1. Dlaczego należy przyjmować karcenie od Boga?

KRÓL starożytnego Izraela Salomon podał każdemu z nas ważki powód, by przyjmować karcenie od Boga. Powiedział: „Synu mój, nie odrzucaj skarcenia od Jehowy ani się nie brzydź jego upomnieniem, bo kogo Jehowa miłuje, tego upomina, jak ojciec syna, w którym ma upodobanie” (Przysłów 3:11, 12). A zatem Ojciec niebiański udziela nam karcenia, bo nas kocha.

2. Czym jest „karcenie” i jak można je otrzymać?

² „Karcenie” odnosi się do karania, korygowania, pouczania i kształcenia. Apostoł Paweł napisał: „Obecnie żadne karcenie nie wydaje się radosne, lecz zasmucające, potem jednak tym, którzy zostali przez nie wyćwiczeni, rodzi pokojowy owoc, mianowicie prawość” (Hebrajczyków 12:11). Gdy przyjmujesz skarcenie od Jehowy, łatwiej ci kroczyć drogą prawości, a tym samym przybliżać się do tego świętego Boga (Psalm 99:5). Skorygowany możesz zostać przez współwyznawców, a także przez to, czego się dowiadujesz na chrześcijańskich zebraniach oraz w trakcie studium Słowa Bożego i publikacji ‛wiernego szafarza’ (Łukasza 12:42-44). Jakąż wdzięczność możesz żywić, gdy w ten sposób dostrzeżesz coś, co powinieneś zmienić! Ale jakiego skarcenia wymaga nieraz ten, kto popełnił poważny grzech?

3. Kiedy dochodzi do wykluczenia ze zboru?

³ Słudzy Boży studiują Biblię i chrześcijańskie publikacje. Na zebraniach oraz większych zgromadzeniach omawiają zasady ustanowione przez Jehowę. Wiedzą zatem, czego On od nich wymaga. Do wykluczenia ze  zboru dochodzi tylko wtedy, gdy ktoś dopuszcza się rażącego grzechu i nie okazuje skruchy.

4, 5. Jaki przykład wykluczenia opisano w Biblii i dlaczego zachęcono wspomniany zbór, by z powrotem przyjął tego człowieka?

⁴ Rozważmy przykład wykluczenia opisany w Biblii. Zbór w Koryncie tolerował ‛taką rozpustę, jakiej nie było nawet wśród narodów, mianowicie że pewien mężczyzna miał żonę swego ojca’. Paweł wzywał Koryntian, by „wydali takiego człowieka Szatanowi ku zagładzie ciała, aby duch został wybawiony” (1 Koryntian 5:1-5). Kiedy ów grzesznik został wykluczony i tym samym ‛wydany Szatanowi’, ponownie stał się częścią świata podległego Diabłu (1 Jana 5:19). W ten sposób usunięto ze zboru niegodziwy cielesny wpływ, a zachowano panującego w nim „ducha”, czyli nastawienie nacechowane respektem dla zasad Bożych (2 Tymoteusza 4:22; 1 Koryntian 5:11-13).

⁵ Nieco później Paweł zachęcił Koryntian, by przyłączyli owego winowajcę. W jakim celu? Po to — jak wyjaśnił apostoł — ‛aby ich nie przechytrzył Szatan’. Grzesznik najwyraźniej zdobył się na skruchę i zerwał z niemoralnym postępowaniem (2 Koryntian 2:8-11). Gdyby Koryntianie wzbraniali się przyjąć tego człowieka z powrotem, Szatan przechytrzyłby ich w ten sposób, że zgodnie z jego pragnieniem okazaliby się bezduszni i bezlitośni. Po jakimś czasie najprawdopodobniej ‛przebaczyli temu winowajcy i go pocieszyli’ (2 Koryntian 2:5-7).

6. Jakiemu celowi służy wykluczenie?

⁶ Jakiemu celowi służy wykluczenie? Oczyszcza z hańby święte imię Jehowy i chroni dobrą opinię Jego ludu (1 Piotra 1:14-16). Usunięcie nieokazującego skruchy grzesznika dowodzi przestrzegania mierników Bożych oraz pomaga utrzymać zbór w duchowej czystości. A samego winowajcę może skłonić do opamiętania się.

