3

Księga Kapłańska

Pisarz: Mojżesz

Miejsce spisania: pustkowie

Spisywanie ukończono: 1512 p.n.e.

Obejmuje okres: 1 miesiąc (1512 p.n.e.)

1. (a) Dlaczego nazwa Księgi Kapłańskiej jest trafna? (b) Jakie jeszcze nazwy nadano tej księdze?

 TRZECIA księga biblijna, znana jako Księga Kapłańska lub 3 Mojżeszowa, w greckiej Septuagincie nosi nazwę Leuitikòn, a w łacińskiej Wulgacie — Leviticus. Wprawdzie o Lewitach wspomina tylko pobieżnie (25:32, 33), ale nawiązujące do nich nazwy też są stosowne, bo księga ta zawiera przede wszystkim przepisy dla kapłanów z plemienia Lewiego, jak również prawa, których oni uczyli lud: „Gdyż wargi kapłana mają strzec wiedzy, a na jego ustach lud ma szukać prawa” (Malach. 2:7). W tekście hebrajskim tytułem tej księgi jest jej pierwsze słowo: Wajjikrá’, co dosłownie znaczy „i zawołał”. W późniejszym okresie Żydzi zwali ją także „Prawem kapłanów” lub „Prawem ofiar” (Kapł. 1:1, przypis w NW).

2. Co świadczy o tym, że tę księgę biblijną napisał Mojżesz?

² Nie ulega wątpliwości, że Księgę Kapłańską napisał Mojżesz. Jej końcowe słowa brzmią: „Oto przykazania, które Jehowa dał Mojżeszowi” (27:34). Podobne oświadczenie znajdujemy w rozdziale 26, wersecie 46. Omówione wcześniej dowody na to, że księgi Rodzaju i Wyjścia spisał Mojżesz, dotyczą również tej księgi, gdyż początkowo Pięcioksiąg najwidoczniej stanowił jeden zwój. Ponadto z poprzednimi księgami łączy ją spójnik „i”. Najważniejszym dowodem jest jednak okoliczność, że Jezus Chrystus oraz inni natchnieni słudzy Jehowy często powołują się na prawa i zasady podane w Księdze Kapłańskiej i przypisują je Mojżeszowi (Kapł. 23:34, 40-43 — Nehem. 8:14, 15; Kapł. 14:1-32 — Mat. 8:2-4; Kapł. 12:2 — Łuk. 2:22; Kapł. 12:3 — Jana 7:22; Kapł. 18:5 — Rzym. 10:5).

3. Jaki okres obejmuje Księga Kapłańska?

³ Jaki okres obejmuje Księga Kapłańska? Księgę Wyjścia kończy opis ustawienia przybytku „w miesiącu pierwszym, drugiego roku, w pierwszym dniu tego miesiąca”. A Księgę Liczb, kontynuującą relację z Księgi Kapłańskiej, rozpoczynają słowa, które Jehowa skierował do Mojżesza „pierwszego dnia miesiąca drugiego, w drugim roku po ich wyjściu z ziemi egipskiej”. Wynika stąd, że nieliczne wydarzenia opisane w tej księdze, zawierającej głównie ustawy i przepisy, musiały się rozegrać w ciągu zaledwie jednego miesiąca księżycowego (Wyjścia 40:17; Liczb 1:1; Kapł. 8:1 do 10:7; 24:10-23).

4. Kiedy spisano Księgę Kapłańską?

⁴ Kiedy Mojżesz napisał Księgę Kapłańską? Rozsądek podpowiada, że na bieżąco rejestrował wydarzenia oraz wskazówki otrzymywane od Boga. Świadczy o tym Boży nakaz, żeby zapisał wyrok na Amalekitów zaraz po ich porażce w bitwie z Izraelem. Za wczesną datą spisania tej księgi przemawiają też niektóre zawarte w niej szczegóły. Na przykład zwierzęta przeznaczone na pokarm Izraelici mieli przyprowadzać przed wejście do namiotu spotkania i tam je zabijać. Nakaz taki niewątpliwie został wydany i zapisany wkrótce po wprowadzeniu kapłanów na urząd. Podano też wiele wskazówek, z których Izraelici mieli korzystać w czasie wędrówki po pustkowiu. Z przesłanek tych wynika, że Mojżesz napisał Księgę Kapłańską w roku 1512 p.n.e. (Wyjścia 17:14; Kapł. 17:3, 4; 26:46).

