IK WAS nog niet lang gedoopt toen de ouderlingen me vroegen of ik mijn dienst wilde uitbreiden. Op 4 mei 1992 woonde ik een speciale vergadering bij die georganiseerd was voor degenen die bereid waren te verhuizen naar gebieden waar de behoefte groter was. De volgende dag verhuisden mijn velddienstpartner en ik naar de havenplaats Batoemi in Adzjarië.

Toen ik de eerste keer in Batoemi in de velddienst ging, was ik erg zenuwachtig. Ik vroeg me af hoe ik de mensen moest benaderen. De reactie van de eerste vrouw die ik ontmoette, verraste me. Ze zei: ‘Waar hebben jullie al die tijd gezeten?’ Ze wilde zo graag meer over de Getuigen weten dat ze de volgende dag met ons de Bijbel begon te studeren!

Voor we naar Batoemi vertrokken, hadden we een lijst gekregen met adressen van geïnteresseerde personen. Omdat we de stad niet zo goed kenden, vroegen we mensen op  straat ons de weg te wijzen. Velen konden ons niet helpen omdat de meeste straatnamen onlangs waren veranderd. Maar ze toonden wel interesse in onze boodschap. Al gauw leidden we Bijbelstudies met groepen van 10 tot 15 personen.

Slechts vier maanden na onze aankomst woonden al meer dan 40 mensen geregeld onze vergaderingen bij. We vroegen ons dus af: ‘Wie gaat er voor deze nieuwelingen zorgen?’ Als gevolg van het conflict tussen het Georgische leger en de separatisten in Abchazië verhuisden alle broeders en zusters van mijn vorige gemeente naar Batoemi. In één dag werd er een gemeente gevormd — inclusief ervaren ouderlingen en pioniers!