WIE feelen ons fein, wan aundre ons met Frintlichkjeit behaundlen, wiels wie dan späaren, daut dee om ons bekjemmat sent. Wie aula jleichen daut, wan wäa frintlich es to ons. Woo kjenn wie dan lieren, aundre uk soo to behaundlen?

Eena, waut frintlich es, es om aundre bekjemmat un bewiest daut met siene Wieed un Woakjen. Dee deit sikj nich bloos frintlich, oba behaundelt aundre goot, wiels dee dee von Hoaten leeft un vesteit, woo dee sikj feelen. Un noch wichtja es, daut de Frintlichkjeit Poat von dän heiljen Jeist siene Frucht es (Gal. 5:22-23). Jehova well, daut wie frintlich sent. Doawäajen well wie mol seenen, woo hee un sien Sän Frintlichkjeit weesen un woo wie dee kjennen nodoonen.

Jehova wiest aulem Frintlichkjeit, mau rajcht “de ondankboare un dee waut orrajcht doonen” (Luk. 6:35). Hee “lat siene Sonn oppgonen äwa de goode un schlajchte, un lat daut räajnen äwa jerajchte un ojjerajchte” (Mat. 5:45). Mau rajcht Menschen, waut nich mol aunerkjanen, daut Jehova an jemoakt haft, kjrieen goots derch siene Frintlichkjeit un haben jewesse Freid em Läwen.

Een Bewies fa Jehova siene Frintlichkjeit es, waut hee fa Adam un Eva deed. Meist fuaz nodäm aus dee jesindicht hauden, muaken dee “sikj waut von Fiejenbläda toom sikj bedakjen.” Oba Jehova wist, daut Adam un Eva stoakjre Kjleeda fälen wudden, wan dee ieescht ut dän Goaden Eden buten wieren, wiels de Ieed veflucht un voll “Distlen un Onkrut” wia. Doawäajen wia Jehova leeftolich un muak fa dee “Kjleeda . . . von Ladasch” (1. Mo. 3:7, 17-18, 21).

Jehova es frintlich to “de goode un schlajchte”, oba am es daut besonda wichtich, siene true Deena Frintlichkjeit to wiesen. Toom Biespel wia en dän Profeet Sacharja siene Tiet een Enjel bekjemmat, wiels de Israeliten en Jerusalem hauden oppjehieet dän Tempel to buen. Jehova horcht dän too un räd “leeftolich to däm Enjel un treest am” (Sach. 1:12-13). Jehova deed daut met Elia biejlikj soo. Eemol wia de Profeet soo betriept un feeld sikj soo auleen, daut hee to Jehova säd, dee sull am stoawen loten. Jehova wia daut wichtich, woo Elia daut jinkj, un schekjt eenen Enjel, am to stoakjen. Hee leet dän uk weeten, daut dee nich auleen wia. Jehova siene frintelje Wieed un de Help, waut Elia kjrieech, stoakjten am, daut hee siene Oppgow wiedadoonen kunn (1. Kjen. 19:1-18). Oba waut jleefst du, wäa von Gott siene Deena deed dän siene groote Frintlichkjeit daut baste no?

Aus Jesus opp de Ieed wia, wia hee doafäa bekaunt, daut hee frintlich un metfeelent wia. Hee wia nienich hunjsch ooda wieetich. Hee säd leeftolich: “Komt aula no mie, dee jie unja schwoare Lausten gonen un bedrekjt un meed sent, un ekj woa junt Ru jäwen . . .  wiels mien Joch drekjt nich” (Mat. 11:28-30). Jesus wia soo frintlich, daut de Menschen am aulawäajen hinjaraun kjeemen. Am “jaumad daut äwa an”, doawäajen jeef hee dee to äten, heeld de Kranke un de Kjräpelje un lieed dee väl von sienen Voda (Mar. 6:34; Mat. 14:14; 15:32-38).