5. Jakiemu celowi służyły przepisy prawne dotyczące ofiar i czystości ceremonialnej?

 ⁵ Jaki był cel jej spisania? Jehowa postanowił mieć święty naród, uświęcony lud, oddzielony do służby dla Niego. Od czasów Abla wierni mężowie Boży składali Jehowie ofiary, ale dopiero narodowi izraelskiemu Jehowa dał wyraźne wskazówki dotyczące ofiar za grzech oraz innych ofiar. Wskazówki te, objaśnione szczegółowo w Księdze Kapłańskiej, uzmysłowiły Izraelitom, jak wielkim złem jest grzech i jak bardzo z jego powodu nie podobają się Jehowie. Owe przepisy, podobnie jak całe Prawo, odgrywały rolę wychowawcy, który prowadził Żydów do Chrystusa, wskazywał na potrzebę przyjścia Wybawcy, a jednocześnie czynił z nich lud oddzielony od reszty świata. Temu ostatniemu celowi służyły zwłaszcza Boże nakazy co do czystości ceremonialnej (Kapł. 11:44; Gal. 3:19-25).

6. Dlaczego w tamtym czasie szczególnie potrzebowano dokładnych wytycznych od Jehowy?

⁶ Jako nowy naród, wędrujący do nie znanego kraju, Izraelici potrzebowali odpowiedniego kierownictwa. Nie upłynął jeszcze rok, odkąd wyszli z Egiptu, mieli więc świeżo w pamięci tamtejsze warunki bytowe oraz obrzędy religijne. Małżeństwo brata z siostrą było w Egipcie czymś zwyczajnym. Praktykowano tam kult wielu bóstw, nierzadko przedstawianych w postaci zwierząt. Teraz ten ogromny zbór podążał do Kanaanu, gdzie obyczaje i praktyki religijne były jeszcze bardziej haniebne. Ale przypatrzmy się znowu obozowi Izraela. Wraz z Izraelitami mieszkało w nim mnóstwo rodowitych Egipcjan i pół-Egipcjan. Rodzice wpoili im egipski styl życia, patriotyzm i religię. Wielu niewątpliwie jeszcze całkiem niedawno oddawało się w swej ojczyźnie różnym obrzydliwym praktykom. Jakże bardzo potrzebowali teraz szczegółowych wytycznych od Jehowy!

7. Pod jakim względem przepisy podane w Księdze Kapłańskiej noszą znamię Boskiego autorstwa?

⁷ Cała Księga Kapłańska ma znamiona natchnienia Bożego. Ludzie nie zdołaliby wymyślić takich mądrych i sprawiedliwych praw i przepisów. Rozporządzenia co do diety, chorób, kwarantanny i obchodzenia się ze zwłokami świadczą o znajomości faktów, które świeccy specjaliści w zakresie medycyny zrozumieli dopiero po kilku tysiącach lat. Prawo Boże dotyczące zwierząt nieczystych, których nie wolno było jeść, stanowiło dla Izraelitów ochronę podczas wędrówki. Zabezpieczało ich przed zarażeniem się od świń włośnicą, a od pewnych rodzajów ryb — tyfusem i paratyfusem, jak również przed zachorowaniem wskutek kontaktu z padliną. Te pożyteczne prawa miały regulować ich życie religijne i osobiste, aby mogli pozostać narodem świętym oraz dotrzeć do Ziemi Obiecanej i w niej zamieszkać. Historia poświadcza, że dzięki tym przepisom danym przez Jehowę Żydzi mieli pod względem zdrowotnym zdecydowaną przewagę nad innymi ludami.

