“သာမန်ထက် ထူးကဲသောတန်ခိုးတော်” ယေဟောဝါပေးသနား
ဘဝအတ္ထုပ္ပတ္တိ
“သာမန်ထက် ထူးကဲသောတန်ခိုးတော်” ယေဟောဝါပေးသနား
ဟယ်လင် မာခ်စ် ပြောပြသည်
၁၉၈၆၊ ပူလောင်အိုက်စပ်တဲ့ နွေရာသီနေ့တစ်နေ့မှာပေါ့။ တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်တဲ့ ဥရောပလေယာဉ်ကွင်းတစ်ခုရဲ့အကောက်ခွန်ဌာနထဲမှာ ကျွန်မတစ်ယောက်တည်း ထိုင်စောင့်နေရတာ။ “ကမ္ဘာပေါ်မှာ ဦးဆုံးဘုရား[သခင်]မဲ့နိုင်ငံ” လို့ကြေညာခဲ့တဲ့ အယ်လ်ဘေးနီးယားနိုင်ငံရဲ့မြို့တော် တီရာနာမှာလေ။
လက်နက်ကိုင်အရာရှိတစ်ယောက် ကျွန်မရဲ့အိတ်တွေကို စစ်ဆေးတာနဲ့ ကျွန်မရင်တထိတ်ထိတ်ဖြစ်နေတာ။ သံသယဖြစ်စရာ တစ်ခုခုပြုလုပ်လိုက်ရင် ဒါမှမဟုတ် ပြောမိလိုက်ရင် ကျွန်မပြည်နှင်ခံရမှာ၊ ကျွန်မကိုစောင့်ကြိုနေကြတဲ့သူတွေကိုတော့ အလုပ်ကြမ်းနဲ့ထောင်ဒဏ်ချမှာ။ အဲဒီအရာရှိကို ချွင်ဂမ်းနဲ့ကွတ်ကီးမုန့်ပေးပြီး မိတ်ဖွဲ့နိုင်ခဲ့လို့ တော်သေးတယ်။ ဒါပေမဲ့ အသက် ၆၅ နှစ်အရွယ်အမျိုးသမီးဖြစ်တဲ့ ကျွန်မဟာ ဒီလိုအခြေအနေမျိုးကို ဘယ်လိုရောက်လာခဲ့သလဲ။ ကျွန်မအေးအေးဆေးဆေးနေမယ့်အစား ဒီလိုစွန့်စားပြီး မာ့က်စ်-လီနင်ရဲ့ နောက်ဆုံးခံတပ်တစ်ခုမှာ ဘုရားသခင့်နိုင်ငံတော်အကျိုးစီးပွားထပ်ဆင့်တိုးတက်ဖို့ ဘာဖြစ်လို့ ကြိုးစားနေရတာလဲ။
မေးခွန်းထူသည့် ချူချာသောမိန်းကလေးတစ်ဦး
၁၉၂၀ ပြည့်နှစ်၊ ခရိကျွန်း၊ အီရားပီတရားမြို့မှာ ကျွန်မကိုမွေးပြီး နောက်နှစ်နှစ်မှာ အဖေဟာ အဆုတ်ရောင်ရောဂါနဲ့ဆုံးသွားရှာတယ်။ အမေက ဆင်းရဲပြီး စာမတတ်သူပါ။ ကလေး,လေးယောက်ထဲမှာ ကျွန်မက အငယ်ဆုံးဖြစ်ပြီး အသားဝါရောဂါရှိလို့ ဖြူဖပ်ဖြူရော်နဲ့ချူချာခဲ့တယ်။ အမေ့မှာရှိတဲ့ ငွေနည်းနည်းလေးကို ကျန်းမာတဲ့ကလေးသုံးယောက်အတွက် ချန်ထားပြီး ကျွန်မကိုသေရင်သေပါစေလို့ အိမ်နီးချင်းတွေက အကြံပေးခဲ့ကြတယ်။ အဲဒီအကြံကို အမေလက်မခံခဲ့တာ ကျွန်မဝမ်းသာလိုက်တာ။
အဖေ့ရဲ့ဝိညာဉ် ကောင်းကင်မှာရှိနေဖို့ ဩသဒေါက်စ်ဓမ္မ
ဆရာတစ်ယောက်နဲ့ သင်္ချိုင်းကို မကြာခဏသွားပြီး အမေဆုတောင်းဝတ်ပြုခဲ့တယ်။ အဲဒီဆုတောင်းဝတ်ပြုမှုတွေဟာ ဈေးကြီးလိုက်တာ။ အမေ့ဘေးမှာ ကျွန်မရှပ်တိုက်လမ်းလျှောက်ပြီး သင်္ချိုင်းကနေ အိမ်ကိုပြန်လာခဲ့တဲ့ ခိုက်ခိုက်တုန်အောင်အေးတဲ့ ခရစ္စမတ်နေ့တစ်နေ့ကို ကျွန်မမှတ်မိပါသေးတယ်။ ကျွန်မတို့ရဲ့နောက်ဆုံးလက်ကျန်ငွေကို အဲဒီခရစ်ယာန်ဘုန်းကြီးကို ပေးလိုက်ရတယ်လေ။ ကလေးတွေအတွက် ဟင်းသီးဟင်းရွက်တွေချက်ပြုတ်ကျွေးပြီး အမေ့ခမျာ ဗိုက်ဆာဆာနဲ့စိတ်ဓာတ်ကျပြီး အခန်းထဲမှာသွားငိုနေရှာတယ်။ အဲဒီနောက်ပိုင်းမှာ ခရစ်ယာန်ဘုန်းကြီးဆီသွားဖို့ ကျွန်မသတ္တိမွေးပြီး အဖေဘာကြောင့်သေရတာလဲ၊ ဒီလောက်ဆင်းရဲတဲ့အမေဟာ ဘာကြောင့်ပိုက်ဆံပေးရတာလဲလို့ သူ့ကိုသွားမေးခဲ့တယ်။ သူက မလုံမလဲနဲ့တိုးတိုးလေး ဒီလိုပြောပါတယ်– “သူ့ကို ဘုရားသခင်ခေါ်သွားတာ။ ဒီလိုဖြစ်တာ မဆန်းပါဘူး။ မင်းရဲ့ဝမ်းနည်းမှုတွေ ပျောက်သွားမှာပါ။”ကျောင်းမှာသင်ခဲ့ရတဲ့ သခင့်ဆုတောင်းချက်နဲ့ သူ့ရဲ့အဖြေကို ဘယ်လိုမှဆက်စပ်လို့မရဘူး။ နားထောင်လို့ကောင်းပြီး အဓိပ္ပာယ်ရှိတဲ့ “ကောင်းကင်ဘုံ၌ရှိတော်မူသော အကျွန်ုပ်တို့အဘ၊ ကိုယ်တော်၏နာမတော်အား ရိုသေလေးမြတ်ခြင်းရှိပါစေသော။ နိုင်ငံတော်တည်ထောင်ပါစေသော။ အလိုတော်သည် ကောင်းကင်ဘုံ၌ပြည့်စုံသကဲ့သို့ မြေကြီးပေါ်မှာပြည့်စုံပါစေသော” ဆိုတဲ့ အဖွင့်စကားကို ကျွန်မအခုထိမှတ်မိသေးတယ်။ (မဿဲ ၆:၉၊ ၁၀) မြေကြီးပေါ်မှာ ဘုရားသခင့်အလိုတော်ပြည့်စုံစေရမယ်ဆိုရင် ကျွန်မတို့ ဘာဖြစ်လို့ ဒီလောက်တောင်ဆင်းရဲနေရတာလဲ။
၁၉၂၉ ခုနှစ်မှာ အဲဒီမေးခွန်းရဲ့အဖြေကိုရတော့မလို့ပဲ၊ အဲဒီတုန်းက ယေဟောဝါသက်သေတွေရဲ့ အချိန်ပြည့်တရားဟောဆရာ အမန္နဝဲလ် လီအိုနူဒါကိစ် ကျွန်မတို့အိမ်ကိုရောက်လာခဲ့တယ်။ * အမေက သူ့ကို ဘာကိစ္စရှိပါသလဲလို့ မေးတဲ့အခါ အမန္နဝဲလ်က ဘာမှမပြောဘဲ သက်သေခံကတ်ပြားတစ်ခုကို လှမ်းပေးလိုက်တယ်။ အမေက အဲဒီကတ်ပြားကို ကျွန်မကိုဖတ်ခိုင်းတယ်။ ကျွန်မက ကိုးနှစ်ပဲရှိသေးတော့ သိပ်နားမလည်ဘူး။ ဧည့်သည်တရားဟောဆရာ စကားအ,နေတယ်လို့ အမေထင်ပြီး “သနားစရာလေးပါလား! ရှင်က စကားမပြောတတ်၊ ကျွန်မက စာမဖတ်တတ်” ဆိုပြီး ပြန်ပြောခဲ့တယ်။ အဲဒီနောက် အမေက သူထွက်သွားနိုင်တယ်လို့ တံခါးပေါက်ကိုထိုးပြခဲ့တယ်။
နောက်တစ်နှစ် နှစ်နှစ်ကြာတော့ ကျွန်မ အဖြေရခဲ့တယ်။ ကျွန်မအစ်ကိုအမန္နဝဲလ် ပတဲကီစ်က အဲဒီအချိန်ပြည့်အမှုဆောင်ဆီကပဲ ယေဟောဝါသက်သေတွေထုတ်တဲ့ လူသေများအဘယ်မှာရှိသနည်း စာအုပ်ငယ်ကို ရခဲ့တယ်။ * အဲဒီစာအုပ်ကိုဖတ်ပြီးမှ ကျွန်မအဖေကို ဘုရားသခင်ခေါ်သွားတာမဟုတ်ဘူးဆိုတာ သိခဲ့ရတယ်။ လူ့မစုံလင်မှုကြောင့် သေရတယ်ဆိုတာရယ်၊ ပရဒိသုမြေကြီးပေါ်မှာ ရှင်ပြန်ထမြောက်ဖို့ အဖေစောင့်နေတယ်ဆိုတာကိုပါ ကျွန်မသဘောပေါက်ခဲ့တယ်။
“မင်းတို့ကို ဒီစာအုပ်က ဖျက်ဆီးတာ!”
ကျမ်းစာအမှန်တရားက ကျွန်မတို့ကို မျက်စိဖွင့်ပေးလိုက်တာလေ။ အဖေရဲ့ ကျမ်းစာအဟောင်းတစ်အုပ်ကို ကျွန်မတို့တွေ့ကတည်းက မီးလင်းဖိုပတ်ပတ်လည်မှာ ဖယောင်းတိုင်အလင်းနဲ့ ဖတ်ခဲ့ကြတယ်။ ဒီဒေသမှာ ကျမ်းစာကိုစိတ်ဝင်စားတဲ့မိန်းကလေးဆိုလို့ ကျွန်မပဲရှိတာမို့ ဒေသခံသက်သေခံလူနည်းစုရဲ့ လုပ်ဆောင်မှုတွေမှာ ကျွန်မ,မပါခဲ့ဘူး။ ဒီဘာသာဟာ အမျိုးသားတွေအတွက်ပဲလို့ အတော်ကြာကြာထင်မှတ်ခဲ့တာ၊ တကယ်တော့ မဟုတ်ပါဘူး။
ဟောပြောခြင်းလုပ်ငန်းမှာ ကျွန်မအစ်ကိုအမန္နဝဲလ်ရဲ့စိတ်အားထက်သန်မှုက ကျွန်မကိုအားတက်စေပါတယ်။ သိပ်မကြာခင်မှာ ကျွန်မတို့မိသားစုကို ရဲတွေအာရုံစိုက်လာပြီး ကျွန်မတို့အိမ်မှာ အမန္နဝဲလ်နဲ့စာအုပ်စာတမ်းတွေရှာဖို့ နေ့ရောညပါ အချိန်မရွေးရောက်လာတတ်ကြတယ်။ ခရစ်ယာန်ဘုန်းကြီးတစ်ပါးက ကျွန်မတို့ဆီလာပြီး ချာ့ခ်ျပြန်တက်ကြဖို့ ဖျောင်းဖျတာကို ကျွန်မကောင်းကောင်းမှတ်မိသေးတယ်။ အဲဒီခရစ်ယာန်ဘုန်းကြီးကို ကျမ်းစာကနေ ဘုရားသခင့်နာမတော် ယေဟောဝါဖြစ်တယ်ဆိုတာ အမန္နဝဲလ်ပြလိုက်တော့ သူက ကျမ်းစာကိုလုယူပြီး ကျွန်မအစ်ကိုရဲ့မျက်နှာရှေ့မှာ ကျမ်းစာကိုဝှေ့ယမ်းပြီး “မင်းတို့ကို ဒီစာအုပ်က ဖျက်ဆီးနေတာ!” လို့အော်ပြောခဲ့တယ်။
