wszystkimi ludźmi: Dosł. „wszelkim ciałem”. To wyrażenie występuje również w Łk 3:6, gdzie zacytowano Iz 40:5, w którym użyto hebrajskiego określenia o tym samym znaczeniu (por. komentarz do Jn 1:14).

poznać Ciebie: Lub „poznawać Ciebie; zdobywać wiedzę o Tobie”. Grecki czasownik ginòsko, który przede wszystkim oznacza „poznać; dowiedzieć się”, występuje tu w formie gramatycznej wskazującej na czynność ciągłą. Może oznaczać proces „zdobywania wiedzy o kimś; poznawania kogoś; bliższego zaznajamiania się z kimś”. Może też zawierać w sobie myśl o podejmowaniu ciągłych starań, żeby lepiej poznać kogoś, kogo się już zna. W tym wersecie odnosi się do zacieśniania osobistej więzi z Bogiem wynikającej z pogłębiania wiedzy o Nim i o Chrystusie oraz z rosnącego zaufania do Nich. Oczywiście wymaga to czegoś więcej niż wiedzy, kim jest dana osoba, i znajomości jej imienia. Wiąże się z wiedzą, co ta osoba lubi, a czego nie, oraz jakie wartości i zasady ceni (1Jn 2:3; 4:8).

świat: Greckie słowo kòsmos najwyraźniej odnosi się tutaj do ogółu ludzi (por. komentarz do Jn 17:24).

Wyjawiłem Twoje imię: Naśladowcy Jezusa znali już imię Boże i go używali. Widywali je i wymawiali, czytając zwoje Biblii hebrajskiej znajdujące się w synagogach. Ponadto natrafiali na nie, gdy czytali Septuagintę — grecki przekład Pism Hebrajskich, używany w nauczaniu (zob. Dodatek A5 i C). W Biblii słowo „imię” czasami odnosi się do konkretnej osoby, jej reputacji i tego, za kogo dana osoba się podaje (zob. komentarz do Mt 6:9; por. Obj 3:4, przyp.) Jezus dał poznać imię Boże nie tylko przez to, że go używał, ale też wyjawił, kto kryje się za tym imieniem — jakie ta Osoba ma zamierzenia, przymioty i jakie podejmuje działania. Ponieważ był „u boku Ojca”, mógł lepiej niż ktokolwiek inny wyjaśnić, jaki On jest (Jn 1:18; Mt 11:27). Dzięki temu dla pierwszych naśladowców Jezusa „imię” Boże nabrało jeszcze większego znaczenia.

świata: W tym kontekście grecki wyraz kòsmos odnosi się do świata ludzi niebędących sługami Bożymi i oddzielonych od prawdziwych naśladowców Chrystusa, od jego zboru (zob. komentarz do Jn 15:19).

przestrzegają: Lub „są posłuszni; zachowują”. Greckie słowo teréo w tym kontekście bywa też definiowane jako „trwać w posłuszeństwie; zwracać uwagę; trzymać się [nauk]”.

świat: W tym kontekście grecki wyraz kòsmos odnosi się do świata ludzi niebędących sługami Bożymi, do nieprawego społeczeństwa ludzkiego oddalonego od Boga (por. komentarz do Jn 15:19).

Święty Ojcze: W Biblii to określenie występuje tylko w tym miejscu i jest tytułem odnoszącym się do Jehowy; nigdy nie został tak określony żaden człowiek (por. Mt 23:9).

swoje imię, które mi dałeś: Imię Jezus jest odpowiednikiem hebrajskiego imienia Jeszua (skrócona forma imienia Jehoszua), które znaczy „Jehowa jest wybawieniem”. Właśnie dlatego Jezus dwukrotnie w tym rozdziale podkreśla, że dał poznać imię Jehowy (Jn 17:6, 26). W Biblii słowo „imię” czasami odnosi się do konkretnej osoby, jej reputacji i tego, za kogo dana osoba się podaje (zob. komentarze do Mt 6:9; Jn 17:6). Tak więc poza tym, że Jezus nosił imię, które zawierało w sobie imię Boże, najwyraźniej również na inne sposoby otrzymał od Jehowy Jego imię. Na przykład Jezus doskonale odzwierciedlał osobowość swojego Ojca (Jn 14:9). Poza tym przyszedł w Jego imieniu i w Jego imieniu dokonywał potężnych dzieł (Jn 5:43; 10:25).

