ບົດທີ 14
ພະເຢໂຫວາຈັດກຽມ “ຄ່າໄຖ່ໃຫ້ຄົນຈຳນວນຫຼາຍ”
1, 2. ຄຳພີໄບເບິນບອກແນວໃດກ່ຽວກັບສະພາບທີ່ເຮົາເຈິ ແລະແມ່ນຫຍັງແມ່ນວິທີແກ້ພຽງທາງດຽວທີ່ຈະຊ່ວຍເຮົາໃຫ້ພົ້ນຈາກສະພາບນັ້ນ?
“ທຸກສິ່ງທີ່ພະເຈົ້າສ້າງພາກັນເຈັບປວດແລະຮ້ອງຄາງຈົນຮອດຕອນນີ້.” (ໂຣມ 8:22) ໂດຍຄຳເວົ້ານີ້ອັກຄະສາວົກໂປໂລໄດ້ອະທິບາຍສະພາບທີ່ເປັນຕາອີ່ຕົນທີ່ເຮົາເຈິຢູ່. ເຮົາອາດຄິດວ່າບາບ ຄວາມທຸກ ແລະຄວາມຕາຍຈະບໍ່ມີມື້ໝົດດອກ. ແຕ່ພະເຢໂຫວາບໍ່ມີຂີດຈຳກັດຄືກັບທີ່ມະນຸດມີ. ເພິ່ນເຮັດໄດ້ທຸກຢ່າງ. (ຈົດເຊັນບັນຊີ 23:19) ພະເຈົ້າທີ່ມີຄວາມຍຸຕິທຳໄດ້ຈັດກຽມທາງແກ້ບັນຫາເພື່ອຊ່ວຍເຮົາ ເຊິ່ງກໍແມ່ນຄ່າໄຖ່.
2 ຄ່າໄຖ່ເປັນຂອງຂວັນທີ່ມີຄ່າທີ່ສຸດທີ່ພະເຢໂຫວາໃຫ້ກັບມະນຸດ. ຄ່າໄຖ່ຊ່ວຍເຮົາໃຫ້ພົ້ນຈາກບາບແລະຄວາມຕາຍ. (ເອເຟໂຊ 1:7) ຄ່າໄຖ່ເຮັດໃຫ້ເຮົາມີຄວາມຫວັງທີ່ຈະມີຊີວິດຕະຫຼອດໄປ ບໍ່ວ່າຈະຢູ່ສະຫວັນຫຼືຢູ່ໂລກທີ່ເປັນອຸທິຍານ. (ລູກາ 23:43; ໂຢຮັນ 3:16; 1 ເປໂຕ 1:4) ແຕ່ຄ່າໄຖ່ແມ່ນຫຍັງ? ຄ່າໄຖ່ສອນເຮົາໃຫ້ຮູ້ຫຍັງກ່ຽວກັບຄວາມຍຸຕິທຳທີ່ດີທີ່ສຸດຂອງພະເຢໂຫວາ?
ເປັນຫຍັງຈຶ່ງຕ້ອງມີຄ່າໄຖ່
3. (ກ) ເປັນຫຍັງຈຶ່ງຕ້ອງມີຄ່າໄຖ່? (ຂ) ເປັນຫຍັງພະເຢໂຫວາຈຶ່ງບໍ່ໃຫ້ລູກຫຼານທີ່ບໍ່ສົມບູນແບບຂອງອາດາມມີຊີວິດຢູ່ຕະຫຼອດໄປ?
3 ເຮົາຕ້ອງມີຄ່າໄຖ່ຍ້ອນອາດາມເຮັດບາບ. ເມື່ອອາດາມບໍ່ເຊື່ອຟັງພະເຈົ້າ ລາວໄດ້ເຮັດໃຫ້ລູກຫຼານຂອງລາວຕ້ອງເຈັບປ່ວຍ ເຈິກັບຄວາມທຸກ ແລະຄວາມຕາຍ. (ປະຖົມມະການ 2:17; ໂຣມ 8:20) ພະເຈົ້າຕ້ອງຈັດການກັບເລື່ອງທີ່ເກີດຂຶ້ນນີ້ ເພາະຖ້າເພິ່ນໃຫ້ລູກຫຼານທີ່ບໍ່ສົມບູນແບບຂອງອາດາມມີຊີວິດຕະຫຼອດໄປກໍສ່ຳກັບວ່າເພິ່ນບໍ່ໄດ້ເຮັດຕາມກົດໝາຍຂອງເພິ່ນທີ່ກຳນົດວ່າ: “ຄ່າຈ້າງທີ່ບາບຈ່າຍແມ່ນຄວາມຕາຍ.” (ໂຣມ 6:23) ອີກເລື່ອງໜຶ່ງ ຖ້າພະເຢໂຫວາບໍ່ເຮັດຕາມມາດຕະຖານຄວາມຍຸຕິທຳຂອງເພິ່ນເອງ ເອກະພົບກໍຄືຊິມີແຕ່ຄວາມວຸ່ນວາຍ ເພາະທັງທູດສະຫວັນແລະມະນຸດອາດຮູ້ສຶກວ່າບໍ່ຈຳເປັນຕ້ອງເຊື່ອຟັງກົດໝາຍຂອງພະເຈົ້າກໍໄດ້.
4, 5. (ກ) ຊາຕານໃສ່ຮ້າຍພະເຈົ້າວ່າແນວໃດ ແລະເປັນຫຍັງພະເຢໂຫວາຈຶ່ງຕ້ອງຈັດການກັບຂໍ້ກ່າວຫາເຫຼົ່ານັ້ນ? (ຂ) ຊາຕານກ່າວຫາຜູ້ຮັບໃຊ້ທີ່ສັດຊື່ຂອງພະເຢໂຫວາແນວໃດ?
