BIBLIJNA księga Dziejów Apostolskich szczegółowo ukazuje historię powstania i rozwoju zboru wczesnochrześcijańskiego. Lekarz Łukasz przedstawił dynamiczne sprawozdanie z chrześcijańskiej działalności, obejmujące okres mniej więcej 28 lat — od roku 33 do 61 n.e.

Początkowe rozdziały tej księgi dotyczą głównie działalności apostoła Piotra, a dalsze poświęcone są służbie apostoła Pawła. Przez użycie zaimków „my” i „nas” Łukasz wskazał, że był naocznym świadkiem pewnych wydarzeń. Zwracanie uwagi na przesłanie zawarte w Dziejach Apostolskich pogłębi nasze docenianie mocy spisanego Słowa Bożego i świętego ducha Jehowy (Hebr. 4:12). Pobudzi nas również do ofiarności oraz utwierdzi naszą wiarę i umocni nadzieję.

PIOTR UŻYWA „KLUCZY KRÓLESTWA”

(Dzieje 1:1 do 11:18)

Po otrzymaniu ducha świętego apostołowie odważnie dają świadectwo. Piotr używa pierwszego z „kluczy królestwa niebios”, by Żydom i prozelitom, którzy „przyjęli jego słowo”, otworzyć drogę do wiedzy i sposobność wejścia do Królestwa (Mat. 16:19; Dzieje 2:5, 41). Na skutek prześladowań uczniowie się rozpraszają, ale dzięki temu dzieło głoszenia nabiera rozmachu.

Kiedy apostołowie w Jerozolimie dowiadują się, że Samaria przyjęła orędzie Boże, wysyłają tam Piotra i Jana. Otwierając Samarytanom możliwość wstępu do Królestwa, Piotr korzysta z drugiego klucza (Dzieje 8:14-17). Być może nie mija nawet rok od zmartwychwstania Jezusa, gdy następuje niezwykła przemiana Saula z Tarsu. A w roku 36 n.e. apostoł Piotr używa trzeciego klucza i ‛wspaniałomyślny dar ducha świętego zostaje wylany na nieobrzezanych ludzi z narodów’ (Dzieje 10:45).

Odpowiedzi na pytania biblijne:

2:44-47; 4:34, 35 — Dlaczego ci, którzy uwierzyli, sprzedawali swe dobra i rozdzielali tak uzyskane fundusze? Wielu nowych współwyznawców pochodziło z odległych stron i nie miało wystarczających zapasów, by przedłużyć pobyt w Jerozolimie. Chcieli tam zostać w celu pogłębienia swej wiedzy o nowo przyjętej wierze i dania świadectwa innym osobom. Aby pomóc takim braciom, niektórzy chrześcijanie sprzedawali swoje mienie, a zdobyte fundusze rozdzielano potrzebującym.

4:13 — Czy Piotr i Jan byli ludźmi niewykształconymi, wręcz analfabetami? Bynajmniej. Nazwano ich „niewykształconymi  i prostymi”, ponieważ nie uczęszczali do szkół rabinicznych.

5:34-39 — Skąd Łukasz mógł wiedzieć, co powiedział Gamaliel podczas zamkniętego posiedzenia Sanhedrynu? Istnieją co najmniej trzy możliwości: 1) mógł go o tym poinformować Paweł, który wcześniej był uczniem Gamaliela; 2) możliwe, że Łukasz miał kontakt z którymś z przychylnych członków sądu, na przykład z Nikodemem; 3) mogło się to stać dzięki natchnieniu Bożemu.