8. Dlaczego prorocza treść Księgi Kapłańskiej stanowi dalszy dowód jej natchnienia?

⁸ Dalszym dowodem natchnienia Księgi Kapłańskiej jest urzeczywistnienie się jej proroctw i pierwowzorów. Z historii biblijnej i świeckiej wiemy, jak się spełniły podane w tej księdze przestrogi przed skutkami nieposłuszeństwa. Przepowiedziano w niej między innymi, że matki będą z głodu zjadać swoje dzieci. Według relacji Jeremiasza działo się tak przed zburzeniem Jerozolimy w roku 607 p.n.e., a Józef Flawiusz donosi o podobnych wypadkach tuż przed drugim zburzeniem tego miasta w roku 70 n.e. Prorocza obietnica, iż Jehowa na nich wspomni, jeśli okażą skruchę, spełniła się, gdy Żydzi wrócili z Babilonu w roku 537 p.n.e. (Kapł. 26:29, 41-45; Lam. 2:20; 4:10; Ezd. 1:1-6). Na Boskie natchnienie Księgi Kapłańskiej wskazuje ponadto okoliczność, że inni pisarze biblijni przytaczali jej fragmenty jako pochodzące z natchnionych Pism. Oprócz wspomnianych wcześniej wersetów potwierdzających spisanie tej księgi przez Mojżesza warto też rozważyć następujące: Mateusza 5:38; 12:4; 2 Koryntian 6:16 i 1 Piotra 1:16.

9. Jak Księga Kapłańska wywyższa imię i świętość Jehowy?

⁹ Księga Kapłańska konsekwentnie wywyższa imię i zwierzchnictwo Jehowy. Zawarte w niej prawa co najmniej 36 razy przypisano Jehowie. Samo imię „Jehowa” występuje w każdym rozdziale przeciętnie 10 razy, a o konieczności posłuszeństwa wobec prawa Bożego raz po raz przypomina zwrot „Jam jest Jehowa”. Przez całą Księgę Kapłańską przewija się temat świętości — częściej niż w jakiejkolwiek innej księdze biblijnej. Izraelici mieli być święci, ponieważ Jehowa jest święty. Niektóre osoby, miejsca, przedmioty i okresy były wyodrębnione jako święte. Na przykład Dzień Przebłagania i rok Jubileuszu miały stanowić szczególne okresy wielbienia Jehowy.

10. Co uwypuklono w związku z ofiarami i jakie przewidziano kary za grzech?

¹⁰ Podkreślając znaczenie świętości, Księga Kapłańska uwypukla zarazem rolę, jaką w przebaczaniu grzechów odgrywało przelanie krwi, to znaczy złożenie życia w ofierze. Ofiary zwierzęce można było składać wyłącznie ze zwierząt udomowionych, i to czystych. W wypadku niektórych grzechów wymagano nie tylko ofiary, lecz także wyznania winy, wynagrodzenia szkody i zapłacenia kary. Jeszcze inne grzechy miały być karane śmiercią.

TREŚĆ KSIĘGI KAPŁAŃSKIEJ

11. Jak można przedstawić w zarysie treść Księgi Kapłańskiej?

¹¹ Księga Kapłańska zawiera przede wszystkim przepisy prawne, z których wiele ma też znaczenie prorocze. Ogólnie biorąc, jest uporządkowana tematycznie  i można ją podzielić na osiem części, następujących po sobie w dość logicznym porządku.

12. Jakie ofiary krwawe składano i jak należało to czynić?

¹² Przepisy dotyczące ofiar (1:1 do 7:38). Poszczególne ofiary dzielą się na dwie zasadnicze kategorie: krwawe, składane z bydła, owiec, kóz i ptactwa, oraz bezkrwawe, składane ze zboża. Krwawe mają być składane jako ofiary 1) całopalne, 2) współuczestnictwa, 3) za grzech i 4) za przewinienie. Te cztery rodzaje ofiar mają trzy cechy wspólne: Składający ofiarę musi sam przyprowadzić zwierzę przed wejście do namiotu spotkania. Musi włożyć na nie swe ręce i wtedy ma ono być zabite. Potem odbywa się pokropienie krwią, a z mięsem zwierzęcia postępuje się zależnie od rodzaju ofiary. Omówimy teraz kolejno ofiary krwawe.

