Jakie znaczenie ma dla ciebie Wieczerza Pańska?
Jakie znaczenie ma dla ciebie Wieczerza Pańska?
„Kto by jadł ten chleb lub pił kielich Pański niegodnie, będzie winny względem ciała i krwi Pana” (1 KORYNTIAN 11:27).
1. Co będzie najważniejszym wydarzeniem roku 2003 i jaką ma ono historię?
NAJWAŻNIEJSZE wydarzenie roku 2003 odbędzie się 16 kwietnia po zachodzie słońca. Świadkowie Jehowy zgromadzą się wtedy, by obchodzić Pamiątkę śmierci Jezusa Chrystusa. Jak wskazano w poprzednim artykule, Jezus ustanowił tę uroczystość, zwaną też Wieczerzą Pańską, gdy wraz z apostołami zakończył świętowanie Paschy dnia 14 Nisan 33 roku n.e. Symbole używane podczas Pamiątki: przaśny chleb i czerwone wino, wyobrażają bezgrzeszne ciało i przelaną krew Chrystusa — jedyną ofiarę, jaka może wykupić ludzkość z niewoli odziedziczonego grzechu i śmierci (Rzymian 5:12; 6:23).
2. Jaką przestrogę zawiera List 1 do Koryntian 11:27?
2 Kto spożywa emblematy na Pamiątce, musi to czynić godnie. Wyraźnie pisał o tym apostoł Paweł do chrześcijan w starożytnym Koryncie, gdzie nie obchodzono Wieczerzy Pańskiej we właściwy sposób (1 Koryntian 11:20-22). Oto jego słowa: „Kto by jadł ten chleb lub pił kielich Pański niegodnie, będzie winny względem ciała i krwi Pana” (1 Koryntian 11:27). Co znaczy ta wypowiedź?
Niektórzy uczestniczyli niegodnie
3. Jak podczas Wieczerzy Pańskiej zachowywało się wielu korynckich chrześcijan?
3 Wielu korynckich chrześcijan uczestniczyło w Pamiątce niegodnie. Dochodziło wśród nich do podziałów, niektórzy przynosili czasem własny posiłek i spożywali go w trakcie zebrania lub przed nim, nieraz jedząc i pijąc w nadmiarze. Nie mieli trzeźwego umysłu ani nie byli czujni duchowo. Stawali się przez to ‛winni względem ciała i krwi Pana’. Z kolei kto nie zjadł wcześniej posiłku, był głodny i nie mógł się skupić. Sporo osób nie traktowało więc tego wydarzenia z należytym szacunkiem i nie w pełni rozumiało jego doniosłe znaczenie. Nic dziwnego, że tacy ściągali na siebie wyrok! (1 Koryntian 11:27-34).
4, 5. Dlaczego osoby spożywające na Pamiątce emblematy muszą ‛skrupulatnie się zbadać’?
4 Co roku wszyscy, którzy od dawna spożywają emblematy, powinni przed Pamiątką ‛skrupulatnie się zbadać’. Aby móc w sposób godny zasiąść do tego posiłku współuczestnictwa, muszą być zdrowi duchowo. Kto bez szacunku czy wręcz pogardliwie potraktowałby ofiarę Jezusa, mógłby zostać ‛zgładzony spośród ludu Bożego’ — jak Izraelita, który jadł ofiarę współuczestnictwa, „będąc w stanie nieczystym” (Kapłańska 7:20; Hebrajczyków 10:28-31).
5 Apostoł Paweł przyrównał Pamiątkę do posiłku współuczestnictwa spożywanego w starożytnym Izraelu. Mówiąc o chrześcijanach mających ‛współudział w Chrystusie’, oświadczył: „Nie możecie pić kielicha Jehowy i kielicha demonów; nie możecie spożywać ze ‚stołu Jehowy’ i stołu demonów” (1 Koryntian 10:16-21). Gdyby ktoś, kto na Pamiątce spożywa emblematy, dopuścił się poważnego grzechu, musiałby wyznać go Jehowie i szukać pomocy u starszych zboru (Przysłów 28:13; Jakuba 5:13-16). Jeżeli okaże szczerą skruchę i wyda „owoce odpowiadające skrusze”, to nie będzie spożywał tych symboli niegodnie (Łukasza 3:8).