żeby stanowili jedno, tak jak my stanowimy jedno: Lub „żeby pozostawali w jedności, tak jak my pozostajemy w jedności”. Jezus modlił się o to, żeby jego uczniowie stanowili „jedno”, realizując wspólnie ten sam cel, tak jak on i jego Ojciec stanowią „jedno”, współpracując ze sobą i zachowując jedność myśli. Słowa tej modlitwy przypominają wypowiedź Jezusa zapisaną w Jn 10:30. Powiedział tam, że on i Ojciec ‛stanowią jedno’, jeśli chodzi o podejście do uczniów, będących jego „owcami” powierzonymi mu przez Ojca (Jn 10:25-30; 17:2, 9). Występujące w omawianym wersecie greckie słowo, które znaczy „jedno”, jest rodzaju nijakiego, co wskazuje właśnie na jedność (gdyby było rodzaju męskiego, wskazywałoby na jedną osobę) (zob. komentarz do Jn 10:30).

syna zagłady: Określenie to odnosi się tutaj do Judasza Iskariota, który rozmyślnie zdradził Syna Bożego, przez co zasłużył na wieczną zagładę i nie dostąpi zmartwychwstania. To samo określenie występuje w 2Ts 2:3 w odniesieniu do „człowieka bezprawia”. W językach, w których spisano Biblię, wyrażenie „syn [kogoś, czegoś]” bywa używane w sensie przenośnym wobec kogoś, kto zachowuje się w określony sposób lub przejawia określone cechy. Przykłady takich wyrażeń to „synowie Najwyższego”, „synowie światła i synowie dnia”, „synowie Królestwa”, „synowie Niegodziwca”, „syn Diabła” i „synowie nieposłuszeństwa” (Łk 6:35; 1Ts 5:5; Mt 13:38; Dz 13:10; zob. komentarz do Ef 2:2). Wyrażenie „syn [kogoś, czegoś]” może się też odnosić do osądu wynikającego z określonego zachowania lub przejawiania określonych cech albo do rezultatów danego postępowania. W 2Sm 12:5 wyrażenie oddane jako „zasługuje na śmierć” dosłownie znaczy „jest synem śmierci”. W Mt 23:15 wyrażenie, które dosłownie znaczy „syn Gehenny”, jest użyte w odniesieniu do osoby zasługującej na wieczną zagładę. Właśnie to najwyraźniej miał na myśli Jezus, kiedy nazwał Judasza Iskariota „synem zagłady” (zob. komentarz do Mt 23:15 i Słowniczek pojęć, „Gehenna”).

świat: W tym kontekście grecki wyraz kòsmos odnosi się do świata ludzi niebędących sługami Bożymi, do nieprawego społeczeństwa ludzkiego oddalonego od Boga. Jan jako jedyny ewangelista cytuje słowa Jezusa, który powiedział, że jego naśladowcy nie są częścią świata, czyli że nie należą do świata. Tę samą myśl Jezus wyraził jeszcze dwa razy podczas ostatniej nocy spędzonej z wiernymi apostołami (Jn 15:19; 17:16).

Uświęć ich: Lub „uczyń ich świętymi; oddziel ich dla siebie”, czyli na świętą służbę dla Boga. Kiedy naśladowcy Jezusa są posłuszni prawdzie ze Słowa Bożego, zostają uświęceni, czyli oczyszczeni (1Pt 1:22). W ten sposób dowodzą, że „nie są częścią świata”, który nie trzyma się prawdy Bożej (Jn 17:16).

