CZY uznawanie zwierzchnictwa Jehowy wymaga doskonałego posłuszeństwa? Czy osoba nieskazitelna zawsze czyni to, co słuszne w oczach prawdziwego Boga? Kogo uznaje On za człowieka „według swego serca”? (1 Samuela 13:14). Wyczerpujących odpowiedzi na te pytania udziela Księga 2 Samuela.

Pisarzami tej księgi byli Gad i Natan — prorocy blisko związani z królem starożytnego Izraela, Dawidem. * Ich fascynująca relacja, ukończona około roku 1040 p.n.e. — u schyłku 40-letniego panowania tego władcy — koncentruje się na kolejach jego życia i na więzi łączącej go z Jehową. Opowiada, jak targany konfliktami naród, zjednoczony pod władzą dzielnego króla, staje się zamożnym królestwem. W niezwykle sugestywny sposób odmalowuje całą gamę ludzkich uczuć.

DAWID STAJE SIĘ „CORAZ WIĘKSZY”

(2 Samuela 1:1 do 10:19)

Reakcja Dawida na wieść o śmierci Saula i Jonatana ujawnia, że darzy on ich obu oraz samego Jehowę głębokimi uczuciami. W Hebronie Dawid zostaje królem plemienia Judy. Władcą reszty Izraela obwołano Isz-Boszeta, syna Saula. Dawid staje się „coraz większy” i po siedmiu i pół roku obejmuje władzę nad całym narodem (2 Samuela 5:10).

Nowy król zdobywa Jerozolimę zamieszkiwaną przez Jebusytów i ustanawia ją stolicą swego państwa. Chce tam przenieść Arkę Przymierza, ale pierwsza próba kończy się nieszczęściem. Dopiero za drugim razem wszystko się udaje i Dawid tańczy z radości. Następnie Jehowa zawiera z nim przymierze co do Królestwa. Daje mu też przewagę nad wrogami i bezustannie go wspiera.

Odpowiedzi na pytania biblijne:

2:18 — Dlaczego w informacji o pochodzeniu Joaba i jego dwóch braci podano imię ich matki — Cerui? W rodowodach zawartych w Pismach Hebrajskich z reguły wymienia się imię ojca. Być może mąż Cerui przedwcześnie zmarł albo nie był godny tego, by jego imię znalazło się w Świętych Pismach. Mógł też na to wpłynąć fakt, że Ceruja była rodzoną lub przyrodnią siostrą Dawida (1 Kronik 2:15, 16). Jedyna wzmianka o ojcu wspomnianych trzech braci pojawia się w związku z jego grobowcem w Betlejem (2 Samuela 2:32).

3:29 — Jak rozumieć sformułowanie ‛mężczyzna trzymający kręcące się wrzeciono’? Tkaniem zwyczajowo zajmowały się kobiety.  Sformułowanie to może zatem oznaczać mężczyzn, którzy nie nadawali się na przykład do służby wojskowej i z tego powodu mieli wykonywać prace typowo kobiece.

5:1, 2 — Ile czasu upłynęło od śmierci Isz-Boszeta do objęcia przez Dawida władzy nad całym Izraelem? Wydaje się, że Isz-Boszet rozpoczął swoje dwuletnie królowanie krótko po śmierci Saula; mniej więcej w tym samym czasie Dawida obwołano królem w Hebronie. Dawid panował stamtąd nad Judą przez siedem i pół roku. Wkrótce po objęciu władzy nad całym Izraelem przeniósł stolicę do Jerozolimy. Wydarzenia te nastąpiły prawdopodobnie jakieś pięć lat po śmierci Isz-Boszeta (2 Samuela 2:3, 4, 8-11; 5:4, 5).

8:2 — Ilu Moabitów uśmiercili Izraelici po zwycięskiej walce? Skazanych na śmierć wyznaczono przez mierzenie, a nie liczenie. Dawid najwyraźniej kazał Moabitom położyć się na ziemi jeden obok drugiego. Następnie rząd ten mierzono sznurem. Wszystkich Moabitów leżących na odcinku dwóch długości sznura przeznaczano na zagładę. Następnie odmierzano jedną długość sznura, by ustalić, których jeńców oszczędzić. Zabito więc dwie trzecie Moabitów; pozostałych zachowano przy życiu.

Czego się możemy nauczyć:

2:1; 5:19, 23. Przed zamieszkaniem w Hebronie i wyruszeniem na wojnę Dawid radził się Jehowy. My również podejmując decyzje, które mają wpływ na nasze zdrowie duchowe, powinniśmy szukać wskazówek Bożych.

3:26-30. Mściwość pociąga za sobą przykre następstwa (Rzymian 12:17-19).

3:31-34; 4:9-12. Dawid pozostawił nam dobry przykład, ponieważ nie chował urazy ani nie pałał żądzą zemsty.

5:12. Nigdy nie zapominajmy, że to Jehowa uczy nas swoich dróg i umożliwia nawiązanie z Nim bliskiej więzi.

