De gevaren voor lifters

DOOR ONTWAAKT!-CORRESPONDENT IN AUSTRALIË

Op een warme Australische zomerdag in 1990 was de 24-jarige Brit Paul Onions aan het liften op de Hume Highway, ten zuiden van Sydney. Paul was dankbaar toen een onbekende stopte om hem een lift te geven. Hij had geen idee dat die lift hem bijna zijn leven zou kosten. *

ZICH niet bewust van enig gevaar zat Paul voor in de auto met de bestuurder te praten. Na een paar minuten begon de schijnbaar behulpzame chauffeur agressief te worden en ruzie te zoeken. Toen zette hij de wagen ineens langs de kant van de weg. Hij zei dat hij wat muziekcassettes van onder zijn stoel wilde pakken. Hij haalde geen cassettes te voorschijn, maar een vuurwapen — dat hij op Pauls borst richtte.

De bestuurder zei dat Paul moest blijven zitten, maar Paul luisterde niet, maakte snel zijn gordel los, dook de auto uit en rende zo snel hij kon de weg op. De bestuurder rende hem achterna, in het volle zicht van andere automobilisten. Hij haalde Paul uiteindelijk in, greep hem bij zijn t-shirt en gooide hem tegen de grond. Paul wist zich los te rukken, rende op een tegemoetkomend busje af en dwong de geschrokken bestuurster, een moeder met kinderen, tot stoppen. Paul smeekte de moeder hem erin te laten, wat zij deed, waarna zij via de middenberm omkeerde en snel wegreed. Pas later zou Pauls aanvaller worden geïdentificeerd als een seriemoordenaar die al zeven backpackers (rugzaktoeristen) had vermoord, van wie sommigen met z’n tweeën aan het liften waren.

 Waarom waren deze slachtoffers zo’n aantrekkelijk doelwit voor de moordenaar? Tijdens het proces van de moordenaar zei de rechter: „Alle slachtoffers waren jong. Zij waren tussen de 19 en 22 jaar. Zij waren allemaal ver van huis, met als gevolgtrekking dat als hun iets zou overkomen, hun afwezigheid pas na enige tijd opgemerkt zou worden.”

Vrij rondzwerven

Internationaal reizen ligt nu binnen het bereik van veel meer mensen dan een paar jaar geleden. Zo is in vijf jaar het aantal Australische bezoekers aan Azië meer dan verdubbeld. Op zoek naar ervaring of avontuur stappen horden tieners en jonge volwassenen op het vliegtuig met als bestemming verafgelegen oorden. Veel van deze reizigers zijn van plan te liften om geld uit te sparen. Helaas is liften in de meeste delen van de wereld niet langer de interessante en betrekkelijk veilige manier van reizen die het ooit geweest is — voor de lifters en voor degenen die hen meenemen.

Een positieve instelling en reislust kunnen gewoon niet de plaats innemen van koelbloedige, praktische wijsheid. „De reislust van jonge mensen betekent vaak dat ze onvoldoende voorbereid op reis gaan en de gevaren of hun verantwoordelijkheden niet volledig zien”, zegt een brochure voor gezinnen die naar vermiste kinderen zoeken.

De brochure voegt eraan toe: „Deelnemers aan georganiseerde groeps- en zakenreizen of mensen die een goedgeplande reisroute volgen, raken zelden vermist. Personen die uiteindelijk als vermist worden gerekend, hetzij in Australië of in andere landen, schijnen in meerderheid rugzak- en lowbudget-toeristen te zijn.”

Door al dan niet liftend zonder reisschema rond te trekken — hoewel dit aantrekkelijk is voor sommigen die zich niet vastgepind willen voelen — kan iemand makkelijker iets overkomen. Wanneer vrienden en familie niet weten waar een reiziger zich bevindt, kunnen zij in geval van nood niet veel hulp bieden. Stel dat een reiziger bewusteloos in een ziekenhuis belandt en thuis niemand weet waar hij is. Wat dan?

Contact houden

De Britse journalist Richard Shears schreef in zijn boek Highway to Nowhere over zeven vermiste lifters die „plotseling geen contact meer hadden met hun familie en vrienden”. Aanvankelijk weet de familie natuurlijk niet of de reiziger verdwenen is of gewoon niets van zich laat horen. Daardoor zullen zij misschien niet zo snel de autoriteiten waarschuwen wanneer zij niets van de vakantieganger vernemen.

Bij een van de lifters werden de telefoongesprekken met haar ouders vaak afgebroken omdat zij geen munten meer had. Achteraf gezien raadden haar ouders gezinnen dringend aan hun kinderen telefoonkaarten te geven of op een andere manier te regelen dat zij naar huis kunnen bellen. Hoewel dat misschien niet het leven van deze jonge vrouw had gered, kan geregeld contact de reiziger vaak helpen probleempjes op te lossen of zelfs helemaal te vermijden.

De zeven lifters die hun leven verloren, hadden misschien de reisgidsen gelezen waarin Australië een van de veiligste landen voor lifters wordt genoemd. Toch bleek liften opnieuw een onbezonnen optie — zelfs met z’n tweeën en zelfs in een van de „veiligste” landen.

[Voetnoot]

[Illustratie op blz. 27]

Ouders kunnen onnodige bezorgdheid voorkomen door hun kinderen telefoonkaarten of andere middelen te geven om naar huis te bellen