၁၉၄၀ ပြည့်နှစ်မှာ စစ်မှုထမ်းဖို့ အမန္နဝဲလ်ငြင်းလိုက်လို့ အဖမ်းခံရပြီး အယ်လ်ဘေးနီးယားရှေ့တန်းကို အပို့ခံရတယ်။ သူနဲ့ ကျွန်မတို့အဆက်ပြတ်သွားပြီး သူ့ကိုသေပြီလို့တောင် ထင်ခဲ့ကြတာ။ ဒါပေမဲ့ နောက်နှစ်နှစ်ကြာတော့ ထောင်ကနေပို့လိုက်တဲ့ သူ့ရဲ့စာကို မမျှော်လင့်ဘဲ ကျွန်မတို့ရခဲ့ကြတယ်။ သူအသက်ရှင်ပြီး ကျန်းမာလို့ပဲ! စာထဲမှာ သူကိုးကားလိုက်တဲ့ ဒီကျမ်းချက်ကို အဲဒီအချိန်ကတည်းက ကျွန်မစိတ်ထဲမှာ သံမှိုလိုစွဲနေတယ်– “ယေဟောဝါဘက်တော်သို့ စုံလင်သောစိတ်ရှိသူတို့အဖို့ တန်ခိုးပြခြင်းငှာ မြေကြီးတစ်ပြင်လုံးကို အနှံ့အပြားကြည့်ရှုလျက်ရှိတော်မူ၏။” (၂ ရာဇဝင်ချုပ် ၁၆:၉၊ ကဘ) ဒီလိုအားပေးမှုမျိုး ကျွန်မတို့တကယ်ပဲလိုအပ်နေကြတယ်လေ!
ကျွန်မဆီကို ညီအစ်ကိုအချို့လည်ပတ်ပေးဖို့ ထောင်ထဲကနေ အမန္နဝဲလ်စီစဉ်ပေးနိုင်ခဲ့တယ်။ မြို့ပြင်ကယာတောတဲလေးမှာ ခရစ်ယာန်စည်းဝေးတွေ လျှို့ဝှက်ကျင်းပဖို့ ချက်ချင်းစီစဉ်ခဲ့ကြတယ်။ ဒါပေမဲ့ ကျွန်မတို့ကို စောင့်ကြည့်နေကြတယ်ဆိုတာ ကျွန်မတို့မသိခဲ့ကြဘူး! တနင်္ဂနွေနေ့တစ်ရက်မှာ လက်နက်ကိုင်ရဲသားတွေ ကျွန်မတို့ကိုဝိုင်းလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ကျွန်မတို့ကို အမိုးဖွင့်ကုန်တင်ကားပေါ်တင်ပြီး မြို့လယ်ခေါင်ထဲခေါ်သွားတယ်။ လူတွေရဲ့ပြောင်လှောင်ကဲ့ရဲ့သံတွေကို ကျွန်မကြားယောင်နေသေးတယ်၊ ဒါပေမဲ့ ယေဟောဝါက ဝိညာဉ်တော်အားဖြင့် ကျွန်မတို့ကို အတွင်းငြိမ်သက်မှုပေးခဲ့တယ်။
ကျွန်မတို့ကို တခြားတစ်မြို့ခေါ်သွားပြီး မှောင်မဲညစ်ပတ်တဲ့ထောင်အခန်းထဲမှာ ပစ်ထားခဲ့ကြတယ်။ ကျွန်မရဲ့အကျဉ်းခန်းထဲမှာရှိတဲ့ အိမ်သာဟာ တစ်နေ့တစ်ခါသွန်ရတဲ့ အဖုံးမရှိတဲ့ရေပုံးတစ်ပုံးဖြစ်တယ်။ ကျွန်မကို ဒီအုပ်စုရဲ့ “ဆရာမ” လို့ထင်ပြီး ရှစ်လထောင်ချခဲ့တယ်။ ဒါပေမဲ့ အဲဒီမှာထောင်ကျတဲ့ ညီအစ်ကိုတစ်ယောက်က ကျွန်မတို့အမှုကိုကိုင်ပေးဖို့ သူ့ရှေ့နေနဲ့စီစဉ်ပေးလို့ ကျွန်မတို့ ထောင်ကလွတ်လာကြတယ်။
ဘဝသစ်
ထောင်ကနေ အမန္နဝဲလ်ထွက်လာတဲ့အခါ နယ်လှည့်ကြီးကြပ်မှူးအနေနဲ့ အေသင်မြို့က အသင်းတော်တွေကို စလည်ပတ်ခဲ့ရတယ်။ ၁၉၄၇ ခုနှစ်မှာ ကျွန်မလည်း အဲဒီကိုပြောင်းရွှေ့ခဲ့တယ်။ အမျိုးသားတွေအပြင် အမျိုးသမီးတွေနဲ့ ကလေးတွေလည်းပါတဲ့ သက်သေခံအုပ်စုကြီးကို အခုမှပဲ ကျွန်မတွေ့ရတော့တယ်။ နောက်ဆုံးတော့ ၁၉၄၇၊ ဇူလိုင်လမှာ ယေဟောဝါကို ကျွန်မဆက်ကပ်အပ်နှံပြီး နှစ်ခြင်းခံခဲ့တယ်။ ခရစ်ယာန်သာသနာပြုတစ်ယောက်ဖြစ်ချင်တဲ့အတွက် ညနေပိုင်းမှာ အင်္ဂလိပ်စာသင်ခဲ့တယ်။ ၁၉၅၀ ပြည့်နှစ်မှာ ကျွန်မ ရှေ့ဆောင်ဖြစ်လာတယ်လေ။ ကျွန်မနဲ့အမေလာနေပြီး အမေလည်း ကျမ်းစာအမှန်တရားကို လက်ခံယုံကြည်ခဲ့တယ်။ နောက် ၃၄ နှစ်ကြာ အမေသေဆုံးခဲ့တဲ့အထိ အမေဟာ ယေဟောဝါသက်သေတစ်ယောက်အဖြစ် ရပ်တည်ခဲ့တယ်။