4 ຄືກັບທີ່ເຮົາໄດ້ເຫັນແລ້ວໃນບົດທີ 12 ການບໍ່ເຊື່ອຟັງໃນສວນເອເດັນເຮັດໃຫ້ເກີດຄຳຖາມທີ່ສຳຄັນຫຼາຍ. ຊາຕານເຮັດໃຫ້ພະເຈົ້າເສຍຊື່ສຽງ. ມັນກ່າວຫາພະເຢໂຫວາວ່າເປັນຜູ້ເວົ້າຕົວະ ໃຊ້ອຳນາດຢ່າງຜິດໆ ແລະເຮັດໃຫ້ຜູ້ທີ່ເພິ່ນສ້າງບໍ່ມີອິດສະຫຼະ. (ປະຖົມມະການ 3:1-5) ເມື່ອຊາຕານເຮັດໃຫ້ອາດາມກັບເອວາບໍ່ເຊື່ອຟັງພະເຈົ້າ ມັນກໍເລີຍເຮັດໃຫ້ເບິ່ງວ່າພະເຢໂຫວາບໍ່ສາມາດເຮັດໃຫ້ຄຳສັນຍາຕ່າງໆຂອງເພິ່ນເກີດຂຶ້ນແທ້ແລະບໍ່ສາມາດເຮັດໃຫ້ຄົນດີໄດ້ຢູ່ເທິງໂລກຕະຫຼອດໄປ. (ປະຖົມມະການ 1:28; ເອຊາຢາ 55:10, 11) ຖ້າພະເຢໂຫວາບໍ່ໄດ້ເຮັດໃຫ້ເຫັນວ່າຊາຕານຂີ້ຕົວະ ທູດສະຫວັນຈຳນວນຫຼາຍແລະມະນຸດກໍຈະສົງໄສວ່າເພິ່ນເປັນຜູ້ປົກຄອງທີ່ດີທີ່ສຸດແທ້ໆບໍ.
5 ຊາຕານຍັງໃສ່ຮ້າຍຜູ້ຮັບໃຊ້ທີ່ສັດຊື່ຂອງພະເຢໂຫວານຳອີກ. ມັນກ່າວຫາວ່າເຂົາເຈົ້າຮັບໃຊ້ເພິ່ນຍ້ອນໄດ້ຜົນປະໂຫຍດ ແລະຖ້າເຂົາເຈົ້າເຈິຄວາມລຳບາກເຂົາເຈົ້າກໍຈະບໍ່ສັດຊື່ຕໍ່ເພິ່ນ. (ໂຢບ 1:9-11) ການພິສູດວ່າຊາຕານເວົ້າຕົວະສຳຄັນຫຼາຍກວ່າການຊ່ວຍມະນຸດໃຫ້ພົ້ນຈາກຄວາມຍາກລຳບາກ. ດັ່ງນັ້ນ ພະເຢໂຫວາຈຶ່ງຕັດສິນໃຈວ່າຈະຈັດການກັບຂໍ້ກ່າວຫາທີ່ຊາຕານໃສ່ຮ້າຍເພິ່ນກ່ອນ. ແຕ່ພະເຈົ້າຈະເຮັດແບບນັ້ນແລະຈະຊ່ວຍມະນຸດຊາດໃຫ້ລອດໄດ້ແນວໃດ?
ຄ່າໄຖ່ຕ້ອງມີຄ່າເທົ່າກັນ
6. ຄຳພີໄບເບິນໃຊ້ຄຳຫຍັງແດ່ເພື່ອອະທິບາຍວິທີທີ່ພະເຈົ້າຊ່ວຍມະນຸດໃຫ້ລອດ?
6 ພະເຢໂຫວາຈັດການກັບຂໍ້ກ່າວຫາໃນແບບທີ່ຍຸຕິທຳແລະສະແດງຄວາມເມດຕາ. ວິທີຂອງເພິ່ນບໍ່ຊັບຊ້ອນແລະສະຫຼາດ ເຊິ່ງບໍ່ມີມະນຸດຄົນໃດຈະຄິດອອກໄດ້. ມີການເວົ້າເຖິງວິທີນັ້ນວ່າເປັນຄ່າໄຖ່ ການໃຫ້ອະໄພຄວາມຜິດ ແລະການຄືນດີ. (ເພງສັນລະເສີນ 49:8, ໄຂເງື່ອນ; ດານີເອນ 9:24; ຄາລາເຕຍ 3:13; ໂກໂລຊາຍ 1:20; ເຮັບເຣີ 2:17) ຄຳເວົ້າຂອງພະເຢຊູອະທິບາຍເລື່ອງນີ້ໄດ້ດີທີ່ສຸດ ເພິ່ນບອກວ່າ: ‘ລູກມະນຸດບໍ່ໄດ້ມາເພື່ອໃຫ້ຄົນອື່ນຮັບໃຊ້ ແຕ່ມາເພື່ອຮັບໃຊ້ຄົນອື່ນ ແລະສະລະຊີວິດເປັນຄ່າໄຖ່ [ພາສາກຣີກ, ລູຕຣອນ] ໃຫ້ຄົນຈຳນວນຫຼາຍ.’—ມັດທາຍ 20:28
7, 8. (ກ) ໃນຄຳພີໄບເບິນຄຳວ່າ “ຄ່າໄຖ່” ມີຄວາມໝາຍວ່າແນວໃດ? (ຂ) ເຮົາຮູ້ໄດ້ແນວໃດວ່າຄ່າໄຖ່ຕ້ອງມີຄ່າເທົ່າກັນ?