Jesus kunn de Menschen vestonen un behaundeld dee frintlich un metfeelent. Hee “heet an welkom”, wan dee bie am Help sochten, endoont aus daut eene paussende Tiet wia ooda nich (Luk. 9:10-11). Biejlikj kjeem eemol eene Fru no am, waut jesazlich orrein wia, wiels see bleeden deed (3. Mo. 15:25-28). See schieed Jesus siene Kjleeda aun, wäajen see hopt, daut see dan wudd jesunt woaren. Jesus sach, daut de Fru Angst haud, un am jaumad daut äwa ar, wiels see aul 12 Joa krank wia. Enne Städ daut hee doll wort, säd hee: “Miene Dochta, dien Gloowen haft die jeholpen. Go en Fräd! Du best von diene Ploag loos” (Mar. 5:25-34). Jesus wia werkjlich frintlich!

Von de Biespels, waut wie jeseenen haben, lia wie, daut de woare Frintlichkjeit sikj derch Woakjen wiest. En daut Jlikjnis von dän metliedenden Samarita wees Jesus, woo needich de Woakjen wieren. De Juden un de Samarita kunnen sikj nich lieden, oba de Samarita en daut Jlikjnis erboarmd sikj äwa eenen Maun, waut se äwafollen, veschluagen un haulfdoot oppem Wajch ligjen leeten. Ut Frintlichkjeit holp hee dän; hee bebunk am siene Wunden un brocht am no een Gausthus. Hee betold dän Wieet doa, daut hee fa dän Jud sorjen sull, un hee säd, hee wudd daut uk betolen, wan daut noch mea Onkosten met dän jeef (Luk. 10:29-37).

Frintlichkjeit wiest sikj foaken derch Woakjen, oba wie kjennen dee uk wiesen, wan wie leeftolich un väabedocht met aundre räden. De Schreft sajcht: “Wäa em Hoat beduat es, haft daut schwoa, oba wäa jetreest woat, freit sikj” (Spr. 12:25). Aundre woaren sikj bäta feelen, wan wie frintlich un gootjesonnen sent un dee met leeftolje Wieed Moot toospräakjen. * Doaraun woaren dee seenen, daut wie om dee bekjemmat sent, un daut woat dee halpen, bäta met äare Schwierichkjeiten foadich to woaren (Spr. 16:24).

Wie kjennen aula frintlich sennen, wiels Gott de Menschen soo muak, daut “dee soo wieren aus hee” (1. Mo. 1:27). Julius biejlikj wia een Väaschta von de reemische Soldoten un sull dän Apostel Paulus no Room brinjen. Hee “wia Paulus frintlich jesonnen un leet am [en Sidon] no siene Frind gonen, daut dee am vesorjen kunnen” (Apj. 27:3). Een Stootje lota wieren de Bewona von Malta “butajeweenlich frintlich” to Paulus un to dee, waut met am toop reisden, nodäm aus dee äa Schepp vebroaken wia. Dee muaken mau rajcht een Fia, daut dee sikj woamen kunnen (Apj. 28:1-2). Daut wia sea fein, waut dise Menschen deeden, oba daut Jehova met ons tofräd es, mott wie emma frintlich sennen, nich bloos bieaun.

Jehova well, daut de Frintlichkjeit een Poat von onse Natua woat un daut wie emma frintlich sent. Doawäajen sajcht hee, wie sellen ons daut frintlich sennen auntrakjen (Kol. 3:12). Oba daut es nich leicht, emma frintlich to sennen. Wuarom nich? Veleicht es ons daut schwoa, wiels wie bleed sent, ons onsecha feelen ooda too sea aun ons selfst denkjen. Ooda ons es daut schwoa, to soone frintlich to sennen, waut ons prost behaundlen. Oba wan wie Jehova om dän heiljen Jeist bäden un am proowen notodoonen, dan woat hee ons halpen, opp iernst frintlich to woaren (1. Kor. 2:12).

