„Schrijf naar Anton!”

● Anton, een jonge Getuige van Jehovah, woonde in het afgelegen dorp Sjtsjelkan (Stavropol, Rusland). Als kind was bij hem de ziekte van Duchenne vastgesteld, een ernstige, ongeneeslijke vorm van spierdystrofie die in hoog tempo de spieren aantast. De meeste Duchenne-patiënten overlijden rond hun twintigste. Toen Anton negen was, kon hij niet meer lopen of zelf overeind komen.

Jevgeni en zijn vrouw, Diana, ontmoetten Anton toen ze een bezoek brachten aan zijn gemeente. Diana vertelt: „Anton was lichamelijk heel zwak, maar geestelijk was hij sterk. Omdat zijn oudere broer op negentienjarige leeftijd aan dezelfde ziekte was gestorven, wist Anton dat hij niet lang meer te leven had. Toch was het een vrolijke, optimistische jongen.”

Het echtpaar moedigde Anton aan tot mensen in andere afgelegen dorpen te prediken door hun brieven te schrijven. In 2005 schreef hij ongeveer vijfhonderd brieven. Maar tot zijn teleurstelling kwam er niet één reactie op. Hoewel hij zich ontmoedigd voelde, ging hij door met brieven schrijven. Hij vroeg Jehovah dringend of hij hem wilde helpen een succes te maken van zijn prediking.

Op een dag las Anton in een krant een brief van een zieke vrouw die behoefte had aan troost. Hij stuurde haar een brief, die gedeeltelijk in de krant werd afgedrukt. Hij schreef onder andere: „Hoewel mijn ziekte ongeneeslijk is, geeft Bijbellezen me vertrouwen in de toekomst. Ik vind het fijn om post te krijgen en kijk er altijd naar uit.”

De vrouw was diep ontroerd en schreef opnieuw naar de krant. Haar brief werd afgedrukt onder de titel: „Schrijf naar Anton!” Ze uitte haar waardering voor de Bijbelse gedachten in zijn brief en voegde eraan toe: „Laten we Anton helpen! Schrijf hem een brief. Hij heeft echt behoefte aan een vriendelijk woord!” Antons adres stond eronder.

In het postkantoortje in zijn dorp begonnen brieven voor hem binnen te stromen — soms wel dertig per dag! De brieven kwamen uit heel Rusland, de Baltische staten en zelfs uit Duitsland en Frankrijk. Honderden lezers van de krant schreven hem. Diana vertelt: „Anton was helemaal gelukkig! Nu kon hij honderden mensen schrijven en hun vertellen over wat hij geloofde.”

Anton correspondeerde meer dan een jaar met mensen die hem geschreven hadden en vertelde hun over de waarheden uit de Bijbel. Toen zijn handen zwakker werden, ging hij zijn brieven dicteren. Anton overleed in september 2008 op de leeftijd van twintig jaar. Hoewel hij lichamelijk heel zwak was, kreeg hij door zijn geloof en zijn liefde voor de prediking veel gelegenheden om het leven van mensen te beïnvloeden.