6:1-7. Chociaż podejmując decyzję o przewiezieniu Arki na wozie, Dawid miał jak najlepsze intencje, postąpił wbrew wskazówkom Bożym i doprowadziło to do nieszczęścia (Wyjścia 25:13, 14; Liczb 4:15, 19; 7:7-9). Również to, co spotkało Uzzę po dotknięciu Arki, pokazuje, że dobre zamiary nie usprawiedliwiają łamania wymagań Bożych.

6:8, 9. W trudnej chwili Dawid najpierw wpadł w gniew, a potem się zląkł; być może nawet obwiniał Jehowę za tragedię, do której doszło. Nie powinniśmy obarczać Boga winą za problemy, które wynikają z lekceważenia Jego wskazówek.

7:18, 22, 23, 26. Powinniśmy naśladować pokorę Dawida, jego wyłączne oddanie Jehowie oraz chęć wywyższania imienia Bożego.

8:2. Spełniło się proroctwo wypowiedziane jakieś 400 lat wcześniej (Liczb 24:17). Słowo Jehowy zawsze okazuje się prawdą.

9:1, 6, 7. Dawid wywiązał się ze złożonej obietnicy. My również powinniśmy starać się dotrzymywać słowa.

JEHOWA WZBUDZA NIESZCZĘŚCIE PRZECIWKO SWEMU POMAZAŃCOWI

(2 Samuela 11:1 do 20:26)

Jehowa zapowiada Dawidowi: „Oto wzbudzam przeciwko tobie nieszczęście z twego własnego domu; i na twoich oczach wezmę twoje żony, i dam je twemu bliźniemu, a on położy się z twoimi żonami na oczach tego słońca” (2 Samuela 12:11). Dlaczego Dawida czeka to wszystko? Z powodu grzechu z Batszebą. Co prawda okazał skruchę i otrzymał wybaczenie, ale musi ponieść konsekwencje swego postępku.

Najpierw umiera dziecko powite przez Batszebę. Po jakimś czasie Tamar, córka Dawida, będąca jeszcze dziewicą, zostaje zgwałcona przez swego przyrodniego brata, Amnona. W odwecie zabija go Absalom, rodzony brat Tamar. Potem zaczyna on spiskować przeciwko ojcu i w Hebronie obwołuje się królem.  Dawid musi uciekać z Jerozolimy. Absalom współżyje z dziesięcioma nałożnicami ojca, których pieczy powierzono dom królewski. Wkrótce Absalom ginie i dopiero wtedy Dawid odzyskuje władzę. Beniaminita Szeba wszczyna bunt, lecz przypłaca to życiem.

Odpowiedzi na pytania biblijne:

14:7 — Co symbolizował „żar węgli”? Żarzące się węgle wyobrażały żyjących potomków.

19:29 — Dlaczego Dawid tak zareagował na wyjaśnienia Mefiboszeta? Po wysłuchaniu Mefiboszeta Dawid zapewne uświadomił sobie, że popełnił błąd, bezkrytycznie wierząc Cibie (2 Samuela 16:1-4; 19:24-28). Rozdrażniony tym, nie chciał już więcej słyszeć o tej sprawie.

Czego się możemy nauczyć:

11:2-15. Okoliczność, że nie przemilczano uchybień Dawida, stanowi dowód natchnienia Słowa Bożego.

11:16-27. Gdy dopuścimy się poważnego grzechu, nie próbujmy go zatuszować jak Dawid. Lepiej jest wyznać wszystko Jehowie i szukać pomocy u starszych zboru (Przysłów 28:13; Jakuba 5:13-16).

12:1-14. Natan dał piękny przykład chrześcijańskim nadzorcom. Mają oni pomagać grzesznikom w zawróceniu ze złej drogi. Starsi muszą umiejętnie wywiązywać się z tego obowiązku.

12:15-23. Dzięki właściwej ocenie sytuacji Dawid mógł się odpowiednio zachować w trudnej chwili.

15:12; 16:15, 21, 23. Kiedy wydawało się, że Absalom zostanie królem, wybitny doradca Dawida, Achitofel, zaślepiony pychą i ambicją, zdradził swego pana. Inteligencja, której nie towarzyszy lojalność i pokora, może się stać sidłem.

19:24, 30. Mefiboszet szczerze doceniał lojalną życzliwość Dawida. Chętnie poddał się decyzji króla w sprawie Ciby. Szacunek dla Jehowy i Jego organizacji powinien pobudzać nas do posłuszeństwa.

20:21, 22. Mądrość jednej osoby może uchronić przed nieszczęściem wielu ludzi (Kaznodziei 9:14, 15).