7. Jak odbiło się na Dawidzie to, że ukrywał swe występki?

⁷ Większość osób, które dopuściły się poważnego grzechu, zdobywa się na prawdziwą skruchę i nie jest wykluczana ze zboru. Oczywiście taka skrucha nie zawsze przychodzi łatwo. Rozważmy przeżycia króla Dawida, który ułożył Psalm 32. Z pieśni tej wynika, że przez jakiś czas ukrywał swe ciężkie grzechy, prawdopodobnie związane z Batszebą. Wskutek tego znosił udrękę, która nadwątliła jego siłę witalną, tak jak letnia spiekota pozbawia drzewo wilgoci. Cierpiał zarówno fizycznie, jak i duchowo, ale gdy ‛wyznał swe występki, Jehowa mu je odpuścił’ (Psalm 32:3-5). Dlatego Dawid oświadczył: „Szczęśliwy człowiek, którego Jehowa nie obciąża winą” (Psalm 32:1, 2). Jakże wspaniale jest zaznać miłosierdzia Bożego!

8, 9. W czym się uwidacznia skrucha i jaką odgrywa rolę w przyłączeniu osoby wykluczonej?

⁸ Wyraźnie więc widać, że jeśli grzesznik chce dostąpić miłosierdzia, musi okazać skruchę. Nie chodzi tu jednak o samo uczucie wstydu czy też o strach przed zdemaskowaniem. Skrucha to zmiana oceny złego postępowania, podyktowana żalem. Przejęta nią osoba ma „serce skruszone i zdruzgotane” i pragnie w miarę możliwości ‛naprawić zło’ (Psalm 51:17; 2 Koryntian 7:11).

⁹ Skrucha odgrywa bardzo ważną rolę w ustaleniu, czy osobę wykluczoną można przyłączyć do zboru chrześcijańskiego. Nie robi się tego automatycznie po upływie jakiegoś okresu. Zanim ktoś zostanie przyłączony, musi dokonać w swym sercu ogromnych zmian. Musi sobie uświadomić wagę popełnionego grzechu oraz hańbę, jaką ściągnął na Jehowę i zbór. Musi tego żałować, żarliwie modlić się o przebaczenie i dostosować się do prawych wymagań Bożych. Prosząc o przyłączenie, powinien dawać dowody skruchy przez ‛spełnianie odpowiadających jej uczynków’ (Dzieje 26:20).

10, 11. Dlaczego nie należy zatajać grzechu?

¹⁰ Zdarza się, że ktoś winny grzechu rozumuje następująco: „Jeżeli komuś o tym powiem, będę musiał odpowiadać na kłopotliwe pytania i mogę zostać wykluczony. A jeśli wszystko przemilczę, oszczędzę sobie wstydu i nikt w zborze o niczym się nie dowie”. Taki tok rozumowania nie uwzględnia kilku ważnych czynników. Jakich?

¹¹ Jehowa to „Bóg miłosierny i łaskawy, nieskory do gniewu oraz obfitujący w lojalną życzliwość i prawdę, zachowujący lojalną życzliwość dla tysięcy, on przebacza przewinienie i występek, i grzech”. Zarazem jednak koryguje swój lud „w odpowiedniej mierze” (Wyjścia 34:6, 7; Jeremiasza 30:11). Czy mógłbyś więc skorzystać z miłosierdzia Bożego, gdybyś dopuścił się poważnego grzechu i próbował go ukrywać? Jehowa wszystko widzi i nie przymyka oczu na niegodziwe postępowanie (Przysłów 15:3; Habakuka 1:13).

12, 13. Do czego może doprowadzić ukrywanie złego postępowania?

¹² Jeżeli popełniłeś poważny grzech, wyznanie go pomoże ci odzyskać czyste sumienie (1 Tymoteusza 1:18-20). Jeśli zaś nie chcesz go wyjawić, kalasz swoje sumienie i w rezultacie możesz znowu zgrzeszyć. Pamiętaj, że dopuszczasz się grzechu nie tylko przeciw człowiekowi czy zborowi, lecz także przeciwko Bogu. Psalmista oświadczył: „Jehowa — w niebiosach jest jego tron. Jego oczy patrzą, jego promienne oczy badają synów ludzkich. Jehowa bada i prawego, i niegodziwca” (Psalm 11:4, 5).

¹³ Bóg nie będzie błogosławił nikomu, kto zataja rażący grzech i usiłuje pozostać w czystym zborze chrześcijańskim (Jakuba 4:6). Jeśli więc zgrzeszyłeś, ale chcesz czynić to, co słuszne, nie wahaj się szczerze wyznać swej winy. W przeciwnym razie będziesz miał wyrzuty sumienia, zwłaszcza w trakcie czytania lub słuchania rad dotyczących takich poważnych przewinień. A co wtedy, gdyby Jehowa odebrał ci swego ducha, tak jak to było w wypadku króla Saula? (1 Samuela 16:14). Pozbawiony wsparcia ducha Bożego, mógłbyś jeszcze bardziej zabrnąć w grzech.

