តើអ្នកមានទស្សនៈដូចព្រះយេហូវ៉ាចំពោះអ្វីៗពិសិដ្ឋទេ?
តើអ្នកមានទស្សនៈដូចព្រះយេហូវ៉ាចំពោះអ្វីៗពិសិដ្ឋទេ?
«[ចូរ]ប្រយ័តឲ្យមែនទែន . . . ក្រែងមានអ្នកកំផិតឬមនុស្ស[«ដែលមិនឲ្យតម្លៃចំពោះអ្វីៗពិសិដ្ឋ»]»។—ហេព្រើរ ១២:១៥, ១៦; ព.ថ.
១. តើអ្នកបម្រើព្រះយេហូវ៉ាមិនមានចិត្តគំនិតបែបណាដែលនិយមទូទៅសព្វថ្ងៃនេះ?
បើនិយាយទូទៅ លោកិយយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះអ្វីៗពិសិដ្ឋកាន់តែតិចទៅៗ។ អ្នកសិក្សាសង្គមម្នាក់ជនជាតិបារាំង ឈ្មោះអេដកឺ ម៉រេន មានប្រសាសន៍ថា៖ «មនុស្សលែងជឿជាក់ទាំងស្រុងថាព្រះ ធម្មជាតិ ស្រុកកំណើត ប្រវត្ដិសាស្ត្រនិងហេតុផលជាមូលដ្ឋានគ្រឹះនៃសីលធម៌ទៀតហើយ។ . . . ឥឡូវមនុស្សសម្រេចដោយខ្លួនឯងអំពីអ្វីដែលហៅថាសីលធម៌»។ នេះហើយជាទស្សនៈស្របតាម«វិញ្ញាណរបស់លោកីយ»ឬ«វិញ្ញាណដែលសព្វថ្ងៃនេះបណ្ដាលមកក្នុងពួកមនុស្សរឹងចចេស»។ (កូរិនថូសទី១ ២:១២; អេភេសូរ ២:២) អស់អ្នកដែលបានថ្វាយខ្លួនដល់ព្រះយេហូវ៉ាហើយស្ម័គ្រចិត្តចុះចូលចំពោះទ្រង់ជាព្រះដែលមានសិទ្ធិគ្រប់គ្រងនោះ មិនមានទស្សនៈស្របតាមវិញ្ញាណឬចិត្តគំនិតរបស់លោកិយដែលមិនឲ្យតម្លៃចំពោះអ្វីពិសិដ្ឋឡើយ។ (រ៉ូម ១២:១, ២) ផ្ទុយទៅវិញ អ្នកបម្រើព្រះយេហូវ៉ាទទួលស្គាល់សារៈសំខាន់នៃភាពពិសិដ្ឋ ឬភាពបរិសុទ្ធក្នុងការថ្វាយបង្គំព្រះយេហូវ៉ា។ ក្នុងជីវិតរបស់យើង តើយើងគួរចាត់ទុកអ្វីខ្លះគឺពិសិដ្ឋ? អត្ថបទនេះនឹងពិភាក្សាអំពីអ្វីប្រាំយ៉ាងដែលអ្នកបម្រើទាំងអស់របស់ព្រះយេហូវ៉ាចាត់ទុកជាអ្វីពិសិដ្ឋ។ អត្ថបទបន្ទាប់នឹងបកស្រាយអំពីភាពពិសិដ្ឋនៃកិច្ចប្រជុំរបស់យើងជាគ្រិស្តសាសនិក។ ប៉ុន្តែ តើពាក្យ«បរិសុទ្ធ»ពិតជាមានន័យអ្វី?
២, ៣. (ក) តើព្រះគម្ពីរបញ្ជាក់ពីភាពបរិសុទ្ធរបស់ព្រះយេហូវ៉ាយ៉ាងណា? (ខ) តើយើងចាត់ទុកព្រះនាមព្រះយេហូវ៉ាជាអ្វីដែលបរិសុទ្ធយ៉ាងដូចម្ដេច?