 Woo weet wie, en waut wie ons noch vebätren motten toom frintlich sennen? Wie kjennen äwalajen: “Hia ekj aundre goot too un hab ekj Metjefeel met dee? Woa ekj daut en, wan wäm daut aun Help fält? Wanea wia ekj daut latste Mol to wäm frintlich, waut nich von miene Famielje ooda mien gooda Frint wia?” Dan kjenn wie ons väanämen, waut wie doonen wellen, biejlikj de Menschen rom ons bäta kjanen lieren, besonda dee en de Vesaumlunk. Soo woa wie enwoaren, waut fa Schwierichkjeiten dee haben un waut dee fält. Wie sellen aundre soo frintlich behaundlen, aus wie wudden jleichen, daut dee ons behaundelden (Mat. 7:12). Un wan wie Jehova no Help froagen un ons aunstrenjen, dan woat hee ons halpen, daut wie kjennen mea Frintlichkjeit wiesen (Luk. 11:13).

Aus de Apostel Paulus säd, woo hee bewees, daut hee Gott sien Deena wia, räd hee uk von “frintlich [sennen]” (2. Kor. 6:3-6). De Menschen jleichten am, wiels hee derch siene frintelje Wieed un Woakjen wees, daut hee werkjlich om dee bekjemmat wia (Apj. 28:30-31). Biejlikj soo wellen aundre wäajen onse Frintlichkjeit woomäajlich de Woarheit kjanen lieren. Wan wie to aulem frintlich sent, mau rajcht to onse Jäajna, woaren dee veleicht wieekja un sent nich mea soo fientlich jesonnen (Reem. 12:20). Met de Tiet wellen dee dan veleicht soogoa mea von de Schreft weeten.

Em Paradies woaren aule frintlich unjarenaunda sennen. Eenje von dee, waut vom Doot oppstonen woaren, woaren dan veleicht toom ieeschte Mol met Frintlichkjeit behaundelt. Daut woat dee secha bat doa brinjen, to aundre uk frintlich to sennen. Jieda eena, waut dan nich well frintlich sennen ooda aundre halpen, woat nich kjennen unja de Harschoft von Gott sien Kjennichrikj läwen. Bloos deejanje, waut leeftolich un frintlich sent, woaren fa emma em Paradies läwen kjennen (Psa. 37:9-11). Waut vonne sechre un frädelje Welt daut nich sennen woat! Oba waut hab wie nu, ea dise scheene Tiet kjemt, doavon, wan wie frintlich sent?

De Schreft sajcht: “Metleet haben [ooda “frintlich sennen”] es uk goot fa eenem selfst” (Spr. 11:17). Met frintelje Menschen es eena jieren toop un behaundelt dee jeweenlich uk frintlich. Jesus säd: “Met dee Mot dee jie fa aundre brucken, woat junt uk toojemäten woaren” (Luk. 6:38). Fa eenen frinteljen Mensch es daut leicht, goode Frind to finjen un to hoolen.

De Apostel Paulus schreef de Vesaumlunk en Efesus, see sullen von Hoaten leeftolich un frintlich eena toom aundren sennen un sikj unjarenaunda vejäwen (Efs. 4:32). Eene Vesaumlunk met metfeelende Christen, waut sikj unjarenaunda oppbuen un doano seenen, sikj omzajcht to halpen, es sea jesäajent. Soone Christen brucken nich hoade Wieed, holen nich äwa aundre ut un sajen nuscht schlajchtet äwa dee, nich mol opp Spos. Enne Städ daut sträwen dee doano, aundre met äare Wieed opptobuen un Moot tootospräakjen (Spr. 12:18). En soone Vesaumlunk deenen aule Jehova met Freiden.

Frintlichkjeit es aulsoo eene Ieejenschoft, waut sikj derch Wieed un Woakjen wiest. Wan wie frintlich sent, dan woa wie onsen leeftoljen Gott Jehova, waut väl toom äwajen haft, emma änelja (Efs. 5:1). Doaderch stoakj wie onse Vesaumlunk un trakjen aundre no dän woaren Gloowen. Mucht wie aus Jehova sien Volkj emma fa onse Frintlichkjeit bekaunt sennen!