OBYŚMY „WPADLI W RĘKĘ JEHOWY”

(2 Samuela 21:1 do 24:25)

Wina krwi, którą się obciążył Saul, wybijając Gibeonitów, sprowadziła na kraj trzyletnią klęskę głodu (Jozuego 9:15). Gibeonici proszą o wydanie im siedmiu potomków Saula, by mogli ich zabić i w ten sposób dokonać pomsty.  Dawid spełnia ich prośbę i susza kończy się obfitymi opadami deszczu. Czterech olbrzymich Filistynów pada „z ręki Dawida oraz z ręki jego sług” (2 Samuela 21:22).

Dawid popełnia poważny grzech, przeprowadzając niedozwolony przez Boga spis ludności. Okazuje skruchę i wybiera ‛wpadnięcie w rękę Jehowy’ (2 Samuela 24:14). Wskutek tego Izraelitów dotyka zaraza, która uśmierca 70 000 ludzi. Kiedy Dawid wykonuje pewne polecenie Jehowy, plaga ustaje.

Odpowiedzi na pytania biblijne:

21:8 — Dlaczego napisano, że córka Saula Michal miała pięciu synów, skoro w 2 Samuela 6:23 powiedziano, że do końca życia pozostała bezdzietna? Niewykluczone, że w tym wersecie chodzi o synów jej siostry, Merab — żony Adriela. Być może Merab zmarła przedwcześnie i bezdzietna Michal wychowywała osieroconych siostrzeńców.

21:9, 10 — Jak długo Ricpa opiekowała się ciałami dwóch synów Saula i jego pięciu wnuków zabitych przez Gibeonitów? Tych siedmiu ludzi powieszono „w pierwszym dniu żniwa” — w marcu lub kwietniu. Ich zwłok, pozostawionych na pewnej górze, Ricpa strzegła dniem i nocą, aż Jehowa położył kres suszy i w ten sposób pokazał, że Jego gniew ustał. Jest mało prawdopodobne, by ulewa spadła w okresie żniw, które w Izraelu kończyły się w październiku. Dlatego Ricpa chroniła szczątki zabitych przypuszczalnie aż pięć—sześć miesięcy. Potem Dawid nakazał pogrzebać kości.

24:1 — Dlaczego przeprowadzenie spisu ludności stanowiło poważny grzech ze strony Dawida? Prawo Boże nie zabraniało przeprowadzania wszelkich spisów (Liczb 1:1-3; 26:1-4). Biblia nie wyjawia, w jakim celu Dawid nakazał policzyć lud. Jednak z 1 Kronik 21:1 wynika, że pobudził go do tego Szatan. Tak czy inaczej, Joab, dowódca jego wojsk, wiedział, że decyzja o spisie była błędna i próbował odwieść Dawida od tego zamiaru.

Czego się możemy nauczyć:

22:2-51. Jakże pięknie Dawid przedstawia w swej pieśni Jehowę jako prawdziwego Boga, który jest godzien naszego bezgranicznego zaufania!

23:15-17. Dawid tak dalece szanował prawo Boże co do życia i krwi, że nie chciał uczynić niczego, co mogłoby się choćby kojarzyć z naruszeniem tego prawa. Musimy pielęgnować takie samo nastawienie do wszystkich przykazań Bożych.

24:10. Sumienie pobudziło Dawida do skruchy. Czy nasze sumienie jest równie wyczulone?

24:14. Dawid był przeświadczony, że Jehowa jest bardziej miłosierny niż ludzie. Czy my również jesteśmy o tym przekonani?

24:17. Dawid ubolewał, że jego grzech sprowadził cierpienie na cały naród. Skruszony grzesznik powinien odczuwać wyrzuty sumienia również z tego powodu, że swoimi postępkami ściągnął hańbę na cały zbór.

Możesz być człowiekiem ‛według serca Jehowy’

Drugi król Izraela okazał się ‛mężem według serca Jehowy’ (1 Samuela 13:14). Dawid nigdy nie kwestionował prawych zasad Bożych i nie próbował wkraczać na drogę niezależności od Boga. Gdy popełniał błędy, przyznawał się do winy, przyjmował skarcenie i zmieniał postępowanie. Dawid okazał się człowiekiem nieskazitelnym. Powinniśmy naśladować jego postawę, zwłaszcza gdy popełnimy jakiś błąd.

Przeżycia Dawida poświadczają, że każdy, kto uznaje zwierzchnictwo Jehowy, powinien przyswoić sobie Jego mierniki dobra i zła oraz zharmonizować z nimi swoje życie, zachowując nieskazitelność. Nie przekracza to naszych możliwości. Jakże wdzięczni możemy być za lekcje zawarte w Księdze 2 Samuela! To natchnione sprawozdanie rzeczywiście jest żywe i oddziałuje z mocą (Hebrajczyków 4:12).

[Przypis]

[Ilustracja na stronie 16]

Pamiętanie o tym, kto utwierdził jego władzę królewską, pomagało Dawidowi zachowywać pokorę

[Ilustracje na stronie 18]

„Oto wzbudzam przeciwko tobie nieszczęście z twego własnego domu”

Batszeba

Tamar

Amnon