Pełni szacunku obserwatorzy
6. Dla kogo Bóg zarezerwował przywilej spożywania symboli podczas Wieczerzy Pańskiej?
6 Czy chrześcijanie wyświadczający dobro ostatkowi 144 000 braci Chrystusa też powinni podczas Wieczerzy Pańskiej spożywać symbole? (Mateusza 25:31-40; Objawienie 14:1). Nie. Bóg zarezerwował ten przywilej tylko dla tych, których namaścił swym świętym duchem, aby byli „współdziedzicami z Chrystusem” (Rzymian 8:14-18; 1 Jana 2:20). A co powiedzieć o ludziach oczekujących życia wiecznego na rajskiej ziemi pod panowaniem Królestwa? (Łukasza 23:43; Objawienie 21:3, 4). Nie są oni współdziedzicami Jezusa i nie mają nadziei na życie w niebie, toteż przybywają na Pamiątkę jako pełni szacunku obserwatorzy (Rzymian 6:3-5).
7. Skąd chrześcijanie w I wieku wiedzieli, że podczas Pamiątki powinni spożywać emblematy?
7 W I wieku prawdziwi chrześcijanie byli namaszczeni duchem świętym. Wielu z nich korzystało z jednego lub więcej cudownych darów ducha, na przykład mówiło językami. Nietrudno więc było zauważyć, że są namaszczeni duchem i powinni spożywać emblematy na Pamiątce. W naszych czasach można to ustalić na podstawie chociażby takich natchnionych słów: „Wszyscy bowiem, których prowadzi duch Boży, są synami Bożymi. Gdyż nie otrzymaliście ducha niewoli, na nowo wzbudzającego bojaźń, lecz otrzymaliście ducha usynowienia, przez którego to ducha wołamy: ‚Abba, Ojcze!’” (Rzymian 8:14, 15).
8. Kogo wyobrażają „chwasty” i „pszenica” opisane w 13 rozdziale Ewangelii według Mateusza?
8 W ciągu stuleci prawdziwi pomazańcy ‛rośli’ niczym „pszenica” na polu pełnym „chwastów”, czyli pośród fałszywych chrześcijan (Mateusza 13:24-30, 36-43). Od lat siedemdziesiątych XIX wieku „pszenica” była coraz bardziej widoczna, dlatego po pewnym czasie powiedziano do chrześcijańskich nadzorców namaszczonych duchem: „Starsi (...) powinni przedstawiać warunki zgromadzonym [na Pamiątce] — a mianowicie: wiarę w krew, czyli ofiarę Chrystusa, a następnie poświęcenie się Bogu na Jego służbę, aż do śmierci. Powinni wtedy zaprosić wszystkich, którzy tak czują się usposobieni, by wzięli udział w obchodzeniu pamiątki śmierci naszego Pana” (Wykłady Pisma Świętego, tom VI, Nowe stworzenie, strona 584). *
Szukanie „drugich owiec”
9. Jak w roku 1935 wyjaśniono tożsamość „wielkiej rzeszy” i jak to wpłynęło na część osób spożywających symbole na Pamiątce?
9 Z czasem organizacja Jehowy zaczęła skupiać uwagę na kimś jeszcze oprócz namaszczonych naśladowców Chrystusa. Ważne wydarzenia w tym względzie rozegrały się w połowie lat trzydziestych ubiegłego wieku. Wcześniej słudzy Boży uważali, że „wielka rzesza” z Księgi Objawienia 7:9 jest drugorzędną klasą niebiańską, która będzie przebywać w niebie razem z gronem 144 000 zmartwychwstałych pomazańców — niczym druhny czy towarzyszki oblubienicy Chrystusa (Psalm 45:14, 15; Objawienie 7:4; 21:2, 9). Ale 31 maja 1935 roku w przemówieniu wygłoszonym na zjeździe Świadków Jehowy w Waszyngtonie w USA wyjaśniono na postawie Biblii, iż „wielka rzesza” („lud wielki”, Biblia gdańska) to „drugie owce” żyjące w czasie końca (Jana 10:16). Po owym zgromadzeniu część osób, które uprzednio spożywały emblematy na Pamiątce, przestała to robić, ponieważ zrozumiała, że ma nadzieję ziemską, a nie niebiańską.
