ត្រទ្រង់ពេលពួកគេជួបជុំគ្នាដើម្បីថ្វាយបង្គំទ្រង់ សិក្សាព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់ ហើយសំណេះសំណាលគ្នាយ៉ាងសប្បាយជាគ្រិស្តសាសនិក។ ពេលដល់ម៉ោងដែលយើងចូលកិច្ចប្រជុំ យើងអាចជឿជាក់ថា‹ព្រះយេហូវ៉ានឹងប្រទានឲ្យមានព្រះពរ›នៅទីនោះមែន។ (ទំនុកដំកើង ១៣៣:១, ៣) បើយើងមានវត្តមានហើយយកចិត្តទុកដាក់ស្ដាប់កម្មវិធីខាងវិញ្ញាណនោះ យើងក៏នឹងទទួលព្រះពរដែរ។ ម្យ៉ាងទៀត ព្រះយេស៊ូមានបន្ទូលថា៖ «កន្លែងណាដែលមាន២ឬ៣នាក់ប្រជុំជាមួយគ្នាដោយនូវឈ្មោះខ្ញុំ នោះខ្ញុំក៏នៅកណ្ដាលចំណោមអ្នកទាំងនោះដែរ»។ បរិបទនៃខនេះសំដៅទៅលើពេលដែលពួកអ្នកចាស់ទុំគ្រិស្តសាសនិកជួបជុំគ្នាដើម្បីដោះស្រាយបញ្ហាធ្ងន់ធ្ងររវាងបងប្អូន ប៉ុន្តែគោលការណ៍នេះក៏អាចសំដៅទៅលើកម្មវិធីប្រជុំរបស់យើងដែរ។ (ម៉ាថាយ ១៨:២០) បើព្រះគ្រិស្តមានវត្តមានតាមរយៈវិញ្ញាណបរិសុទ្ធពេលពួកគ្រិស្តសាសនិកជួបជុំគ្នាដោយនូវព្រះនាមទ្រង់ឬដោយជឿទៅលើទ្រង់ នេះគប្បីឲ្យចាត់ទុកកម្មវិធីនោះជាអ្វីដែលពិសិដ្ឋដែរ មែនទេ?

៦. តើយើងគួរមានទស្សនៈយ៉ាងណាចំពោះទីកន្លែងដែលយើងប្រជុំគ្នា មិនថាជាសាលធំឬតូចក្ដី?

^៦ព្រះយេហូវ៉ាពិតជាមិនគង់នៅក្នុងអគារដែលមនុស្សធ្វើទេ។ យ៉ាងណាក្ដី សាលព្រះរាជាណាចក្ររបស់យើងជាទីកន្លែងរួមគ្នាសម្រាប់ការថ្វាយបង្គំពិត។ (កិច្ចការ ៧:៤៨; ១៧:២៤) យើងជួបជុំគ្នាក្នុងសាលទាំងនេះដើម្បីសិក្សាព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះយេហូវ៉ា អធិស្ឋានទូលទ្រង់និងច្រៀងសរសើរទ្រង់ផង។ យើងក៏ធ្វើដូច្នេះក្នុងសាលដែលប្រើសម្រាប់សន្និបាតដែរ។ សូម្បីតែកន្លែងធំៗដូចជាសាលមហោស្រព សាលពិព័រណ៍ឬស្ដាតដែលយើងជួលសម្រាប់កម្មវិធីសន្និបាត ក៏ក្លាយជាទីកន្លែងថ្វាយបង្គំព្រះយេហូវ៉ាពេលមានកម្មវិធីពិសិដ្ឋនោះ។ អាកប្បកិរិយារបស់យើងគួរបង្ហាញថាយើងឲ្យតម្លៃចំពោះកម្មវិធីថ្វាយបង្គំនោះ មិនថាមានគ្នាច្រើនឬតិចក្ដី។

របៀបឲ្យតម្លៃចំពោះកិច្ចប្រជុំយើង

៧. តើយើងអាចបង្ហាញយ៉ាងណាថាយើងឲ្យតម្លៃចំពោះកិច្ចប្រជុំរបស់យើង?

