JEŚLI Bóg żywi uczucia, to wyłania się kolejna kwestia: Czy nasze postępowanie może mieć na nie wpływ? Innymi słowy, czy swymi czynami możemy zasmucać Jehowę albo Go uszczęśliwiać? Niektórzy starożytni filozofowie temu zaprzeczali. Twierdzili, że nikt nie może w żaden sposób wpłynąć na Boga, a zatem wszelkie uczucia muszą Mu być obce. Biblia jednak przedstawia Go całkiem inaczej — jako Boga czułego, wrażliwego, któremu nasze postępowanie na pewno nie jest obojętne. Przekonuje nas o tym między innymi Psalm 78:40, 41.

W psalmie tym opisano kontakty Boga ze starożytnymi Izraelitami. Po wyzwoleniu ich z niewoli egipskiej Jehowa był gotowy nawiązać z nimi szczególną więź. Obiecał, że jeżeli tylko będą Mu posłuszni, staną się Jego „szczególną własnością” i odegrają wyjątkową rolę w realizacji Jego zamierzenia. Naród izraelski przystał na te warunki, toteż Bóg zawarł z nim przymierze Prawa. Czy Izraelici żyli zgodnie z tym, co przyrzekli? (Wyjścia 19:3-8).

Psalmista wykrzyknął: „Jakże często buntowali się przeciw niemu na pustkowiu!” (werset 40). Dodał też: „Raz po raz wystawiali Boga na próbę” (werset 41). Jak widać, Izraelici sprzeciwiali się Jehowie wielokrotnie i uporczywie. Ich buntowniczość ujawniła się bardzo wcześnie, zaraz po wyjściu z Egiptu. Zaczęli wtedy szemrać przeciwko Bogu i podawać w wątpliwość, czy potrafi i chce zaspokajać ich potrzeby (Liczb 14:1-4). Jak wspomniano w podręczniku dla tłumaczy Biblii, sformułowanie „buntowali się przeciw niemu” można by też oddać jako „zatwardzili swe serca przeciw Bogu” lub „mówili Bogu: nie”. Kiedy jednak Izraelici okazywali skruchę, Jehowa miłosiernie im przebaczał. Niestety, szybko wracali na złą drogę i znowu się buntowali (Psalm 78:10-19, 38).

Jak czuł się Jehowa, gdy Izraelici po raz kolejny się od Niego odwracali? W wersecie 40 czytamy, że „zasmucali go”, a według innego przekładu — „dawali mu powód do zmartwienia”. Pewien słownik biblijny wyjaśnia: „Postępowanie Hebrajczyków było powodem do zgryzoty — tak jak postępowanie nieposłusznego i zbuntowanego dziecka”. Krnąbrne dziecko może przyprawiać rodziców o ból serca. Podobnie buntowniczy Izraelici „sprawiali ból Świętemu Izraela” (werset 41).

Czego uczymy się z tego psalmu? To bardzo pokrzepiające, że Jehowa jest mocno przywiązany do swoich czcicieli i łatwo z nich nie rezygnuje. Jednocześnie warto pamiętać, że żywi On głębokie uczucia, na które możemy mieć wpływ. Do czego powinna nas skłaniać taka świadomość? Czy pobudza nas do obstawania przy tym, co słuszne?

Z pewnością nie chcemy zasmucać serca Jehowy grzesznymi uczynkami. Przeciwnie, pragniemy Go uszczęśliwiać, posłusznie przestrzegając Jego praw. Właśnie o to prosi On każdego swego sługę: „Bądź mądry, mój synu, i rozweselaj moje serce” (Przysłów 27:11). Postępowanie sprawiające Bogu radość to najcenniejsza rzecz, jaką możemy Mu ofiarować.