Śmierć wywołuje przykre skojarzenia. Wielu ludzi woli o niej nie rozmawiać. Niestety, prędzej czy później przychodzi nam się z nią zmierzyć. A jej żądło jest ostre i sprawia ból.

Nie sposób w pełni przygotować się na śmierć matki lub ojca, partnera małżeńskiego czy dziecka. Taka tragedia może być nagła albo spodziewana. Tak czy inaczej, ból związany ze śmiercią jest nieunikniony, a jej nieodwracalność bywa druzgocąca.

Antonio, który stracił ojca w wypadku drogowym, mówi: „To tak, jakby ktoś opieczętował twój dom i zabrał klucze. Nie możesz do niego wrócić, nawet na chwilę. Pozostają ci tylko wspomnienia. To zupełnie nowa rzeczywistość. Próbujesz temu zaprzeczać, bo wydaje ci się niesprawiedliwe, ale jesteś bezradny”.

Podobnej straty doznała Dorothy, która w wieku 47 lat została wdową. Postanowiła wtedy poszukać odpowiedzi na kilka pytań. Jako nauczycielka w szkółce niedzielnej nigdy nie uważała, że śmierć jest końcem wszystkiego. Jednak pewne kwestie były dla niej niejasne. „Co się dzieje z człowiekiem po śmierci?” — zapytała swojego anglikańskiego pastora. „Nikt tego nie wie na pewno” — odpowiedział duchowny. „Poczekamy, zobaczymy”.

Czy rzeczywiście musimy poczekać, żeby zobaczyć? A może istnieje jakiś sposób, by się upewnić, czy śmierć jest końcem wszystkiego?