^៧គប្បីឲ្យយើងប្រព្រឹត្តបែបណាដែលបង្ហាញថាយើងឲ្យតម្លៃចំពោះកម្មវិធីប្រជុំ។ វិធីមួយគឺដោយចូលរួមការច្រៀងចម្រៀងព្រះរាជាណាចក្រ។ ចម្រៀងភាគច្រើននោះបានត្រូវតែងមកជាទំនូលអធិស្ឋានទូលព្រះ ដូច្នេះយើងគួរច្រៀងចម្រៀងទាំងនោះដោយបង្ហាញការគោរពផងដែរ។ សាវ័កប៉ុលបានដកស្រង់បទទំនុកដំកើងទី២២ ពេលសរសេរអំពីព្រះយេស៊ូថា៖ «ទូលបង្គំនឹងប្រកាសប្រាប់ពីព្រះនាមទ្រង់ដល់ពួកបងប្អូន ទូលបង្គំនឹងច្រៀងសរសើរពីទ្រង់នៅកណ្ដាលពួកជំនុំ»។ (ហេព្រើរ ២:១២) ហេតុនេះហើយបានជាយើងគួរខំបណ្ដុះឲ្យមានទម្លាប់អង្គុយមុនអ្នកបើកកម្មវិធីប្រាប់លេខចម្រៀង រួចមកក៏គប្បីឲ្យយើងយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះអត្ថន័យពាក្យដែលយើងកំពុងតែច្រៀង។ ចូរឲ្យយើងច្រៀងបែបយ៉ាងណាឲ្យសមស្របទៅតាមទស្សនៈរបស់អ្នកតែងបទទំនុកដំកើងដែលសរសេរថា៖ «ខ្ញុំនឹងអរព្រះគុណដល់ព្រះយេហូវ៉ាដោយអស់ពីចិត្តនៅក្នុងចំណោមនៃមនុស្សទៀងត្រង់ ហើយក្នុងពួកជំនុំជន»។ (ទំនុកដំកើង ១១១:១) ពិតមែនហើយ ការច្រៀងសរសើរព្រះយេហូវ៉ាជាមូលហេតុសំខាន់មួយឲ្យយើងចូលរួមកម្មវិធីប្រជុំមុនម៉ោងព្រមទាំងនៅរហូតដល់ចប់ផង។

៨. តើមានគំរូអ្វីក្នុងព្រះគម្ពីរដែលបង្ហាញថាយើងគួរឲ្យតម្លៃចំពោះសេចក្ដីអធិស្ឋានក្នុងកិច្ចប្រជុំដោយប្រុងស្ដាប់?

^៨ផ្នែកសំខាន់មួយទៀតនៃកិច្ចប្រជុំយើងគឺជាសេចក្ដីអធិស្ឋានដែលបងប្អូនប្រុសៗទូលអស់ពីដួងចិត្តជំនួសក្រុមជំនុំ។ មានគ្រាមួយដែលពួកគ្រិស្តសាសនិកក្នុងទីក្រុងយេរូសាឡិមនៅសតវត្សរ៍ទីមួយបានជួបជុំគ្នាហើយបាន«បន្លឺឧទានព្រមគ្នា»ក្នុងការអធិស្ឋានអស់ពីចិត្ត«ទូលដល់ព្រះ»។ ជាលទ្ធផល ពួកគេ«បានផ្សាយព្រះបន្ទូលដោយសេចក្ដីក្លាហានដ៏ពេញលេញ»ទោះជាមានទុក្ខបៀតបៀនក្ដី។ (កិច្ចការ ៤:២៤-៣១) តើយើងនឹកស្មានថា បងប្អូនខ្លះទីនោះមានអារម្មណ៍ហោះហើរពីនេះទៅនោះក្នុងកំលុងពេលអធិស្ឋានឬ? ពួកគេមិនធ្វើដូច្នេះទេ! ដ្បិតពួកគេបានអធិស្ឋាន«ព្រមគ្នា»តែម្ដង។ សេចក្ដីអធិស្ឋានដែលទូលឡើងក្នុងកម្មវិធីប្រជុំរបស់យើងបង្ហាញពីអារម្មណ៍របស់គ្រប់គ្នាដែលមានវត្តមាន។ ហេតុនេះហើយបានជាយើងគួរឲ្យតម្លៃចំពោះសេចក្ដីអធិស្ឋានដោយប្រុងស្ដាប់។