7 ຄ່າໄຖ່ແມ່ນຫຍັງ? ຄຳພາສາກຣີກທີ່ໃຊ້ຄຳນີ້ມາຈາກຄຳກຳມະເຊິ່ງໝາຍຄວາມວ່າ “ປ່ອຍ ປົດປ່ອຍ.” ມີການໃຊ້ຄຳນີ້ເພື່ອອະທິບາຍກ່ຽວກັບເງິນທີ່ຈ່າຍເພື່ອແລກກັບການປ່ອຍໂຕຊະເລີຍໃນສົງຄາມ. ດັ່ງນັ້ນ ອາດອະທິບາຍຄ່າໄຖ່ໄດ້ວ່າເປັນສິ່ງທີ່ຈ່າຍໄປເພື່ອຊື້ສິ່ງໃດສິ່ງໜຶ່ງຄືນມາ. ໃນພະຄຳພີພາກພາສາເຮັບເຣີ ຄຳທີ່ແປວ່າ “ຄ່າໄຖ່” (ໂຄເຟີ) ມາຈາກຄຳກຳມະທີ່ໝາຍເຖິງ “ປົກຄຸມ.” ຕົວຢ່າງເຊັ່ນ ພະເຈົ້າສັ່ງໂນອາວ່າລາວຕ້ອງ “ທາ” [ປົກຄຸມ] (ຮູບຄຳດຽວກັນ) ເຮືອດ້ວຍຢາງໝາກຕອຍຈາກທຳມະຊາດທັງທາງໃນແລະທາງນອກ. (ປະຖົມມະການ 6:14) ເລື່ອງນີ້ຊ່ວຍເຮົາໃຫ້ເຂົ້າໃຈວ່າຄ່າໄຖ່ຍັງໝາຍເຖິງການປົກຄຸມບາບນຳອີກ.—ເພງສັນລະເສີນ 85:2, ໄຂເງື່ອນ
8 ເປັນຕາໜ້າສັງເກດທີ່ວັດຈະນານຸກົມເທວະວິທະຍາຂອງຄຳພີພາກພັນທະສັນຍາໃໝ່ (ພາສາອັງກິດ) ເວົ້າເຖິງຄຳນີ້ (ໂຄເຟີ) ວ່າ: “ໝາຍເຖິງສິ່ງທີ່ມີຄ່າເທົ່າກັນສະເໝີ” ຫຼືກົງກັນ. ດັ່ງນັ້ນ ເພື່ອຈະໄຖ່ຫຼືປົກຄຸມບາບ ກໍຕ້ອງຈ່າຍດ້ວຍລາຄາທີ່ເທົ່າກັນ ຫຼືຊົດໄຊ້ຄ່າເສຍຫາຍທີ່ເກີດຈາກບາບນັ້ນຢ່າງຄົບຖ້ວນ. ດັ່ງນັ້ນ ກົດໝາຍຂອງພະເຈົ້າທີ່ໃຫ້ກັບພວກອິດສະຣາເອນຈຶ່ງບອກວ່າ: “ຊີວິດຕ້ອງແທນຊີວິດ ຕາແທນຕາ ແຂ້ວແທນແຂ້ວ ມືແທນມື ແລະຕີນແທນຕີນ.”—ພະບັນຍັດ 19:21
9. ເປັນຫຍັງຄົນທີ່ມີຄວາມເຊື່ອຈຶ່ງໄດ້ເອົາສັດໄປເປັນເຄື່ອງບູຊາ ແລະພະເຢໂຫວາຖືວ່າເຄື່ອງບູຊາເຫຼົ່ານັ້ນເປັນແນວໃດ?
9 ນັບຕັ້ງແຕ່ສະໄໝອາເບັນເປັນຕົ້ນມາ ຜູ້ຮັບໃຊ້ທີ່ສັດຊື່ໄດ້ເອົາສັດເປັນເຄື່ອງບູຊາໃຫ້ພະເຈົ້າ. ເມື່ອເຮັດແນວນັ້ນ ເຂົາເຈົ້າຍອມຮັບວ່າໂຕເອງເປັນຄົນບາບແລະຕ້ອງໄດ້ຮັບການໃຫ້ອະໄພແລະເຊື່ອວ່າພະເຈົ້າຈະຊ່ວຍເຂົາເຈົ້າໃຫ້ພົ້ນຈາກບາບໂດຍທາງ “ເຊື້ອສາຍ” ຕາມຄຳສັນຍາຂອງເພິ່ນ. (ປະຖົມມະການ 3:15; 4:1-4; ລະບຽບພວກເລວີ 17:11; ເຮັບເຣີ 11:4) ພະເຢໂຫວາພໍໃຈເຄື່ອງບູຊາເຫຼົ່ານັ້ນຂອງເຂົາເຈົ້າແລະຖືວ່າເຂົາເຈົ້າເປັນຜູ້ຮັບໃຊ້ຂອງເພິ່ນ. ແຕ່ເຄື່ອງບູຊາທີ່ເປັນສັດທີ່ດີທີ່ສຸດກໍຍັງບໍ່ສາມາດປົກຄຸມບາບຂອງມະນຸດໄດ້ແທ້ໆຍ້ອນສັດມີຄ່າໜ້ອຍກວ່າມະນຸດ. (ເພງສັນລະເສີນ 8:4-8) ຄຳພີໄບເບິນຈຶ່ງບອກວ່າ: “ເລືອດງົວໂຕຜູ້ແລະເລືອດແບ້ກຳຈັດບາບບໍ່ໄດ້.” (ເຮັບເຣີ 10:1-4) ເຄື່ອງບູຊາເຫຼົ່ານັ້ນເປັນພຽງພາບສະແດງເຖິງຫຼືສັນຍະລັກຂອງເຄື່ອງບູຊາໄຖ່ທີ່ແທ້ຈິງທີ່ຈະມາພາຍຫຼັງ.
‘ຄ່າໄຖ່ແມ່ນສິ່ງທີ່ມີຄ່າເທົ່າກັບສິ່ງທີ່ສູນເສຍໄປ’
10. (ກ) ຄ່າໄຖ່ຂອງພະເຢຊູຕ້ອງມີຄ່າເທົ່າທຽມກັບໃຜ ແລະຍ້ອນຫຍັງ? (ຂ) ເປັນຫຍັງຄ່າໄຖ່ຂອງມະນຸດພຽງຄົນດຽວຈຶ່ງພຽງພໍແລ້ວ?