7:59 — Czy Szczepan modlił się do Jezusa? Nie. Prawo do odbierania czci — a więc także do wysłuchiwania modlitw — przysługuje tylko Jehowie Bogu (Łuk. 4:8; 6:12). W normalnych okolicznościach Szczepan skierowałby swe prośby do Jehowy w imię Jezusa (Jana 15:16). W tym wypadku ujrzał w wizji „Syna Człowieczego stojącego po prawicy Boga” (Dzieje 7:56). Dobrze wiedział, że Jezus otrzymał moc wskrzeszania zmarłych, dlatego skierował do niego nie modlitwę, lecz bezpośrednią prośbę, by ‛przyjął jego ducha’ (Jana 5:27-29).

Czego się możemy nauczyć:

1:8. Ogólnoświatowe dzieło głoszenia wykonywane przez Świadków Jehowy nie mogłoby być prowadzone bez pomocy ducha świętego.

4:36 do 5:11. Apostołowie nadali Józefowi z Cypru przydomek Barnabas, co znaczy „Syn Pocieszenia”, być może dlatego, że miał czułe serce, był życzliwy i pomagał innym. Bądźmy tacy, jak on, a nie jak Ananiasz i Safira, którzy stwarzali pozory, byli przebiegli i dwulicowi.

9:23-25. Ucieczka przed przeciwnikami w celu kontynuowania głoszenia nie jest przejawem tchórzostwa.

9:28-30. Jeśli świadczenie w jakiejś okolicy lub pewnym osobom staje się niebezpieczne pod względem fizycznym, moralnym czy duchowym, musimy kierować się rozsądkiem przy wyborze miejsca i pory głoszenia.

9:31. W okresie względnego spokoju starajmy się umacniać swą wiarę poprzez studium i rozmyślanie. Pomoże nam to chodzić w bojaźni przed Jehową — wprowadzać w czyn to, czego się dowiadujemy, i gorliwie pełnić służbę.

GORLIWA DZIAŁALNOŚĆ PAWŁA

(Dzieje 11:19 do 28:31)

W roku 44 n.e. do Antiochii, w której „przez cały rok” nauczali Barnabas i Saul, przybywa Agabus. Zapowiada „wielką klęskę głodu”, która faktycznie nadchodzi dwa lata później (Dzieje 11:26-28). Gdy Barnabas i Saul kończą „w Jerozolimie rozdzielanie doraźnej pomocy”, wracają do Antiochii (Dzieje 12:25). W roku 47, jakieś 12 lat po nawróceniu Saula, zostaje on wraz z Barnabasem wysłany przez ducha świętego w podróż misjonarską (Dzieje 13:1-4). W roku 48 obaj ponownie docierają do Antiochii, „gdzie przedtem zostali powierzeni niezasłużonej życzliwości Bożej” (Dzieje 14:26).

Jakieś dziewięć miesięcy później Paweł (znany też jako Saul) wybiera na współpracownika Sylasa i wyrusza w swoją drugą podróż (Dzieje 15:40). Po drodze dołączają do nich Tymoteusz i Łukasz. Ten ostatni pozostaje w Filippi, podczas gdy Paweł dociera do Aten, a następnie do Koryntu, gdzie spotyka  Akwilasa i Pryscyllę. Spędza tam rok i sześć miesięcy (Dzieje 18:11). Na początku roku 52, pozostawiwszy Tymoteusza i Sylasa w Koryncie, Paweł zabiera ze sobą Akwilasa i Pryscyllę i odpływa do Syrii (Dzieje 18:18). Z Akwilasem i Pryscyllą rozstaje się w Efezie.

Apostoł zatrzymuje się na pewien czas w Antiochii Syryjskiej i jeszcze tego samego roku rozpoczyna swoją trzecią podróż (Dzieje 18:23). W Efezie ‛słowo Jehowy potężnie rośnie i zyskuje przewagę’ (Dzieje 19:20). Paweł zostaje tam około trzech lat (Dzieje 20:31). W okresie Pięćdziesiątnicy roku 56 przybywa do Jerozolimy. Po aresztowaniu odważnie daje świadectwo dostojnikom. W Rzymie przez dwa lata (od ok. 59 do 61 r.) przebywa w areszcie domowym. Nawet tam wyzyskuje różne okazje do głoszenia o Królestwie oraz nauczania „o tym, co dotyczy Pana Jezusa Chrystusa” (Dzieje 28:30, 31).

