Niech twój postęp będzie jawny
„Zastanawiaj się nad tymi rzeczami; bądź nimi pochłonięty, aby twój postęp był jawny dla wszystkich” (1 TYM. 4:15).
1, 2. Co wiemy o młodym Tymoteuszu i jaka zmiana nastąpiła w jego życiu, gdy miał około 20 lat?
TYMOTEUSZ jako chłopiec mieszkał w rzymskiej prowincji Galacja (na terenie dzisiejszej Turcji). Wraz z matką i babką należał do jednego ze zborów, które powstały w tym regionie w ciągu kilkunastu lat po śmierci Jezusa (2 Tym. 1:5; 3:14, 15). Na pewno cieszył się z chrześcijańskiego życia, prowadzonego w znajomym otoczeniu. Jednak niebawem czekały go duże zmiany.
2 Wszystko zaczęło się wtedy, gdy w te okolice po raz drugi przybył apostoł Paweł. Tymoteusz mógł mieć wówczas około 20 lat. „Cieszył się on dobrą opinią u braci” w tamtejszych zborach, na co Paweł zwrócił uwagę prawdopodobnie podczas wizyty w Listrze (Dzieje 16:2). Pomimo młodego wieku Tymoteusz musiał się odznaczać niezwykłą dojrzałością. Paweł wraz z miejscowymi starszymi, kierowani duchem świętym, włożyli na niego ręce, wyznaczając go do szczególnych zadań (1 Tym. 4:14; 2 Tym. 1:6).
3. Jaki wyjątkowy przywilej spotkał Tymoteusza?
3 Tymoteusz otrzymał niecodzienne zaproszenie — miał zostać towarzyszem podróży apostoła Pawła! (Dzieje 16:3). Jakże musiał być zaskoczony i podekscytowany! Przez kolejne lata podróżował razem z Pawłem, a czasem także z innymi braćmi, wypełniając różne zadania z polecenia apostołów i starszych. Paweł i Tymoteusz z zaangażowaniem odwiedzali zbory, co bardzo się przyczyniło do duchowego umocnienia braci (odczytaj Dzieje 16:4, 5). Tymoteusz wyrobił więc sobie opinię dojrzałego chrześcijanina. Po jakichś dziesięciu latach współpracy z nim Paweł napisał do Filipian: „Nie mam bowiem nikogo więcej o jego usposobieniu, kto by się szczerze zatroszczył o to, co was dotyczy. (...) Wiecie, jaki dowód złożył o sobie — że jak dziecko z ojcem, tak on wraz ze mną służył niczym niewolnik w krzewieniu dobrej nowiny” (Filip. 2:20-22).
4. (a) Jakie odpowiedzialne zadanie otrzymał Tymoteusz? (b) Jakie pytania mogą się nasuwać w związku ze słowami Pawła z 1 Tymoteusza 4:15?
4 Mniej więcej w okresie pisania listu do współwyznawców w Filippi apostoł Paweł powierzył Tymoteuszowi odpowiedzialne zadanie mianowania starszych i sług pomocniczych (1 Tym. 3:1; 5:22). Tymoteusz był już zatem godnym zaufania chrześcijańskim nadzorcą. A jednak Paweł zachęcił go w liście, ‛aby jego postęp był jawny dla wszystkich’ (1 Tym. 4:15). Czy do tej pory Tymoteusz nie dowiódł ponad wszelką wątpliwość, że zrobił ogromny postęp? Co wobec tego Paweł miał na myśli i jaką korzyść możemy odnieść z jego rady?
Jak robić widoczne postępy
5, 6. Z jakiego powodu była zagrożona duchowa czystość zboru w Efezie i jak Tymoteusz mógł jej strzec?