13-16. (a) Podaj wymagania dotyczące: 1) ofiar całopalnych, 2) ofiar współuczestnictwa, 3) ofiar za grzech i 4) ofiar za przewinienie. (b) Czego wielokrotnie zakazano w odniesieniu do ofiar krwawych?

¹³ 1) Ofiarę całopalną może stanowić młody byk, baran, kozioł, gołąb lub turkawka, w zależności od tego, jak zamożny jest ofiarodawca. Zwierzę należy poćwiartować i z wyjątkiem skóry w całości spalić na ołtarzu. Turkawce lub gołębiowi należy naderwać głowę, nie oddzielając jej, a wole i pióra trzeba usunąć (1:1-17; 6:8-13; 5:8).

¹⁴ 2) Na ofiarę współuczestnictwa można składać samca lub samicę z bydła lub z innych trzód. Na ołtarzu spali się tylko tłuste części, pewną porcję otrzyma kapłan, a resztę spożyje ofiarodawca. Trafnie nazwano ją ofiarą współuczestnictwa, gdyż w ten sposób ofiarujący niejako spożywa posiłek wspólnie z Jehową i z kapłanem (3:1-17; 7:11-36).

¹⁵ 3) Ofiarę za grzech składa się za grzechy nieumyślne, popełnione przez pomyłkę. Rodzaj ofiarowanego zwierzęcia zależy od tego, czyj grzech ma być przebłagany — kapłana, całego ludu, naczelnika czy zwykłego człowieka. W przeciwieństwie do dobrowolnych ofiar całopalnych i ofiar współuczestnictwa za poszczególne osoby, ofiara za grzech jest obowiązkowa (4:1-35; 6:24-30).

¹⁶ 4) Ofiary za przewinienie są wymagane w celu zmazania osobistej winy za niewierność, oszustwo lub rabunek. W niektórych wypadkach konieczne jest przyznanie się do winy i złożenie ofiary według zamożności winowajcy. W innych wypadkach należy wynagrodzić wyrządzoną krzywdę z 20-procentową nadwyżką oraz złożyć ofiarę z barana. W tej części Księgi Kapłańskiej, omawiającej składanie ofiar, wielokrotnie i z naciskiem powtórzono zakaz spożywania krwi (5:1 do 6:7; 7:1-7, 26, 27; 3:17).

17. Jak należało składać ofiary bezkrwawe?

¹⁷ Ofiary bezkrwawe składa się ze zboża, a należy je ofiarować albo po uprażeniu w całości, albo jako zmielone ziarno, albo w postaci wybornej mąki; można je przygotować w różny sposób, na przykład przez upieczenie lub przez przyrządzenie na patelni bądź w głębokim rondlu. Mają być ofiarowane z dodatkiem soli i oliwy, a niekiedy z kadzidłem, lecz nie może w nich być ani odrobiny zakwasu czy miodu. Część niektórych ofiar należy do kapłana (2:1-16).

18. Jakie wzmacniające wiarę widowisko zakończyło uroczystość wprowadzenia kapłanów na urząd?

¹⁸ Wprowadzenie kapłanów na urząd (8:1 do 10:20). Nadszedł czas na wielkie wydarzenie w Izraelu: wprowadzenie kapłanów na urząd. Dokonuje tego Mojżesz, czyniąc wszystko tak, jak mu nakazał Jehowa. „Toteż Aaron i jego synowie przystąpili do uczynienia wszystkiego, co Jehowa nakazał za pośrednictwem Mojżesza” (8:36). Po trwającej siedem dni uroczystości następuje cudowne, wzmacniające wiarę widowisko. Obecne jest całe zgromadzenie. Kapłani dopiero co złożyli ofiarę. Aaron i Mojżesz pobłogosławili lud. Wtem „całemu ludowi ukazała się chwała Jehowy, a sprzed Jehowy wyszedł ogień i począł trawić całopalenie oraz kawałki tłuszczu na ołtarzu. Kiedy cały lud to zobaczył, zaczęli wydawać okrzyki i padać na twarze” (9:23, 24). Doprawdy, Jehowa jest godzien tego, żeby Go słuchali i oddawali Mu cześć!

