Op 6 juni 2019, twee weken nadat Dennis Christensen zijn beroepszaak verloor, hebben de Russische autoriteiten hem van zijn gevangeniscel in Orjol waar hij in voorarrest zat, overgebracht naar strafkolonie nr. 3 in de stad Lgov. Lgov ligt zo’n 200 kilometer van Orjol, waar de familie en vrienden van Dennis wonen.

Toen Dennis in de gevangenis aankwam, kreeg hij te maken met beledigingen en pogingen om zijn integriteit te breken. Maar Dennis vertrouwt op Jehovah. Hij heeft laten zien dat hij sterk en onbevreesd is (1 Petrus 5:10).

Vanaf het moment dat Dennis werd gearresteerd en gevangengezet, hebben de broeders en zusters liefdevolle steun en zorg aan zijn vrouw Irina gegeven. In juni konden broeder Mark Sanderson van het Besturende Lichaam en andere verantwoordelijke broeders Irina in Finland ontmoeten om haar aan te moedigen.

Dennis zit nu meer dan een maand in de strafkolonie. Onlangs heeft Irina toestemming gekregen om hem eenmaal per dag te bellen. Ze heeft ook toestemming gekregen om hem in de gevangenis te bezoeken.

Ondanks alles wat Dennis en Irina de afgelopen twee jaar sinds zijn arrestatie en gevangenzetting hebben meegemaakt, blijven ze opgewekt en trouw. Volgens Irina zijn de brieven die ze elke week van Dennis krijgt bijzonder opbouwend. In één van haar favoriete brieven schreef hij: ‘We kunnen alleen succes hebben als we positief blijven. En we hebben zo veel redenen om vol vreugde te zijn.’ Hij besloot: ‘Jehovah’s soevereiniteit hooghouden is de reden van ons bestaan. Ik weet dat we een lange weg te gaan hebben en dat we niet hebben overwonnen — nog niet. Maar we zullen uiteindelijk overwinnen. Daar ben ik 100 procent zeker van.’

Op 21 juli las broeder Lett van het Besturende Lichaam op het internationale congres in Denemarken een boodschap van Dennis voor, waar onder andere in stond: ‘Ik wou dat ik bij jullie kon zijn, maar dat is op dit moment niet mogelijk omdat ik mijn huidige toewijzing nog niet heb voltooid. Maar in de toekomst zal dat wel mogelijk zijn en daar zie ik naar uit.’

Toen Paulus gevangenzat in Rome schreef hij: ‘Elke keer als ik aan jullie denk, dank ik mijn God. In al mijn smeekgebeden voor jullie allemaal dank ik hem met vreugde (...). Ik draag jullie allemaal in mijn hart. Jullie delen met mij in de onverdiende goedheid, zowel tijdens mijn gevangenisboeien als tijdens het verdedigen en wettelijk bevestigen van het goede nieuws’ (Filippenzen 1:3, 4, 7).