CO ZROBIĆ, jeśli twoja rodzina tkwi w błędnym kole kłótni? Być może stają się one coraz częstsze i gwałtowniejsze. Możliwe nawet, że nie wiesz, od czego się zaczęły. Ale przecież kochacie się nawzajem i nie chcecie się ranić.

Pamiętaj: różnice zdań niekoniecznie oznaczają, że twoja rodzina się rozpada. To wcale nie różnica zdań, ale reakcja na nią zaważy na tym, czy atmosfera w waszym domu będzie spokojna, czy wroga. Oto kilka rad, które mogą ci pomóc wyeliminować kłótnie.

Do kłótni potrzeba przynajmniej dwóch osób, ale jeśli jedna z nich zamiast mówić, zacznie słuchać, ostra wymiana zdań straci na sile. Dlatego gdy poczujesz się w jakiś sposób sprowokowany, powstrzymaj się od odwetu. Panując nad sobą, zachowasz godność i szacunek dla samego siebie. Pamiętaj, że pokój w rodzinie jest ważniejszy niż udowodnienie swojej racji.

„Gdzie nie ma drewna, ogień gaśnie, a gdzie nie ma oszczercy, ustaje zwada” (Przysłów 26:20).

W poskromieniu gniewu i przywróceniu pokoju ważną rolę odgrywa słuchanie z uwagą i empatią, bez przerywania czy pochopnego osądzania. Zamiast przypisywać komuś złe pobudki, weź pod uwagę jego odczucia. Nie doszukuj się złośliwości w tym, co może wynikać z niedoskonałej natury ludzkiej. Przykre słowa mogą być wypowiedziane bezmyślnie lub pod wpływem zranionych uczuć, a nie dlatego, że ktoś jest podły czy mściwy.

„Przyodziejcie się w tkliwe uczucia: współczucie, życzliwość, uniżenie umysłu, łagodność i wielkoduszną cierpliwość” (Kolosan 3:12).

Jeśli czujesz, że zaraz wybuchniesz, postąpisz mądrze, gdy taktownie przeprosisz i na chwilę wyjdziesz do innego pokoju lub na spacer, żeby ochłonąć i wyciszyć emocje. Nie chodzi o to, by w ten sposób wykręcać się od rozmowy albo chować się za murem milczenia. Jest to raczej dobry moment, aby pomodlić się do Boga o cierpliwość, wnikliwość i zrozumienie.

„Zanim (...) wybuchnie kłótnia, odejdź” (Przysłów 17:14).

Nie polepszysz sytuacji, jeśli skupisz się na tym, by odparować komuś ciętą ripostą. Staraj się raczej powiedzieć coś, co ukoi zranione uczucia bliskiej ci osoby. A zamiast dyktować, jak twoim zdaniem powinna się czuć, łagodnie pytaj, aby lepiej ją zrozumieć, i dziękuj za to, że mówi o swoich odczuciach.

„Jest taki, który mówi bezmyślnie, jakby zadawał pchnięcia mieczem, ale język mądrych jest lekarstwem” (Przysłów 12:18).

Zniecierpliwienie jednego członka rodziny może łatwo wytrącić z równowagi pozostałych. Bez względu na to, jak bardzo czujesz się urażony, powstrzymaj się od złośliwej ironii, obraźliwych słów czy podnoszenia głosu. Unikaj krzywdzących oskarżeń w stylu: „Nie zależy ci na mnie!” albo „Nigdy mnie nie słuchasz!”. Zamiast tego spokojnie wyjaśnij współmałżonkowi, jak wpływa na ciebie jego zachowanie. Powiedz na przykład: „Jest mi przykro, gdy...”. Absolutnie nigdy nie uciekaj się do popychania, bicia, kopania czy jakiejkolwiek innej formy przemocy. To samo dotyczy wyzwisk, pogardliwych uwag bądź gróźb.

„Wszelka złośliwa gorycz i gniew, i srogie zagniewanie, i krzyk, i obelżywa mowa niech będą spośród was usunięte wraz z wszelkim złem” (Efezjan 4:31).

Nie pozwól, by negatywne emocje przysłoniły ci główny cel — przywrócenie pokoju. Pamiętaj: jeśli toczysz z kimś walkę, oboje ponosicie porażkę, ale jeśli dążysz do pokoju, oboje odnosicie zwycięstwo. Weź zatem odpowiedzialność za swój udział w sporze. Nawet gdy jesteś przekonany, że niczym nie zawiniłeś, zawsze możesz przeprosić za swoje rozdrażnienie, taką a nie inną reakcję albo za to, że niechcący przyczyniłeś się do całego zamieszania. Pokojowe relacje są znacznie ważniejsze niż własna duma czy poczucie wygranej. A kiedy ktoś przeprasza ciebie, chętnie przebaczaj.

„Idź, upokórz się i natarczywie nalegaj na twego bliźniego” (Przysłów 6:3).

Załóżmy, że topór wojenny został już zakopany. Co teraz możecie robić, aby pielęgnować pokój w rodzinie? Mówi o tym następny artykuł.