19. Jakie popełniono wykroczenie i co się potem wydarzyło?

¹⁹ Zdarzają się jednak wykroczenia przeciw Prawu. Na przykład synowie Aarona Nadab i Abihu ofiarują przed Jehową niedozwolony ogień. „Wtedy sprzed Jehowy wyszedł ogień i strawił ich, tak iż umarli przed obliczem Jehowy” (10:2). Chcąc składać ofiary godne przyjęcia i cieszyć się uznaniem Jehowy, zarówno lud, jak i kapłani muszą się stosować do Jego wskazówek. Bezpośrednio po tym zdarzeniu Bóg zakazuje kapłanom pić napoje alkoholowe podczas służby w przybytku, co nasuwa myśl, że dwaj synowie Aarona mogli się dopuścić występku właśnie pod wpływem alkoholu.

20, 21. Jakie przepisy dotyczą czystości i odpowiedniej higieny?

²⁰ Przepisy dotyczące czystości (11:1 do 15:33). Ta część Księgi Kapłańskiej omawia sprawę czystości ceremonialnej i cielesnej. Niektóre zwierzęta, zarówno domowe, jak i dzikie, są nieczyste. Nieczyste są wszelkie zwłoki, a każdy, kto się ich dotknie, także staje się nieczysty. Również narodziny dziecka sprowadzają nieczystość i wymagają odosobnienia oraz złożenia specjalnych ofiar.

²¹ Nieczystość ceremonialną pociągają też za sobą niektóre choroby skóry, na przykład trąd, przy czym w tym wypadku oczyścić należy nie tylko ludzi, lecz także odzież i domy. Konieczna jest kwarantanna. Wreszcie nieczystość powodują różne wycieki, takie jak menstruacja i wypływ nasienia. Wymagane jest wówczas oddzielenie danej osoby, a po ustaniu  wycieku również obmycie ciała lub złożenie ofiary — albo jedno i drugie.

22. (a) Dlaczego rozdział 16 ma szczególne znaczenie? (b) Jakie czynności należało wykonać w Dniu Przebłagania?

²² Dzień Przebłagania (16:1-34). Rozdział ten ma szczególne znaczenie, zawiera bowiem wskazówki dotyczące najważniejszego dnia dla Izraelitów, Dnia Przebłagania, który przypada na dziesiąty dzień miesiąca siódmego. W tym dniu należy trapić swą duszę (najprawdopodobniej postem), nie wolno natomiast wykonywać żadnej powszedniej pracy. Najpierw składa się ofiarę z młodego byka za grzechy Aarona i jego domu, to znaczy za plemię Lewiego, a następnie ofiarowuje się kozła za resztę narodu. Po spaleniu kadzidła należy wziąć nieco krwi z każdego zwierzęcia i zanieść kolejno do Miejsca Najświętszego w przybytku, by pokropić nią przed pokrywą Arki. Potem ciała zwierząt ofiarnych trzeba wynieść poza obóz i spalić. Tego dnia należy również przyprowadzić przed Jehowę żywego kozła i po wyznaniu nad nim wszystkich grzechów ludu wypuścić go na pustkowie. Następnie trzeba złożyć na ofiarę całopalną dwa barany, jednego za Aarona i jego dom, a drugiego za resztę narodu.

23. (a) Gdzie znajdujemy jedną z najdobitniejszych wypowiedzi biblijnych na temat krwi? (b) Jakie jeszcze przepisy podano?

