JEZUS CHRYSTUS dał wyraźnie do zrozumienia, że niektóre formy wielbienia nie cieszą się uznaniem Boga. Mówił o „fałszywych prorokach”, przyrównując ich do drzewa, które wydaje bezwartościowe owoce, więc „zostaje ścięte i wrzucone w ogień”. Oświadczył również: „Nie każdy, kto do mnie mówi: ‚Panie, Panie’, wejdzie do królestwa niebios” (Mateusza 7:15-22).

Ponadto Jezus powiedział o pewnych ludziach, którzy będą się podawać za jego naśladowców: „Ja wtedy im wyznam: Nigdy was nie znałem! Odstąpcie ode mnie, czyniciele bezprawia” (Mateusza 7:23). Odniósł też Boże słowa dotyczące odstępczego Izraela do współczesnych mu przywódców religijnych: „Na próżno mnie czczą, gdyż jako nauk uczą nakazów ludzkich” (Marka 7:6, 7).

Jest więc jasne, że nie każdy sposób oddawania czci cieszy się przychylnością Boga i Jego Syna. A zatem nie każda religia jest religią prawdziwą. Czy to oznacza, że tylko jedna naucza prawdy? Czy też Bóg akceptuje niektóre wyznania, a inne odrzuca? A może darzy uznaniem lub odrzuca poszczególne jednostki należące do różnych religii — bez względu na to, czego te religie nauczają?

 Apostoł Paweł napisał pod natchnieniem Bożym: „Usilnie zachęcam was, bracia, przez imię naszego Pana, Jezusa Chrystusa, żebyście wszyscy mówili zgodnie i żeby nie było wśród was rozdźwięków, ale żebyście byli stosownie zjednoczeni, mając ten sam umysł i ten sam tok myśli” (1 Koryntian 1:10). W innym miejscu Biblia nawołuje chrześcijan, aby byli ‛tej samej myśli, żywili tę samą miłość, byli zespoleni w duszy i zachowywali w umyśle jedną myśl’ (Filipian 2:2).

Taka jedność jest możliwa tylko w obrębie jednej religii. Dlatego w Biblii czytamy, że jest „jeden Pan, jedna wiara, jeden chrzest” (Efezjan 4:4, 5).

Czego uczy historia biblijna

Wniosek ten ma solidne poparcie w Piśmie Świętym. Z analizy sprawozdania biblijnego wyraźnie wynika, że Jehowa Bóg zawsze życzył sobie, by Jego słudzy trzymali się ściśle określonego sposobu wielbienia. Na początku dziejów ludzkości przedstawicielami Boga byli patriarchowie, stojący na czele swych rodzin. Do bardziej znanych można zaliczyć Noego, Abrama (Abrahama), Izaaka i Jakuba (Rodzaju 8:18-20; 12:1-3; 26:1-4; 28:10-15).

Potomkowie Jakuba stali się w Egipcie niewolnikami. Byli okrutnie uciskani, ale bardzo rozrośli się liczebnie. Bóg wywiódł ich z niewoli i cudownie przeprowadził przez Morze Czerwone. Następnie uznał ich za swój lud wybrany i za pośrednictwem Mojżesza dał im zbiór praw. Tak powstał starożytny naród izraelski (Wyjścia 14:21-28; 19:1-6; 20:1-17).

Na uwagę zasługuje fakt, że Bóg nie popierał religii ludów sąsiadujących z Izraelitami. Co więcej, karał swoich sług, gdy porzucali Jego prawa i zaczynali praktykować tamte kulty (Kapłańska 18:21-30; Powtórzonego Prawa 18:9-12).

A co mieli zrobić członkowie innych narodów, którzy chcieli czcić prawdziwego Boga? Musieli porzucić poprzedni fałszywy kult i przyłączyć się do Izraelitów w wielbieniu Jehowy. Wiele takich osób zyskało uznanie w oczach Boga i stało się Jego lojalnymi sługami. Były wśród nich kobiety, na przykład Kananejka Rachab i Moabitka Rut, mężczyźni tacy jak Hetyta Uriasz i Etiopczyk Ebed-Melech, a także całe społeczności — chociażby Gibeonici. * Izraelski król Salomon gorąco modlił się za wszystkich cudzoziemców, którzy zechcą przyłączyć się do wielbienia prawdziwego Boga razem z Jego ludem (2 Kronik 6:32, 33).

Kiedy na ziemię przyszedł Jezus

Później na ziemię został posłany Jezus, który rzucił jasne światło na Boże zamierzenie. Wyraźnie określił, jak należy wielbić Boga. Z czasem do wyznawców religii prawdziwej przylgnęła nazwa „chrześcijanie” (Dzieje 11:26). Żydzi, którzy chcieli cieszyć się uznaniem Jehowy, musieli porzucić dotychczasowy system religijny. Nie mieli do wyboru dwóch form wielbienia, nie mogli też czcić Boga indywidualnie. Jak już czytaliśmy w Piśmie Świętym, prawdziwi czciciele są zjednoczeni w „jednej wierze” (Efezjan 4:4, 5).

W naszych czasach pogląd, że Bóg posługuje się tylko jedną religią, wydaje się niektórym nie do przyjęcia. A jednak taki wniosek wypływa z Biblii. W przeszłości fakt ten uznało wielu ludzi poprzednio wielbiących Boga po swojemu. Osoby takie przyłączyły się do prawdziwych chwalców Jehowy Boga i mimo początkowych obaw zaznały mnóstwa błogosławieństw i radości. Na przykład w Biblii opisano, że gdy pewien Etiopczyk podczas podróży przyjął chrystianizm i dał się ochrzcić, „uradowany jechał dalej swoją drogą” (Dzieje 8:39).

Również w naszych czasach każdy, kto przyjmie i będzie praktykował religię prawdziwą, zazna błogosławieństw. Ale skoro istnieje tak wiele religii, jak można zidentyfikować tę prawdziwą?

[Przypis]

[Ilustracja na stronie 5]

Co się stanie z religią wydającą bezwartościowe owoce?