10 ອັກຄະສາວົກໂປໂລບອກວ່າ: “ທຸກຄົນຕາຍຍ້ອນອາດາມ.” (1 ໂກຣິນໂທ 15:22) ດັ່ງນັ້ນ ຄົນທີ່ສະລະຊີວິດເປັນຄ່າໄຖ່ຕ້ອງເປັນມະນຸດທີ່ສົມບູນແບບຄືກັບອາດາມ. (ໂຣມ 5:14) ເພື່ອຈະເຮັດຕາມຄວາມຍຸຕິທຳຂອງພະເຢໂຫວາກໍຕ້ອງມີຄົນທີ່ສົມບູນແບບທີ່ບໍ່ໄດ້ຮັບບາບແລະຄວາມຕາຍຈາກອາດາມມາແທນຈຶ່ງຈະເປັນ “ຄ່າໄຖ່ສຳລັບທຸກຄົນ” ທີ່ມີຄ່າເທົ່າກັບຊີວິດສົມບູນແບບທີ່ອາດາມເຮັດເສຍໄປ. (1 ຕີໂມທຽວ 2:6) ບໍ່ຈຳເປັນທີ່ມະນຸດຫຼາຍລ້ານຄົນຕ້ອງສະລະຊີວິດຂອງໂຕເອງເປັນຄ່າໄຖ່. ອັກຄະສາວົກໂປໂລໄດ້ອະທິບາຍໄວ້ວ່າ: “ບາບໄດ້ເຂົ້າມາໃນໂລກຍ້ອນຄົນຜູ້ດຽວ [ອາດາມ] ແລະຄວາມຕາຍກໍເກີດຂຶ້ນຍ້ອນບາບນັ້ນ.” (ໂຣມ 5:12) ເນື່ອງຈາກ “ຄວາມຕາຍເກີດຂຶ້ນຍ້ອນຄົນໆດຽວ” ພະເຈົ້າຈຶ່ງໄດ້ຈັດກຽມຄ່າໄຖ່ເພື່ອຊ່ວຍມະນຸດ “ຍ້ອນຄົນໆດຽວຄືກັນ.” (1 ໂກຣິນໂທ 15:21) ພະເຢໂຫວາຈະເຮັດແບບນັ້ນແນວໃດ?
‘ຄ່າໄຖ່ໝາຍເຖິງສິ່ງທີ່ມີຄ່າເທົ່າກັບສິ່ງທີ່ສູນເສຍໄປ’
11. (ກ) ຜູ້ໄຖ່ຈະຕ້ອງ “ຍອມຕາຍເພື່ອເປັນຄ່າໄຖ່ສຳລັບທຸກຄົນ” ແນວໃດ? (ຂ) ເປັນຫຍັງອາດາມແລະເອວາຈະບໍ່ໄດ້ຮັບປະໂຫຍດຈາກຄ່າໄຖ່? (ເບິ່ງໄຂເງື່ອນ)
11 ພະເຢໂຫວາໄດ້ຈັດກຽມໃຫ້ມີມະນຸດສົມບູນແບບຄົນໜຶ່ງທີ່ພ້ອມຈະສະລະຊີວິດຂອງໂຕເອງເປັນຄ່າໄຖ່. ໂຣມ 6:23 ບອກວ່າ: “ຄ່າຈ້າງທີ່ບາບຈ່າຍແມ່ນຄວາມຕາຍ” ໃນການສະລະຊີວິດຂອງໂຕເອງເປັນຄ່າໄຖ່ ຜູ້ໄຖ່ຈະຕ້ອງ “ຕາຍແທນທຸກຄົນ.” ລາວຕ້ອງຊົດໄຊ້ຄ່າຈ້າງສຳລັບບາບຂອງອາດາມ. (ເຮັບເຣີ 2:9; 2 ໂກຣິນໂທ 5:21; 1 ເປໂຕ 2:24) ເລື່ອງນີ້ຈະເປັນປະໂຫຍດຫຼາຍແທ້ໆ. ຄ່າໄຖ່ຈະເຮັດໃຫ້ລູກຫຼານຂອງອາດາມທີ່ເຊື່ອຟັງພະເຈົ້າພົ້ນຈາກຄວາມຕາຍ. ໂດຍວິທີນີ້ບາບແລະຄວາມຕາຍຈະບໍ່ມີອຳນາດເໜືອເຂົາເຈົ້າ. a—ໂຣມ 5:16
12. ຂໍໃຫ້ຍົກຕົວຢ່າງວ່າການໄຊ້ໜີ້ຂອງຄົນດຽວອາດເປັນປະໂຫຍດຕໍ່ຫຼາຍຄົນໄດ້ແນວໃດ.
12 ຕົວຢ່າງເຊັ່ນ ຂໍໃຫ້ນຶກພາບວ່າເຈົ້າຢູ່ໃນເມືອງໜຶ່ງເຊິ່ງຄົນສ່ວນຫຼາຍລວມທັງເຈົ້າເຮັດວຽກໃຫ້ບໍລິສັດໃຫຍ່ແຫ່ງໜຶ່ງ. ເຈົ້າແລະຄົນອື່ນໄດ້ເງິນເດືອນດີແລະມີຊີວິດທີ່ສະດວກສະບາຍ. ແຕ່ຢູ່ມາມື້ໜຶ່ງບໍລິສັດໄດ້ຢຸດກິດຈະການ. ຍ້ອນຜູ້ຈັດການບໍລິສັດໄດ້ສໍ້ໂກງເງິນແລະເຮັດໃຫ້ບໍລິສັດລົ້ມລະລາຍ ເຈົ້າກັບຄົນອື່ນໆຈຶ່ງຕົກວຽກ ບໍ່ມີເງິນສຳລັບຄ່າໃຊ້ຈ່າຍຕ່າງໆໃນຄອບຄົວ ແລະເຈົ້າໜີ້ຂອງບໍລິສັດຕ້ອງເດືອດຮ້ອນຍ້ອນການສໍ້ໂກງຂອງຄົນຜູ້ດຽວ. ມີວິທີແກ້ບັນຫານີ້ບໍ? ມີແທ້! ມີຄົນໃຈດີທີ່ລວຍຫຼາຍຜູ້ໜຶ່ງໄດ້ຕັດສິນໃຈຈະເຂົ້າມາຊ່ວຍເຫຼືອ. ລາວຮູ້ວ່າບໍລິສັດນີ້ມີປະໂຫຍດຕໍ່ຄົນໃນເມືອງແລະລາວຍັງຮູ້ສຶກອີ່ຕົນພະນັກງານແລະຄົນໃນຄອບຄົວຂອງເຂົາເຈົ້ານຳອີກ. ດັ່ງນັ້ນ ລາວຈຶ່ງໄຊ້ໜີ້ໃຫ້ແລະເຮັດໃຫ້ບໍລິສັດນີ້ເປີດກິດຈະການໄດ້ອີກ. ການຈ່າຍໜີ້ຂອງລາວຊ່ວຍພະນັກງານແລະຄອບຄົວຂອງເຂົາເຈົ້າລວມທັງພວກເຈົ້າໜີ້ນຳອີກ. ຄ້າຍຄືກັນ ເມື່ອພະເຢຊູໄຊ້ໜີ້ຂອງອາດາມເພິ່ນໄດ້ຊ່ວຍຫຼາຍລ້ານຄົນໃຫ້ໄດ້ຮັບປະໂຫຍດ.