២ ស្របទៅតាមភាសាហេព្រើរដែលគេប្រើក្នុងការសរសេរព្រះគម្ពីរ ពាក្យ«បរិសុទ្ធ»បញ្ជាក់ពីអ្វីដែលទុកដោយឡែកពីរបស់ឯទៀត។ បើទាក់ទងនឹងការថ្វាយបង្គំព្រះ ពាក្យ«បរិសុទ្ធ»សំដៅទៅលើអ្វីដែលនៅដាច់ដោយឡែកពីរបស់ធម្មតា ហើយជាអ្វីពិសិដ្ឋ។ ភាពបរិសុទ្ធរបស់ព្រះយេហូវ៉ាគឺគ្រប់លក្ខណ៍ ដូច្នេះព្រះគម្ពីរហៅទ្រង់ថា«ព្រះដ៏បរិសុទ្ធ[«បំផុត»]»។ (សុភាសិត ៩:១០; ៣០:៣; ព.ថ.) មួករបស់សម្ដេចសង្ឃនៃពួកអ៊ីស្រាអែលសម័យបុរាណមានស្លាកឬផ្លាកមាសដែលឆ្លាក់អក្សរថា «បរិសុទ្ធដល់ព្រះយេហូវ៉ា»ឬ«ភាពបរិសុទ្ធជារបស់ផងព្រះយេហូវ៉ា»។ (និក្ខមនំ ២៨:៣៦, ៣៧; ព.ថ.) ព្រះគម្ពីររៀបរាប់អំពីពួកចេរូប៊ីននិងពួកសេរភីមនៅជុំវិញបល្ល័ង្ករបស់ព្រះយេហូវ៉ានាស្ថានសួគ៌ដែលប្រកាសថា៖ «បរិសុទ្ធ បរិសុទ្ធ គឺព្រះយេហូវ៉ានៃពួកពលបរិវារទ្រង់បរិសុទ្ធ»។ (អេសាយ ៦:២, ៣; វិវរណៈ ៤:៦-៨) ការប្រកាសបីដងនេះបញ្ជាក់ថាព្រះយេហូវ៉ាមានភាពបរិសុទ្ធ ស្អាតស្អំហើយពិសិដ្ឋដល់ម្ល៉េះបានជាគ្មានអ្វីប្រៀបផ្ទឹមបានឡើយ។ តាមពិត ព្រះយេហូវ៉ាជាប្រភពនៃភាពបរិសុទ្ធតែម្ដង។
៣ ព្រះនាមរបស់ព្រះយេហូវ៉ាគឺពិសិដ្ឋឬបរិសុទ្ធ។ អ្នកតែងបទទំនុកតម្កើងបានលាន់មាត់ថា៖ «ចូរឲ្យគេសរសើរដល់ព្រះនាមដ៏ធំហើយគួរស្ញែងខ្លាចរបស់ទ្រង់ចុះ! ដ្បិត[«ព្រះនាម»]ទ្រង់បរិសុទ្ធ»។ (ទំនុកដំកើង ៩៩:៣; ព.ថ.) ព្រះយេស៊ូបានបង្រៀនឲ្យយើងអធិស្ឋានថា៖ «ឱព្រះវរបិតានៃយើងខ្ញុំដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌អើយ! សូមឲ្យព្រះនាមទ្រង់បានបរិសុទ្ធ»។ (ម៉ាថាយ ៦:៩) នាងម៉ារាដែលជាមាតារបស់ព្រះយេស៊ូនៅលើផែនដីបានប្រកាសថា៖ «ព្រលឹងខ្ញុំលើកដំកើងព្រះអម្ចាស់ . . . ព្រះដ៏មានព្រះចេស្ដា ទ្រង់បានប្រោសសេចក្ដីយ៉ាងល្អវិសេសដល់ខ្ញុំ ព្រះនាមទ្រង់បរិសុទ្ធ»។ (លូកា ១:៤៦, ៤៩) ជាអ្នកបម្រើព្រះយេហូវ៉ា យើងចាត់ទុកព្រះនាមទ្រង់ជាអ្វីដែលបរិសុទ្ធហើយយើងមិនធ្វើអ្វីក៏ដោយដែលអាចនាំឲ្យគេបង្អាប់ដល់ព្រះនាមបរិសុទ្ធនោះ។ ម្យ៉ាងទៀត យើងមានទស្សនៈដូចព្រះយេហូវ៉ាចំពោះអ្វីដែលពិសិដ្ឋ ដោយចាត់ទុករបស់ទាំងនោះជាអ្វីពិសិដ្ឋដែរ។—អេម៉ុស ៥:១៤, ១៥
ហេតុដែលយើងគោរពព្រះយេស៊ូយ៉ាងជ្រាលជ្រៅ
៤. ហេតុអ្វីព្រះគម្ពីរហៅព្រះយេស៊ូជា«ព្រះអង្គបរិសុទ្ធ»?
៤ ព្រះយេហូវ៉ាជាព្រះបរិសុទ្ធដែលបានបង្កើតព្រះយេស៊ូជា«រាជបុត្រាតែ១»ដោយអង្គទ្រង់ផ្ទាល់ ដូច្នេះព្រះយេស៊ូក៏បរិសុទ្ធដែរ។ (យ៉ូហាន ១:១៤; កូល៉ុស ១:១៥; ហេព្រើរ ១:១-៣) ហេតុនេះហើយបានជាព្រះគម្ពីរហៅព្រះយេស៊ូជា«ព្រះអង្គបរិសុទ្ធនៃព្រះ»។ (យ៉ូហាន ៦:៦៩, ព.ថ.) សូម្បីតែពេលជីវិតរបស់ព្រះយេស៊ូបានត្រូវផ្លាស់ពីស្ថានសួគ៌ឲ្យមកចាប់កំណើតនៅលើផែនដីក្ដី ទ្រង់នៅតែមានភាពបរិសុទ្ធពីព្រោះនាងម៉ារាបានសម្រាលបុត្រនោះក្រោមអំណាចនៃវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ។ ទេវតាមួយរូបបានប្រាប់នាងម៉ារាថា៖ «វិញ្ញាណបរិសុទ្ធនឹងយាងមកសណ្ឋិតលើនាង . . . បុត្របរិសុទ្ធដែលនឹងប្រសូតមកនោះ ត្រូវហៅថាជាព្រះរាជបុត្រានៃព្រះ»។ (លូកា ១:៣៥) ពេលពួកគ្រិស្តសាសនិកនៅទីក្រុងយេរូសាឡិមបានអធិស្ឋានទូលព្រះយេហូវ៉ា ពួកគេសំដៅទៅលើព្រះយេស៊ូពីរដងជា‹អ្នកបំរើបរិសុទ្ធរបស់ព្រះ›។—កិច្ចការ ៤:២៧, ៣០
៥. ពេលព្រះយេស៊ូគង់នៅលើផែនដី តើទ្រង់មានភារកិច្ចពិសិដ្ឋអ្វី? ហេតុអ្វីក៏លោហិតរបស់ព្រះយេស៊ូជាអ្វីដ៏វិសេស?
