WIELU ludzi uważa, że Bóg darzy ich naród szczególnymi względami. Ale czym to uzasadniają? Niektórzy powołują się na osiągnięcia swego kraju, jak choćby na sukcesy militarne albo wzrost gospodarczy. Zwracają uwagę na udane przedsięwzięcia mające zaspokoić potrzeby głodujących, zapewnić ochronę pokrzywdzonym przez los czy też propagować sprawiedliwe i uczciwe traktowanie drugich. Inni uważają, że Bóg wyróżnił ich ojczyznę piękną przyrodą.

Z taką dumą narodową można się zetknąć w każdym kraju. Ale czy pogląd, że Bóg faworyzuje jakiś naród, znajduje poparcie w Biblii?

Ważny przymiot Boga

Odpowiedź staje się oczywista, jeśli się weźmie pod uwagę pewną uwypukloną w Biblii ważną cechę Boga Wszechmocnego. Otóż jest On bezstronny. Na przykład w Księdze Dziejów Apostolskich 10:34 powiedziano wprost: „Bóg nie jest stronniczy”. Z Biblii dowiadujemy się również, że On „nikogo nie traktuje stronniczo” i że „u Jehowy, naszego Boga, nie ma nieprawości ani stronniczości” (Powtórzonego Prawa 10:17; 2 Kronik 19:7). Bóg nienawidzi stronniczości, a nawet stawia ją na równi z nieprawością.

Ktoś mógłby jednak zapytać: Czyż Bóg nie faworyzował starożytnego narodu izraelskiego? Czy to nie dowodzi stronniczości? W czasach biblijnych Bóg rzeczywiście wybrał Izraelitów i niekiedy zapewniał im ochronę w wojnach, które toczyli z innymi narodami. Poza tym w Biblii czytamy o Nim: „Oznajmia swoje słowo Jakubowi, swe przepisy i sądownicze rozstrzygnięcia — Izraelowi. Nie postąpił tak z żadnym innym narodem” (Psalm 147:19, 20). Ale czy to dowodzi stronniczości Boga? Ani trochę. Rozważmy trzy argumenty.

Po pierwsze, Bóg wybrał Izraela dla dobra wszystkich narodów. Z praojcem tego ludu, Abrahamem, zawarł przymierze, mówiąc: „Poprzez twoje potomstwo na pewno będą sobie błogosławić wszystkie narody ziemi” (Rodzaju 22:17, 18). A zatem Bóg troszczył się o Izraelitów po to, by mogło się pojawić „potomstwo”, mające udostępnić wspaniałe błogosławieństwa nie tylko członkom jednego narodu, ale ludziom ze „wszystkich narodów ziemi”.

Po drugie, Bóg nigdy nie ograniczał swych błogosławieństw do Izraelitów. Bezstronnie pozwalał, by ludzie z innych narodów razem z Jego wybranym ludem oddawali Mu cześć (2 Kronik 6:32, 33). Wielu skorzystało z tej możliwości i dostąpiło błogosławieństw. Znanym przykładem jest Moabitka Rut (Rut 1:3, 16).

Po trzecie, szczególna więź łącząca Boga z Izraelem ziemskim była tymczasowa. W 29 roku n.e. naród ten wyłonił zapowiedzianego „potomka” w osobie Mesjasza — Jezusa Chrystusa (Galatów 3:16). Ale rodacy go odrzucili. Jezus powiedział im więc: „Oto wasz dom jest wam pozostawiony” (Mateusza 23:38). Bóg w swych późniejszych kontaktach z ludźmi nie kierował już określonymi narodami ani nie ingerował w ich konflikty. Swoje błogosławieństwa bezstronnie udostępnił całej ludzkości. Przyjrzyjmy się kilku przykładom.

 Dary Boże dla wszystkich

Największym darem Boga dla ludzkości jest ofiara okupu złożona przez Jezusa Chrystusa (Rzymian 6:23). Przed każdym z nas otworzyła widoki na uwolnienie od grzechu i śmierci oraz zaskarbienie sobie życia wiecznego. Dar ten jest przeznaczony dla ludzi „z każdego plemienia i języka, i ludu, i narodu” (Objawienie 5:9). Bóg pragnie, by każdy, kto wierzy w Jezusa, „miał życie wieczne” (Jana 3:16).

Kolejnym darem jest dobra nowina o Królestwie Bożym. Tym, którzy jej słuchają, przynosi wiele błogosławieństw (Objawienie 14:6, 7). Daje nadzieję na przyszłość oraz zapewnia mądre kierownictwo, dzięki któremu już teraz można prowadzić szczęśliwsze życie. Jehowa bezstronnie zadbał, by ‛ta dobra nowina o królestwie była głoszona po całej zamieszkanej ziemi na świadectwo wszystkim narodom’ (Mateusza 24:14; 28:19, 20; Dzieje 16:10). Jest ona zawarta w Biblii — Księdze, która w całości lub we fragmentach została przetłumaczona na przeszło 2300 języków. Za sprawą kochającego Ojca, Jehowy, niemal każdy człowiek może mieć dostęp do „wypowiedzi życia wiecznego” (Jana 6:68; Jozuego 1:8).

Te i inne dary Bóg udostępnił wszystkim ludziom — ludziom ze wszystkich narodów, ras i grup językowych. Tak więc zyskanie Jego łaski i błogosławieństw nie zależy od naszego miejsca urodzenia ani przynależności etnicznej.

Kogo Bóg darzy uznaniem?

Co zatem powinniśmy robić, by zyskać uznanie Boże? Apostoł Piotr wyjaśnił to następująco: „W każdym narodzie godny jego upodobania jest człowiek, który się go boi i czyni to, co prawe” (Dzieje 10:34, 35). Nie wystarczy więc jedynie interesować się Bogiem. Trzeba rozwinąć szczerą miłość do Niego połączoną z obawą przed wywołaniem Jego niezadowolenia. Musimy też ‛czynić to, co prawe’, czyli starać się robić to, co dobre w oczach Boga.

Oto przykład: W wielu krajach szkoły są powszechnie dostępne, ale pożytek z nich odniosą jedynie ci, którzy chodzą na zajęcia i przykładają się do nauki. Podobnie jest z uznaniem Bożym — wszyscy mogą je uzyskać, ale wymaga to wysiłku. Trzeba między innymi regularnie czytać Biblię, przejawiać wiarę w ofiarę okupu złożoną przez Chrystusa i prowadzić życie zgodne z zasadami biblijnymi. Jeśli naprawdę ‛poszukujemy Jehowy’, to zjednamy sobie Jego przychylność (Psalm 105:3, 4; Przysłów 2:2-9).

[Ilustracja na stronie 15]

Bóg udostępnił „wypowiedzi życia wiecznego” ludziom ze wszystkich narodów