ໃຜເປັນຜູ້ຈັດກຽມຄ່າໄຖ່?
13, 14. (ກ) ພະເຢໂຫວາກຽມຄ່າໄຖ່ໃຫ້ມະນຸດແນວໃດ? (ຂ) ມີການຈ່າຍຄ່າໄຖ່ໃຫ້ໃຜ ແລະເລື່ອງນີ້ສອນຫຍັງເຮົາກ່ຽວກັບພະເຢໂຫວາ?
13 ມີແຕ່ພະເຢໂຫວາທີ່ສາມາດຈັດກຽມ “ແກະນ້ອຍ . . . ທີ່ຈະກຳຈັດບາບຂອງໂລກໃຫ້ໝົດໄປ.” (ໂຢຮັນ 1:29) ເພິ່ນບໍ່ໄດ້ເລືອກທູດສະຫວັນອົງໃດກະໄດ້ໃຫ້ມາຊ່ວຍມະນຸດ ແຕ່ເພິ່ນໄດ້ສົ່ງຜູ້ທີ່ຈະຕອບຂໍ້ກ່າວຫາຂອງຊາຕານໄດ້ດີທີ່ສຸດມາ. ພະເຢໂຫວາເສຍສະລະຫຼາຍແທ້ໆ. ເພິ່ນໄດ້ສົ່ງລູກຊາຍຜູ້ດຽວທີ່ “ເຮັດໃຫ້ເພິ່ນມີຄວາມສຸກ” ມາເປັນຄ່າໄຖ່ໃຫ້ເຮົາ. (ສຸພາສິດ 8:30) ລູກຊາຍຂອງພະເຈົ້າ “ຍອມສະລະທຸກສິ່ງ” ນີ້ໝາຍຄວາມວ່າເພິ່ນເຕັມໃຈສະລະທຸກສິ່ງທີ່ເພິ່ນເຄີຍມີຢູ່ໃນສະຫວັນ. (ຟີລິບປອຍ 2:7) ພະເຢໂຫວາໃຊ້ການອັດສະຈັນເພື່ອໃຫ້ລູກຂອງເພິ່ນມາຢູ່ໃນທ້ອງຂອງຜູ້ສາວບໍລິສຸດທີ່ຊື່ມາຣີອາ. (ລູກາ 1:27, 35) ຕອນທີ່ເປັນມະນຸດ ເພິ່ນຖືກເອີ້ນວ່າພະເຢຊູ ແລະຄຳພີໄບເບິນເອີ້ນເພິ່ນວ່າອາດາມຄົນທີ່ມານຳຫຼັງຍ້ອນເພິ່ນເປັນຄົນສົມບູນແບບຄືກັບອາດາມ. (1 ໂກຣິນໂທ 15:45, 47) ດັ່ງນັ້ນ ພະເຢຊູຈຶ່ງໃຫ້ຊີວິດທີ່ສົມບູນແບບຂອງເພິ່ນເປັນຄ່າໄຖ່ສຳລັບມະນຸດທີ່ຜິດບາບທຸກຄົນໄດ້.
14 ແລ້ວຕ້ອງຈ່າຍຄ່າໄຖ່ນັ້ນໃຫ້ໃຜ? ເພງສັນລະເສີນ 49:7 ບອກຢ່າງເຈາະຈົງວ່າຕ້ອງຈ່າຍຄ່າໄຖ່ໃຫ້ “ພະເຈົ້າ.” ແຕ່ເປັນຫຍັງຕ້ອງຈ່າຍຄ່າໄຖ່ໃຫ້ພະເຢໂຫວາທັງໆທີ່ເພິ່ນເປັນຜູ້ຈັດກຽມຄ່າໄຖ່. ການເຮັດແນວນີ້ຄືກັບເອົາເງິນຈາກຖົງໜຶ່ງໄປໃສ່ອີກຖົງໜຶ່ງບໍ? ບໍ່ແມ່ນ. ຂໍໃຫ້ຈື່ໄວ້ວ່າຄ່າໄຖ່ສອນເລື່ອງທີ່ສຳຄັນກ່ຽວກັບຄວາມຍຸຕິທຳຂອງພະເຢໂຫວາ. ການທີ່ພະເຢໂຫວາໃຫ້ລູກຂອງເພິ່ນມາເປັນຄ່າໄຖ່ສະແດງໃຫ້ເຫັນວ່າເພິ່ນເຮັດຕາມມາດຕະຖານເລື່ອງຄວາມຍຸຕິທຳສະເໝີເຖິງວ່າເພິ່ນຈະຮູ້ສຶກເຈັບປວດຫຼາຍກໍຕາມ.—ປະຖົມມະການ 22:7, 8, 11-13; ເຮັບເຣີ 11:17; ຢາໂກໂບ 1:17
15. ເປັນຫຍັງພະເຢຊູຈຶ່ງຕ້ອງທົນທຸກທໍລະມານແລະຕາຍ?