10. Jak byś opisał nadzieję oraz obowiązki dzisiejszych drugich owiec?
10 Zwłaszcza od roku 1935 poświęca się uwagę zgromadzaniu drugich owiec, które wierzą w okup, oddały się Bogu i wspierają „małą trzódkę” pomazańców w głoszeniu o Królestwie (Łukasza 12:32). Drugie owce mają nadzieję żyć wiecznie na ziemi, ale pod każdym innym względem przypominają nowożytny ostatek dziedziców Królestwa. Wzorem osiadłych przybyszów w starożytnym Izraelu, którzy wielbili Jehowę i przestrzegali Prawa, dzisiejsze drugie owce przyjmują na siebie chrześcijańskie obowiązki i na przykład wspólnie z członkami Izraela duchowego głoszą dobrą nowinę (Galatów 6:16). Ale podobnie jak osiadły przybysz nie mógł zostać w Izraelu królem ani kapłanem, tak samo drugie owce nie będą należeć do władców niebiańskiego Królestwa ani usługiwać jako kapłani (Powtórzonego Prawa 17:15).
11. Dlaczego data czyjegoś chrztu może mieć wpływ na żywioną nadzieję?
11 W latach trzydziestych minionego wieku zauważono, że klasa niebiańska w zasadzie została wybrana. Od tamtej pory już dziesiątki lat trwa zgromadzanie drugich owiec, mających nadzieję ziemską. Gdyby któryś pomazaniec okazał się niewierny, na jego miejsce zostałby najprawdopodobniej powołany z drugich owiec ktoś, kto wiernie służy Bogu od dawna, i w ten sposób uzupełnił liczbę 144 000.
Przyczyny mylnych przekonań
12. W jakiej sytuacji chrześcijanin powinien przestać spożywać symbole na Pamiątce i dlaczego?
12 Chrześcijańscy pomazańcy są absolutnie pewni, że mają powołanie niebiańskie. A co z osobami, które go nie mają, lecz spożywają emblematy na Pamiątce? Skoro już wiedzą, że nigdy nie żywiły nadziei niebiańskiej, niewątpliwie usłuchają głosu sumienia i przestaną je przyjmować. Bóg nie patrzyłby z uznaniem na kogoś, kto twierdzi, że został powołany na niebiańskiego króla i kapłana, a wie, że w rzeczywistości jest inaczej (Rzymian 9:16; Objawienie 20:6). Gdy Korach z plemienia Lewiego zuchwale zabiegał o udział w kapłaństwie Aaronowym, Jehowa go uśmiercił (Wyjścia 28:1; Liczb 16:4-11, 31-35). Jeśli chrześcijanin uświadomi sobie, że niesłusznie spożywał emblematy na Pamiątce, powinien tego zaprzestać i pokornie prosić Jehowę o przebaczenie (Psalm 19:13).
13, 14. Dlaczego ktoś może mylnie sądzić, że ma powołanie niebiańskie?
13 Dlaczego ktoś może dojść do mylnego przekonania, że otrzymał powołanie niebiańskie? Przyczyną utraty zainteresowania życiem na ziemi bywa śmierć współmałżonka lub inna tragedia. Ktoś mógłby też pragnąć takiej samej przyszłości, jakiej spodziewa się bliski przyjaciel uważający siebie za pomazańca. Rzecz jasna Bóg nikogo nie upoważnił do szukania kandydatów do namaszczenia. Ponadto dziedzice Królestwa nie słyszą głosów od Boga mających potwierdzać ich powołanie.
14 Mylne przeświadczenie o nadziei niebiańskiej może też wynikać z fałszywego poglądu religijnego, że wszyscy dobrzy ludzie idą do nieba. Nie wolno więc ulegać takim dawnym wyobrażeniom ani innym czynnikom. Warto zadać sobie na przykład takie pytania: Czy nie zażywam leków wpływających na stan uczuciowy? Czy nie mam skłonności do przeżywania głębokich emocji, które mogę źle zinterpretować?
15, 16. Z jakich jeszcze powodów niektórzy mogą błędnie uważać, że są pomazańcami?
15 Ten i ów mógłby siebie zapytać: Czy nie zależy mi na tym, by uchodzić za kogoś wybitnego? Czy nie pragnę władzy teraz albo w przyszłości jako współdziedzic Chrystusa? Gdy w I wieku powołano dziedziców Królestwa, nie każdy z nich otrzymał odpowiedzialne zadania w zborze. Chrześcijanie żywiący nadzieję niebiańską nie zabiegają o sławę ani nie przechwalają się swym powołaniem. Okazują pokorę wymaganą od osób mających „umysł Chrystusowy” (1 Koryntian 2:16).
