Дали некогаш ненадејно си се разболел? Можеби ти поминало толку брзо што веќе не се ни сеќаваш дека си бил болен. Но, тоа не е случај и со тагата кога некој ќе ни умре. Во една своја книга, Д-р Ален Вулфелт напишал: „Тагата поради смртта на некој близок никогаш не поминува“. Сепак, како што додал потоа, „со текот на времето и со помош на другите, ќе стане поподнослива“ (Healing a Spouse’s Grieving Heart).

Да го земеме за пример семејниот поглавар Авраам. Кога починала неговата жена Сара, Библијата вели дека ,Авраам дошол да тагува по Сара и да ја оплаче‘. Ова покажува дека на Авраам му требало време за да се помири со загубата. * Друг пример е Јаков, кого го излажале дека неговиот син Јосиф бил растргнат од диво животно. Тој тагувал „многу дни“, и никој од семејството не можел да го утеши. Поминале години, а тој сѐ уште не можел да ја оттргне од мислите смртта на Јосиф (1. Мојсеева 23:2; 37:34, 35; 42:36; 45:28).

Така се чувствуваат и многу луѓе денес што тагуваат по некој свој близок. Да спомнеме два примера.

• „Мојот сопруг, Роберт, почина на 9 јули 2008 година. Утрото кога се случи несреќата беше како и секое друго. Појадувавме, се гушнавме и си рековме ,те сакам‘, како и секогаш пред да замине на работа. Поминаа шест години од неговата смрт, но во срцето сѐ уште имам болка. Не верувам дека некогаш ќе се помирам со помислата дека Роб го нема“ (Гејл, 60).

• „Поминаа повеќе од 18 години откако ја изгубив мојата сакана сопруга, но сѐ уште ми недостасува и чувствувам празнина. Кога и да видам нешто убаво во природата, помислувам на неа и си велам: ,Колку ќе се радуваше таа да го видеше ова!‘“ (Етјен, 84).

Нема сомнение дека болните чувства по загубата на некој близок остануваат долго. Секој тагува на свој начин, и не би било убаво да ги осудуваме другите за начинот на кој се справуваат со загубата. А не би требало да се осудуваме ни себеси доколку нашата реакција изгледа претерана. Тогаш, како да живееме со тагата?