Odpowiedzi na pytania biblijne:

14:8-13 — Dlaczego mieszkańcy Listry nazwali „Barnabasa Zeusem, a Pawła Hermesem”? W greckiej mitologii Zeus był władcą bogów, a jego syn Hermes słynął z elokwencji. Ponieważ Paweł „przodował w mowie”, mieszkańcy Listry nazwali go Hermesem, a Barnabasa Zeusem.

16:6, 7 — Z jakiego powodu duch święty zabronił Pawłowi i jego towarzyszom głosić w okręgu Azji i w Bitynii? Ponieważ było ich zaledwie kilku. Duch święty skierował ich więc na bardziej owocne tereny.

18:12-17 — Dlaczego prokonsul Gallio nie zareagował, gdy obecni zaczęli bić Sostenesa? Gallio mógł sobie pomyśleć, że oto inicjator ataku motłochu na Pawła dostał za swoje. Ale to wydarzenie najwyraźniej wpłynęło też pozytywnie na Sostenesa, który w rezultacie został chrześcijaninem. Później Paweł nazwał go „naszym bratem” (1 Kor. 1:1).

18:18 — Jaki ślub złożył Paweł? Niektórzy bibliści sugerują, że chodziło o ślub nazireatu (Liczb 6:1-21). Biblia jednak tego nie precyzuje. Nie podaje też, czy Paweł złożył go przed, czy po swoim nawróceniu ani czy był to początek, czy koniec okresu objętego ślubowaniem. Bez względu na to, co go skłoniło do złożenia takiego ślubu, nie był on grzechem.

Czego się możemy nauczyć:

12:5-11. Możemy i powinniśmy się modlić za naszych braci.

12:21-23; 14:14-18. Herod chętnie przyjął wyrazy uwielbienia przysługujące wyłącznie Bogu. Jakże się to różniło od natychmiastowej i stanowczej reakcji Pawła i Barnabasa, którzy odmówili przyjęcia nienależnej im czci i zaszczytów! Nie powinniśmy pragnąć dla siebie chwały za to, co udaje się nam osiągnąć w służbie dla Jehowy.

14:5-7. Zachowywanie rozwagi może nam pomóc pozostać aktywnymi w służbie (Mat. 10:23).

14:22. Chrześcijanie spodziewają się prześladowań. Nie starają się ich uniknąć przez pójście na kompromis (2 Tym. 3:12).

16:1, 2. Chrześcijańska młodzież powinna aktywnie udzielać się w zborze i z pomocą Jehowy wyrabiać sobie dobrą opinię.

16:3. Musimy robić wszystko, co leży w naszej mocy i nie narusza zasad biblijnych, by ułatwić innym przyjęcie dobrej nowiny (1 Kor. 9:19-23).

20:20, 21. Głoszenie od domu do domu jest istotną gałęzią naszej służby.

20:24; 21:13. Dochowanie lojalności Bogu jest ważniejsze niż zachowanie życia.

21:21-26. Chętnie przyjmujmy dobre rady.

25:8-12. Obecnie chrześcijanie mogą i powinni wykorzystywać przysługujące im prawa „w obronie oraz prawnym ugruntowywaniu dobrej nowiny” (Filip. 1:7).

26:24, 25. Bądźmy zdecydowani rozgłaszać „słowa prawdy i trzeźwości umysłu”, nawet jeśli są one głupstwem dla „człowieka fizycznego” (1 Kor. 2:14).

[Ilustracja na stronie 30]

Kiedy Piotr użył „kluczy królestwa”?

[Ilustracja na stronie 31]

Ogólnoświatowe dzieło głoszenia nie mogłoby być prowadzone bez pomocy ducha świętego