16 Ktoś mógłby mniemać, iż ma powołanie niebiańskie, gdyż posiadł rozległą wiedzę biblijną. Ale namaszczenie duchem nie daje nadzwyczajnego zrozumienia; Paweł przecież musiał niektórych pomazańców pouczać i korygować (1 Koryntian 3:1-3; Hebrajczyków 5:11-14). Bóg w określony przez siebie sposób zaopatruje w pokarm duchowy cały swój lud (Mateusza 24:45-47). Nikt więc nie powinien sądzić, że jako pomazaniec będzie górował mądrością nad chrześcijanami z nadzieją ziemską. Świadectwem namaszczenia duchem nie jest nieprzeciętna zdolność wyjaśniania kwestii biblijnych, dawania świadectwa lub wygłaszania przemówień. W dziedzinach tych świetnie sobie radzą również chrześcijanie żywiący nadzieję ziemską.
17. Od czego i od kogo zależy namaszczenie duchem?
17 Jeśli ktoś zastanawia się nad powołaniem niebiańskim, sprawę tę mógłby z nim omówić starszy lub inny dojrzały chrześcijanin. Jednak nikt nie może podejmować decyzji za taką osobę. Kto naprawdę ma to powołanie, nie potrzebuje nikogo pytać, czy rzeczywiście tak jest. Pomazańcom ‛dano nowe zrodzenie, nie ze zniszczalnego, lecz z niezniszczalnego nasienia, przez słowo Boga, który żyje i trwa’ (1 Piotra 1:23). Poprzez swego ducha i swoje Słowo Bóg zaszczepia w człowieku „nasienie”, które czyni go „nowym stworzeniem” z nadzieją na życie w niebie (2 Koryntian 5:17). Wyboru dokonuje Jehowa. Namaszczenie „nie zależy (...) od chcącego ani od biegnącego, lecz od Boga” (Rzymian 9:16). Skąd więc pomazaniec wie o swoim powołaniu niebiańskim?
Skąd mają pewność
18. Jak duch Boży świadczy wespół z duchem pomazańców?
18 O widokach na życie w niebie przekonuje chrześcijańskich pomazańców świadectwo ducha Bożego. „Otrzymaliście ducha usynowienia”, pisał Paweł, „przez którego to ducha wołamy: ‚Abba, Ojcze!’ Tenże duch świadczy wespół z naszym duchem, że jesteśmy dziećmi Bożymi. Jeżeli więc jesteśmy dziećmi, to i dziedzicami: dziedzicami wprawdzie Bożymi, lecz współdziedzicami z Chrystusem, jeśli tylko razem z nim cierpimy, aby też razem zostać otoczeni chwałą” (Rzymian 8:15-17). Pod wpływem ducha świętego duch pomazańców, czyli ich dominujące nastawienie, sprawia, że odnoszą do siebie zawarte w Biblii wypowiedzi Jehowy o Jego duchowych dzieciach (1 Jana 3:2). Bóg poprzez swego ducha wprost narzuca im przeświadczenie, że ich usynowił, i wzbudza w nich niezwykłą nadzieję (Galatów 4:6, 7). Owszem, doskonałe życie wieczne na ziemi w gronie rodziny i przyjaciół byłoby czymś zachwycającym, ale Bóg zaszczepił pomazańcom inne pragnienie. Za pośrednictwem świętego ducha wzniecił w nich tak silną nadzieję niebiańską, że chętnie poświęcają dla niej wszelkie ziemskie perspektywy i więzi (2 Koryntian 5:1-5, 8; 2 Piotra 1:13, 14).