៩. ស្តីអំពីអាកប្បកិរិយានិងរបៀបស្លៀកពាក់ តើយើងអាចបង្ហាញយ៉ាងណាថាយើងឲ្យតម្លៃចំពោះភាពពិសិដ្ឋនៃកម្មវិធីប្រជុំ?

^៩ម្យ៉ាងទៀត យើងអាចបង្ហាញថាយើងឲ្យតម្លៃប៉ុណ្ណាចំពោះភាពពិសិដ្ឋនៃកម្មវិធីប្រជុំរបស់យើងដោយរបៀបស្លៀកពាក់។ អាការក្រៅដែលរួមបញ្ចូលសម្លៀកបំពាក់និងរបៀបសម្អិតសម្អាងខ្លួនអាចជួយឲ្យកម្មវិធីប្រជុំយើងមានភាពថ្លៃថ្នូរ។ សាវ័កប៉ុលបានជូនឱវាទថា៖ «ខ្ញុំចង់ឲ្យពួកប្រុសៗលើកដៃបរិសុទ្ធឡើងនឹងអធិស្ឋាននៅគ្រប់ទីកន្លែងដោយឥតខឹងឬឈ្លោះប្រកែកឡើយ។ ឯពួកស្រីៗ នោះខ្ញុំក៏ចង់ឲ្យគេតែងខ្លួនតាមបែបគួរសម ឲ្យចេះអៀនខ្លួនហើយដឹងប្រមាណខ្លួន មិនមែនជាអ្នកតែងខ្លួនដោយក្រងសក់ឬពាក់មាស កែវមុក្ដាឬសំលៀកបំពាក់យ៉ាងថ្លៃពេកនោះឡើយ តែឲ្យសំណំនឹងពួកស្ត្រីដែលរាប់ខ្លួនជាអ្នកកោតខ្លាចដល់ព្រះ»។ (ធីម៉ូថេទី១ ២:៨-១០) ពេលយើងចូលរួមកម្មវិធីសន្និបាតក្នុងស្ដាតធំៗដែលគ្មានដំបូល យើងគួរស្លៀកពាក់ឲ្យសមនឹងអាកាសធាតុនោះ តែនៅតែមានភាពថ្លៃថ្នូរ។ បន្ថែមទៅទៀត បើយើងឲ្យតម្លៃចំពោះកម្មវិធីសន្និបាត នោះយើងនឹងមិនទំពាស្ករកៅស៊ូឬញ៉ាំអ្វីទៀតក៏ដោយ។ អាកប្បកិរិយាត្រឹមត្រូវនិងរបៀបស្លៀកពាក់សមគួរនៅឯកម្មវិធីប្រជុំរបស់យើងនឹងសរសើរព្រះយេហូវ៉ា ហើយលើកតម្កើងការថ្វាយបង្គំទ្រង់ព្រមទាំងលើកកិត្ដិយសបងប្អូនរួមជំនឿផងដែរ។

ការប្រព្រឹត្តសមជាពួកជំនុំ ក្នុងដំណាក់ព្រះ

១០. តើសាវ័កប៉ុលបង្ហាញយ៉ាងណាថាកិច្ចប្រជុំរបស់យើងជាគ្រិស្តសាសនិកត្រូវមានរបៀបរៀបរយ?

