Hoop voor artritispatiënten

„ARTRITIS is geen belangrijke doodsoorzaak, zoals hartkwalen of kanker,” zegt dr. Fatima Mili, „maar is wel van grote invloed op de kwaliteit van het leven.” Artritis kan alle aspecten van iemands leven beïnvloeden. Wat zijn enkele van de problemen waarmee artritispatiënten te maken krijgen? Is het mogelijk ertegen opgewassen te zijn?

Katia, * 28 jaar, uit Italië, zegt: „Toen ik 20 was, werd bij mij de diagnose artritis gesteld en sindsdien is mijn hele leven veranderd. Door de pijn heb ik mijn werk en mijn loopbaan in de volletijddienst op moeten geven.” Pijn is een universeel probleem bij artritispatiënten. Alan, 63 jaar, uit Engeland, zegt: „Je hebt altijd ergens in je lichaam pijn, ook al is die niet steeds zo hevig.” Vermoeidheid is nog een uitdaging. „De pijn en de zwelling kun je misschien nog wel verduren,” zegt Sarah, 21 jaar, „maar de vermoeidheid is ondraaglijk.”

 Emotionele pijn

Volgens de 61-jarige Setsuko, uit Japan, kan de dagelijkse worsteling met chronische pijn je ook „emotioneel en mentaal uitputten”. Gewoon proberen een potlood te pakken of de telefoon op te nemen kan namelijk al een uitdaging zijn! Kazumi van 47 verzucht: „Zelfs tot gewone dingen die een kind kan doen, ben ik niet meer in staat.” De 60-jarige Janice, die niet meer lang op haar voeten kan staan, zegt: „Het is ontmoedigend omdat ik niet kan doen wat ik altijd gedaan heb.”

Zulke beperkingen kunnen reden zijn tot frustratie en negatieve gevoelens over zichzelf. Gaku, 27 jaar, is een van Jehovah’s Getuigen en zegt: „Dat ik niet in staat ben een volledig aandeel aan het evangelisatiewerk te hebben of me van gemeentelijke toewijzingen te kwijten, geeft me het gevoel dat ik als mens totaal waardeloos ben.” Francesca, die al sinds haar tweede jaar met artritis worstelt, spreekt van „steeds dieper in een draaikolk van wanhoop meegezogen worden”. Die wanhoop kan een ongunstige geestelijke uitwerking hebben. Joyce, een Getuige uit Zuid-Afrika, bekent dat ze van de christelijke vergaderingen weg begon te blijven. „Ik kon het ontmoeten van mensen gewoon niet aan”, vertelt ze.

Een patiënt kan zich ook ernstig zorgen maken over de toekomst: de angst immobiel en van anderen afhankelijk te worden, de angst zonder verzorger te komen zitten, de angst te vallen en botten te breken, de angst niet voor je gezin te kunnen zorgen. Yoko, 52 jaar, bekent: „Als ik nieuwe misvormingen zag verschijnen, werd ik bang dat ze erger zouden worden.”

Ook de gezinsleden van een patiënt kunnen er emotioneel onder lijden elke dag met zijn of haar lijden geconfronteerd te worden. Bij sommige echtparen kan het huwelijk zelfs zwaar onder druk komen te staan. Een vrouw in Engeland, Denise geheten, zegt: „Na vijftien jaar huwelijk kwam mijn man met de mededeling: ’Ik  kan niet meer tegen die artritis van je!’, en hij liet mij en ons dochtertje van vijf in de steek.”

Artritis stelt dus zowel patiënten als hun gezin voor enorme uitdagingen. Toch weten velen er goed mee om te gaan! Laten we eens kijken hoe sommigen dat doen.

Het in acht nemen van uw beperkingen

Voldoende rust is onontbeerlijk als u aan artritis lijdt; het kan uw vermoeidheid tot een minimum beperken. Dat wil echter niet zeggen dat u het leven de rug moet toekeren. Timothy legt uit: „Je moet actief blijven, want anders wordt de artritis je mentaal de baas; en als dat gebeurt, zit je daar maar pijn te lijden.” De reumatoloog William Ginsburg van de Mayo Clinic merkt op: „Te veel doen en te weinig doen liggen vlak bij elkaar. Soms moeten mensen eraan herinnerd worden dat ze het langzamer aan moeten doen en naar hun ziekte moeten luisteren.”

Dat kan betekenen dat u uw beperkingen anders moet gaan bezien. Daphne uit Zuid-Afrika vertelt: „Ik heb de realiteit onder ogen moeten zien en ik weet dat mijn vermogen om bepaalde dingen te doen niet weg is; ik moest ze alleen veel langzamer gaan doen. In plaats van bezorgd of gefrustreerd te worden, doe ik gewoon iedere keer een beetje.”

Het is ook een goed idee u op de hoogte te stellen van allerlei handige hulpmiddelen die eventueel verkrijgbaar zijn, misschien door erover te praten met uw dokter of fysiotherapeut. Keiko vertelt: „We hebben een traplift geïnstalleerd. Deurknoppen bewegen is pijnlijk voor mijn polsen en dus hebben we ze veranderd. Nu kan ik alle deuren openen door er met mijn hoofd tegen te duwen. We hebben overal in huis hendelkranen geïnstalleerd, zodat ik op z’n minst wat huishoudelijk werk kan doen.” Een andere artritispatiënte, Gail, zegt: „Mijn auto- en huissleutels zijn voorzien van een lange sleutelhouder, waardoor ik ze makkelijker kan omdraaien. M’n kam en haarborstel hebben een verlengde handgreep en kunnen in verschillende standen worden gezet voor het kammen en borstelen.”