အဲဒီနှစ်မှာပဲ အမေရိကန်ပြည်ထောင်စုက လေးစားစရာကောင်းပြီး ဝိညာဉ်ရေးလူဖြစ်တဲ့ ဂျွန် မာခ်စ် (မာရ်ခိုပိုလောစ်) နဲ့ကျွန်မတွေ့ဆုံခဲ့တယ်။ အယ်လ်ဘေးနီးယားတောင်ပိုင်းမှာမွေးတဲ့ ဂျွန်ဟာ အမေရိကန်ပြည်ထောင်စုကို ပြောင်းသွားပြီးတဲ့နောက်မှာ ယေဟောဝါသက်သေတစ်ယောက်ဖြစ်လာတယ်။ ၁၉၅၀ ပြည့်နှစ်မှာ တင်းကျပ်တဲ့ ကွန်မြူနစ်ဝါဒကိုလက်ခံပြီး တံခါးပိတ်နိုင်ငံတစ်ခုဖြစ်နေတဲ့ အယ်လ်ဘေးနီးယားကို ဝင်လည်ဖို့ ဂရိနိုင်ငံကနေ ဗီဇာရအောင် သူကြိုးစားခဲ့တယ်။ ဂျွန်ခမျာ ၁၉၃၆ ခုနှစ်ကတည်းက သူ့မိသားစုနဲ့ပြန်မတွေ့ရတော့ပေမဲ့လည်း အယ်လ်ဘေးနီးယားကို ဝင်ခွင့်မရခဲ့ဘူး။ ယေဟောဝါရဲ့လုပ်ငန်းတော်အတွက် သူ့ရဲ့ဇွဲနဲ့ ညီအစ်ကိုအသင်းအပင်းကို သူတကယ်ချစ်တာကို ကျွန်မသဘောကျတယ်။ ဒါနဲ့ ၁၉၅၃၊ ဧပြီ ၃ ရက်နေ့မှာ ကျွန်မတို့လက်ထပ်လိုက်ကြတယ်။ အဲဒီနောက် သူနဲ့အတူ ကျွန်မတို့အတွက်နေစရာအသစ်ဖြစ်တဲ့ ယူ.အက်စ်.အေ.
နယူးဂျာစီမြို့ကို ပြောင်းရွှေ့သွားတယ်။ဂျွန်နဲ့ကျွန်မတို့ အချိန်ပြည့်ဟောပြောနေတဲ့အချိန်မှာ ကိုယ့်ဝမ်းစာကိုယ်ရှာဖို့ နယူးဂျာစီကမ်းခြေမှာ တံငါသည်တွေအတွက် မနက်စာပြင်ပေးရတဲ့ လုပ်ငန်းလေးတစ်ခုလုပ်ကြတယ်။ နွေရာသီလောက်မှာပဲ လင်းစအချိန်ကနေ မနက် ၉ နာရီအထိ ကျွန်မတို့အလုပ်လုပ်ကြတယ်။ ကျွန်မတို့အသက်တာကို ရိုးရိုးလေးထားပြီး ဝိညာဉ်ရေးလုပ်ဆောင်မှုတွေကို အဓိကအာရုံစိုက်ကြတဲ့အတွက် ဟောပြောခြင်းလုပ်ငန်းမှာ အချိန်များများပိုပေးနိုင်ခဲ့ကြတယ်။ နှစ်တွေတစ်လျှောက်မှာ ဟောပြောသူတွေပိုလိုအပ်တဲ့ မြို့တွေကို ပြောင်းရွှေ့နေထိုင်ဖို့ ကျွန်မတို့တောင်းဆိုခံခဲ့ရတယ်။ အဲဒီနေရာတွေမှာ ယေဟောဝါရဲ့အကူအညီနဲ့ စိတ်ဝင်စားသူတွေကို ကူညီပေးနိုင်ခဲ့တဲ့အပြင် အသင်းတော်တွေတည်ထောင်ပြီး ဘုရားသခင့်နိုင်ငံတော်ခန်းမ ဆောက်လုပ်ရေးတွေမှာလည်း ပါဝင်နိုင်ခဲ့တယ်။
အကူအညီလိုအပ်နေသော ကျွန်မတို့ ညီအစ်ကိုများကို ကူညီပေးခြင်း
ဒါပေမဲ့ မကြာခင်မှာပဲ ကျွန်မတို့အတွက် စိတ်လှုပ်ရှားစရာတွေဖြစ်လာခဲ့တယ်။ ကျွန်မတို့လုပ်ငန်းကိုပိတ်ပင်ထားတဲ့ ဘော်လ်ကန်နိုင်ငံတွေက ခရစ်ယာန်ချင်းတွေနဲ့ တာဝန်ရှိညီအစ်ကိုတွေက အဆက်အသွယ်လုပ်ချင်ကြတယ်။ အဲဒီနိုင်ငံတွေမှာရှိတဲ့ ယေဟောဝါသက်သေတွေဟာ အပြည်ပြည်ဆိုင်ရာညီအစ်ကိုအသင်းအပင်းနဲ့ အဆက်အသွယ်ပြတ်နေတာ နှစ်နဲ့ချီရှိနေပြီ၊ ဝိညာဉ်အစာလည်းမရ၊ ရက်စက်ကြမ်းတမ်းတဲ့ အတိုက်အခံတွေကိုလည်း ခံနေရတယ်။ သူတို့အများစုဟာ မျက်ခြည်မပြတ်စောင့်ကြည့်ခံနေရပြီး ထောင်ထဲမှာ၊ ဒါမှမဟုတ် အလုပ်ကြမ်းစခန်းတွေမှာ အတော်များများရှိနေကြတယ်။ သူတို့အတွက် ကျမ်းစာအခြေပြုစာပေတွေ၊ ညွှန်ကြားချက်တွေနဲ့ အားပေးမှုတွေ အရေးတကြီးလိုအပ်နေကြတယ်။ ဥပမာအနေနဲ့၊ အယ်လ်ဘေးနီးယားကနေ ကျွန်မတို့ရခဲ့တဲ့ လျှို့ဝှက်သတင်းတစ်ပုဒ်က “ကျွန်တော်တို့အတွက် ဆုတောင်းပေးပါ။ တစ်အိမ်မှတစ်အိမ်သွားတုန်း စာပေအသိမ်းခံရတယ်။ ကျွန်တော်တို့ကို ကျမ်းစာသင်ခွင့်မပေးဘူး။ လူသုံးယောက် ထောင်ချခံရတယ်” လို့ဆိုတယ်။
၂ ကောရိန္သု ၄:၇၊ ကဘ) ကျွန်မတို့ ဦးဆုံးသွားရမှာ အယ်လ်ဘေးနီးယားဖြစ်တယ်။ ပါရီမြို့မှာ ကားတစ်စီးဝယ်ပြီး ခရီးဆက်ထွက်ခဲ့ကြတယ်။ ရောမကိုရောက်တော့ ဂျွန်တစ်ယောက်ထဲ အယ်လ်ဘေးနီးယားဝင်ခွင့်ဗီဇာရတယ်။ ဒါနဲ့ ဂရိနိုင်ငံ၊ အေသင်မြို့ကို ကျွန်မဆက်သွားပြီး သူ့ကိုစောင့်နေရတယ်။
ဒါနဲ့ပဲ ၁၉၆၀၊ နိုဝင်ဘာလမှာ အဲဒီနိုင်ငံအချို့ကိုသွားလည်ပတ်ဖို့ ခြောက်လကြာခရီးထွက်ခဲ့ကြတယ်။ ကျွန်မတို့ရဲ့တာဝန်ပြီးမြောက်ဖို့ “သာမန်ထက်ထူးကဲသောတန်ခိုးတော်၊” ဘုရားသခင်ပေး ရဲစွမ်းသတ္တိနဲ့ လိမ္မာပါးနပ်မှု လိုအပ်တယ်ဆိုတာထင်ရှားပါတယ်။ (၁၉၆၁၊ ဖေဖော်ဝါရီလနှောင်းပိုင်းမှာ အယ်လ်ဘေးနီးယားကို ဂျွန်ရောက်သွားပြီး မတ်လအကုန်အထိ အဲဒီမှာနေခဲ့တယ်။ ညီအစ်ကိုအယောက် ၃၀ နဲ့ တီရာနာမြို့မှာ ဂျွန်တွေ့ဆုံခဲ့တယ်။ အတော့်ကိုလိုအပ်နေတဲ့ စာအုပ်စာတမ်းတွေနဲ့ အားပေးမှုတွေကို သူတို့ရတဲ့အခါ တကယ့်ကိုဝမ်းသာပီတိဖြစ်ခဲ့ကြမှာပဲ! သူတို့ဆီကို ပြင်ပကနေ လာရောက်မလည်ပတ်တာ ၂၄ နှစ်ရှိသွားပြီ။
အဲဒီညီအစ်ကိုတွေရဲ့ လိမ္မာပါးနပ်မှုနဲ့ ခံနိုင်ရည်က ဂျွန်ကိုအားတက်စေခဲ့တယ်။ အဲဒီကွန်မြူနစ်နိုင်ငံရဲ့လုပ်ဆောင်မှုတွေမှာ ညီအစ်ကိုအတော်များများမပါဝင်လို့ အလုပ်ဖြုတ်ခံရပြီး အကျယ်ချုပ်ခံနေကြရတယ်လို့ ဂျွန်သိခဲ့ရတယ်။ အထူးသဖြင့် အသက် ၈၀ ကျော်ညီအစ်ကိုနှစ်ယောက်က ဟောပြောခြင်းလုပ်ငန်းအတွက် (ယူ.အက်စ်.) ဒေါ်လာ ၁၀၀ လောက် ဂျွန်ကိုပေးခဲ့တဲ့အတွက် သူအတော်စိတ်ထိမိခဲ့တယ်။ အဲဒီငွေကို သူတို့ရဲ့မဖြစ်စလောက်ပင်စင်လစာထဲကနေ နှစ်နဲ့ချီစုခဲ့ကြတာ။
အယ်လ်ဘေးနီးယားမှာ ဂျွန်နေရမယ့်နောက်ဆုံးနေ့က ၁၉၆၁၊ မတ် ၃၀ ရက်၊ ယေရှုရဲ့သေခြင်းအောက်မေ့ရာနေ့ဖြစ်တယ်။ ပရိသတ် ၃၇ ယောက်ကို အောက်မေ့ရာပွဲဟောပြောချက် ဂျွန်ပေးခဲ့တယ်။ ဟောပြောချက်လည်းပြီးရော ညီအစ်ကိုတွေက ဂျွန်ကို အနောက်တံခါးပေါက်ကနေ မြန်မြန်ဆန်ဆန်ထုတ်ပြီး ဒွတ်ရ်အာစ်ဆိပ်ကမ်းအထိ ကားနဲ့ပို့ပေးပြီး ဂရိနိုင်ငံ၊ ပီရဲအက်ဖ် (ပီရီးအက်စ်) မြို့ကိုသွားမယ့် တူရကီကုန်သင်္ဘောပေါ်တင်ပေးလိုက်တယ်။