5 Przeanalizujmy kontekst wypowiedzi z Listu 1 do Tymoteusza 4:15 (odczytaj 1 Tymoteusza 4:11-16). Gdy przed napisaniem tych słów Paweł wybierał się do Macedonii, poprosił Tymoteusza, żeby został w Efezie. Dlaczego? Niektóre osoby w tym mieście burzyły jedność w zborze przez wprowadzanie fałszywych nauk. Tymoteusz miał za zadanie strzec duchowej czystości zboru. Jak mógł to robić? Między innymi przez dawanie dobrego przykładu.
6 Paweł napisał do Tymoteusza: „Dla tych, którzy są wierni, stań się wzorem w mowie, w postępowaniu, w miłości, w wierze, w nieskalanej czystości”. Nieco dalej dodał: „Zastanawiaj się nad tymi rzeczami; bądź nimi pochłonięty, aby twój postęp był jawny dla wszystkich” (1 Tym. 4:12, 15). Ów postęp nie wiązał się z jakimś przywilejem, lecz z duchowymi przymiotami oraz uczynkami. Właśnie pod tym względem każdy chrześcijanin powinien robić widoczne postępy.
7. Czego oczekuje się od wszystkich członków zboru?
7 Obecnie, podobnie jak w czasach Tymoteusza, członkowie zboru wykonują różne zadania. Niektórzy są starszymi albo sługami pomocniczymi. Inni wysilają się w służbie pionierskiej. Jeszcze inni usługują jako nadzorcy podróżujący, betelczycy lub misjonarze. Starsi biorą też udział w różnych programach nauczania, na przykład na zgromadzeniach obwodowych, specjalnych i okręgowych. Ale wszyscy chrześcijanie — niezależnie od płci i wieku — mogą pracować nad tym, żeby ich postęp był jawny (Mat. 5:16). Także od osób pełniących odpowiedzialne funkcje oczekuje się, że podobnie jak Tymoteusz będą w widoczny sposób rozwijać duchowe przymioty.
Bądź wzorem w mowie
8. Jaki związek ma nasza mowa z wielbieniem Boga?
8 Jedną z dziedzin, w których Tymoteusz miał stanowić wzór, była mowa. Jak możemy robić pod tym względem widoczne postępy? Nasze słowa pokazują, jacy naprawdę jesteśmy. Jezus trafnie zauważył: „Z obfitości serca mówią usta” (Mat. 12:34). Jego przyrodni brat Jakub podkreślił, jaki związek zachodzi między naszą mową a wielbieniem Boga. Napisał: „Jeżeli komuś się wydaje, że formalnie jest czcicielem, a jednak nie kiełzna swego języka, lecz ciągle zwodzi swoje serce, to jego forma oddawania czci jest daremna” (Jak. 1:26).
9. Jak możemy być wzorem w mowie?
9 To, co mówimy, może ujawniać innym członkom zboru, jak dalece rozwinęliśmy się duchowo. Dojrzali chrześcijanie nie posługują się nieprzyzwoitą, negatywną, krytykancką lub krzywdzącą mową, lecz starają się budować, pocieszać i zachęcać (Prz. 12:18; Efez. 4:29; 1 Tym. 6:3-5, 20). Swą gotowością do rozmowy o naszych normach moralnych i do obrony wzniosłych zasad Boga pokazujemy, jak bardzo jesteśmy Mu oddani (Rzym. 1:15, 16). Szczere osoby z pewnością zauważą, w jaki sposób korzystamy z daru mowy, i być może postanowią nas naśladować (Filip. 4:8, 9).
Wzór w postępowaniu i nieskalanej czystości
10. Dlaczego do robienia duchowych postępów konieczne jest postępowanie wolne od obłudy?
10 Jeśli chrześcijanin chce być dobrym przykładem, nie może poprzestać na budujących słowach. Mówienie właściwych rzeczy bez popierania tego odpowiednimi uczynkami byłoby obłudne. Paweł dobrze znał obłudę faryzeuszy i jej skutki. Niejeden raz przestrzegał Tymoteusza przed taką nieszczerością i stwarzaniem pozorów (1 Tym. 1:5; 4:1, 2). Oczywiście Tymoteusz nie był obłudnikiem. Pisząc do niego drugi list, Paweł oznajmił: „Wspominam bowiem nieobłudną wiarę, która jest w tobie” (2 Tym. 1:5). Tymoteusz musiał jednak dowodzić swej szczerości w sposób widoczny dla innych. Miał być wzorem w postępowaniu.
