BECALEL i Oholiab znali się na budowaniu. Będąc niewolnikami w Egipcie, prawdopodobnie musieli wykonać tyle cegieł, że dało im to porządnie w kość. Ale ten okres już minął. Teraz mieli stać się rzemieślnikami najwyższej klasy i przewodzić w budowie przybytku (Wyjścia 31:1-11). Jednak niektóre z ich zachwycających dzieł miały być oglądane tylko przez nielicznych. Czy brak powszechnego uznania wywoła u nich frustrację? Czy naprawdę było to ważne, kto dostrzegał ich pracę? I czy ma znaczenie, kto dostrzega twój wysiłek?

Niektóre przedmioty stanowiące wyposażenie przybytku były istnymi arcydziełami. Na przykład złote cheruby umieszczone na arce przymierza apostoł Paweł opisał jako „chwalebne” (Hebr. 9:5). Wyobraź sobie, jak pięknie musiały wyglądać te figury wykonane z kutego złota! (Wyjścia 37:7-9).

Gdyby dzieła Becalela i Oholiaba zostały odnalezione obecnie, zapewne trafiłyby do najlepszych muzeów, gdzie mogłyby je podziwiać tłumy zwiedzających. Ilu jednak oglądało je w okresie, gdy zostały wykonane? Cheruby znajdowały się w Miejscu Najświętszym, a więc widział je wyłącznie arcykapłan, kiedy wchodził tam raz w roku, w Dniu Przebłagania (Hebr. 9:6, 7). A zatem rzeźby te oglądało niewielu ludzi.

Gdybyś był Becalelem lub Oholiabem i natrudził się przy robieniu tych wspaniałych dzieł sztuki, jak byś się czuł, wiedząc, że tak mało osób je zobaczy? Obecnie ludzie czują się spełnieni, jeśli odbierają wyrazy uznania i podziwu od innych. W ten sposób oceniają wartość swojej pracy. Ale słudzy Jehowy postępują inaczej. Wzorem Becalela i Oholiaba czerpiemy zadowolenie z tego, że spełniamy wolę Jehowy i cieszymy się Jego uznaniem.

W czasach Jezusa przywódcy religijni często modlili się po to, by zrobić wrażenie na innych. Tymczasem Jezus zalecał odmienne podejście: należy modlić się szczerze, bez zabiegania o poklask drugich. Co z tego wyniknie? „Ojciec twój,  który się przygląda w ukryciu, odpłaci tobie” (Mat. 6:5, 6). Wyraźnie więc widać, że ważne jest nie to, co o naszych modlitwach myślą inni, ale co myśli o nich Jehowa. To od Jego opinii zależy, czy mają one prawdziwą wartość. Tak samo jest ze wszystkim, co robimy w ramach świętej służby. Nasze dokonania liczą się nie dlatego, że drudzy nas chwalą, ale dlatego, że zyskują aprobatę Jehowy, „który się przygląda w ukryciu”.

Kiedy budowa przybytku dobiegła końca, „obłok zaczął okrywać namiot spotkania, a chwała Jehowy napełniła przybytek” (Wyjścia 40:34). Cóż za wyraźny dowód uznania ze strony Jehowy! Jak twoim zdaniem czuli się wtedy Becalel i Oholiab? Chociaż swych rękodzieł nie sygnowali własnymi imionami, świadomość, że cały ich trud spotkał się z Bożym błogosławieństwem, sprawiła im satysfakcję (Prz. 10:22). Gdy w kolejnych latach widzieli, że wykonane przez nich przedmioty były nadal używane w służbie dla Jehowy, z pewnością robiło im się ciepło na sercu. Kiedy Becalel i Oholiab zmartwychwstaną w nowym świecie, zapewne ucieszy ich wiadomość, że przybytek służył do czystego wielbienia przez jakieś 500 lat!

Osoby, które obecnie udzielają się w organizacji Jehowy jako animatorzy, fotografowie, muzycy i inni artyści, a także pisarze i tłumacze również pracują anonimowo. W tym sensie nikt nie widzi, co robią. To samo można powiedzieć o pracy wykonywanej w przeszło 110 000 zborów na całym świecie. Kto widzi, jak z końcem miesiąca sługa kont wypełnia dokumenty albo jak sekretarz sporządza zborowe sprawozdanie ze służby polowej? Kto widzi, jak brat lub siostra dokonuje niezbędnej naprawy w Sali Królestwa?

Pod koniec życia Becalel i Oholiab nie otrzymali za swoje znakomite projekty i ich kunsztowne wykonanie żadnych pucharów, medali ani tablic pamiątkowych. Zyskali jednak coś znacznie cenniejszego — uznanie Jehowy. Możemy być pewni, że On dostrzegł ich pracę. Obyśmy za przykładem tych wiernych mężów pokornie i ochoczo służyli Jehowie.