៥ កាលព្រះយេស៊ូគង់នៅលើផែនដី ទ្រង់ត្រូវបំពេញភារកិច្ចពិសិដ្ឋ។ ពេលព្រះយេស៊ូធ្វើបុណ្យជ្រមុជទឹកនៅឆ្នាំ២៩ គ.ស. ព្រះយេហូវ៉ាតែងតាំងទ្រង់ឲ្យធ្វើជាសម្ដេចសង្ឃនៃព្រះវិហារដ៏ឧត្តមខាងវិញ្ញាណរបស់ទ្រង់។ (លូកា ៣:២១, ២២; ហេព្រើរ ៧:២៦; ៨:១, ២) បន្ថែមទៅទៀត ព្រះយេស៊ូត្រូវសោយទិវង្គតទុកជាយញ្ញបូជា។ ព្រះលោហិតរបស់ព្រះយេស៊ូដែលបានបង្ហូរមកនោះ ផ្ដល់នូវតម្លៃលោះដើម្បីសង្គ្រោះមនុស្សដែលមានបាប។ (ម៉ាថាយ ២០:២៨; ហេព្រើរ ៩:១៤) ហេតុដូច្នេះហើយបានជាយើងចាត់ទុកព្រះលោហិតរបស់ព្រះយេស៊ូជាអ្វីពិសិដ្ឋនិង«វិសេស»។—ពេត្រុសទី១ ១:១៩
៦. តើយើងមានទស្សនៈយ៉ាងណាចំពោះព្រះគ្រិស្តយេស៊ូ? ហើយហេតុអ្វី?
៦ សាវ័កប៉ុលបង្ហាញថាយើងគោរពព្រះយេស៊ូគ្រិស្តយ៉ាងជ្រាលជ្រៅជាស្តេចនិងសម្ដេចសង្ឃរបស់យើង ដោយសរសេរថា៖ «ព្រះបានលើក[រាជបុត្រា]ទ្រង់ឡើងយ៉ាងខ្ពស់ ហើយបានប្រទានឲ្យមាននាមដ៏ប្រសើរលើសជាងអស់ទាំងនាមផង ដើម្បីកាលណាឮព្រះនាមព្រះយេស៊ូវ នោះឲ្យគ្រប់ទាំងជង្គង់នៅស្ថានសួគ៌ នៅផែនដី ហើយនៅក្រោមផែនដីត្រូវលុតចុះ ហើយឲ្យគ្រប់ទាំងអណ្ដាតបានថ្លែងប្រាប់ថា ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទទ្រង់ជាព្រះអម្ចាស់សំរាប់ជាសិរីល្អដល់ព្រះដ៏ជាព្រះវរបិតា»។ (ភីលីព ២:៩-១១) យើងបង្ហាញថាយើងមានទស្សនៈដូចព្រះយេហូវ៉ាចំពោះអ្វីដែលពិសិដ្ឋដោយពេញចិត្តចុះចូលចំពោះព្រះគ្រិស្តយេស៊ូដែលកំពុងតែគ្រប់គ្រងជាស្តេច ជាសាស្ដាឬអ្នកនាំមុខយើង ហើយជាសិរសារបស់ក្រុមជំនុំនៃពួកគ្រិស្តសាសនិក។—ម៉ាថាយ ២៣:១០; កូល៉ុស ១:១៨
៧. តើយើងបង្ហាញយ៉ាងណាថាយើងកំពុងតែចុះចូលចំពោះព្រះគ្រិស្ត?
៧ ការចុះចូលចំពោះព្រះគ្រិស្តក៏តម្រូវឲ្យយើងបង្ហាញការគោរពចំពោះបុរសទាំងឡាយដែលទ្រង់កំពុងតែប្រើក្នុងការនាំមុខកិច្ចការដែលទ្រង់ដឹកនាំបច្ចុប្បន្ននេះ។ យើងគួរទទួលស្គាល់តួនាទីរបស់គណៈអភិបាលជាមុខងារពិសិដ្ឋ ដែលជាក្រុមបុរសតែងតាំងដោយវិញ្ញាណរបស់ព្រះ។ ដូចគ្នាដែរ យើងគួរទទួលស្គាល់ភារកិច្ចរបស់ពួកអ្នកចាស់ទុំជាមុខងារពិសិដ្ឋ ដែលគណៈអភិបាលតែងតាំងឲ្យមើលការខុសត្រូវក្នុងការិយាល័យសាខានិងក្រុមជំនុំនានា ព្រមទាំងពួកអ្នកត្រួតពិនិត្យតំបន់និងមណ្ឌលផង។ ដូច្នេះ យើងត្រូវបង្ហាញការគោរពយ៉ាងជ្រាលជ្រៅនិងចុះចូលចំពោះការរៀបចំនេះ។—ហេព្រើរ ១៣:៧, ១៧
រាស្ត្របរិសុទ្ធ
៨, ៩. (ក) តើអ្វីធ្វើឲ្យពួកអ៊ីស្រាអែលក្លាយជាសាសន៍បរិសុទ្ធ? (ខ) ចំពោះពួកអ៊ីស្រាអែលនោះ តើព្រះយេហូវ៉ាបញ្ជាក់ពីសារៈសំខាន់នៃភាពពិសិដ្ឋយ៉ាងដូចម្ដេច?
