အင်ဒိုနီးရှားနိုင်ငံက ညီအစ်ကိုတစ်ယောက်ဟာ အောက်မေ့ရာပွဲမတိုင်ခင် နှစ်ရက်အလိုမှာ ကားပါကင်ထိုးတဲ့နေရာက အစ္စလာမ်ဘာသာဝင် အလုပ်သမားတစ်ယောက်ကို ဖိတ်စာဝေငှခဲ့တယ်။ ဖိတ်စာတစ်စောင်ပဲရတာဆိုတော့ တခြားသူတွေရော လာလို့ရမလားလို့ သူမေးတယ်။ ရပါတယ်လို့ပြောတော့ သူက မိသားစုများလို့ ဖိတ်စာထပ်ရနိုင်မလားဆိုပြီး မေးပြန်တယ်။ ညီအစ်ကိုက  သူ့ကို ဖိတ်စာအစောင် ၂၀ ပေးလိုက်ပြီး ဒီပွဲဟာ ယေရှုရဲ့သေခြင်းအောက်မေ့ရာပွဲဖြစ်တယ်၊ ခရစ်ယာန်၊ မွတ်စလင်အပါအဝင် ဘယ်သူမဆိုတက်ရောက်နိုင်တယ်လို့ ရှင်းပြတယ်။ သူက လူအယောက် ၆၀၊ ၇၀ လောက် ခေါ်လာမယ်လို့ပြောတယ်။

အောက်မေ့ရာပွဲမစခင်ကတည်းက ခန်းမထဲမှာ ပရိသတ် ၂၄၈ ယောက် ရှိနေပြီ။ ဟောပြောချက်စပြီး သိပ်မကြာခင်မှာ အဲဒီအမျိုးသားနဲ့အတူ လူ ၁၀၀ လောက် ရောက်လာတယ်။ သူတို့ထဲမှာ ယောက်ျားမိန်းမနဲ့ ကလေးတွေ၊ အသက်ကြီးသူတွေအပြင် ကိုယ်ဝန်ဆောင်တစ်ယောက်တောင် ပါလိုက်သေးတယ်။ သူတို့က အောက်မေ့ရာပွဲကျင်းပနေတဲ့ဟိုတယ်ကို ကားတွေငှားပြီးလာကြတာ။ အဲဒီလူအုပ်ကိုမြင်တော့ ဟိုတယ်လုံခြုံရေးအစောင့်တွေက အထဲဝင်ခွင့်မပေးဘူး။ ဒီလောက်များတဲ့မွတ်စလင်တွေက ခရစ်ယာန်ပွဲကို ဘာကြောင့်တက်ချင်ရတာလဲဆိုပြီး အံ့ဩနေကြတယ်။ အောက်မေ့ရာပွဲဖိတ်စာပြလိုက်မှပဲ အစောင့်တွေက သူတို့ကို ခန်းမဆီလိုက်ပို့ပေးတယ်။ ခန်းမထဲမှာ လူပြည့်နေတော့ အုပ်စုထဲက အယောက် ၆၀ လောက်ပဲ ဝင်ခွင့်ရတယ်။

ရက်အနည်းငယ်အကြာမှာ ညီအစ်ကိုက အဲဒီအမျိုးသားဆီ လည်ပတ်ပြီး ပွဲတော်တက်ရတာကို သူတို့အုပ်စု နှစ်သက်ကြသလားလို့ မေးတယ်။ သူတို့အားလုံး နည်းနည်းတော့ရှက်ပေမဲ့ ညီအစ်ကိုညီအစ်မတိုင်းက ဖော်ဖော်ရွေရွေ လက်ဆွဲနှုတ်ဆက်ကြလို့ အရမ်းစိတ်စွဲမှတ်သွားတယ်ဆိုပြီး ပြောပြတယ်။ ဒါနဲ့ ညီအစ်ကိုက တနင်္ဂနွေနေ့မှာကျင်းပမယ့် အထူးဟောပြောချက်တက်ဖို့ ဖိတ်ခေါ်လိုက်တယ်။ ဒီတစ်ကြိမ်မှာတော့ သူနဲ့အတူ မိသားစုဝင်တွေ၊ အိမ်နီးချင်းတွေ အယောက် ၄၀ လောက် ပါလာတယ်။ ဒါပေမဲ့ စည်းဝေးပြီးခါနီးမှ ရောက်လာကြလို့ အကြီးအကဲတွေက ဟောပြောချက်ကို နောက်တစ်ခါပြန်ဟောဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ်။ သဘာပတိက ဟောပြောချက်ကို ထပ်မိတ်ဆက်ပေးပြီး သီချင်းဆို ဆုတောင်းတာအပါအဝင် အစီ အစဉ်ကို အကျဉ်းချုံးရှင်းပြတယ်။ မွတ်စလင်နောက်ခံရှိတဲ့ သူတို့အတွက် အကူအညီဖြစ်ဖို့ ဟောပြောသူက “သမ္မာကျမ်းစာ” အစား “သန့်ရှင်းတဲ့ကျမ်းစောင်၊” “ယေရှု” အစား “ပရောဖက်အီဆာ” စတဲ့ သူတို့ရင်းနှီးပြီးသားအသုံးအနှုန်းတွေ သုံးခဲ့တယ်။