^១០ក្នុងសៀវភៅកូរិនថូសទី១ ជំពូក១៤ យើងអានឱវាទល្អៗរបស់សាវ័កប៉ុលស្តីអំពីរបៀបរៀបចំកម្មវិធីប្រជុំ។ គាត់បានបញ្ចប់សេចក្ដីដោយសរសេរថា៖ «[ចូរ]ធ្វើការទាំងអស់តាមបែបគួរសមហើយដោយលំដាប់លំដោយផង»។ (កូរិនថូសទី១ ១៤:៤០) ក្រុមជំនុំនៃពួកគ្រិស្តសាសនិកចាត់ទុកកិច្ចប្រជុំជាកម្មវិធីសំខាន់ ដូច្នេះនេះតម្រូវឲ្យមានការប្រព្រឹត្តដែលសមគួរសម្រាប់ពួកដំណាក់ព្រះ។

១១, ១២. (ក) តើក្មេងៗគួរយល់យ៉ាងណាអំពីកិច្ចប្រជុំរបស់យើង? (ខ) នៅឯកិច្ចប្រជុំរបស់យើង តើមានវិធីល្អអ្វីឲ្យកូនៗប្រាប់ពីជំនឿរបស់គេ?

^១១ជាពិសេស គឺសំខាន់ណាស់ឲ្យកូនក្មេងរៀនឲ្យដឹងថា គេគួរប្រព្រឹត្តបែបយ៉ាងណានៅឯកម្មវិធីប្រជុំ។ មាតាបិតាដែលជាគ្រិស្តសាសនិកត្រូវពន្យល់ដល់កូនថា សាលព្រះរាជាណាចក្រនិងទីកន្លែងដែលយើងចូលរួមសិក្សាសៀវភៅតាមក្រុមជំនុំមិនមែនជាកន្លែងដែលកូនអាចប្រឡែងគ្នាលេងទេ។ យើងទៅកន្លែងទាំងនោះដើម្បីថ្វាយបង្គំព្រះយេហូវ៉ានិងសិក្សាព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់។ ស្តេចសាឡូម៉ូនដែលមានប្រាជ្ញាលើសលប់នោះបានសរសេរថា៖ «ចូររក្សាជើងឯងក្នុងកាលដែលចូលទៅក្នុងដំណាក់នៃព្រះ ដ្បិត[ឯង]ចូលទៅជិតដើម្បីស្ដាប់»ទ្រង់វិញ។ (សាស្ដា ៥:១) លោកម៉ូសេបានបង្រៀនឲ្យពួកអ៊ីស្រាអែលជួបជុំគ្នា ទាំងមនុស្សពេញវ័យផង និង«កូនក្មេង»ផងដែរ។ ម៉ូសេមានប្រសាសន៍ថា៖ «ត្រូវឲ្យប្រមូលបណ្ដាជន . . . ដើម្បីឲ្យគេស្ដាប់ ហើយបានរៀន ព្រមទាំងកោតខ្លាចដល់ព្រះយេហូវ៉ាជាព្រះនៃឯង ទាំងប្រយ័តនឹងប្រព្រឹត្តតាមអស់ទាំងពាក្យក្នុងក្រិត្យវិន័យនេះ ហើយឲ្យកូនចៅគេដែលមិនដឹងបានឮដែរ ហើយបានទំលាប់កោតខ្លាចដល់ព្រះយេហូវ៉ា»។—ចោទិយកថា ៣១:១២, ១៣, កំណែជាអក្សរទ្រេត