៨ ព្រះយេហូវ៉ាបានចុះកិច្ចព្រមព្រៀងជាមួយសាសន៍អ៊ីស្រាអែល។ ចំណងមេត្រីភាពនេះបានធ្វើឲ្យសាសន៍ថ្មីនោះមានឋានៈពិសេស។ ព្រះយេហូវ៉ាបានចាត់ទុកពួកគេជាសាសន៍បរិសុទ្ធដោយទុកពួកគេដោយឡែកពីសាសន៍ឯទៀត។ ព្រះយេហូវ៉ាមានបន្ទូលប្រាប់ពួកគេថា៖ «ត្រូវឲ្យឯងរាល់គ្នាបានបរិសុទ្ធដល់អញ ដ្បិតអញនេះ គឺព្រះយេហូវ៉ា អញបរិសុទ្ធ ហើយអញបានញែកឯងរាល់គ្នាចេញពីអស់ទាំងសាសន៍ដទៃ ដើម្បីឲ្យបានជារបស់ផងអញវិញ»។—លេវីវិន័យ ១៩:២; ២០:២៦
៩ តាំងពីព្រះយេហូវ៉ាបង្កើតសាសន៍អ៊ីស្រាអែលមកនោះ ទ្រង់បញ្ជាក់ពីសារៈសំខាន់នៃភាពពិសិដ្ឋ។ ឧទាហរណ៍ ប្រសិនបើពួកគេប៉ះភ្នំស៊ីណាយជាកន្លែងដែលព្រះយេហូវ៉ាផ្ដល់ឲ្យក្រឹត្យវិន័យ១០ប្រការ នោះគេនឹងស្លាប់ ពីព្រោះនៅគ្រានោះភ្នំស៊ីណាយរាប់ជាអ្វីពិសិដ្ឋដែរ។ (និក្ខមនំ ១៩:១២, ២៣) ពួកសង្ឃ រោងឧបោសថព្រមទាំងគ្រឿងប្រដាប់ប្រដាដែលនៅក្នុងនោះក៏ជាអ្វីដែលត្រូវចាត់ទុកជារបស់ពិសិដ្ឋដែរ។ (និក្ខមនំ ៣០:២៦-៣០) ចុះយ៉ាងណាចំពោះក្រុមជំនុំនៃពួកគ្រិស្តសាសនិកវិញ?
១០, ១១. ហេតុអ្វីក៏គួរចាត់ទុកក្រុមពួកគ្រិស្តសាសនិកចាក់ប្រេងតាំងជាពួកជំនុំពិសិដ្ឋ? តើនេះមានឥទ្ធិពលយ៉ាងណាទៅលើពួក«ចៀមឯទៀត»?
១០ ព្រះយេហូវ៉ាចាត់ទុកអស់ទាំងគ្រិស្តសាសនិកចាក់ប្រេងតាំងជាពួកជំនុំពិសិដ្ឋ។ (កូរិនថូសទី១ ១:២) តាមការពិត មិនថាពួកគ្រិស្តសាសនិកចាក់ប្រេងតាំងរស់នៅលើផែនដីនៅសម័យណាក៏ដោយ ពួកគាត់រួមគ្នាជាក្រុមដែលប្រៀបដូចជាវិហារបរិសុទ្ធមួយ តែមិនមែនជាព្រះវិហារខាងវិញ្ញាណដ៏ឧត្តមរបស់ព្រះយេហូវ៉ាទេ។ ព្រះយេហូវ៉ាគង់នៅក្នុងចំណោមពួកគាត់ដែលប្រៀបដូចជាព្រះវិហារនោះ តាមរយៈវិញ្ញាណបរិសុទ្ធរបស់ទ្រង់។ សាវ័កប៉ុលបានសរសេរថា៖ «ដោយសារ[ព្រះយេស៊ូគ្រិស្ត] ដំណាក់ទាំងមូលនោះបានផ្គុំភ្ជាប់គ្នាទាំងចំរើនឡើងជាវិហារបរិសុទ្ធក្នុងព្រះអម្ចាស់ ហើយអ្នករាល់គ្នាក៏បានស្អាងឡើងក្នុងទ្រង់ដែរ សំរាប់ជាលំនៅនៃព្រះដោយនូវព្រះវិញ្ញាណ»។—អេភេសូរ ២:២១; ពេត្រុសទី១ ២:៥, ៩
១១ ប៉ុលបានសរសេរថែមទៀតទៅកាន់ពួកគ្រិស្តសាសនិកចាក់ប្រេងតាំងថា៖ «តើអ្នករាល់គ្នាមិនដឹងទេឬអី ថាខ្លួនអ្នករាល់គ្នាជាព្រះវិហារនៃព្រះ ហើយថាព្រះវិញ្ញាណនៃព្រះ ទ្រង់សណ្ឋិតក្នុងអ្នករាល់គ្នា? . . . ដ្បិតព្រះវិហារនៃព្រះជាវត្ថុដ៏បរិសុទ្ធ គឺជាខ្លួនអ្នករាល់គ្នានេះឯង»។ (កូរិនថូសទី១ ៣:១៦, ១៧) ព្រះយេហូវ៉ា‹គង់នៅក្នុង›ចំណោមពួកអ្នកចាក់ប្រេងតាំង ព្រមទាំង«ដើរជាមួយ»ពួកគេផង តាមរយៈវិញ្ញាណបរិសុទ្ធរបស់ទ្រង់។ (កូរិនថូសទី២ ៦:១៦) ព្រះយេហូវ៉ាតែងតែជួយណែនាំ«អ្នកបំរើស្មោះត្រង់»របស់ទ្រង់។ (ម៉ាថាយ ២៤:៤៥-៤៧) ពួក«ចៀមឯទៀត»ក៏ឲ្យតម្លៃចំពោះឯកសិទ្ធិដែលពួកគេមានក្នុងការរួមចំណែកជាមួយនឹងក្រុមពួកអ្នកដែលប្រៀបដូចជា«ព្រះវិហារ»នោះ។—យ៉ូហាន ១០:១៦; ម៉ាថាយ ២៥:៣៧-៤០
អ្វីៗដែលគ្រិស្តសាសនិកយើងចាត់ទុកថាពិសិដ្ឋ
១២. តើយើងចាត់ទុកអ្វីខ្លះគឺពិសិដ្ឋ? ហើយហេតុអ្វី?