နောက်ပိုင်းမှာ အကြီးအကဲတစ်ယောက်က အဲဒီအမျိုးသားအိမ်ကို သွားလည်ပတ်ပြီး ဘုရားသခင့်စကား နားထောင်ပါဘရိုရှာနဲ့ ကျမ်းစာစတင်ဆွေးနွေးခဲ့တယ်။ ဆွေးနွေးမှုမှာပါဝင်တဲ့ တခြားဆယ့်နှစ်ယောက်ထဲမှာ မွတ်စလင်အမျိုးသမီးတချို့နဲ့ ကလေးတချို့လည်းပါတယ်။

မွန်ဂိုးလီးယားနိုင်ငံ၊ အူလာဘတ်ထောမြို့ကနေ ထွက်ခွာတဲ့ဘတ်စကားတွေဟာ နိုင်ငံအနှံ့ရောက်တဲ့အတွက် ခရီးစဉ်တွေက ၄၈ နာရီလောက်ကြာတယ်။ ဒီတော့ ခရီးသည်တွေက ရှုခင်းတွေကိုကြည့်ရင်ကြည့်၊ မကြည့်ရင်အိပ်ကြတယ်။ မွန်ဂိုးလီးယားလူမျိုးတွေဟာ စာဖတ်ဝါသနာပါပေမဲ့ ဘတ်စကားပေါ်မှာတော့ ဖတ်စရာတွေ မရှိဘူး။ ဒါနဲ့ ဆွန်ဂီနိုကိုင်ကန်အသင်းတော်က ညီအစ်ကိုတချို့က ဒရိုင်ဘာတွေဆီသွားပြီး “ခင်ဗျားတို့ကို သိပ်ကောင်းတဲ့စာအုပ်တွေ လက်ဆောင်ပေးချင်တယ်။ လေယာဉ်ပေါ်မှာဆိုရင် ထိုင်ခုံအိတ်တွေမှာ ဖတ်စရာတစ်ခုခု အမြဲရှိတယ်။ ခင်ဗျားတို့ကော၊ ခရီးသည်တွေ စာဖတ်ချင်တယ်လို့ ထင်သလား။ ဒါဆိုရင် ကျွန်တော်တို့က ထိုင်ခုံအိတ်တွေမှာ စာပေတွေ ထားပေးချင်ပါတယ်” လို့ပြောတော့ ဒရိုင်ဘာရှစ်ယောက်က လက်ခံခဲ့တယ်။ ရလဒ်အနေနဲ့ ညီအစ်ကိုတွေဟာ မဂ္ဂဇင်း ၂၉၉ စောင်နဲ့ ဘရိုရှာ ၁၄၄ စောင် ထားပေးခဲ့တယ်။ ဒါ့အပြင် နောက်ဆုံးထုတ်မဂ္ဂဇင်းတွေ ထွက်တဲ့အခါ အဟောင်းတွေနဲ့ပြန်လဲပေးဖို့လည်း စီစဉ်ကြတယ်။

