उपदेशक ६:१-१२
६ सूर्याखाली मी आणखी एक दुःखाची गोष्ट* पाहिली आहे आणि माणसांमध्ये ती सहसा पाहायला मिळते:
२ खरा देव माणसाला धनसंपत्ती आणि वैभव देतो आणि माणसाला हवं असलेलं सर्वकाही त्याच्याकडे असतं.* पण तरीही देव त्याला त्यांचा उपभोग घेऊ देत नाही. कोणी परकाच त्यांचा उपभोग घेतो. ही एक व्यर्थ आणि फार दुःखाची गोष्ट आहे.
३ एखाद्या माणसाला १०० मुलं जरी झाली आणि जरी तो बरीच वर्षं जगून म्हातारा झाला; तरी, कबरेत जाण्याआधी त्याने आपल्या चांगल्या गोष्टींचा उपभोग घेतला नाही, तर मी म्हणीन, जे मूल मेलेलं जन्माला येतं, ते त्याच्यापेक्षा बरं.+
४ कारण ते उगीचच जन्माला येतं आणि अंधारात निघून जातं. त्याचं नावही कोणाला माहीत नसतं.
५ जरी त्याने कधीच दिवसाचा उजेड पाहिला नसला आणि काहीच अनुभवलं नसलं, तरी ते त्या आधीच्या माणसापेक्षा चांगलं आहे.*+
६ जर माणसाने आनंदच उपभोगला नाही, तर हजार वर्षांचं आयुष्य दोनदा जगूनही काय फायदा? सगळे एकाच ठिकाणी जात नाहीत का?+
७ माणसाची सगळी मेहनत पोट भरण्यासाठी असते;+ तरी त्याची भूक कधीच भागत नाही.*
८ बुद्धिमान माणूस मूर्खापेक्षा कोणत्या बाबतीत वरचढ असतो?+ किंवा आयुष्याला सामोरं कसं जायचं* हे गरिबाला माहीत असूनही काय फायदा होतो?
९ मनातल्या इच्छांमागे धावण्यापेक्षा, जे डोळ्यांसमोर आहे त्याचा आनंद घेणं कधीही चांगलं. हेही व्यर्थ आणि वाऱ्‍यामागे धावण्यासारखंच आहे.
१० जे काही अस्तित्वात आहे, त्याला आधीच नाव देण्यात आलं आहे; माणूस मुळात कसा आहे, हे उघड झालं आहे. त्याच्यापेक्षा ताकदवान असलेल्याशी तो वाद करू शकत नाही.*
११ जितके जास्त शब्द,* तितकी जास्त व्यर्थता; शेवटी त्यांच्यापासून माणसाला काय फायदा?
१२ माणूस आपल्या निरर्थक आयुष्याचे मोजके दिवस सावलीसारखे घालवतो. या आयुष्यात काय करणं त्याच्यासाठी सर्वात चांगलं आहे, हे कोणाला माहीत आहे?+ तो गेल्यावर सूर्याखाली काय घडेल, हे त्याला कोण सांगू शकतं?
तळटीपा
^ किंवा “संकट.”
^ किंवा “त्याच्या जिवाला कशाचीही कमी नसते.”
^ शब्दशः “जास्त विश्रांती आहे.”
^ किंवा “त्याच्या जिवाचं समाधान होत नाही.”
^ शब्दशः “जिवंतांसमोर कसं चालायचं.”
^ किंवा “आपली बाजू मांडू शकत नाही.”
^ किंवा कदाचित, “गोष्टी.”