Steun van het gezin — „Een reusachtige bron van kracht”

Carla, uit Brazilië, vertelt: „De steun van mijn man is onontbeerlijk geweest. Het feit dat hij met me meeging als ik naar de dokter moest, gaf me moed. We ontdekten samen hoe de ziekte m’n lichaam aantast, wat de symptomen zijn en welke behandeling nodig zou zijn. Ik voelde me beter omdat hij kon begrijpen wat ik doormaakte.” Ja, mannen of vrouwen die de beperkingen van hun partner accepteren en bereid zijn zich te laten voorlichten over hun aandoening, kunnen een enorme bron van kracht en steun zijn.

Bette bijvoorbeeld ging schoonmaakwerk doen toen de artritis van haar man zijn mogelijkheden in de bouw beperkte. Kazumi’s echtgenoot verzorgde haar niet alleen maar deed ook het huishoudelijke werk dat ze niet kon doen. Bovendien leerde hij hun kinderen te doen wat zij konden om bij te springen. Kazumi zegt: „Mijn man is een reusachtige bron van kracht geweest. Zonder zijn hulp zou ik er veel erger aan toe zijn.”

Een vrouw uit Australië die Carol heet, geeft deze waarschuwing: „Zorg dat je niet te veel hooi op je vork neemt. Mij overvalt nogal eens het gevoel tekort te schieten als ik het tempo van m’n gezin niet bij kan houden.” De steun van het gezin, mits vol begrip en consideratie verleend, kan een bron van kracht zijn voor de patiënt.

Geestelijke hulp

Katia zegt: „Als iemand lijdt aan een ziekte zoals deze, is ze ervan overtuigd dat niemand  weet wat ze doormaakt. Dat maakt het belangrijk zich tot Jehovah God te wenden in de wetenschap dat hij onze lichamelijke en emotionele gesteldheid echt begrijpt (Psalm 31:7). Het hebben van een goede band met hem heeft me de innerlijke vrede geschonken om mijn ziekte bijna kalm te accepteren.” De bijbel noemt Jehovah terecht „de God van alle vertroosting, die ons vertroost in al onze verdrukking”. — 2 Korinthiërs 1:3, 4.

Het gebed kan dus een krachtige bron van troost zijn voor iemand die chronisch pijn lijdt. Kazumi vertelt: „In de lange nachten waarin ik door de pijn niet kon slapen, heb ik onder tranen mijn hart bij Jehovah uitgestort, hem om kracht gevraagd om de pijn te verdragen en om wijsheid om al mijn moeilijkheden onder ogen te zien. Jehovah heeft me beslist verhoord.” Francesca heeft eveneens Gods liefdevolle steun ervaren. Ze zegt: „Ik heb de vervulling gezien van de woorden in Filippenzen 4:13: ’Voor alle dingen bezit ik de sterkte door hem die mij kracht verleent.’”

Vaak verleent Jehovah God steun via de christelijke gemeente. Gail bijvoorbeeld vertelt over de hulp die ze van haar geestelijke broeders en zusters in de plaatselijke gemeente van Jehovah’s Getuigen heeft ontvangen. „Hun liefde heeft me geholpen niet depressief te worden”, zegt Gail. Toen aan Keiko gevraagd werd: „Kun je iets bedenken dat je leven veraangenaamd heeft?”, antwoordde ze in dezelfde geest: „Ja, alle liefde en sympathie die ik van iedereen in de gemeente ontvang!”

In gemeenten van Jehovah’s Getuigen nemen opzieners de leiding bij het geven van zulke steun. Setsuko zegt: „Ik kan niet beschrijven wat het betekent voor iemand die met een ziekte kampt wanneer de ouderlingen luisteren en troost bieden.” Maar zoals een artritispatiënt die Daniel heet ons onder de aandacht brengt: „Onze geestelijke broeders en zusters kunnen alleen helpen als we hen daartoe in de gelegenheid stellen.” Het is daarom belangrijk dat patiënten contact houden met medechristenen en hun uiterste best doen om gemeentevergaderingen bij te wonen (Hebreeën 10:24, 25). Daar kunnen ze de geestelijke aanmoediging ontvangen die nodig is voor volharding.

Er komt een eind aan het lijden

Artritispatiënten zijn de medici dankbaar voor de vooruitgang die tot dusver is geboekt. Maar zelfs de beste therapieën zijn nog lang geen echte genezing. Alles welbeschouwd kunnen patiënten hun grootste troost putten uit de aanvaarding van Gods beloften van een nieuwe wereld (Jesaja 33:24; Openbaring 21:3, 4). * In die wereld „zal de kreupele klimmen net als een hert” (Jesaja 35:6). Artritis en alle andere ziekten die de mensheid teisteren, zullen dan voor altijd tot het verleden behoren! Peter, die lijdt aan artritis van de wervelkolom, zegt dan ook: „Aan het eind van deze donkere tunnel waar ik doorheen reis, zie ik licht.” Een christelijke vrouw die Giuliana heet, zegt in dezelfde geest: „Ik bezie elke dag die voorbijgaat als een gewonnen veldslag, één dag minder te volharden voordat het einde komt!” Ja, de tijd dat het niet alleen met artritis maar met al het lijden gedaan is, is niet ver meer af!

[Voetnoten]

[Illustraties op blz. 10]

Er zijn veel hulpmiddelen die patiënten helpen een productief leven te leiden

[Illustratie op blz. 12]

Op christelijke vergaderingen is liefdevolle steun te vinden