ဂျွန်ချောချောမောမောပြန်ရောက်လာတဲ့အတွက် ကျွန်မဝမ်းသာလိုက်တာ။ အခုဆိုရင် အန္တရာယ်များတဲ့ကျန်ခရီးစဉ်ကို ကျွန်မတို့ဆက်သွားနိုင်ပြီ။ ကျွန်မတို့ရဲ့လုပ်ငန်းကိုပိတ်ပင်ထားတဲ့ အခြားဘော်လ်ကန်နိုင်ငံ သုံးနိုင်ငံကို ကျွန်မတို့သွားရမယ်၊ ကျမ်းစာ,စာပေတွေ၊ လက်နှိပ်စက်တွေနဲ့ အခြားပစ္စည်းတွေပါတဲ့အတွက် စွန့်စားသွားခဲ့ရတဲ့ခရီးပါပဲ။ ယေဟောဝါအတွက် သူတို့ရဲ့အလုပ်၊ လွတ်လပ်မှုနဲ့ အသက်ကိုတောင်စွန့်ဖို့ အသင့်ရှိနေကြတဲ့ ဒေသခံညီအစ်ကို၊ ညီအစ်မအချို့ကို တွေ့ဆုံခဲ့ရတဲ့အခွင့်ထူးကို ကျွန်မတို့ရခဲ့ကြတယ်။ သူတို့ရဲ့ဇွဲနဲ့ မေတ္တာစစ်က ကျွန်မတို့အတွက် အားပေးမှုတစ်ခုဖြစ်ခဲ့တယ်။ “သာမန်ထက်ထူးကဲသောတန်ခိုးတော်” ကိုယေဟောဝါပေးသနားထားတာကိုလည်း ကျွန်မတို့တွေ့ခဲ့ရပါတယ်။
ကျွန်မတို့ရဲ့ခရီးစဉ် အောင်အောင်မြင်မြင်နဲ့ပြီးဆုံးတဲ့နောက် အမေရိကန်ပြည်ထောင်စုကို ပြန်လာခဲ့ကြတယ်။ နောက်နှစ်တွေအတွင်းမှာလည်း အယ်လ်ဘေးနီးယားကို စာပေတွေပို့ပေးဖို့နဲ့ ညီအစ်ကိုတွေရဲ့အမှုဆောင်မှတ်တမ်းတွေကိုရရှိဖို့ နည်းအမျိုးမျိုးကိုအသုံးပြုပြီး ဆက်ကြိုးစားခဲ့ကြရတယ်။
မကြာခဏခရီးထွက်ခဲ့ရ၊ အန္တရာယ်များကြုံရ
နှစ်တွေကုန်လွန်လာပြီး အသက် ၇၆ နှစ်ရှိတဲ့ ဂျွန်ဟာ ၁၉၈၁ ခုနှစ်မှာဆုံးသွားပြီး ကျွန်မတစ်ယောက်တည်းကျန်ရစ်ခဲ့ပါတယ်။ ကျွန်မရဲ့တူမ အဗီန်ဂျီလီအာနဲ့ သူရဲ့ခင်ပွန်း ဂျော့ဂျ် အိုရ်ဖာနီဒီစ်တို့က ကျွန်မကိုသနားပြီး သူတို့နဲ့အတူနေခိုင်းတယ်၊ အဲဒီကတည်းက ပြောပြလို့မရအောင်ပဲ စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာကော ခန္ဓာပိုင်းဆိုင်ရာပါ ကျွန်မကိုထောက်ပံ့ကူညီပေးတယ်။ သူတို့ကိုယ်တိုင်လည်း ဆူဒန်နိုင်ငံမှာ ပိတ်ပင်ထားတုန်း အမှုဆောင်ခဲ့တဲ့အချိန်မှာ ယေဟောဝါရဲ့ထောက်ပံ့မှုကို ခံစားခဲ့ကြရတယ်။ *
တဖြည်းဖြည်းနဲ့ အယ်လ်ဘေးနီးယားမှာရှိတဲ့ ကျွန်မတို့ညီအစ်ကိုတွေနဲ့ဆက်သွယ်ဖို့ နောက်တစ်နည်းနဲ့ကြိုးစားခဲ့တယ်။ ကျွန်မခင်ပွန်းရဲ့ဆွေမျိုးတွေ အဲဒီမှာနေကြတဲ့အတွက် အဲဒီနိုင်ငံကို သွားချင်သလားလို့ ကျွန်မကိုမေးတယ်။ ကျွန်မ မသွားဘဲနေပါ့မလား!
လနဲ့ချီ အတန်တန်ကြိုးစားပြီးမှ ၁၉၈၆၊ မေလမှာ အေသင်မြို့ အယ်လ်ဘေးနီးယားသံရုံးကနေ ဝင်ခွင့်ဗီဇာရခဲ့တယ်။ တစ်ခုခုဖြစ်ရင် ပြင်ပလောကရဲ့အကူအညီမရနိုင်ဘူးလို့ အယ်လ်ဘေးနီးယားသံရုံးဝန်ထမ်းတွေက ကျွန်မကို အသေအချာသတိပေးကြတယ်။ အယ်လ်ဘေးနီးယားသွားဖို့အတွက် ခရီးသွားကိုယ်စားလှယ်တစ်ယောက်ဆီကနေ လေယာဉ်လက်မှတ်ဝယ်တဲ့အခါ သူအကြီးအကျယ်အံ့သြသွားတယ်။ မကြာခင်မှာပဲ ကျွန်မလုံးဝမကြောက်ဘဲ အေသင်ကနေ တီရာနာကို တစ်ပတ်တစ်စင်းထွက်တဲ့လေယာဉ်ကို ကျွန်မစီးခဲ့တယ်။ အဲဒီလေယာဉ်ပေါ်မှာ သက်ကြီးပိုင်းအယ်လ်ဘေးနီးယားအမျိုးသားသုံးယောက်ပဲပါတယ်; သူတို့က ဆေးကုသဖို့ ဂရိနိုင်ငံကိုရောက်နေကြတာ။
လေယာဉ်ပေါ်ကဆင်းတာနဲ့ အကောက်ခွန်ရုံးခန်းအဖြစ်အသုံးပြုတဲ့ လူသူမရှိတဲ့အခန်းထဲ ကျွန်မကိုခေါ်သွားကြတယ်။ ကျွန်မခင်ပွန်းရဲ့ညီလေးနဲ့ ညီမလေးက ယေဟောဝါသက်သေတွေမဟုတ်ကြပေမဲ့ ဒေသခံညီအစ်ကိုတွေနဲ့ အဆက်အသွယ်ရအောင်