១២ មិនជាការចម្លែកអ្វីឡើយ ថាក្រុមជំនុំនៃពួកគ្រិស្តសាសនិកចាក់ប្រេងតាំងនិងគូកនរបស់គាត់ចាត់ទុកអ្វីៗជាច្រើនថាពិសិដ្ឋ ដូចជាចំណងមិត្តភាពរបស់យើងជាមួយនឹងព្រះយេហូវ៉ា។ (របាក្សត្រទី១ ២៨:៩; ទំនុកដំកើង ៣៦:៧) យើងចាត់ទុកចំណងមិត្តភាពនេះជាអ្វីដ៏វិសេសដល់ម្ល៉េះបានជាយើងមិនអនុញ្ញាតឲ្យអ្វីឬមនុស្សណាក៏ដោយធ្វើឲ្យចំណងមេត្រីភាពនោះចុះខ្សោយឡើយ។ (របាក្សត្រទី២ ១៥:២; យ៉ាកុប ៤:៧, ៨) ការអធិស្ឋានក៏មានតួនាទីសំខាន់ដែរដើម្បីឲ្យមានភាពជិតស្និទ្ធជាមួយនឹងព្រះយេហូវ៉ា។ ព្យាការីដានីយ៉ែលចាត់ទុកការអធិស្ឋានជាអ្វីពិសិដ្ឋដល់ម្ល៉េះបានជាគាត់មិនលះបង់ទម្លាប់អធិស្ឋានទូលព្រះយេហូវ៉ានោះឡើយ សូម្បីតែក្រោមកាលៈទេសៈដែលតម្រូវឲ្យប្រថុយជីវិតក្ដី។ (ដានីយ៉ែល ៦:៧-១១) «សេចក្ដីអធិស្ឋានរបស់ពួកបរិសុទ្ធ»ឬពួកគ្រិស្តសាសនិកចាក់ប្រេងតាំងក៏ប្រៀបប្រដូចនឹងគ្រឿងក្រអូបដែលធ្លាប់ប្រើក្នុងការថ្វាយបង្គំព្រះយេហូវ៉ានៅឯព្រះវិហារ។ (វិវរណៈ ៥:៨; ៨:៣, ៤; លេវីវិន័យ ១៦:១២, ១៣) ការប្រៀបប្រដូចសេចក្ដីអធិស្ឋានទៅនឹងគ្រឿងក្រអូបនោះ បញ្ជាក់ថាការអធិស្ឋានជាអ្វីពិសិដ្ឋណាស់។ ដូច្នេះ យើងពិតជាមានឯកសិទ្ធិដ៏អស្ចារ្យមែនដោយមានទំនាក់ទំនងជាមួយនឹងព្រះមហាក្សត្រនៃសកលលោកទាំងមូល។ ហេតុនេះហើយបានជាយើងចាត់ទុកការអធិស្ឋានជាអ្វីពិសិដ្ឋដែរ។
១៣. តើថាមពលអ្វីមានភាពបរិសុទ្ធ? តើយើងគួរអនុញ្ញាតឲ្យវិញ្ញាណនោះមានឥទ្ធិពលយ៉ាងណាលើជីវិតយើង?
