Po 4026 p.n.e.

„Wąż” kwestionuje to, czy Jehowa ma prawo do władzy, oraz to, jak ją sprawuje. Jehowa obiecuje wzbudzić „potomstwo”, które ostatecznie zmiażdży „węża”, Szatana (Rodzaju 3:1-5, 15). Zarazem pozwala ludziom, żeby przez jakiś czas sami sprawowali rządy, podległe wpływowi „węża”.

1943 p.n.e.

Jehowa mówi Abrahamowi, że obiecane „potomstwo” będzie pochodzić z jego linii rodowej (Rodzaju 22:18).

Po 1070 p.n.e.

Jehowa zapewnia króla Dawida, a później również jego syna Salomona, że w związku ze złożoną wcześniej obietnicą wzbudzi z ich linii rodowej „potomka” (2 Samuela 7:12, 16; 1 Królów 9:3-5; Izajasza 9:6, 7).

29 n.e.

Jehowa wskazuje, że obiecanym „potomkiem”, Dziedzicem tronu Dawida, jest Jezus (Galatów 3:16, przyp.; Łukasza 1:31-33; 3:21, 22).

33 n.e.

„Wąż”, czyli Szatan, wyrządza krótkotrwałą szkodę obiecanemu „potomkowi” — doprowadza do śmierci Jezusa. Jehowa wskrzesza Jezusa do życia w niebie i uznaje wartość ofiary z jego doskonałego ziemskiego życia. Na tej podstawie niedoskonała ludzkość może dostąpić przebaczenia grzechów i zyskać możliwość życia wiecznego, którą utracił Adam (Rodzaju 3:15; Dzieje 2:32-36; 1 Koryntian 15:21, 22).

1914 n.e. lub krótko po

Jezus zrzuca „węża”, Szatana, na ziemię i tylko tam pozwala mu działać przez krótki czas (Objawienie 12:7-9, 12).

Przyszłość

Jezus więzi Szatana przez 1000 lat, a następnie symbolicznie miażdży mu głowę, czyli go unicestwia. Pierwotne zamierzenie Jehowy dotyczące ziemi i ludzkości się urzeczywistnia, imię Boga zostaje oczyszczone z zarzutów, a słuszność Jego sposobu sprawowania władzy — dowiedziona ponad wszelką wątpliwość (Objawienie 20:1-3, 10; 21:3, 4).