²³ Rozporządzenia co do krwi i innych spraw (17:1 do 20:27). Ta część zawiera liczne rozporządzenia obowiązujące lud. Jeszcze raz, i to chyba dobitniej niż w jakimkolwiek innym wersecie Pisma Świętego, zostaje powtórzony zakaz spożywania krwi (17:10-14). Wolno jej używać tylko na ołtarzu, ale nigdy jako pokarmu. Zakazane zostają takie obrzydliwe praktyki, jak kazirodztwo, homoseksualizm i współżycie płciowe ze zwierzętami. Bóg formułuje przepisy chroniące ułomnych, ubogich i obcych, po czym daje przykazanie: „Masz miłować swego bliźniego jak samego siebie. Jam jest Jehowa” (19:18). Zabezpiecza społeczną i gospodarczą pomyślność narodu, a pod groźbą śmierci zakazuje niebezpiecznych duchowo praktyk, takich jak kult Molocha i spirytyzm. Jeszcze raz kładzie nacisk na to, żeby Jego lud zachowywał odrębność: „I bądźcie dla mnie święci, gdyż ja, Jehowa, jestem święty; i oddzielam was od tych ludów, abyście się stali moją własnością” (20:26).

24. O jakich wymaganiach stawianych kapłanom i o jakich świętach mówi Księga Kapłańska?

²⁴ Kapłaństwo i święta (21:1 do 25:55). W następnych trzech rozdziałach omówiono głównie formalną stronę wielbienia praktykowanego przez Izraelitów. Podano przepisy obowiązujące kapłanów oraz ich warunki fizyczne; określono, z kim mogą się żenić, kto może jeść święte rzeczy i jakim wymaganiom muszą odpowiadać zdrowe zwierzęta przeznaczone na ofiarę. Ustanowiono dla całego narodu trzy święta, dające Izraelitom okazję do ‛radowania się przed Jehową, ich Bogiem’ (23:40). Dzięki temu cały naród jak jeden mąż darzy Jehowę uwagą, czcią i uwielbieniem oraz umacnia swoją więź z Nim. Są to święta dla Jehowy, doroczne święte zgromadzenia. Na wczesną wiosnę przypada Pascha wraz ze Świętem Przaśników; późną wiosną należy obchodzić Pięćdziesiątnicę, czyli Święto Tygodni, a jesienią — Dzień Przebłagania i ośmiodniowe Święto Szałasów, zwane też Świętem Zbiorów.

25. (a) Co wskazuje na to, że „Imię” należy traktować z wielkim szacunkiem? (b) Jakie przepisy mają związek z liczbą siedem?

²⁵ W rozdziale 24 podano wskazówki dotyczące chleba i oliwy, potrzebnych podczas służby w przybytku. Potem opisano zdarzenie, z powodu którego Jehowa zarządza, że każdy, kto lży „Imię” — imię Jehowa — musi zostać ukamienowany. Następnie Bóg wydaje prawo o wymierzaniu kar według zasady „oko za oko, ząb za ząb” (24:11-16, 20). Rozdział 25 zawiera przepisy co do rocznego sabatu, czyli roku odpoczynku, który ma być obchodzony co 7 lat, jak również Jubileuszu, obchodzonego co 50 lat. W owym 50 roku należy w całym kraju ogłosić wolność, trzeba też zwrócić dziedziczną własność, która w ciągu ostatnich 49 lat została sprzedana lub komuś oddana. Znajdujemy tu także przepisy chroniące prawa biednych i niewolników. W tej części Księgi Kapłańskiej bardzo często występuje liczba siedem — czytamy o siódmym dniu, siódmym roku, o siedmiodniowych świętach, o okresie siedmiu tygodni oraz o Jubileuszu, przypadającym po siedmiu okresach siedmioletnich.

26. Co stanowi punkt kulminacyjny Księgi Kapłańskiej?

²⁶ Owoce posłuszeństwa i skutki nieposłuszeństwa (26:1-46). W rozdziale tym Księga Kapłańska osiąga punkt kulminacyjny. Jehowa wylicza tu nagrody za posłuszeństwo i kary za nieposłuszeństwo. Jednocześnie Izraelitom, którzy się upokorzą, daje podstawy do nadziei, mówiąc: „Przez wzgląd na nich wspomnę na przymierze z przodkami, których na oczach narodów wyprowadziłem z ziemi egipskiej, by się okazać ich Bogiem. Jam jest Jehowa” (26:45).