^១២ស្រដៀងគ្នានៅសព្វថ្ងៃនេះដែរ កូនៗមានវត្តមាននៅឯកិច្ចប្រជុំជាមួយមាតាបិតាដើម្បីស្ដាប់និងរៀន។ ពេលកូនមានអាយុល្មមនឹងស្ដាប់ហើយយល់បឋមសិក្សាក្នុងព្រះគម្ពីរ គេក៏អាច«ថ្លែងប្រាប់»ពីជំនឿរបស់គេដោយឆ្លើយខ្លីៗ តាមគំរូរបស់មាតាបិតាដែលមានទម្លាប់ឆ្លើយដែរ។ (រ៉ូម ១០:១០) កូនតូចអាចចាប់ផ្ដើមដោយឆ្លើយតែប៉ុន្មានម៉ាត់ចំពោះសំណួរដែលកូនយល់។ មុនដំបូង ប្រហែលជាកូនត្រូវអានចម្លើយ ប៉ុន្តែយូរៗទៅគេអាចឆ្លើយដោយប្រើពាក្យខ្លួនឯង។ ចម្លើយបែបនេះមានប្រយោជន៍ហើយកូននឹងចូលចិត្តឆ្លើយដូចនោះច្រើនជាងដែរ។ ណាមួយទៀត ពេលកូនបង្ហាញពីជំនឿរបស់ខ្លួនដោយឆ្លើយអស់ពីចិត្តបែបនេះ បងប្អូនឯទៀតក្នុងក្រុមជំនុំនឹងត្រេកអរដែរ។ យកល្អឲ្យកូនមានព្រះគម្ពីរមួយច្បាប់ផ្ទាល់ខ្លួន ព្រមទាំងសៀវភៅចម្រៀងនិងសៀវភៅឯទៀតដែលក្រុមជំនុំកំពុងសិក្សា។ កូនក៏ត្រូវរៀនឲ្យចេះឲ្យតម្លៃចំពោះសៀវភៅទាំងនោះដោយថែរក្សាយ៉ាងល្អផង។ បើធ្វើទាំងអស់នេះ កូនៗក៏នឹងយល់យ៉ាងឆាប់ថា កិច្ចប្រជុំរបស់យើងជាកម្មវិធីពិសិដ្ឋមែន។

១៣. ពេលមនុស្សចូលរួមកម្មវិធីប្រជុំយើងលើកទីមួយនោះ តើយើងសង្ឃឹមថាពួកគេនឹងមានទស្សនៈយ៉ាងណា?

^១៣តាមពិត យើងមិនចង់ឲ្យកម្មវិធីប្រជុំរបស់យើងមានលក្ខណៈដូចកម្មវិធីក្នុងវិហារនៃពិភពគ្រិស្តសាសនាទេ។ មនុស្សនៅវិហារខ្លះមានទឹកមុខសោះកក្រោះ ខ្លះមើលទៅដូចជាពួកជ្រុលនិយម ហើយនៅវិហារឯទៀតមានសភាពអ៊ូអរពេកដូចជាក្លិបរាត្រីវិញ។ យើងចង់ឲ្យកិច្ចប្រជុំក្នុងសាលព្រះរាជាណាចក្ររបស់យើងមានភាពកក់ក្ដៅនិងរាក់ទាក់ តែមិនគួរជ្រុលពេកហាក់ដូចជាទីកន្លែងកម្សាន្ត។ យើងជួបជុំគ្នាដើម្បីថ្វាយបង្គំព្រះយេហូវ៉ា ដូច្នេះកិច្ចប្រជុំរបស់យើងត្រូវមានភាពថ្លៃថ្នូរជានិច្ច។ ពេលមនុស្សចូលរួមលើកទីមួយនិងស្ដាប់ព័ត៌មានដែលថ្លែងជូន ព្រមទាំងឃើញអាកប្បកិរិយាល្អរបស់យើងនិងក្មេងៗ យើងសង្ឃឹមថាអ្នកទាំងនោះនឹងមានទស្សនៈថា «ព្រះទ្រង់គង់នៅក្នុងចំណោមអ្នករាល់គ្នាមែន!»។—កូរិនថូសទី១ ១៤:២៥

ផ្នែកមួយនៃការថ្វាយបង្គំព្រះ ដែលនឹងមានជារៀងរហូត

១៤, ១៥. (ក) តើយើងអាចធ្វើដូចម្ដេចកុំឲ្យ‹ភ្លេចគិតពីព្រះវិហាររបស់ព្រះនៃយើង›? (ខ) តើអេសាយ ៦៦:២៣ កំពុងសម្រេចយ៉ាងណា?

