Ik ben geboren in een middenstandswijk van Bilbao, in het noorden van Spanje. Ik was de tweede van vier kinderen. We waren streng katholiek; ik ging elke dag naar de mis. Toen ik 23 was, ging ik als lerares werken, en dat heb ik veertig jaar met veel plezier gedaan. Ik gaf onder andere les in het katholieke geloof, en daar was ik trots op. ’s Avonds gaf ik meisjes catechese als voorbereiding op hun eerste communie.

Na een gelukkig huwelijk van twaalf jaar verloor ik mijn man en bleef ik met vier dochters achter. Ik was nog maar 33 jaar. Ik probeerde troost te vinden in mijn katholieke geloof, maar bepaalde vragen kwamen steeds terug. Bijvoorbeeld: Waarom sterven mensen nog als Christus ons verlost heeft? Waarom bidden we om de komst van Gods Rijk als goede mensen naar de hemel gaan? En vooral: als God ons oordeelt als we sterven, waarom moeten we dan later de hemel, het vagevuur of de hel verlaten voor het laatste oordeel?

Ik stelde die vragen aan verschillende priesters. Een van hen antwoordde: „Dat weet ik niet. Vraag het maar aan de bisschop. Maar wat maakt het uit? Je gelooft toch in God? Nou dan!” Toch bleef ik naar antwoorden zoeken. Later ging ik naar preken van jezuïeten, mensen van de pinksterbeweging en gnostici. Maar niemand had overtuigende antwoorden op mijn vragen.

Toen ik in de zestig was, nodigde een leerlinge van zeven jaar me uit voor een bijeenkomst van Jehovah’s Getuigen. Wat ik zag en hoorde, beviel me wel, maar vanwege mijn drukke leven had ik verder geen contact meer met de Getuigen. Twee jaar later kwamen twee Getuigen, Juan en Maite, bij me aan de deur. Drie maanden lang hadden we diepgaande gesprekken waarin veel van mijn vragen werden beantwoord, en ten slotte ging ik in op hun aanbod van een Bijbelcursus.

Ik zag echt uit naar elke les. Ik onderzocht alles heel grondig en gebruikte drie Bijbelvertalingen om er zeker van te zijn dat Jehovah’s Getuigen de waarheid vertelden. Al  gauw besefte ik dat ik in religieus opzicht tientallen jaren in verwarring was geweest. Ik was helemaal ontdaan door de enorme verschillen tussen wat ik vroeger geloofde en wat ik uit de Bijbel leerde. Het was allemaal heel overweldigend voor me, alsof mijn geloofsovertuiging als een diepgewortelde boom uit de grond werd gerukt.

Toen werd mijn tweede man ernstig ziek en hij overleed. Rond die tijd stopte ik met werken en ging ik een tijdje weg uit Bilbao. Juan en Maite gingen ook ergens anders wonen. Helaas stopte ik met mijn Bijbelcursus. Maar in mijn hart wist ik dat ik iets kostbaars had gevonden. Het liet me niet los.

Ongeveer twintig jaar later — ik was toen 82 — verhuisden Juan en Maite weer naar Bilbao en kwamen ze bij me langs. Het was geweldig ze weer te zien! Ik besefte dat Jehovah me niet vergeten was en ik pakte mijn studie van de Bijbel weer op. Juan en Maite waren heel geduldig met me, want ik stelde vaak meerdere keren dezelfde vragen. Ik moest de Bijbelse argumenten steeds weer horen om de emotionele banden die ik met mijn vroegere geloof had, te kunnen verbreken. Ik wilde de waarheid uit de Bijbel ook goed kunnen uitleggen aan mijn vrienden en familie.

De dag dat ik op 87-jarige leeftijd eindelijk gedoopt werd, was de gelukkigste dag van mijn leven. De doopplechtigheid vond plaats tijdens een grote bijeenkomst van Jehovah’s Getuigen. Een ouderling hield een Bijbelse toespraak die speciaal gericht was tot degenen die zich lieten dopen. Ik werd tot tranen toe geroerd en luisterde alsof Jehovah rechtstreeks tot mij sprak. Na mijn doop kwamen tientallen Getuigen me feliciteren, ook al hadden de meeste me nog nooit ontmoet!

Ik heb altijd geweten dat Jezus Christus „de weg” is (Johannes 14:6). Maar door mijn studie van de Bijbel leerde ik Jehovah kennen, degene naar wie Jezus ons leidt. Nu bid ik tot God als mijn lieve Vader en Vriend. Het lezen van het boek Nader dicht tot Jehovah * was een keerpunt in mijn leven. De eerste keer las ik het in één avond uit! Ik was diep geraakt toen ik leerde hoe barmhartig Jehovah is.

Als ik terugkijk op mijn lange zoektocht naar religieuze waarheid, moet ik aan Jezus’ woorden denken: „Blijft vragen, en het zal u gegeven worden; blijft zoeken, en gij zult vinden; blijft kloppen, en er zal u opengedaan worden” (Mattheüs 7:7). Nu ik de antwoorden gevonden heb waar ik zo lang naar zocht, vind ik het heerlijk er met anderen over te praten.

Ik ben nu negentig maar moet nog veel leren over Jehovah. Elke bijeenkomst die ik in de Koninkrijkszaal bijwoon is weer speciaal, niet alleen vanwege de waardevolle dingen die ik leer, maar ook vanwege de omgang met mijn lieve geloofsgenoten. Ik zie ernaar uit in het beloofde paradijs op aarde weer les te geven (Openbaring 21:3, 4). Ik verheug me er vooral op dat mijn overleden dierbaren weer tot leven komen en dat ik dan de kans krijg ze de waarheid uit de Bijbel te leren (Handelingen 24:15). Dan kan ik ze vertellen welk prachtige geschenk Jehovah me op mijn oude dag heeft gegeven!