11. Co Paweł napisał do Tymoteusza na temat bogactwa?
11 Paweł w dwóch listach do Tymoteusza zawarł pouczenia dotyczące różnych dziedzin postępowania. Na przykład przestrzegł go przed pogonią za bogactwem. Napisał: „Korzeniem wszelkich szkodliwych rzeczy jest umiłowanie pieniędzy, a zabiegając o to umiłowanie, niektórzy dali się odwieść od wiary na manowce i sami się poprzebijali wieloma boleściami” (1 Tym. 6:10). Umiłowanie bogactwa świadczy o duchowej słabości. Dojrzali chrześcijanie potrafią zadowolić się prostym życiem, mając „wyżywienie i odzież oraz schronienie” (1 Tym. 6:6-8; Filip. 4:11-13).
12. Jak nasze postępy duchowe mogą się uwidaczniać w życiu codziennym?
12 Apostoł wspomniał Tymoteuszowi, jakie to ważne, by chrześcijanki „ozdabiały się schludnym ubiorem, ze skromnością i trzeźwością umysłu” (1 Tym. 2:9). Kobiety, które przejawiają skromność i trzeźwość umysłu w doborze ubioru i fryzury, a także w innych kwestiach natury osobistej, dają wspaniały przykład (1 Tym. 3:11). Zasada ta dotyczy również mężczyzn. Paweł powiedział, że „nadzorcą winien być człowiek (...) zachowujący umiar w nawykach, trzeźwego umysłu, porządny” (1 Tym. 3:2). Gdy przejawiamy takie cechy w życiu codziennym, nasz postęp staje się jawny dla wszystkich.
13. Jak biorąc przykład z Tymoteusza, można być wzorem w nieskalanej czystości?
13 Paweł polecił też Tymoteuszowi być wzorem w nieskalanej czystości. Nawiązał w ten sposób do dziedziny postępowania, jaką jest moralność płciowa. Zachowanie Tymoteusza wobec kobiet musiało być bez zarzutu. Miał on traktować „starsze kobiety jak matki, młodsze kobiety jak siostry, z wszelką czystością” (1 Tym. 4:12; 5:2). Niemoralne czyny — nawet te, o których z pozoru nikt nie wie — są znane Bogu i prędzej czy później wyjdą na jaw. Ale możemy być przekonani, że i szlachetne uczynki nie pozostaną niezauważone (1 Tym. 5:24, 25). Wszyscy członkowie zboru mogą więc dowodzić dojrzałości duchowej swoim postępowaniem i nieskalaną czystością.
Kluczowa rola miłości i wiary
14. Jak Pismo Święte podkreśla potrzebę okazywania wzajemnej miłości?
14 Podstawowym elementem prawdziwego chrystianizmu jest miłość. Jezus powiedział do swych naśladowców: „Po tym wszyscy poznają, że jesteście moimi uczniami, jeśli będzie wśród was miłość” (Jana 13:35). Jak możemy ją okazywać? Słowo Boże nawołuje, byśmy znosili „jedni drugich w miłości”, stali się „jedni dla drugich życzliwi, tkliwie współczujący, wspaniałomyślnie przebaczając sobie nawzajem”, oraz byli gościnni (Efez. 4:2, 32; Hebr. 13:1, 2). Paweł napisał: „W miłości braterskiej żywcie jedni do drugich tkliwe uczucie” (Rzym. 12:10).