အာရှနိုင်ငံတစ်ခုမှာ အကြီးအကဲနှစ်ယောက်ဟာ ရှစ်နှစ်ကြာမလှုပ်မရှားဖြစ်နေတဲ့ ညီအစ်မတစ်ယောက်ဆီ လည်ပတ်ဖို့ စီစဉ်ခဲ့တယ်။ ညီအစ်ကိုတွေက သူ့ကိုတစ်ခါမှမတွေ့ဖူးတော့ ဖုန်းဆက်ပြီး လက်ကားစျေးကြီးထဲက သူ့ဆိုင်မှာတွေ့ဖို့ ချိန်းလိုက်တယ်။ ဝင်္ကပါလိုရှုပ်ထွေးနေတဲ့ စျေးလမ်းလေးတွေကိုလျှောက်သွားပြီး ညီအစ်မပေးထားတဲ့လိပ်စာကို လိုက်ရှာတော့ နောက်ဆုံးမှာ တွေ့သွားတယ်။ ဆိုင်ထဲဝင်သွားတဲ့အခါ အမျိုးသမီးတစ်ယောက်က သူတို့ကိုနှုတ်ဆက်တယ်။ သူ့စားပွဲပေါ်မှာလည်း ကျမ်းစာအုပ်လေးတစ်အုပ်တင်ထားတာ တွေ့ရတယ်။ သူ့ရဲ့မိသားစုနာမည်၊ ဇာတိမြို့၊ ကလေးနှစ်ယောက်ရဲ့အသက်ကို မေးမြန်းပြီးနောက်မှာတော့ ညီအစ်ကိုတွေက ဒီအမျိုးသမီးဟာ မလှုပ်ရှားတဲ့ညီအစ်မပဲဖြစ်ရမယ်ဆိုပြီး “ကျွန်တော်တို့က ခင်ဗျားရဲ့ညီအစ်ကိုတွေပါ။ ယေဟောဝါသက်သေတွေပါ” လို့ပြောလိုက်တယ်။

အဲဒီတော့ သူက စိတ်ရှုပ်သွားတဲ့ပုံစံနဲ့ “ကျွန်မက ခရစ်ယာန်ပါ” လို့ပြန်ပြောတယ်။ ဒါကြောင့် ညီအစ်ကိုတွေစိတ်ထဲ တစ်မျိုးဖြစ်သွားပေမဲ့ စာပေတချို့ကိုတော့ ပေးခဲ့တယ်။ သူလည်း ကျေးဇူးတင်ကြောင်းပြောပြီး ယူထားလိုက်တယ်။ ဆိုင်ကနေထွက်လာပြီးမှ ညီအစ်ကိုတွေသိလိုက်ရတာက သူတို့တွေ ဆိုင်မှားသွားပြီဆိုတာပဲ။ သူတို့သွားရမယ့် ဆိုင်နံပါတ်က ၂၂၀၂၊ အခုဒီဆိုင်ကတော့ ၂၂၀၀ ဖြစ်နေတယ်။ ညီအစ်ကိုတစ်ယောက် အခုလိုပြောတယ်– “အဲဒီဆိုင်ကိုသွားဖို့ ကောင်းကင်တမန်တွေလမ်းညွှန်လိုက်သလို ခံစားရပြီး ကျွန်တော်ကျောချမ်းသွားတာပဲ။ အဲဒီအမျိုးသမီးနဲ့ညီအစ်မရဲ့ မိသားစုနာမည်၊ ဇာတိမြို့က တူနေတယ်။ သူတို့ရဲ့ကလေးတွေကလည်း အသက် မတိမ်းမယိမ်းပဲ။ တကယ်လို့များ မိသားစုနာမည်နဲ့ဇာတိမြို့သာ မတူခဲ့ရင် လူမှားမှန်း ကျွန်တော်တို့သိမှာပဲ။” နောက်ဆုံးမှာ ညီအစ်ကိုတွေဟာ နှစ်ဆိုင်ကျော်မှာရှိတဲ့ မလှုပ်ရှားသူညီအစ်မကို ရှာတွေ့သွားတယ်။ သူကလည်း ညီအစ်ကိုတွေကို စောင့်နေတာ။