១៣ ពួកគ្រិស្តសាសនិកចាក់ប្រេងតាំងនិងគូកនរបស់គាត់មានថាមពលម្យ៉ាងដែលពួកគាត់ចាត់ទុកជាអ្វីពិសិដ្ឋដែរ ពោលគឺ វិញ្ញាណបរិសុទ្ធ។ វិញ្ញាណនោះជាសកម្មពលរបស់ព្រះយេហូវ៉ា។ ដោយសារវិញ្ញាណនោះតែងតែធ្វើសម្រេចតាមព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះដ៏បរិសុទ្ធ នេះស័ក្ដិសមហៅវិញ្ញាណនោះជា«វិញ្ញាណបរិសុទ្ធ» ឬ«វិញ្ញាណនៃសេចក្ដីបរិសុទ្ធ»។ (យ៉ូហាន ១៤:២៦; រ៉ូម ១:៤) ព្រះយេហូវ៉ាតែងតែប្រើវិញ្ញាណបរិសុទ្ធរបស់ទ្រង់ដើម្បីពង្រឹងកម្លាំងរបស់ពួកអ្នកបម្រើទ្រង់ដែលផ្សាយដំណឹងល្អ។ (កិច្ចការ ១:៨; ៤:៣១) ព្រះយេហូវ៉ាប្រទានវិញ្ញាណទ្រង់ចំពោះ«អស់អ្នកដែលស្ដាប់បង្គាប់ទ្រង់» ហើយចំពោះពួកអ្នកដែល«ដើរក្នុង[ឬ«ស្របតាម»]ព្រះវិញ្ញាណ»នោះ ជាជាងបំពេញតាមសេចក្ដីប៉ងប្រាថ្នាខាងសាច់ឈាម។ (កិច្ចការ ៥:៣២; កាឡាទី ៥:១៦, ២៥; ខ.ស.; រ៉ូម ៨:៥-៨) សកម្មពលខ្លាំងក្លានេះជួយពួកគ្រិស្តសាសនិកបណ្ដុះឲ្យមានគុណសម្បត្ដិល្អៗទុកជា«ផលផ្លែនៃព្រះវិញ្ញាណ» ហើយក៏ជួយឲ្យពួកគេមាន«កិរិយាបរិសុទ្ធ»ដែលបង្ហាញពី«សេចក្ដីគោរពប្រតិបត្ដិ»របស់ពួកគេផង។ (កាឡាទី ៥:២២, ២៣; ពេត្រុសទី២ ៣:១១) បើយើងចាត់ទុកវិញ្ញាណបរិសុទ្ធជាអ្វីពិសិដ្ឋ យើងនឹងជៀសវាងការប្រព្រឹត្តណាក៏ដោយដែលអាចធ្វើឲ្យវិញ្ញាណព្រះព្រួយព្រះហឫទ័យ ឬរារាំងឥទ្ធិពលនៃវិញ្ញាណនោះក្នុងជីវិតយើង។—អេភេសូរ ៤:៣០
១៤. តើពួកអ្នកចាក់ប្រេងតាំងចាត់ទុកកិច្ចការអ្វីជាឯកសិទ្ធិពិសិដ្ឋ? តើពួកចៀមឯទៀតរួមចំណែកយ៉ាងណាក្នុងឯកសិទ្ធិនេះ?
១៤ ឯកសិទ្ធិតំណាងព្រះនាមព្រះដ៏បរិសុទ្ធ គឺព្រះយេហូវ៉ា ដោយធ្វើជាស្មរបន្ទាល់ឬសាក្សីរបស់ទ្រង់ គឺជាអ្វីដែលយើងចាត់ទុកថាពិសិដ្ឋដែរ។ (អេសាយ ៤៣:១០-១២, ១៥) ព្រះយេហូវ៉ាប្រទានឲ្យពួកគ្រិស្តសាសនិកចាក់ប្រេងតាំងមានសមត្ថភាពនិងលក្ខណៈគ្រប់គ្រាន់ដើម្បី«ធ្វើជាអ្នកបំរើនៃសញ្ញាថ្មី»។ (កូរិនថូសទី២ ៣:៥, ៦) ក្នុងនាមជាអ្នកតំណាងសញ្ញាថ្មីឬកិច្ចព្រមព្រៀងថ្មីនោះ ពួកគាត់បានទទួលភារកិច្ចផ្សាយ‹ដំណឹងល្អពីនគរព្រះ› ហើយត្រូវ«បញ្ចុះបញ្ចូលឲ្យមានសិស្សនៅគ្រប់ទាំងសាសន៍»។ (ម៉ាថាយ ២៤:១៤; ២៨:១៩, ២០) ពួកគាត់កំពុងតែបំពេញភារកិច្ចនោះដោយស្មោះត្រង់ ហើយមនុស្សរាប់លាននាក់ដែលមានលក្ខណៈដូចចៀមកំពុងតែធ្វើតាមអ្វីដែលគេឮ ហាក់ដូចជាពួកគេមានប្រសាសន៍ចំពោះពួកអ្នកចាក់ប្រេងតាំងថា៖ «យើងខ្ញុំនឹងទៅជាមួយនឹងអ្នកដែរ ពីព្រោះយើងខ្ញុំបានឮថាព្រះទ្រង់គង់ជាមួយនឹងអ្នករាល់គ្នា»។ (សាការី ៨:២៣) ក្នុងន័យជាអត្ថបដិរូប អ្នកទាំងនេះបម្រើការជាអ្នក«ភ្ជួររាស់»និងអ្នក«ថែរក្សាចំការទំពាំងបាយជូរ»ជាមួយពួកអ្នកចាក់ប្រេងតាំងដែលជា«អ្នកគោរពដល់ព្រះនៃយើងរាល់គ្នា»។ យ៉ាងនេះ ចៀមឯទៀតជួយពួកអ្នកចាក់ប្រេងតាំងយ៉ាងច្រើនក្នុងការសម្រេចកិច្ចបម្រើផ្សាយទូទាំងពិភពលោក។—អេសាយ ៦១:៥, ៦
១៥. តើសាវ័កប៉ុលចាត់ទុកកិច្ចការអ្វីគឺពិសិដ្ឋ? ហេតុអ្វីក៏យើងមានទស្សនៈដូចប៉ុល?