ကူညီပေးဖို့ အသင့်ရှိခဲ့ကြတယ်။ တရားဥပဒေအရ ကျွန်မရောက်နေတယ်ဆိုတာ ရပ်ကွက်လူကြီးကို သူတို့အကြောင်းကြားရတယ်။ ဒါနဲ့ပဲ ရဲအဖွဲ့က ကျွန်မကို မျက်ခြည်မပြတ်စောင့်ကြည့်ခဲ့တာပေါ့။ ဒါကြောင့် ကျွန်မဆွေမျိုးတွေက တီရာနာမှာနေတဲ့ ညီအစ်ကိုနှစ်ယောက်ကိုရှာပြီး ကျွန်မဆီခေါ်လာတဲ့အထိ သူတို့အိမ်မှာနေဖို့ အကြံပြုခဲ့တယ်။အဲဒီအချိန်တုန်းက အယ်လ်ဘေးနီးယားမှာ ဆက်ကပ်အပ်နှံထားတဲ့ညီအစ်ကို ကိုးယောက်ရှိတယ်။ ပိတ်ပင်ခံရ၊ ညှဉ်းပန်းနှိပ်စက်မှုခံရပြီး ဂရုစိုက်စောင့်ကြပ်ခံခဲ့ရတဲ့နှစ်တွေကများတော့ သူတို့အရမ်းကိုသတိထားတတ်လာကြတယ်။ သူတို့မျက်နှာတွေဆိုရင် ပါးရေတွေတွန့်နေတာပဲ။ ညီအစ်ကိုနှစ်ယောက်က ကျွန်မကို ယုံကြည်စိတ်ချလာတဲ့နောက်မှာ သူတို့က “ကင်းမျှော်စင်တွေ ဘယ်မှာလဲ” လို့ဦးဆုံးမေးတယ်။ သူတို့ဆီမှာ စာအုပ်အဟောင်းနှစ်အုပ်ပဲရှိတာ နှစ်နဲ့ချီပြီ၊ သမ္မာကျမ်းစာတောင်မရှိဘူး။
သူတို့အပေါ် အစိုးရဘယ်လောက်အထိရက်စက်တဲ့အကြောင်းတွေ အားလုံးပြောပြတယ်။ မဲဆန္ဒပေးပွဲတစ်ခုမတိုင်ခင်မှာ ချစ်စရာကောင်းတဲ့ ညီအစ်ကိုတစ်ယောက် နိုင်ငံရေးထဲမပါဘဲ ကြားနေဖို့ဆုံးဖြတ်ခဲ့တဲ့အကြောင်းကို သူတို့ပြောပြတယ်။ အစိုးရက အရာရာကို ချုပ်ကိုင်ထားတဲ့အတွက် အဲဒီညီအစ်ကိုရဲ့လမ်းစဉ်ကြောင့် သူ့မိသားစု အစားအသောက်ရာရှင်ရတော့မှာမဟုတ်ဘူး။ အဲဒီညီအစ်ကိုရဲ့ အိမ်ထောင်သည်ကလေးတွေနဲ့ သူတို့ရဲ့မိသားစုတွေက သူ့ရဲ့ဘာသာရေးယုံကြည်ချက်ကိုမခံယူပေမဲ့လည်း သူတို့ ထောင်ချခံရမှာဖြစ်တယ်။ ဒီညီအစ်ကိုရဲ့မိသားစုက ကြောက်လန့်ပြီး မဲဆန္ဒပေးပွဲမတိုင်ခင်တစ်ညမှာ သူ့ကိုသတ်ပြီး ရေတွင်းထဲပစ်ချလိုက်တယ်၊ နောက်ပိုင်းမှာ သူတို့အဖေက ကြောက်လွန်းလို့ သူ့ကိုယ်သူသတ်သေလိုက်တယ်လို့ သတင်းလွှင့်ခဲ့ကြတယ်။
အဲဒီခရစ်ယာန်တွေ အရမ်းဆင်းရဲတာ၊ တကယ်သနားစရာကောင်းတယ်။ အဲဒါတောင် ကျွန်မကြိုးစားပြီး သူတို့တစ်ယောက်စီကို ဒေါ်လာ ၂၀ စီပေးတဲ့အခါ သူတို့မယူဘဲ “ဝိညာဉ်အစာပဲ လိုချင်တယ်” လို့ပြောကြတယ်။ ပြည်သူလူထုအများစုကို ဘုရားသခင်မဲ့ဝါဒီသမားတွေဖြစ်လာအောင်လုပ်တဲ့ အာဏာရှင်အစိုးရလက်အောက်မှာ ဒီချစ်စရာကောင်းတဲ့ ညီအစ်ကိုတွေ နေထိုင်ခဲ့တာ နှစ်နဲ့ချီရှိပြီ။ ဒါပေမဲ့လည်း အခြားနေရာတွေမှာရှိတဲ့ သက်သေခံတွေလိုပဲ သူတို့ရဲ့ယုံကြည်ခြင်း ခိုင်မြဲကြတယ်။ ခက်ခဲဆင်းရဲဆုံးအခြေအနေမျိုးမှာတောင် “သာမန်ထက်ထူးကဲသောတန်ခိုးတော်” ကိုယေဟောဝါပေးနိုင်တဲ့အကြောင်း အယ်လ်ဘေးနီးယားကနေ ကျွန်မထွက်ခွာခဲ့တဲ့နောက်နှစ်ပတ်မှာ သဘောပေါက်ခဲ့ပါတယ်။
၁၉၈၉ ခုနှစ်အပြင် ၁၉၉၁ ခုနှစ်မှာလည်း အယ်လ်ဘေးနီးယားကို ကျွန်မလည်ပတ်ခွင့်ရခဲ့တယ်။ အဲဒီနိုင်ငံမှာ လွတ်လပ်စွာပြောဆိုဝတ်ပြုခွင့် တဖြည်းဖြည်းရလာတဲ့အခါ ယေဟောဝါကိုဝတ်ပြုကိုးကွယ်သူတွေ တိုးများလာတယ်။ ၁၉၈၆ ခုနှစ်မှာရှိတဲ့ ဆက်ကပ်အပ်နှံခရစ်ယာန်လက်တစ်ဆုပ်စာက အခုဆိုရင် တက်ကြွလှုပ်ရှားတဲ့ကြေညာသူ ၂,၂၀၀ ကျော်သွားပြီ။ အဲဒီထဲမှာ ကျွန်မခင်ပွန်းရဲ့ညီမ မဲလ်ပိုလည်းပါတယ်လေ။ တည်ကြည်တဲ့ ဒီအုပ်စုလေးအပေါ်မှာ ယေဟောဝါရဲ့ကောင်းချီးသက်ရောက်နေတယ်ဆိုတာ သံသယရှိနိုင်ဦးမလား။