အခုလိုမှားပြီးလည်ပတ်မိတဲ့အတွက် ရလဒ်ကတော့ အဲဒီအမျိုးသမီးဟာ ကျမ်းစာစလေ့လာပြီး စည်းဝေးတွေတက်နေပြီ။ မလှုပ်ရှားတဲ့ညီအစ်မလည်း စည်းဝေးအားလုံးပြန်တက်ပြီး အမှုဆောင်လုပ်ငန်းမှာ ပုံမှန်ပါဝင်လာတယ်။ “မလှုပ်မရှားဖြစ်တာ ဒီလောက်ကြာခဲ့တာတောင် ယေဟောဝါ ကျွန်မကိုလုံးဝမမေ့ဘူးဆိုတာ သိလိုက်ရလို့ အရမ်းခံစားရတယ်” လို့သူပြောပြတယ်။

ဖိလစ်ပိုင်နိုင်ငံက ဂရက်နဲ့အယ်လ်မာတို့ဟာ သာ၍လိုအပ်တဲ့နေရာမှာအမှုဆောင်ဖို့ ကာတန်ဒွါနီစ်ကျွန်းကို ပြောင်းရွှေ့သွားတယ်။ တောင်ထူထပ်တဲ့နေရာမှာဆိုရင် ရပ်ကွက်တချို့ကိုရောက်ဖို့ ၁၂ မိုင် လမ်းလျှောက်ရတယ်။ တစ်ခါတလေ တခြားကျွန်းတွေမှာဟောပြောဖို့ နှစ်နာရီလောက် လှေလှော်သွားရတယ်။ မိုးရာသီမှာတော့ အဲဒီလိုသွားဖို့ တကယ်ခက်တယ်။ ဒါပေမဲ့ အိမ်မှာဒီအတိုင်းနေမယ့်အစား ဖုန်းကုမ္ပဏီကလုပ်တဲ့ အရောင်းမြှင့်တင်ရေးအစီအစဉ်ကို အသုံးချဖို့ သူတို့ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ်။ အဲဒီအစီအစဉ်ကြောင့် အသက်သာဆုံးနှုန်းနဲ့ အကန့်အသတ်မရှိ စာပို့နိုင်တယ်။

စာပို့တဲ့အခါ ဂရက်က သူ့နာမည်ကို ဦးဆုံးမိတ်ဆက်တယ်။ ပြီးရင် “ကျမ်းစာထဲက သတင်းတစ်ခုပြောပြချင်တယ်” လို့ဆက်ပြောတယ်။ သူသုံးတဲ့ ယောဟန် ၁၇:၃ က တကယ်ထိရောက်တဲ့ကျမ်းချက်ပဲ။ သူက အဲဒီကျမ်းချက်ကိုကိုးကားပြီး မှန်တဲ့ဘုရားသခင်က ဘယ်သူလဲ၊ ယေရှုခရစ်က ဘယ်သူလဲလို့ မေးတယ်။ ပြီးတော့ အဖြေပေးခိုင်းတယ်။ အဖြေပေးတယ်ဆိုရင် ဆာလံ ၈၃:၁၈ လိုမျိုး ထပ်ဆင့်ကျမ်းချက်တစ်ချက်ကို ပြောပြတယ်။ တစ်ဖက်ကလည်း ပြန်စာတွေ ဆက်ပို့တယ်ဆိုရင် ဖုန်းနဲ့ဆက်ပြောလို့ရမလားလို့ မေးတယ်။ အများစုက လက်ခံကြတယ်ဆိုပြီး ဂရက်နဲ့အယ်လ်မာ ပြောပြတယ်။

 သူတို့ဆက်သွယ်မိတဲ့ အမျိုးသမီးတစ်ယောက်က ကျမ်းစာအကြောင်း မေးခွန်းအများကြီးမေးတဲ့အတွက် အပြန်အလှန်စာပို့ဖြစ်ကြတယ်။ ဒီလိုနဲ့ ကျမ်းစာသင်အံမှု စနိုင်ခဲ့တယ်။ အဲဒီအမျိုးသမီးက သိလာတာတွေကို သူ့တူလေးနဲ့အလုပ်ဖော်တစ်ယောက်ကို ပြောပြတယ်။ အခုဆိုရင် သူတို့သုံးယောက်စလုံး နှစ်ခြင်းခံပြီးနေပြီ။