15 ໃນໄລຍະຕົ້ນປີ 33 ພະເຢຊູຄລິດເຕັມໃຈທົນຄວາມທຸກທໍລະມານເພື່ອເປັນຄ່າໄຖ່. ເພິ່ນຍອມຖືກຈັບຍ້ອນຂໍ້ກ່າວຫາຕົວະ ຖືກຕັດສິນວ່າມີຄວາມຜິດ ແລະຖືກຕອກເທິງເສົາທໍລະມານ. ຈຳເປັນແທ້ໆບໍທີ່ພະເຢຊູຕ້ອງເຈັບປວດທໍລະມານຫຼາຍປານນັ້ນ? ຈຳເປັນແທ້ ຍ້ອນຕ້ອງພິສູດວ່າຂໍ້ກ່າວຫາຂອງຊາຕານເປັນເລື່ອງຕົວະ. ມັນເວົ້າວ່າບໍ່ມີຜູ້ຮັບໃຊ້ຂອງພະເຈົ້າຄົນໃດຈະສັດຊື່ຕໍ່ເພິ່ນດອກ. ເປັນຕາໜ້າສົນໃຈທີ່ພະເຈົ້າບໍ່ຍອມໃຫ້ເຮໂຣດຂ້າພະເຢຊູຕອນທີ່ຍັງເປັນເດັກນ້ອຍ. (ມັດທາຍ 2:13-18) ແຕ່ເມື່ອພະເຢຊູເປັນຜູ້ໃຫຍ່ແລ້ວ ພະເຈົ້າຈຶ່ງຍອມໃຫ້ຊາຕານໂຈມຕີເພິ່ນຢ່າງໜັກ. ພະເຢຊູເຂົ້າໃຈຂໍ້ກ່າວຫາທັງໝົດທີ່ຊາຕານຍົກຂຶ້ນມາແລະສາມາດພິສູດເລື່ອງນັ້ນໄດ້. b ທັງໆທີ່ຖືກທົດສອບຢ່າງໜັກ ເພິ່ນກໍຍັງ “ສັດຊື່ຕໍ່ພະເຈົ້າ ບໍ່ເຄີຍເຮັດຜິດ ບໍລິສຸດ ຕ່າງຈາກຄົນທີ່ມີບາບ” ແລະເພິ່ນໄດ້ພິສູດວ່າພະເຢໂຫວາມີຜູ້ຮັບໃຊ້ທີ່ຍັງຮັກສາຄວາມສັດຊື່ເຖິງວ່າເຈິການທົດສອບ. (ເຮັບເຣີ 7:26) ເລື່ອງນີ້ຊ່ວຍໃຫ້ເຮົາເຂົ້າໃຈວ່າເປັນຫຍັງເພິ່ນຮ້ອງສຽງດັງວ່າ: “ສຳເລັດແລ້ວ” ຕອນທີ່ເພິ່ນກຳລັງຈະເສຍຊີວິດ.—ໂຢຮັນ 19:30
ພະເຢຊູຂໍພະເຢໂຫວາໃຫ້ຮັບຄ່າໄຖ່
16, 17. (ກ) ພະເຢຊູຕ້ອງເຮັດຫຍັງເພື່ອຄ່າໄຖ່ຈະມີຜົນບັງຄັບໃຊ້? (ຂ) ເປັນຫຍັງພະເຢຊູຕ້ອງໄປຢູ່ “ຕໍ່ໜ້າພະເຈົ້າສຳລັບພວກເຮົາ”?
16 ພະເຢຊູຍັງຕ້ອງເຮັດວຽກໃນການໄຖ່ໃຫ້ແລ້ວ. ຫຼັງຈາກທີ່ພະເຢຊູຕາຍໄດ້ 3 ມື້ ພະເຢໂຫວາໄດ້ປຸກເພິ່ນໃຫ້ຟື້ນຄືນມາ. (ກິດຈະການ 3:15; 10:40) ພະເຢໂຫວາເຮັດການອັດສະຈັນນີ້ເພື່ອເປັນລາງວັນໃຫ້ລູກຊາຍຂອງເພິ່ນທີ່ຮັບໃຊ້ຢ່າງສັດຊື່. ເພິ່ນຍັງແຕ່ງຕັ້ງລູກຂອງເພິ່ນໃຫ້ເປັນປະໂລຫິດໃຫຍ່. ພະເຢຊູຕ້ອງເຮັດບາງຢ່າງທີ່ສຳຄັນເພື່ອຄ່າໄຖ່ຈະມີຜົນບັງຄັບໃຊ້. (ໂຣມ 1:4; 1 ໂກຣິນໂທ 15:3-8) ອັກຄະສາວົກໂປໂລເວົ້າເຖິງສິ່ງທີ່ພະເຢຊູຕ້ອງເຮັດວ່າ: “ເມື່ອພະຄລິດມາໃນຖານະປະໂລຫິດໃຫຍ່ . . . ເພິ່ນເຂົ້າໄປໃນບ່ອນບໍລິສຸດໂດຍເອົາເລືອດຂອງເພິ່ນເອງເຂົ້າໄປນຳ ບໍ່ແມ່ນເລືອດແບ້ແລະເລືອດງົວໂຕຜູ້. ເພິ່ນເຂົ້າໄປແຕ່ເທື່ອດຽວແລະຮັບເອົາຄວາມລອດຕະຫຼອດໄປມາໃຫ້ພວກເຮົາ. ພະຄລິດບໍ່ໄດ້ເຂົ້າໄປໃນບ່ອນບໍລິສຸດທີ່ມະນຸດສ້າງທີ່ເປັນແຕ່ແບບຈຳລອງຈາກຂອງແທ້ ແຕ່ເພິ່ນເຂົ້າໄປໃນສະຫວັນເພື່ອໄປຢູ່ຕໍ່ໜ້າພະເຈົ້າສຳລັບພວກເຮົາ.”—ເຮັບເຣີ 9:11, 12, 24
