Liczb 12:1-15

DUMA, zazdrość i ambicja często charakteryzują ludzi, którym udaje się osiągnąć w tym świecie sukces. Ale czy takie cechy mogłyby nas zbliżyć do Boga? Wręcz przeciwnie! Jehowa ceni u swych czcicieli potulność. Wyraźnie wynika to z relacji zawartej w 12 rozdziale Księgi Liczb. Opisane tam wydarzenia rozegrały się na pustkowiu Synaj po wyzwoleniu Izraelitów z Egiptu.

Miriam i Aaron „zaczęli mówić przeciw Mojżeszowi”, swemu młodszemu bratu (werset 1). Zamiast porozmawiać z nim w cztery oczy, narzekali na niego, prawdopodobnie też do innych osób w obozie. Miriam wymieniono jako pierwszą, najwidoczniej więc odegrała w tym główną rolę. Pretekstem do szemrania był fakt, że Mojżesz poślubił Kuszytkę. Ale czy Miriam była tylko zwyczajnie zazdrosna, że inna kobieta — do tego jeszcze nie-Izraelitka — może usunąć ją w cień?

Przyczyna tkwiła głębiej. Miriam i Aaron utyskiwali: „Czyż Jehowa mówił tylko przez Mojżesza? Czyż nie mówił także przez nas?” (werset 2). Nasuwa się zatem pytanie: Czy prawdziwym powodem ich niezadowolenia nie było pragnienie większej władzy i uznania?

Z Pisma Świętego wynika, że Mojżesz nie odpowiadał na te szemrania. Zapewne znosił je w milczeniu. Jego cierpliwa reakcja potwierdza wyrażoną w Biblii opinię, że „był najpotulniejszy ze wszystkich ludzi” na ziemi (werset 3) *. Nie musiał odpierać zarzutów na własną rękę. Wszystkiemu przysłuchiwał się Jehowa, który sam stanął w jego obronie.

Jehowa odebrał te narzekania bardzo osobiście. Przecież to On ustanowił Mojżesza wodzem. Ganiąc szemraczy, Bóg przypomniał im, że łączy Go z Mojżeszem szczególna więź: „Mówię do niego usta w usta”. Następnie zapytał Miriam i Aarona: „Czemuż więc nie baliście się mówić przeciwko (...) Mojżeszowi?” (werset 8). Występując przeciwko swemu bratu, w rzeczywistości wystąpili przeciwko Bogu. Za tak rażący brak szacunku odczuli na sobie żar Jego gniewu.

Miriam, która najwyraźniej była prowodyrką, została dotknięta trądem. Aaron natychmiast zaczął błagać Mojżesza, by się za nią wstawił. Zwróć uwagę: pomyślność Miriam zależała teraz od wstawiennictwa kogoś, komu oboje wyrządzili krzywdę! Mojżesz potulnie spełnił prośbę. Po raz pierwszy w tej relacji zabierając głos, żarliwie błagał Jehowę za swą siostrą. Miriam została uzdrowiona, ale musiała przejść upokarzający siedmiodniowy okres kwarantanny.

Sprawozdanie to uzmysławia nam, jakie cechy Jehowa ceni, a jakie budzą Jego sprzeciw. Jeśli chcemy się do Niego zbliżyć, musimy usilnie starać się wykorzenić wszelkie ślady dumy, zazdrości i ambicji, które być może u siebie dostrzegamy. Jehowa kocha potulnych. Obiecuje: „Potulni posiądą ziemię i naprawdę będą się wielce rozkoszować obfitością pokoju” (Psalm 37:11; Jakuba 4:6).

[Przypis]