Van onze lezers

Cystic fibrosis Bedankt voor het artikel „Mijn leven met cystic fibrosis” (22 oktober 1999). Hoewel ik pas zeventien ben en geen ernstige gezondheidsproblemen heb, was ik diep onder de indruk van het verhaal van Jimmy Garatziotis. Het heeft me geholpen over veel dingen na te denken, waaronder de noodzaak te waarderen wat je hebt. Ondanks zijn kwellende ziekte blijft Jimmy opgewekt en houdt hij een sterk geloof in Jehovah’s beloften. Ik bid of Jimmy en Deanne de kracht mogen blijven vinden om het hoofd te bieden aan hun beproevingen.

E. Z., Rusland

Bijgeloof Ik ben geen getuige van Jehovah, maar ik lees al twee jaar uw publicaties. Ik wil u bedanken voor de serie „Beheerst het lot uw leven?” (8 augustus 1999) en „Bijgeloof — Waarom zo gevaarlijk?” (22 oktober 1999) Ik was ooit fatalistisch en bijgelovig omdat ik zo was opgevoed. Maar nu denk ik dat u de waarheid spreekt over het ware christendom.

N. D., Frankrijk

De artikelen over bijgeloof hebben me gekwetst. Ik ben een vroom katholiek en een van de artikelen heeft het over passagiers die uit bijgeloof een „kruisteken” slaan. Katholieken doen dit als onderdeel van hun gebed voor een veilige reis. Dat is een essentiële grondregel van ons geloof en die kan echt niet als bijgeloof worden beschouwd.

S. W., Verenigde Staten

Het staat buiten kijf dat velen het kruisteken maken zonder daarbij echt aan religieuze devotie te denken. Toen aan een Australische rugbyspeler werd gevraagd waarom hij op het speelveld een kruisteken maakte, gaf hij toe: „Ik denk dat het gewoon een soort bijgeloof is.” Het wekt geen verbazing dat dit ritueel vanaf het begin een bijgelovige ondertoon heeft gehad. „The Catholic Encyclopedia” zegt: „Vanaf het eerste begin werd het bij alle exorcismen en bezweringsformules gebruikt als wapen tegen de geesten van de duisternis.” — Red.

Drugs Ik wil u bedanken voor de serie „Nemen drugs de wereld over?” (8 november 1999) Mijn vader is door de invloed van vrienden verslaafd geraakt aan drugs en alcohol. In plaats dat ik me thuis veilig voel, is het een plaats waar ik vaak word bedreigd. Ondanks alles zal ik er nooit mee ophouden mijn ouders uit te nodigen de vreugden te ervaren van het aanbidden van God.

M. L., Italië

Een keer per week komt er iemand van de politie bij ons op school om over dingen als drugs en alcohol te praten. Ik besloot dat ik hem de volgende keer dat hij bij ons in de klas zou komen de artikelen over drugs zou geven. Hij was erg onder de indruk van de artikelen en las er stukjes uit voor aan de klas. Onze hele klas heeft er voordeel van getrokken!

C. D., Verenigde Staten

Lichamelijk gehandicapt kind Het verhaal van Rosie Major, „Wij hebben geleerd in tegenspoed op God te vertrouwen” (22 november 1999), heeft me diep geraakt. We woonden eerst in de stad maar ik was niet zo blij met de invloed die dit had op mijn oudste dochter. Dus zochten we een huis op het platteland. Alles ging prima totdat ik mijn goedbetaalde baan kwijtraakte. Daar zit je dan op het platteland met drie kinderen en een hypotheek. Over stress gesproken! Na het lezen van het verhaal van Rosie Major leek mijn financiële probleem echter zo onbelangrijk dat ik me schaamde. Er zijn zo veel mensen die echt Gods hulp nodig hebben! Mag ik een abonnement op De Wachttoren en Ontwaakt!?

M. F., Verenigde Staten

We hebben graag aan het verzoek van deze lezer voldaan. — Red.