^១៤ដូចបានបញ្ជាក់ខាងលើនេះ ព្រះយេហូវ៉ាកំពុងតែប្រមូលរាស្ត្រទ្រង់ឲ្យមានចិត្តអរសប្បាយក្នុងព្រះវិហារខាងវិញ្ញាណរបស់ទ្រង់ដែលជា‹ដំណាក់សំរាប់ជាទីអធិស្ឋាន›។ (អេសាយ ៥៦:៧) លោកនេហេមាជាមនុស្សស្មោះត្រង់ម្នាក់ដែលបានរំលឹកប្រជាជនយូដាថា ពួកគេត្រូវប្រើធនធានរបស់ខ្លួនក្នុងការឲ្យតម្លៃចំពោះព្រះវិហាររបស់ព្រះយេហូវ៉ា។ គាត់មានប្រសាសន៍ថា៖ «យើងរាល់គ្នាមិនព្រមបោះបង់ចោល[ឬ«មិនគួរភ្លេចគិតពី»]ព្រះវិហាររបស់ព្រះនៃយើងឡើយ»។ (នេហេមា ១០:៣៩; ព.ថ.) ម្យ៉ាងទៀត យើងមិនគួរភ្លេចសេចក្ដីអញ្ជើញពីព្រះយេហូវ៉ាឲ្យចូលរួមថ្វាយបង្គំទ្រង់ក្នុង‹ដំណាក់សំរាប់ជាទីអធិស្ឋាន›របស់ទ្រង់។

^១៥អេសាយក៏បានសរសេរទំនាយមួយដែលបង្ហាញពីសារៈសំខាន់នៃការជួបជុំគ្នាក្នុងការថ្វាយបង្គំព្រះយេហូវ៉ា។ គាត់សរសេរថា៖ «‹គ្រានោះនឹងកើតមានដូច្នេះថា ចាប់តាំងពីថ្ងៃចូលខែ១ដរាបដល់ថ្ងៃចូលខែ១ទៀត ហើយពីថ្ងៃឈប់សំរាក១ដរាបដល់ថ្ងៃឈប់សំរាក១ទៀត នោះគ្រប់មនុស្សទាំងអស់នឹងមកក្រាបថ្វាយបង្គំនៅចំពោះអញ› នេះជាព្រះបន្ទូលនៃព្រះយេហូវ៉ា»។ (អេសាយ ៦៦:២៣) នៅសព្វថ្ងៃ នេះកំពុងតែកើតឡើងមែន។ រាល់សប្ដាហ៍រាល់ខែជាទៀងទាត់ពួកគ្រិស្តសាសនិកដែលបានឧទ្ទិសថ្វាយខ្លួនកំពុងតែជួបជុំគ្នាដើម្បីថ្វាយបង្គំព្រះយេហូវ៉ា។ ពួកគេរួមគ្នាថ្វាយបង្គំទ្រង់ដោយធ្វើកិច្ចការផ្សព្វផ្សាយនិងចូលរួមកិច្ចប្រជុំដែរ។ តើអ្នកកំពុងតែរួមចំណែកក្នុងចំណោមពួកអ្នកដែលចូល‹មកក្រាបថ្វាយបង្គំនៅចំពោះព្រះយេហូវ៉ា›ជាទៀងទាត់ឬ?

១៦. នៅសព្វថ្ងៃនេះ ហេតុអ្វីក៏យើងគួរចូលរួមកិច្ចប្រជុំជាទៀងទាត់?

^១៦អេសាយ ៦៦:២៣ នឹងមានការសម្រេចយ៉ាងពេញលេញនៅពេលដែលយើងចូលទៅក្នុងពិភពលោកថ្មីដែលព្រះយេហូវ៉ាបានសន្យាប្រទានមក។ នៅគ្រានោះ «គ្រប់មនុស្សទាំងអស់»នឹងចូល«មកក្រាបថ្វាយបង្គំនៅចំពោះ»ព្រះយេហូវ៉ារាល់សប្ដាហ៍រាល់ខែជារៀងរហូតតទៅ។ ក្នុងរបបថ្មីរបស់ព្រះយេហូវ៉ា ការប្រជុំគ្នាជាផ្នែកមួយនៃការថ្វាយបង្គំទ្រង់ដែលនឹងមានជារៀងរហូត ដូច្នេះយើងគួរចូលរួមកិច្ចប្រជុំពិសិដ្ឋជាទៀងទាត់នៅសព្វថ្ងៃនេះដែរ មែនទេ?