14. Dlaczego grzesznik powinien usłuchać rady z Jakuba 5:14, 15?

¹⁴ Co więc powinien uczynić przejęty skruchą winowajca? „Niech przywoła starszych zboru i niech się modlą nad nim, nacierając go oliwą w imię Jehowy. A modlitwa wiary uzdrowi niedomagającego i Jehowa go podniesie” (Jakuba 5:14, 15). Zwrócenie się do starszych to jeden ze sposobów, w jaki taka osoba może ‛wydawać owoc odpowiadający skrusze’ (Mateusza 3:8). Ci wierni, serdeczni mężczyźni będą ‛modlić się nad nią i nacierać ją oliwą w imię Jehowy’. Udzielone przez starszych rady biblijne niczym kojąca oliwa podniosą na duchu każdego grzesznika przejętego szczerą skruchą (Jeremiasza 8:22).

15, 16. Jak chrześcijańscy starsi naśladują przykład Boga opisany w Ezechiela 34:15, 16?

¹⁵ Jakże wspaniały przykład dał nasz Pasterz, Jehowa, gdy w roku 537 p.n.e. oswobodził Żydów z niewoli babilońskiej, a w roku 1919 n.e. uwolnił Izrael duchowy z „Babilonu Wielkiego”! (Objawienie 17:3-5; Galatów 6:16). W ten sposób urzeczywistnił swoją obietnicę: „Ja sam będę pasł moje owce i ja sam dam im się położyć (...) Zagubionej będę szukał, tę zaś, która się odłączyła, sprowadzę z powrotem, i mającą złamanie opatrzę, a niedomagającą wzmocnię” (Ezechiela 34:15, 16).

¹⁶ Jehowa pasł swe symboliczne owce, ‛dawał im się położyć’ w bezpiecznym miejscu oraz szukał zagubionych sztuk. Podobnie chrześcijańscy pasterze dbają, żeby trzoda Boża była pod względem duchowym dobrze odżywiona i bezpieczna. Szukają też „owiec”, które oddaliły się od zboru. Bóg ‛opatrywał mającą złamanie’ i tak samo nadzorcy ‛opatrują’ osoby zranione czyimiś słowami lub  cierpiące wskutek swoich poczynań. I podobnie jak Bóg ‛wzmacniał niedomagającą’, tak też starsi pomagają tym, którzy chorują duchowo, być może z powodu własnych wykroczeń.

17. Dlaczego nie należy się wahać poprosić starszych o pomoc duchową?

¹⁷ Starsi chętnie stosują się do rady: „Okazujcie miłosierdzie, czyniąc to z bojaźnią” (Judy 23). Niektórzy chrześcijanie dopuszczają się poważnego grzechu, jakim jest niemoralność płciowa. Ale jeśli zdobywają się na prawdziwą skruchę, mogą oczekiwać miłosiernego, życzliwego potraktowania ze strony starszych, gotowych udzielić im pomocy duchowej. Paweł tak napisał o tych mężczyznach, do których sam też się zaliczał: „Nie jakobyśmy byli panami waszej wiary, lecz jesteśmy współpracownikami ku waszej radości” (2 Koryntian 1:24). Nigdy zatem nie wahaj się szukać u starszych wsparcia duchowego.

18. W jaki sposób starsi traktują błądzących współwyznawców?

¹⁸ Dlaczego ktoś, kto się dopuścił poważnego grzechu, może zaufać starszym? Ponieważ są oni przede wszystkim pasterzami trzody Bożej (1 Piotra 5:1-4). Żaden troskliwy pasterz nie bije łagodnej owieczki, która zrobiła sobie krzywdę i zaczęła beczeć. Podobnie starszym, którzy mają do czynienia z błądzącym współwyznawcą, zależy nie na wymierzeniu mu kary za przewinienie, lecz na tym, by w miarę możliwości pomóc mu odzyskać zdrowie duchowe (Jakuba 5:13-20). Starsi muszą sądzić w sposób nacechowany prawością i ‛czule obchodzić się z trzodą’ (Dzieje 20:29, 30; Izajasza 32:1, 2). Podobnie jak wszyscy inni chrześcijanie, mają ‛czynić zadość sprawiedliwości, miłować życzliwość oraz być skromni, chodząc ze swoim Bogiem’ (Micheasza 6:8). Koniecznie muszą przejawiać te przymioty, gdy podejmują decyzje związane z życiem i świętą służbą ‛owiec pastwiska Jehowy’ (Psalm 100:3).