19. Jakie znaczenie ma dla chrześcijańskich pomazańców „nowe przymierze”?
19 Chrześcijanie namaszczeni duchem są pewni swej nadziei niebiańskiej oraz tego, że zostali objęci „nowym przymierzem”. Jezus wspomniał o nim, gdy ustanawiał Pamiątkę. Oznajmił: „Ten kielich oznacza nowe przymierze na mocy mojej krwi, która ma być za was wylana” (Łukasza 22:20). Przymierze to zostało zawarte między Bogiem i pomazańcami (Jeremiasza 31:31-34; Hebrajczyków 12:22-24). Pośrednikiem jest Jezus Chrystus. „Nowe przymierze”, uprawomocnione jego przelaną krwią, pozwoliło wybrać — nie tylko spośród Żydów, ale też z innych narodów — lud dla imienia Jehowy wchodzący w skład „potomstwa” Abrahama (Galatów 3:26-29; Dzieje 15:14). Na podstawie tego „wiecznotrwałego przymierza” wszyscy duchowi Izraelici mogą liczyć na zmartwychwstanie i nieśmiertelne życie w niebie (Hebrajczyków 13:20).
20. Jakie przymierze wiąże pomazańców z Chrystusem?
20 Pomazańcy są przekonani o swej nadziei. Zostali objęci dodatkowym przymierzem — ‛przymierzem co do Królestwa’. Jezus tak powiedział o tej wspólnocie z nimi: „Wytrwaliście przy mnie w moich doświadczeniach; a ja zawieram z wami przymierze — tak jak mój Ojciec zawarł przymierze ze mną — co do królestwa” (Łukasza 22:28-30). Ta umowa między Chrystusem i jego współkrólami ma obowiązywać wiecznie (Objawienie 22:5).
Czas Pamiątki — okresem błogosławieństw
21. Dzięki czemu okres Pamiątki może nam przysporzyć wielu błogosławieństw?
21 W okresie Pamiątki możemy zaznać licznych błogosławieństw. Wiele pożytku przyniesie nam przeczytanie fragmentów Biblii przewidzianych na ten czas. Jest to również stosowny okres, by się modlić i rozmyślać nad ziemskim życiem i śmiercią Jezusa oraz uczestniczyć w dziele głoszenia o Królestwie (Psalm 77:12; Filipian 4:6, 7). Sama uroczystość przypomina nam o miłości okazanej przez Boga i Chrystusa w związku z ofiarą okupu (Mateusza 20:28; Jana 3:16). Ten dar jest dla nas źródłem nadziei i pocieszenia i powinien nas skłaniać do zdecydowanego kroczenia śladami Jezusa (Wyjścia 34:6; Hebrajczyków 12:3). Pamiątka ma nas też zachęcić do wywiązywania się z naszych obowiązków jako oddanych sług Boga i do lojalnego naśladowania Jego umiłowanego Syna.
22. Co jest największym darem Bożym dla ludzkości i jak między innymi możemy okazać za niego wdzięczność?
22 Jakże dobre dary otrzymujemy od Jehowy! (Jakuba 1:17). Korzystamy z przewodnictwa Jego Słowa, z pomocy Jego ducha i cieszymy się nadzieją na życie wieczne. Największym darem Bożym jest ofiara Jezusa złożona za grzechy pomazańców i wszystkich innych ludzi przejawiających wiarę (1 Jana 2:1, 2). A jaką wartość śmierć Jezusa ma dla ciebie? Czy znajdziesz się wśród osób, które z docenianiem przybędą wieczorem 16 kwietnia 2003 roku na uroczystość Wieczerzy Pańskiej?
[Przypis]
^ ak. 8 Wydawnictwo Świadków Jehowy; nakład wyczerpany.
Jak byś odpowiedział?
• Kto powinien spożywać emblematy na Pamiątce?
• Dlaczego „drugie owce” uczestniczą w Wieczerzy Pańskiej tylko jako pełni szacunku obserwatorzy?
• Skąd chrześcijańscy pomazańcy wiedzą, że podczas Pamiątki śmierci Chrystusa powinni spożywać chleb i wino?
• Jak możemy właściwie wykorzystać okres Pamiątki?
[Pytania do studium]
[Wykres i ilustracje na stronie 18]
[Patrz publikacja]
Liczba obecnych na Pamiątce
W MILIONACH
15 597 746
15
14
13 147 201
13
12
11
10
9
8
7
6
5
4 925 643
4
3
2
1
878 303
63 146
1935 1955 1975 1995 2002
[Ilustracja na stronie 18]
Czy w tym roku przybędziesz na uroczystość Wieczerzy Pańskiej?
[Ilustracje na stronie 21]
Okres Pamiątki to stosowna okazja, by więcej czytać Biblię i głosić o Królestwie