Twoje słowo jest prawdą: Słowo Boże przedstawia rzeczy takimi, jakimi są naprawdę, wyjawia przymioty Jehowy, Jego zamierzenia i przykazania oraz ukazuje faktyczny stan ludzkości. Zgodnie z modlitwą Jezusa Boże słowo prawdy wyjaśnia, jak człowiek może zostać uświęcony, czyli oddzielony do służby dla Jehowy, i jak może trwać w tym uświęceniu.

uświęcam się: Lub „oddzielam się; zachowuję świętość”. Kiedy Jezus urodził się jako człowiek, był święty (Łk 1:35) — i pozostawał taki przez całe swoje ziemskie życie (Dz 4:27; Heb 7:26). Dzięki temu, że był nienaganny i złożył ofiarę okupu, jego naśladowcy mogli zostać uświęceni, oddzieleni do służby dla Jehowy. Dlatego w modlitwie do swojego Ojca Jezus mógł powiedzieć, że uświęca się na ich rzecz. Naśladowcy Jezusa są uświęceni przez prawdę, jeśli podążają dokładnie jego śladami i żyją zgodnie z prawdami, których nauczał, i prawdami zawartymi w Słowie Bożym, Biblii (Jn 17:17; 2Tm 2:20, 21; Heb 12:14). Jednak zostają uświęceni nie dlatego, że sobie na to zasłużyli — jest to dar, który zawdzięczają Jezusowi Chrystusowi (Rz 3:23-26; Heb 10:10).

stanowili jedno: Lub „pozostawali w jedności”. Jezus modlił się, żeby jego prawdziwi naśladowcy stanowili „jedno” — żeby w zjednoczony sposób realizowali wspólny cel — tak jak on i jego Ojciec stanowią „jedno”, współpracując ze sobą i zachowując jedność myśli (Jn 17:22). Do takiej jedności nawiązał Paweł w 1Ko 3:6-9, gdzie napisał o współpracy chrześcijan ze sobą nawzajem i z Bogiem (zob. 1Ko 3:8 i komentarze do Jn 10:30; 17:11).

osiągnęli doskonałą jedność: Lub „byli w pełni zjednoczeni”. W tym wersecie Jezus pokazuje związek między zachowywaniem doskonałej jedności z innymi a byciem kochanym przez Ojca. Jest to zgodne z Kol 3:14, gdzie czytamy, że „miłość (...) to doskonała więź jedności”. Ta doskonała jedność jest względna. Nie oznacza wyeliminowania wszelkich różnic osobowości, takich jak indywidualne zdolności, nawyki czy sumienie. Oznacza natomiast, że naśladowcy Jezusa są zjednoczeni w działaniu, naukach i wierzeniach (Rz 15:5, 6; 1Ko 1:10; Ef 4:3; Flp 1:27).

założeniem świata: Greckie słowo przetłumaczone tu na „założenie” w Heb 11:11 zostało oddane jako „poczęcie” i występuje razem ze słowem „potomstwo”. Tutaj, użyte w określeniu „założenie świata”, najwyraźniej odnosi się do narodzin dzieci Adama i Ewy. Jezus w kontekście „założenia świata” wspomina o Ablu, który był najwidoczniej pierwszym człowiekiem podlegającym odkupieniu i którego imię zostało zapisane w zwoju życia od „założenia świata” (Łk 11:50, 51; Obj 17:8). Te słowa — wypowiedziane przez Jezusa w modlitwie do Ojca — potwierdzają też, że Bóg pokochał swojego jednorodzonego Syna na długo przed pojawieniem się potomstwa Adama i Ewy.

Dałem im poznać Twoje imię: Na koniec swojej modlitwy Jezus powtarza myśl poruszoną w Jn 17:6 (zob. komentarz do Jn 17:6). Ale w Jn 17:26 występuje inny grecki czasownik, gnorízo („dać poznać”). Zawiera w sobie jednak podobną myśl, co czasownik użyty w Jn 17:6 (faneròo, „wyjawić; objawić”), który też można oddać jako „dać poznać” (zob. przyp. do Jn 17:6). W Biblii sformułowanie „dać poznać czyjeś imię” może oznaczać wyjawienie samego imienia danej osoby, a także informacji, co kryje się za tym imieniem — reputacji i tego, za kogo dana osoba się podaje (zob. komentarz do Mt 6:9; por. Obj 3:4, przyp.). Jezus dał poznać imię Boże nie tylko przez to, że go używał, ale też wyjawił, kto kryje się za tym imieniem — jakie ta Osoba ma zamierzenia, przymioty i jakie podejmuje działania. Tutaj Jezus dodaje dalej będę to robił, co można też przetłumaczyć jako „nadal będę dawał je poznać”. Dzięki temu dla naśladowców Jezusa imię Boże miało nabierać jeszcze większego znaczenia.