ယေဟောဝါ၏တန်ခိုးတော်ဖြင့် ကျေနပ်ရောင့်ရဲသောဘဝ
ပြန်ပြောင်းကြည့်လိုက်တဲ့အခါ ဂျွန်နဲ့ကျွန်မတို့ရဲ့အလုပ်ဟာ အလဟဿမဖြစ်ခဲ့ဘူးဆိုတာ ကျွန်မယုံတယ်။ ကျွန်မတို့ရဲ့လူငယ့်ခွန်အားကို အကျိုးအရှိဆုံးနည်းနဲ့ အသုံးပြုခဲ့ကြတယ်။ အချိန်ပြည့်ခရစ်ယာန်ဓမ္မအမှုမှာ ကျွန်မတို့လုပ်ခဲ့တဲ့အလုပ်ဟာ တခြားဘယ်အလုပ်တွေထက်မဆို အများကြီးအကျိုးရှိခဲ့ပါတယ်။ ကျမ်းစာအမှန်တရားကို ကျွန်မတို့သင်ပေးခဲ့တဲ့ ချစ်ရတဲ့သူတွေကြောင့် ကျွန်မအားရဝမ်းသာပါတယ်။ အခုအသက်ကြီးနေပြီဖြစ်ပေမဲ့ လူငယ်တွေကို သူတို့ ‘အသက်ပျိုစဉ်အခါမှာ ဖန်ဆင်းရှင်ကိုအောက်မေ့’ ဖို့စိတ်နှလုံးအကြွင်းမဲ့ ကျွန်မအားပေးနိုင်ပါတယ်။—ဒေ. ၁၂:၁။
အခု ကျွန်မအသက် ၈၁ နှစ်ရှိနေပေမဲ့လည်း အချိန်ပြည့်သတင်းကောင်းကြေညာသူအဖြစ် အမှုဆောင်နိုင်သေးတယ်။ စောစောအိပ်ရာထပြီး ဘတ်စကားမှတ်တိုင်တွေမှာ၊ ကားရပ်ထားတဲ့နေရာတွေမှာ၊ လမ်းတွေပေါ်မှာ၊ ဆိုင်တွေမှာ၊ ပန်းခြံတွေမှာ ကျွန်မသက်သေခံပါတယ်။ အသက်ကြီးလာတဲ့အတွက် အခက်အခဲတွေရှိပေမဲ့ ကျွန်မတူမရဲ့မိသားစုအပြင် ကျွန်မချစ်ရတဲ့ဝိညာဉ်ရေးညီအစ်ကို၊ ညီအစ်မတွေကလည်း ကျွန်မကိုအတော်လေးကူညီပေးပါတယ်။ အဲဒါထက် ‘ငါတို့နှင့်မဆိုင်၊ ဘုရားသခင်နှင့်ဆိုင်သည့် သာမန်ထက်ထူးကဲသောတန်ခိုးတော်’ ကိုကျွန်မခံစားရမှန်း သိလာခဲ့ရတယ်။—၂ ကောရိန္သု ၄:၇။
[အောက်ခြေမှတ်ချက်များ]
^ အပိုဒ်၊ 10 အမန္နဝဲလ် လီအိုနူဒါကိစ်၏ဘဝအတ္ထုပ္ပတ္တိကို ၁၉၉၉၊ စက်တင်ဘာ ၁ ရက်ထုတ် ကင်းမျှော်စင် စာမျက်နှာ ၂၅-၉ ကိုရှု။
^ အပိုဒ်၊ 11 အမန္နဝဲလ် ပတဲကီစ်၏အတ္ထုပ္ပတ္တိကို ၁၉၉၆၊ နိုဝင်ဘာ ၁ ရက်ထုတ် ကင်းမျှော်စင် စာမျက်နှာ ၂၂-၇ ကိုရှု။
^ အပိုဒ်၊ 31 ယေဟောဝါသက်သေများ ထုတ်ဝေထားသော ၁၉၉၂၊ ယေဟောဝါသက်သေများ၏နှစ်ချုပ်စာအုပ် စာမျက်နှာ ၉၁-၂ ကိုရှု။
[စာမျက်နှာ ၂၅ ပါ ရုပ်ပုံ]
အပေါ်– ၁၉၅၀ အေသင်၊ ဗေသလအိမ်သားများနှင့်အတူ (လက်ဝဲအစွန်) ဂျွန်၊ (အလယ်) ကျွန်မ၊ ကျွန်မ၏လက်ဝဲဘက်တွင် အစ်ကိုအမန္နဝဲလ်နှင့် အစ်ကို၏လက်ဝဲဘက်တွင် ကျွန်မတို့၏မိခင်
[စာမျက်နှာ ၂၅ ပါ ရုပ်ပုံ]
လက်ဝဲ– ၁၉၅၆၊ နယူးဂျာစီ ကမ်းခြေတွင် ကျွန်မတို့၏ စီးပွားရေးလုပ်ငန်း၌ ဂျွန်နှင့်အတူ
[စာမျက်နှာ ၂၆ ပါ ရုပ်ပုံ]
၁၉၉၅၊ အယ်လ်ဘေးနီးယား၊ တီရာနာမှ ခရိုင်စည်းဝေးကြီး
[စာမျက်နှာ ၂၆ ပါ ရုပ်ပုံ]
အယ်လ်ဘေးနီးယား၊ တီရာနာမှ ဗေသလအဆောက်အအုံ။ ၁၉၉၆ ခုနှစ်တွင် ဆောက်ပြီးခဲ့
[စာမျက်နှာ ၂၆ ပါ ရုပ်ပုံ]
အပေါ်– ၁၉၄၀ “ကင်းမျှော်စင်” တစ်စောင်မှ အယ်လ်ဘေးနီးယား ဘာသာစကားသို့ လျှို့ဝှက် ပြန်ဆိုခဲ့သောဆောင်းပါး
[စာမျက်နှာ ၂၆ ပါ ရုပ်ပုံ]
ကျွန်မ၏တူမအဗီန်ဂျီလီအာ အိုရ်ဖာနီဒီစ် (လက်ယာ) သူ့ခင်ပွန်းဂျော့ဂျ်တို့နှင့်