១៧. ពេល«ឃើញថាថ្ងៃនោះជិតមកដល់ហើយ» ហេតុអ្វីបានជាយើងត្រូវការ«កាន់តែខ្លាំង»នូវកម្មវិធីប្រជុំ?

^១៧ពេលទីបញ្ចប់នៃរបបលោកិយនេះជិតមកដល់ ពួកគ្រិស្តសាសនិកយើងក៏គួរប្ដេជ្ញាចិត្តចូលរួមកិច្ចប្រជុំដើម្បីថ្វាយបង្គំព្រះ។ ដោយសារយើងឲ្យតម្លៃចំពោះកិច្ចប្រជុំរបស់យើងជាអ្វីដ៏ពិសិដ្ឋនោះ យើងមិនអនុញ្ញាតឲ្យការងារ លំហាត់សាលានិងការរៀនបន្ថែមនៅសាលាឯកជន ធ្វើឲ្យយើងខកខានម្ដងហើយម្ដងទៀតពីការចូលរួមកិច្ចប្រជុំជាមួយបងប្អូនរួមជំនឿ។ យើងត្រូវការកម្លាំងចិត្តដែលមកពីការសេពគប់ជាមួយបងប្អូនក្នុងក្រុមជំនុំ ហើយកិច្ចប្រជុំក៏ហុចឱកាសឲ្យយើងរាប់អានគ្នានិងលើកទឹកចិត្តគ្នាទៅវិញទៅមក ព្រមទាំង«បណ្ដាលឲ្យមានសេចក្ដីស្រឡាញ់ហើយឲ្យប្រព្រឹត្តការល្អ»។ យើងក៏ត្រូវធ្វើការទាំងអស់នេះ«កាន់តែខ្លាំងឡើងផង តាមដែល[យើង]ឃើញថាថ្ងៃនោះជិតមកដល់ហើយ»។ (ហេព្រើរ ១០:២៤, ២៥) ហេតុនេះហើយ ចូរយើងឲ្យតម្លៃចំពោះកិច្ចប្រជុំពិសិដ្ឋរបស់យើងដោយចូលរួមយ៉ាងទៀងទាត់ មានអាកប្បកិរិយាល្អនិងស្លៀកពាក់សម្អិតសម្អាងខ្លួនយ៉ាងសមរម្យ។ បើធ្វើដូច្នេះ យើងបង្ហាញថាយើងមានទស្សនៈដូចព្រះយេហូវ៉ាចំពោះអ្វីដែលពិសិដ្ឋ។

ការសើរើឡើងវិញ

• តើអ្វីបង្ហាញថាយើងចាត់ទុកកិច្ចប្រជុំនៃរាស្ត្ររបស់ព្រះយេហូវ៉ាជាអ្វីពិសិដ្ឋ?

• តើកិច្ចប្រជុំរបស់យើងមានលក្ខណៈអ្វីខ្លះដែលបង្ហាញថាជាកម្មវិធីពិសិដ្ឋ?

• តើក្មេងៗអាចបង្ហាញយ៉ាងណាថាគេឲ្យតម្លៃចំពោះកិច្ចប្រជុំរបស់យើងជាកម្មវិធីពិសិដ្ឋ?

• ហេតុអ្វីក៏យើងគួរចូលរួមកិច្ចប្រជុំជាទៀងទាត់?

[សំណួរសម្រាប់អត្ថបទសិក្សា]

[រូបភាពនៅទំព័រ៣០]

កិច្ចប្រជុំសម្រាប់ការថ្វាយបង្គំព្រះយេហូវ៉ាជាអ្វីដែលពិសិដ្ឋ មិនថាយើងប្រជុំគ្នានៅកន្លែងណាក៏ដោយ

[រូបភាពនៅទំព័រ៣១]

ក្មេងៗចូលរួមកិច្ចប្រជុំដើម្បីស្ដាប់និងរៀន

ទស្សនាវដ្ដីប៉មយាម សម្រាប់សិក្សា