17 ພະຄລິດບໍ່ໄດ້ເອົາເລືອດແທ້ໆຂອງໂຕເອງເຂົ້າໄປໃນສະຫວັນ. (1 ໂກຣິນໂທ 15:50) ແຕ່ນີ້ເປັນພາບປຽບທຽບຊີວິດມະນຸດສົມບູນແບບທີ່ເພິ່ນມອບໃຫ້ກັບພະເຢໂຫວາ. ຕອນທີ່ເຂົ້າໄປຫາພະເຢໂຫວາເພິ່ນກໍຂໍໃຫ້ພະອົງຍອມຮັບຄ່າໄຖ່ຂອງເພິ່ນເພື່ອແລກກັບບາບທັງໝົດຂອງມະນຸດ. ພະເຢໂຫວາຍອມຮັບຄ່າໄຖ່ນັ້ນບໍ? ຍອມຮັບແທ້. ເຮົາເຫັນເລື່ອງນີ້ໄດ້ໃນວັນເພັນເຕກອດປີ 33 ເມື່ອພະເຢໂຫວາໃຫ້ພະລັງບໍລິສຸດກັບພວກລູກສິດປະມານ 120 ຄົນໃນເມືອງເຢຣູຊາເລັມ. (ກິດຈະການ 2:1-4) ນີ້ເປັນເຫດການທີ່ເຮັດໃຫ້ຕື່ນເຕັ້ນຫຼາຍ ແຕ່ກໍເປັນຈຸດເລີ່ມຕົ້ນຂອງສິ່ງດີໆທີ່ຜູ້ຮັບໃຊ້ຂອງພະເຢໂຫວາຈະໄດ້ຮັບຜ່ານທາງຄ່າໄຖ່.
ປະໂຫຍດຂອງຄ່າໄຖ່
18, 19. (ກ) ຄົນ 2 ກຸ່ມທີ່ໄດ້ຮັບປະໂຫຍດຈາກຄ່າໄຖ່ແມ່ນໃຜແດ່? (ຂ) ຄ່າໄຖ່ມີປະໂຫຍດຫຍັງກັບ “ຄົນກຸ່ມໃຫຍ່” ທັງໃນຕອນນີ້ແລະໃນອະນາຄົດ?
18 ໃນຈົດໝາຍທີ່ຂຽນເຖິງຄລິດສະຕຽນໃນເມືອງໂກໂລຊາຍ ໂປໂລອະທິບາຍວ່າ ໂດຍທາງຄ່າໄຖ່ພະເຈົ້າພໍໃຈທີ່ຈະເຮັດໃຫ້ມະນຸດທຸກຄົນກັບມາຄືນດີກັບພະເຈົ້າເຊິ່ງຖືກເອີ້ນວ່າ “ທຸກສິ່ງທັງໃນສະຫວັນແລະໃນໂລກ.” (ໂກໂລຊາຍ 1:19, 20; ເອເຟໂຊ 1:10) ‘ທຸກສິ່ງໃນສະຫວັນ’ ແມ່ນຄລິດສະຕຽນ 144.000 ຄົນທີ່ຈະເປັນປະໂລຫິດແລະປົກຄອງເປັນກະສັດຮ່ວມກັບພະເຢຊູໃນສະຫວັນ. (ພະນິມິດ 5:9, 10; 7:4; 14:1-3) ໃນໄລຍະໜຶ່ງພັນປີ ເຂົາເຈົ້າຈະເຮັດວຽກຮ່ວມກັບພະເຢຊູເພື່ອຊ່ວຍຄົນທີ່ເຊື່ອຟັງໃຫ້ໄດ້ຮັບປະໂຫຍດຫຼາຍຢ່າງຈາກຄ່າໄຖ່.—1 ໂກຣິນໂທ 15:24-26; ພະນິມິດ 20:6; 21:3, 4
19 ‘ທຸກສິ່ງໃນແຜ່ນດິນໂລກ’ ແມ່ນຄົນທີ່ມີຄວາມຫວັງທີ່ຈະມີຊີວິດຕະຫຼອດໄປໃນໂລກ. ໃນພະນິມິດ 7:9-17 ເອີ້ນເຂົາເຈົ້າວ່າ: “ຄົນກຸ່ມໃຫຍ່” ເຊິ່ງຈະລອດຜ່ານ “ຄວາມທຸກລຳບາກຄັ້ງໃຫຍ່.” ແຕ່ຕອນນີ້ ເຂົາເຈົ້າກໍໄດ້ຮັບຜົນປະໂຫຍດຈາກຄ່າໄຖ່ນຳ. ເຂົາເຈົ້າ “ໄດ້ຊັກເສື້ອຄຸມຂອງໂຕເອງແລະເຮັດໃຫ້ຂາວດ້ວຍເລືອດຂອງແກະນ້ອຍຂອງພະເຈົ້າ.” ຍ້ອນເຂົາເຈົ້າສະແດງຄວາມເຊື່ອໃນຄ່າໄຖ່ ຕອນນີ້ເຂົາເຈົ້າຈຶ່ງໄດ້ຮັບສິ່ງດີໆຫຼາຍຢ່າງຈາກພະເຢໂຫວາ ເຊັ່ນ ເຂົາເຈົ້າໄດ້ເປັນໝູ່ກັບພະເຢໂຫວາ. (ຢາໂກໂບ 2:23) ຄ່າໄຖ່ຂອງພະເຢຊູຍັງເຮັດໃຫ້ເຂົາເຈົ້າ “ເຂົ້າໄປໃກ້ໆແລະອະທິດຖານດ້ວຍຄວາມໝັ້ນໃຈຕໍ່ໜ້າບັນລັງຂອງພະເຈົ້າຜູ້ມີຄວາມກະລຸນາທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່.” (ເຮັບເຣີ 4:14-16) ເມື່ອເຂົາເຈົ້າເຮັດຜິດ ພະເຢໂຫວາກໍຍົກໂທດໃຫ້ເຂົາເຈົ້າໄດ້. (ເອເຟໂຊ 1:7) ເຖິງວ່າບໍ່ສົມບູນແບບ ແຕ່ເຂົາເຈົ້າກໍມີໃຈຮູ້ຜິດຮູ້ຖືກທີ່ສະອາດໄດ້. (ເຮັບເຣີ 9:9; 10:22; 1 ເປໂຕ 3:21) ເຂົາເຈົ້າມີສາຍສຳພັນທີ່ດີກັບພະເຈົ້າໄດ້ຕັ້ງແຕ່ຕອນນີ້. (2 ໂກຣິນໂທ 5:19, 20) ໃນໄລຍະການປົກຄອງ 1.000 ປີ ເຂົາເຈົ້າຈະຄ່ອຍໆ “ໄດ້ຮັບການປົດປ່ອຍຈາກການເປັນທາດຂອງຄວາມເນົ່າເປື່ອຍ” ແລະໃນທີ່ສຸດເຂົາເຈົ້າ “ຈະມີອິດສະຫຼະແບບທີ່ລູກຂອງພະເຈົ້າມີ.”—ໂຣມ 8:21
20. ເຈົ້າຮູ້ສຶກແນວໃດເມື່ອຄິດຕຶກຕອງເລື່ອງຄ່າໄຖ່ຫຼາຍຂຶ້ນ?