១៥ សាវ័កប៉ុលជាមនុស្សម្នាក់ដែលចាត់ទុកកិច្ចបម្រើផ្សាយរបស់គាត់ជាអ្វីពិសិដ្ឋឬបរិសុទ្ធ។ ប៉ុលបានចាត់ទុកខ្លួនគាត់«ជាភ្នាក់ងារនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទដល់ពួកសាសន៍ដទៃ» ហើយគាត់«ធ្វើការងារបរិសុទ្ធ គឺជាការផ្សាយដំណឹងល្អរបស់ព្រះ»។ (រ៉ូម ១៥:១៦) ពេលប៉ុលសរសេរសំបុត្រជូនពួកគ្រិស្តសាសនិកនៅទីក្រុងកូរិនថូស គាត់សំដៅទៅលើកិច្ចបម្រើផ្សាយរបស់គាត់ជា«ទ្រព្យសម្បត្ដិ»មួយ។ (កូរិនថូសទី២ ៤:១, ៧) យើងក៏«បញ្ចេញព្រះបន្ទូល[«ពិសិដ្ឋ»]នៃព្រះ»ក្នុងកិច្ចបម្រើផ្សាយរបស់យើងដែរ។ (ពេត្រុសទី១ ៤:១១; ព.ថ.) ដូច្នេះ មិនថាយើងរួមចំណែកក្នុងចំណោមពួកអ្នកចាក់ប្រេងតាំងឬពួកចៀមឯទៀតក្ដី យើងក៏ចាត់ទុកការធ្វើបន្ទាល់ជាឯកសិទ្ធិពិសិដ្ឋដែរ។
ការ«បង្ហើយសេចក្ដីបរិសុទ្ធ ដោយនូវសេចក្ដីកោតខ្លាចដល់ព្រះ»
១៦. តើអ្វីនឹងជួយកុំឲ្យយើងក្លាយជាមនុស្សដែល«មិនឲ្យតម្លៃចំពោះអ្វីៗពិសិដ្ឋ»?
១៦ សាវ័កប៉ុលបានព្រមានពួកគ្រិស្តសាសនិកគ្នីគ្នាថា កុំឲ្យក្លាយជាមនុស្សដែល«មិនឲ្យតម្លៃចំពោះអ្វីៗពិសិដ្ឋ»។ ផ្ទុយទៅវិញ គាត់ដាស់តឿនឲ្យពួកគេ«បានញែកជាបរិសុទ្ធ» ព្រមទាំង«ប្រយ័តឲ្យមែនទែនក្រែងមាន . . . ឫសជូរចត់ណាពន្លកឡើងនាំឲ្យទំនាស់ចិត្ត រួចមានមនុស្សជាច្រើនបានស្មោកគ្រោកដោយសារសេចក្ដីនោះ»។ (ហេព្រើរ ១២:១៤-១៦) ពាក្យ«ឫសជូរចត់»នេះសំដៅទៅលើបងប្អូនខ្លះដែលចេះតែរិះគន់ចំពោះការរៀបចំក្នុងក្រុមជំនុំនៃពួកគ្រិស្តសាសនិក។ ជាឧទាហរណ៍ ប្រហែលជាពួកគេមិនឯកភាពនឹងទស្សនៈរបស់ព្រះយេហូវ៉ាចំពោះភាពពិសិដ្ឋនៃអាពាហ៍ពិពាហ៍ ឬចំពោះសារៈសំខាន់នៃភាពស្អាតស្អំខាងសីលធម៌។ (ថែស្សាឡូនីចទី១ ៤:៣-៧; ហេព្រើរ ១៣:៤) ឬមួយក៏ពួកគេបញ្ចេញទស្សនៈដូចជាអ្នកក្បត់ជំនឿ ដោយមាន«ពាក្យសំដីឡេះឡោះឥតប្រយោជន៍[«ដែលបន្ទាបបន្ថោកអ្វីដែលបរិសុទ្ធ»]» ស្របទៅតាមទស្សនៈរបស់ពួកអ្នកដែលបាន«ជ្រួសហួសចេញពីសេចក្ដីពិត»ហើយ។—ធីម៉ូថេទី២ ២:១៦-១៨; ព.ថ.
១៧. ហេតុអ្វីក៏ពួកអ្នកចាក់ប្រេងតាំងត្រូវខិតខំជានិច្ចឲ្យមានទស្សនៈដូចព្រះយេហូវ៉ាចំពោះអ្វីដែលបរិសុទ្ធ?