15. Dlaczego wszyscy, a w szczególności nadzorcy, powinni przejawiać miłość?
15 Gdyby Tymoteusz w kontaktach ze współchrześcijanami był szorstki i niemiły, to jego dobre czyny związane z nauczaniem i pracą pasterską nie miałyby znaczenia (odczytaj 1 Koryntian 13:1-3). Natomiast okazywanie braciom szczerej miłości, w połączeniu z gościnnością i szlachetnymi uczynkami, z pewnością uwydatniało jego duchowy postęp. Całkiem stosownie więc Paweł zachęcał go, by stał się wzorem również w przejawianiu miłości.
16. Dlaczego Tymoteuszowi była potrzebna silna wiara?
16 Pobyt w Efezie był dla Tymoteusza próbą wiary. Niektórzy propagowali poglądy niezgodne z chrześcijańską nauką. Inni rozpowszechniali „fałszywe opowieści” lub prowadzili rozważania, które nie wnosiły do zboru nic pożytecznego (odczytaj 1 Tymoteusza 1:3, 4). Paweł napisał, że takie osoby ‛są nadęte pychą, niczego nie rozumieją, lecz pod względem umysłowym chorują na dociekania i spory o słowa’ (1 Tym. 6:3, 4). Czy Tymoteusz miałby się narażać na wpływ takich szkodliwych poglądów, które przenikały do zboru? Na pewno nie. Przecież Paweł usilnie zachęcał go, by ‛walczył w szlachetnej walce o wiarę’ oraz odwracał się „od pustych mów, które bezczeszczą to, co święte, oraz od sprzeczności fałszywie tak nazywanej ‚wiedzy’” (1 Tym. 6:12, 20, 21). Tymoteusz bez wątpienia stosował się do mądrej rady apostoła (1 Kor. 10:12).
17. Jak obecnie może być wystawiona na próbę nasza wiara?
17 Paweł wyjawił też Tymoteuszowi, że „w późniejszych czasach niektórzy odpadną od wiary, zwracając uwagę na zwodnicze natchnione wypowiedzi oraz nauki demonów” (1 Tym. 4:1). Wszyscy członkowie zboru, także pełniący odpowiedzialne funkcje, powinni naśladować Tymoteusza w przejawianiu silnej, niezachwianej wiary. Chcąc robić widoczne postępy i być wzorem w wierze, musimy stanowczo przeciwstawiać się odstępczym poglądom.
Rób wszystko, co możesz, aby twój postęp był jawny
18, 19. (a) Jak możesz sprawić, że twój postęp będzie jawny dla wszystkich? (b) Co omówimy w następnym artykule?
18 Rozwój duchowy chrześcijanina nie zależy od jego wyglądu, wrodzonych umiejętności czy zajmowanej pozycji. I nie zawsze jest współmierny do tego, ile lat ktoś służy Bogu. Przejawia się w okazywaniu Jehowie posłuszeństwa, w sposobie myślenia, mowie oraz postępowaniu (Rzym. 16:19). Musimy słuchać polecenia, by miłować się wzajemnie i pielęgnować silną wiarę. Zastanawiajmy się więc nad słowami Pawła skierowanymi do Tymoteusza i bądźmy nimi pochłonięci, aby nasz postęp był jawny dla wszystkich.
19 Inna cecha odzwierciedlająca nasz postęp duchowy i chrześcijańską dojrzałość to radość, przymiot zaliczany do owocu świętego ducha Bożego (Gal. 5:22, 23). W następnym artykule omówiono, jak możemy zachowywać radość w obliczu trudności.
Jak byś odpowiedział?
• Czego inni mogą się o nas dowiedzieć z tego, co mówimy?
• Jak możemy dowodzić dojrzałości swoim postępowaniem i nieskalaną czystością?
• Dlaczego chrześcijanie muszą być wzorem w miłości i wierze?
[Pytania do studium]
[Ilustracja na stronie 11]
Pomimo młodego wieku Tymoteusz odznaczał się niezwykłą dojrzałością
[Ilustracje na stronie 13]
Czy twój postęp jest jawny dla innych?