20 ເຮົາ “ຂອບໃຈພະເຈົ້າໂດຍທາງພະເຢຊູຄລິດ” ສຳລັບຄ່າໄຖ່ນັ້ນ. (ໂຣມ 7:25) ຄ່າໄຖ່ເປັນວິທີທີ່ບໍ່ຊັບຊ້ອນແລະດີຫຼາຍແທ້ໆ ແລະເຮັດໃຫ້ເຮົາເຫັນວ່າພະເຢໂຫວາມີສະຕິປັນຍາທີ່ເລິກເຊິ່ງ. (ໂຣມ 11:33) ເມື່ອເຮົາຄິດຕຶກຕອງເລື່ອງຄ່າໄຖ່ ເຮົາກໍຈະປະທັບໃຈແລະຢາກໃກ້ຊິດກັບພະເຢໂຫວາພະເຈົ້າທີ່ມີຄວາມຍຸຕິທຳຫຼາຍຂຶ້ນອີກ. ຄືກັບຜູ້ຂຽນເພງສັນລະເສີນ ເຮົາມີເຫດຜົນຫຼາຍແທ້ໆທີ່ຈະສັນລະເສີນພະເຢໂຫວາຍ້ອນ “ເພິ່ນຮັກຄວາມຖືກຕ້ອງແລະຮັກຄວາມຍຸຕິທຳ.”—ເພງສັນລະເສີນ 33:5
a ອາດາມແລະເອວາຈະບໍ່ໄດ້ຮັບຜົນປະໂຫຍດຈາກຄ່າໄຖ່. ກົດໝາຍຂອງໂມເຊເວົ້າເຖິງຄົນທີ່ຂ້າຄົນໂດຍຕັ້ງໃຈວ່າ: “ລາວຈະຕ້ອງຕາຍຢ່າງແນ່ນອນ. ຢ່າຮັບເອົາເງິນສິນບົນ [ຄ່າໄຖ່ຊີວິດ] ຈາກລາວ.” (ຈົດເຊັນບັນຊີ 35:31) ເຫັນໄດ້ແຈ້ງວ່າ ອາດາມກັບເອວາສົມຄວນຕາຍຍ້ອນເຂົາເຈົ້າຕັ້ງໃຈບໍ່ເຊື່ອຟັງພະເຈົ້າທັງໆທີ່ຮູ້ວ່າມັນຜິດ. ເຂົາເຈົ້າຈຶ່ງບໍ່ມີຄວາມຫວັງທີ່ຈະມີຊີວິດຢູ່ຕະຫຼອດໄປ.
b ເພື່ອພະເຢຊູຈະໃຫ້ຊີວິດຂອງເພິ່ນເປັນຄ່າໄຖ່ທີ່ມີຄ່າເທົ່າກັບຊີວິດສົມບູນແບບທີ່ອາດາມເຮັດໃຫ້ເສຍໄປ ເພິ່ນຕ້ອງຕາຍຕອນເປັນມະນຸດສົມບູນແບບທີ່ເປັນຜູ້ໃຫຍ່ ບໍ່ແມ່ນຕອນທີ່ຍັງເປັນເດັກນ້ອຍ. ຢ່າລືມວ່າອາດາມເລືອກທີ່ຈະບໍ່ເຊື່ອຟັງທັງໆທີ່ຮູ້ດີວ່າສິ່ງທີ່ລາວເຮັດນັ້ນຜິດແລະຈະມີຜົນຫຍັງຕາມມາ. ດັ່ງນັ້ນ ເພື່ອຈະເປັນ “ອາດາມຜູ້ທີ່ມານຳຫຼັງ” ແລະເພື່ອປົກຄຸມບາບນັ້ນ ພະເຢຊູຕ້ອງເປັນຜູ້ໃຫຍ່ເພື່ອຈະເຂົ້າໃຈແທ້ໆວ່າສິ່ງທີ່ເພິ່ນເຮັດເປັນການຮັກສາຄວາມສັດຊື່ຕໍ່ພະເຢໂຫວາ. (1 ໂກຣິນໂທ 15:45, 47) ເມື່ອພະເຢຊູສັດຊື່ແລະສະລະຊີວິດເປັນຄ່າໄຖ່ ເພິ່ນກໍເຮັດໃຫ້ພະເຢໂຫວາຍອມຮັບຄົນທຸກປະເພດໄດ້ໂດຍ “ການພິສູດຄວາມສັດຊື່ແຕ່ເທື່ອດຽວ.”—ໂຣມ 5:18, 19