27. Jak się kończy ta księga?

²⁷ Inne ustawy (27:1-34). Księga Kapłańska kończy się wskazówkami w sprawie ofiar składanych w związku ze ślubowaniem, pierworodnych należących do Jehowy oraz poświęconych Mu dziesięcin. Ostatnie, krótkie zdanie brzmi: „Oto przykazania, które Jehowa dał Mojżeszowi na górze Synaj jako nakazy dla synów Izraela” (27:34).

DLACZEGO POŻYTECZNA

28. Jaki pożytek odnoszą z tej księgi dzisiejsi chrześcijanie?

²⁸ Jako część natchnionych Pism, Księga Kapłańska jest bardzo pożyteczna dla dzisiejszych chrześcijan.  Wspaniale pomaga zrozumieć Jehowę i Jego przymioty oraz sposób, w jaki postępuje ze swymi stworzeniami, tak dobitnie ukazany w Jego stosunkach z Izraelem, podlegającym przymierzu Prawa. W Księdze Kapłańskiej znajdujemy wiele fundamentalnych zasad, które zawsze będą aktualne, jak również wiele proroczych wzorów i proroctw, których rozważanie umacnia wiarę. Sporo z tych zasad powtórzono w Chrześcijańskich Pismach Greckich, a niejedną przytoczono tam dosłownie. Poniżej omówiono siedem takich głównych zagadnień.

29-31. Jak Księga Kapłańska kładzie nacisk na szacunek dla: (a) zwierzchnictwa, (b) imienia i (c) świętości Jehowy?

²⁹ 1) Zwierzchnictwo Jehowy. On jest Prawodawcą, a my — jako Jego stworzenia — jesteśmy przed Nim odpowiedzialni. Słusznie nakazuje nam, byśmy się Go bali. Jest Władcą Wszechświata, toteż nie toleruje żadnej rywalizacji — ani bałwochwalstwa, ani praktyk spirytystycznych, ani innych form demonizmu (Kapł. 18:4; 25:17; 26:1; Mat. 10:28; Dzieje 4:24).

³⁰ 2) Imię Jehowy. Jego imię ma być traktowane jako święte; nie wolno go hańbić słowem ani czynem (Kapł. 22:32; 24:10-16; Mat. 6:9).

³¹ 3) Świętość Jehowy. Ponieważ On jest święty, Jego lud też musi być święty, to znaczy uświęcony, odłączony do pełnienia służby dla Niego. Oznacza to między innymi trzymanie się z dala od bezbożnego świata, który nas otacza (Kapł. 11:44; 20:26; Jak. 1:27; 1 Piotra 1:15, 16).

32-34. Jakie nakreślono zasady co do: (a) grzechu, (b) krwi i (c) względnej oceny winy?

³² 4) Wielka niegodziwość grzechu. To Bóg decyduje, co jest grzechem, z którym my musimy walczyć. Grzech zawsze wymaga ofiary przebłagalnej. Musimy też go wyznać, okazać skruchę i w miarę możności wynagrodzić wyrządzoną krzywdę. Niektóre grzechy nie mogą zostać przebaczone (Kapł. 4:2; 5:5; 20:2, 10; 1 Jana 1:9; Hebr. 10:26-29).

³³ 5) Świętość krwi. Ponieważ krew jest święta, nie wolno jej w żadnej postaci wprowadzać do organizmu. Bóg dopuścił użycie krwi wyłącznie w związku z przebłaganiem za grzechy (Kapł. 17:10-14; Dzieje 15:29; Hebr. 9:22).

³⁴ 6) Względna ocena winy oraz wymiar kary. Nie wszystkie grzechy i nie wszystkich grzeszników oceniano jednakowo. Im wyższy urząd, tym większa odpowiedzialność i większa kara za grzech. Rozmyślny grzech karano surowiej niż grzech mimowolny. Kary często stopniowano zależnie od możliwości ich uiszczenia. Tą zasadą względnej oceny kierowano się nie tylko w związku z grzechem i karą, ale również w innych sprawach, na przykład w odniesieniu do nieczystości ceremonialnej (Kapł. 4:3, 22-28; 5:7-11; 6:2-7; 12:8; 21:1-15; Łuk. 12:47, 48; Jak. 3:1; 1 Jana 5:16).

