Kiedy Jezus przebywał poza granicami Izraela w rzymskiej prowincji Syria, pewna Greczynka poprosiła go o pomoc. W odpowiedzi posłużył się przykładem, w którym porównał nie-Żydów do szczeniąt. W Prawie Mojżeszowym psy były uznawane za nieczyste (Kapłańska 11:27). Ale czy Jezus chciał w ten sposób obrazić tę kobietę i inne osoby niebędące Żydami?

W żadnym wypadku. Jezus wyjaśnił uczniom, że w tamtym czasie jego głównym celem było pomaganie Żydom. Właśnie tę myśl zilustrował za pomocą przykładu, mówiąc Greczynce: „Nie jest słuszne wziąć chleb dzieci i rzucić go szczeniętom” (Mateusza 15:21-26; Marka 7:26). U Greków i Rzymian psy często były ulubionymi zwierzętami, które mieszkały w domach swoich właścicieli i bawiły się z ich dziećmi. Dlatego określenie „szczenięta” mogło budzić miłe, ciepłe skojarzenia. Greczynka podchwyciła słowa Jezusa i odpowiedziała: „Tak, Panie; ale przecież szczenięta jedzą okruchy spadające ze stołu ich panów”. Jezus pochwalił ją za wiarę i uzdrowił jej córkę (Mateusza 15:27, 28).

Statek, którym Paweł podróżował do Italii, trafił na niesprzyjające wiatry. Podczas postoju apostoł doradził, żeby odłożyć dalszą podróż na później (Dzieje 27:9-12). Czy miał podstawy do udzielenia takiej rady?

W starożytności marynarze dobrze wiedzieli, że w zimowe miesiące żegluga po Morzu Śródziemnym jest ryzykowna. Uważano, że od połowy listopada do połowy marca nie należy po nim żeglować. Ale podróż, o której mówił Paweł, miała się odbyć we wrześniu lub październiku. Rzymski pisarz Wegecjusz (IV wiek n.e.) tak napisał o pływaniu po Morzu Śródziemnym: „Są więc miesiące, które doskonale nadają się do żeglugi, są inne o pogodzie zmiennej i nie zachęcającej, są wreszcie takie, w czasie których sama natura uniemożliwia żeglugę” (Zarys wojskowości, tłum. A. Komorowska). Według Wegecjusza wypływanie w morze było bezpieczne między 27 maja a 14 września, z kolei ryzykowne w okresach od 15 września do 11 listopada oraz od 11 marca do 26 maja. Paweł jako doświadczony podróżnik z pewnością był tego świadomy. Sternik i właściciel statku prawdopodobnie też o tym wiedzieli, ale zignorowali ostrzeżenie Pawła. Podróż zakończyła się rozbiciem statku (Dzieje 27:13-44).