១៧ សាវ័កប៉ុលបានសរសេរជូនពួកអ្នកចាក់ប្រេងតាំងគ្នីគ្នាថា៖ «ពួកស្ងួនភ្ងាអើយ! . . . ត្រូវឲ្យយើងរាល់គ្នាសំអាតខ្លួនយើងពីគ្រប់ទាំងសេចក្ដីដែលប្រឡាក់ខាងសាច់ឈាមចេញ ហើយខាងព្រលឹងវិញ្ញាណផង ព្រមទាំងបង្ហើយសេចក្ដីបរិសុទ្ធដោយនូវសេចក្ដីកោតខ្លាចដល់ព្រះ»។ (កូរិនថូសទី២ ៧:១) ពាក្យនេះបង្ហាញថា ពួកគ្រិស្តសាសនិកចាក់ប្រេងតាំងដែល«មានចំណែកក្នុងការងារស្ថានសួគ៌»ត្រូវខិតខំជានិច្ចឲ្យមានទស្សនៈដូចព្រះយេហូវ៉ាក្នុងគ្រប់ទិដ្ឋភាពនៃជីវិតចំពោះអ្វីដែលបរិសុទ្ធ។ (ហេព្រើរ ៣:១) ស្រដៀងគ្នាដែរ ចំពោះបងប្អូនតែងតាំងដោយវិញ្ញាណបរិសុទ្ធដែលប្រៀប«ដូចជាពួកកូនដែលស្ដាប់បង្គាប់»ព្រះ នោះសាវ័កពេត្រុសដាស់តឿនពួកគាត់ថា៖ «[កុំ]បណ្ដោយតាមសេចក្ដីប៉ងប្រាថ្នាដែលអ្នករាល់គ្នាមានពីកាលនៅល្ងង់ពីដើមនោះឡើយ តែចូរឲ្យអ្នករាល់គ្នាបានបរិសុទ្ធក្នុងគ្រប់កិរិយាទាំងអស់ ដូចជាព្រះដែលហៅអ្នករាល់គ្នាទ្រង់បរិសុទ្ធដែរ»។—ពេត្រុសទី១ ១:១៤, ១៥
១៨, ១៩. (ក) តើពួកអ្នកក្នុងចំណោម«មនុស្ស១ហ្វូងយ៉ាងធំ»បង្ហាញយ៉ាងណាថាគេមានទស្សនៈដូចព្រះយេហូវ៉ាចំពោះអ្វីដែលពិសិដ្ឋ? (ខ) តើអត្ថបទបន្ទាប់នឹងពិភាក្សាអំពីលក្ខណៈពិសិដ្ឋមួយណានៃជីវិតពួកគ្រិស្តសាសនិក?
១៨ ចុះយ៉ាងណាចំពោះពួកអ្នកក្នុងចំណោម«មនុស្ស១ហ្វូងយ៉ាងធំ»ដែលនឹងរួចរស់ជីវិតពី«គ្រាវេទនាយ៉ាងធំ»? ពួកគេក៏ត្រូវបង្ហាញថាមានទស្សនៈដូចព្រះយេហូវ៉ាចំពោះអ្វីដែលពិសិដ្ឋដែរ។ សៀវភៅវិវរណៈពណ៌នាថាពួកគេកំពុងតែ«បំរើ»ឬ«ធ្វើកិច្ចបម្រើពិសិដ្ឋថ្វាយ»ព្រះយេហូវ៉ានៅលើផែនដីដែលជាទីធ្លានៃព្រះវិហារខាងវិញ្ញាណរបស់ទ្រង់។ ពួកគេមានជំនឿលើយញ្ញបូជាលោះរបស់ព្រះគ្រិស្ត ហើយក្នុងន័យជាអត្ថបដិរូបនោះកំពុងតែ«បោកអាវ . . . ឲ្យឡើងសក្នុងឈាមរបស់កូនចៀម»។ (វិវរណៈ ៧:៩, ១៤, ១៥; ព.ថ.) ជាលទ្ធផល ព្រះយេហូវ៉ាចាត់ទុកពួកគេជាមនុស្សស្អាតស្អំ ហើយនេះក៏តម្រូវឲ្យពួកគេ«សំអាតខ្លួន . . . ពីគ្រប់ទាំងសេចក្ដីដែលប្រឡាក់ខាងសាច់ឈាមចេញ ហើយខាងព្រលឹងវិញ្ញាណផង ព្រមទាំងបង្ហើយសេចក្ដីបរិសុទ្ធដោយនូវសេចក្ដីកោតខ្លាចដល់ព្រះ»។
១៩ ការជួបជុំគ្នាដើម្បីថ្វាយបង្គំព្រះយេហូវ៉ានិងសិក្សាព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់ជាលក្ខណៈសំខាន់មួយនៃជីវិតរបស់ពួកគ្រិស្តសាសនិកចាក់ប្រេងតាំងនិងគូកនរបស់ពួកគាត់។ ព្រះយេហូវ៉ាចាត់ទុកកម្មវិធីប្រជុំរបស់រាស្ត្រទ្រង់ជាអ្វីពិសិដ្ឋ។ អត្ថបទបន្ទាប់នឹងបញ្ជាក់ហេតុដែលយើងគួរមានទស្សនៈដូចព្រះយេហូវ៉ាចំពោះកិច្ចប្រជុំយើង ហើយរបៀបបង្ហាញថាយើងចាត់ទុកកម្មវិធីទាំងនោះជាអ្វីពិសិដ្ឋដែរ។
ការសើរើឡើងវិញ
• តើអ្នកបម្រើព្រះយេហូវ៉ាមិនស្របគំនិតបែបណាជាមួយនឹងលោកិយនេះ?
• ហេតុអ្វីក៏ព្រះយេហូវ៉ាជាប្រភពនៃអ្វីៗទាំងអស់ដែលបរិសុទ្ធ?
• តើយើងបង្ហាញការគោរពយ៉ាងណាចំពោះភាពបរិសុទ្ធរបស់ព្រះគ្រិស្ត?
• តើយើងគួរចាត់ទុកអ្វីខ្លះគឺពិសិដ្ឋក្នុងជីវិតយើង?
[សំណួរសម្រាប់អត្ថបទសិក្សា]
[រូបភាពនៅទំព័រ២៥]
ពួកអ៊ីស្រាអែលសម័យបុរាណចាត់ទុកពួកសង្ឃ រោងឧបោសថនិងគ្រឿងប្រដាប់ប្រដាដែលនៅក្នុងនោះជារបស់ពិសិដ្ឋ
[រូបភាពនៅទំព័រ២៧]
ការអធិស្ឋាននិងកិច្ចបម្រើផ្សាយរបស់យើងជាឯកសិទ្ធិពិសិដ្ឋ