19. Z jakim nastawieniem chrześcijańscy starsi próbują skorygować grzesznika?

¹⁹ Chrześcijańscy pasterze są ustanawiani przez ducha świętego i starają się poddawać jego kierownictwu. Jeżeli „jakiś człowiek uczyni fałszywy krok, zanim to sobie uświadomi” — niejako dając się zaskoczyć — mężczyźni mający kwalifikacje duchowe próbują „skorygować takiego w duchu łagodności” (Galatów 6:1; Dzieje 20:28). Przejawiając łagodność połączoną ze stanowczym  obstawaniem przy miernikach Bożych, starsi próbują skorygować sposób myślenia danej osoby — tak jak wyrozumiały lekarz ostrożnie nastawia złamaną kończynę, by nie sprawić pacjentowi niepotrzebnego bólu, a jednak mu pomóc (Kolosan 3:12). Ustalając, czy można okazać grzesznikowi miłosierdzie, modlą się oraz korzystają z Pisma Świętego, toteż ich decyzja odzwierciedla Boży punkt widzenia na tę sprawę (Mateusza 18:18).

20. Kiedy może zajść potrzeba poinformowania zboru, że dana osoba została upomniana?

²⁰ Gdy grzech stał się lub niewątpliwie stanie się ogólnie znany, to dla ochrony dobrej opinii zboru należy podać komunikat o podjętych działaniach. Powinien on być przedstawiony również wtedy, gdy z jakichś innych względów trzeba powiadomić zbór o poczynionych krokach. Zanim osoba upomniana przez komitet sądowniczy odzyska siły duchowe, przypomina kogoś, kto przechodzi rekonwalescencję po urazie przejściowo ograniczającym jego aktywność. Skruszonemu grzesznikowi wyjdzie na dobre, jeśli przez jakiś czas na zebraniach nie będzie zabierał głosu, lecz się przysłuchiwał. Starsi mogą zadbać, by prowadzono z nim studium biblijne mające umocnić słabsze strony jego osobowości chrześcijańskiej, tak by znowu stał się ‛zdrowy w wierze’ (Tytusa 2:2). Wszystko to odbywa się w duchu miłości i nie służy karaniu winowajcy.

21. Jak można załatwić sprawy dotyczące niektórych wykroczeń?

²¹ Starsi udzielają pomocy duchowej w różnoraki sposób. Przypuśćmy, że brat nadużywający kiedyś alkoholu raz czy dwa razy za dużo wypił, gdy był sam w domu. Albo ktoś, kto dawno temu rzucił palenie, w chwili słabości raz czy dwa po kryjomu zapalił. Chociaż modlił się do Boga o przebaczenie i wierzy, że go dostąpił, powinien zwrócić się o pomoc do któregoś ze starszych, aby grzech nie wszedł mu w nawyk. Sprawą może się zająć jeden lub dwóch takich braci. Należy jednak poinformować o niej nadzorcę przewodniczącego, ponieważ w grę mogą wchodzić jeszcze inne czynniki.

22, 23. Dlaczego powinieneś stale przyjmować karcenie od Boga?

²² Chcąc cieszyć się uznaniem Bożym, każdy chrześcijanin musi zważać na karcenie od Jehowy (1 Tymoteusza 5:20). Bierz więc sobie do serca wszelkie skorygowanie, jakie otrzymujesz podczas studiowania Pisma Świętego i chrześcijańskich publikacji albo słuchania rad podawanych na zebraniach i większych zgromadzeniach ludu Bożego. Nadal spełniaj wolę Jehowy. Wówczas dzięki karceniu od Niego pozostaniesz ukryty za duchowym wałem obronnym zabezpieczającym przed grzechem.

²³ Przyjmowanie karcenia od Boga pozwoli ci trwać w Jego miłości. Niektórzy zostali wykluczeni ze zboru chrześcijańskiego, ale tobie nie musi się to przytrafić — jeśli tylko będziesz ‛strzegł swego serca’ i ‛postępował jak mądry’ (Przysłów 4:23; Efezjan 5:15). Jeżeli natomiast jesteś wykluczony, podejmij starania, by wrócić do zboru. Bóg pragnie, aby każdy, kto Mu się oddał, wiernie Go wielbił z „radością serca” (Powtórzonego Prawa 28:47). Możesz czynić to wiecznie, jeśli zawsze będziesz przyjmować karcenie od Jehowy (Psalm 100:2).