2 SAMUELA 7:1-16

HISTORIA pamięta wielu władców, których pozbawiono urzędu. Jednych usuwano metodami parlamentarnymi, innych zaś siłą. A jak ma się rzecz z Jezusem Chrystusem, wyznaczonym przez Boga Władcą w Jego niebiańskim Królestwie? Czy cokolwiek może mu przeszkodzić w sprawowaniu rządów? Odpowiedź znajdujemy w słowach, które Jehowa Bóg skierował do Dawida, króla starożytnego Izraela. Są one zanotowane w 7 rozdziale Księgi 2 Samuela.

Jak wynika z początkowej części tego rozdziału, Dawid jest przygnębiony faktem, że on, człowieczy władca, mieszka w pięknym pałacu, natomiast Arka prawdziwego Boga znajduje się w skromnym namiocie *. Król wyraża pragnienie zbudowania dla Jehowy godnego domu — świątyni (werset 2). Ale Jehowa przez proroka Natana informuje Dawida, że wzniesie ją dopiero jego syn (wersety 4, 5, 12, 13).

Jehowa jest wzruszony szczerym pragnieniem Dawida, odzwierciedlającym jego bogobojność. Dlatego zgodnie ze swym zamierzeniem zawiera z Dawidem przymierze, że wzbudzi w jego linii rodowej potomka, który będzie panował wiecznie. Za pośrednictwem Natana uroczyście przyrzeka królowi: „Twój dom i twoje królestwo okażą się trwałe przed twoim obliczem po czas niezmierzony; twój tron utwierdzony zostanie po czas niezmierzony” (werset 16). Kto jest nieprzemijającym dziedzicem owego przymierza — tym, który będzie panował na zawsze? (Psalm 89:20, 29, 34-36).

Wspomnianym potomkiem okazał się Jezus z Nazaretu. Zapowiadając jego narodziny, anioł rzekł: „Jehowa Bóg da mu tron Dawida, jego ojca, i będzie on królował nad domem Jakuba na wieki, a jego królestwu nie będzie końca” (Łukasza 1:32, 33). Jak widać, przymierze z Dawidem spełniło się na Jezusie Chrystusie. Panuje on więc nie z ludzkiego wyboru, ale na mocy uroczystej obietnicy Bożej, dzięki której otrzymał prawo do wiecznego sprawowania władzy. Pamiętajmy, że to, co Bóg zapowiada, zawsze się urzeczywistnia (Izajasza 55:10, 11).

Z 7 rozdziału Księgi 2 Samuela wypływają dwie cenne lekcje. Po pierwsze, możemy być pewni, że nikt ani nic nie przeszkodzi królowaniu Jezusa Chrystusa. Co za tym idzie, mamy ufność, że zrealizuje on zapowiedziany cel swych rządów — wykona wolę Bożą względem ziemi, tak jak już dzieje się ona w niebie (Mateusza 6:9, 10).

Po drugie, relacja ta w poruszający sposób ukazuje, jakim Bogiem jest Jehowa. Widział On i cenił pragnienie, które zrodziło się w sercu Dawida. Bardzo pokrzepia świadomość, że Jehowa ceni również nasze oddanie. Niezależne od nas okoliczności, jak słabnące zdrowie czy sędziwy wiek, mogą niekiedy uniemożliwiać nam robienie dla Boga wszystkiego, do czego rwie się nasze serce. Jeśli znajdujemy się w takiej sytuacji, niech pociechą będzie fakt, że Jehowa dostrzega nawet skryte zamiary serca przepełnionego gorliwością.

[Przypis]