35. Jak Księga Kapłańska podsumowuje nasze obowiązki wobec bliźnich?

³⁵ 7) Sprawiedliwość i miłość. Podsumowując nasze obowiązki wobec bliźnich, Księga Kapłańska 19:18 oświadcza: „Masz miłować swego bliźniego jak samego siebie”. Wymóg ten dotyczy wszystkiego. Wyklucza okazywanie stronniczości, kradzieże, kłamstwa czy oszczerstwa, a zobowiązuje do okazywania względów ułomnym, biednym, ślepym i głuchym (Kapł. 19:9-18; Mat. 22:39; Rzym. 13:8-13).

36. Co dowodzi, że Księga Kapłańska jest użyteczna dla zboru chrześcijańskiego?

³⁶ Dalszy dowód na to, że Księga Kapłańska jest szczególnie „pożyteczna do nauczania, do upominania, do prostowania, do karcenia w prawości” w zborze chrześcijańskim, stanowi okoliczność, iż często nawiązywał do niej Jezus i jego apostołowie, zwłaszcza Paweł i Piotr. Zwracali oni uwagę na liczne prorocze wzory i cienie rzeczy przyszłych. Na przykład Paweł zaznaczył, że „Prawo zawiera cień mających nadejść dóbr”. Stanowi „symboliczne wyobrażenie oraz cień rzeczy niebiańskich” (2 Tym. 3:16; Hebr. 10:1; 8:5).

37. Jakie odpowiedniki proroczych pierwowzorów opisano w Liście do Hebrajczyków?

³⁷ Przybytek, kapłaństwo i ofiary, a zwłaszcza doroczny Dzień Przebłagania — wszystko to ma znaczenie symboliczne. W Liście do Hebrajczyków apostoł Paweł pomaga nam rozpoznać ich duchowe odpowiedniki, związane z „prawdziwym namiotem” wielbienia Jehowy (Hebr. 8:2). Najwyższy kapłan Aaron wyobraża Chrystusa Jezusa wchodzącego ‛jako arcykapłan dóbr, które miały nastać, przez większy i doskonalszy namiot’ (Hebr. 9:11; Kapł. 21:10). Krew ofiar zwierzęcych symbolizuje krew Jezusa, która zapewnia nam „wiecznotrwałe wyzwolenie” (Hebr. 9:12). Najskrytsze pomieszczenie przybytku, Miejsce Najświętsze, gdzie arcykapłan wchodził tylko w dorocznym Dniu Przebłagania, aby tam wnieść krew ofiarną, jest „odbiciem rzeczywistości” — „samego nieba”, do którego Jezus wstąpił, „żeby się teraz na naszą rzecz ukazywać przed osobą Boga” (Hebr. 9:24; Kapł. 16:14, 15).

38. Jak tamte ofiary, mające znaczenie symboliczne, wskazywały na Jezusa?

³⁸ Poszczególne ofiary — zdrowe, wolne od skazy zwierzęta, składane jako ofiary całopalne lub ofiary za grzech — wyobrażały doskonałą, niczym nie skażoną ofiarę z ludzkiego ciała Jezusa Chrystusa (Hebr. 9:13, 14; 10:1-10; Kapł. 1:3). Rzecz ciekawa, Paweł omawia też pewien charakterystyczny szczegół Dnia Przebłagania: ciała zwierząt złożonych na ofiarę za grzech wynoszono poza obóz i spalano (Kapł. 16:27). „Dlatego też Jezus”, pisze apostoł, „cierpiał za bramą. Wyjdźmy więc do niego poza obóz, znosząc hańbę, którą on znosił” (Hebr. 13:12, 13). Dzięki takiej natchnionej interpretacji ceremonialne  czynności opisane w Księdze Kapłańskiej nabierają dla nas głębszego znaczenia, a ponadto zaczynamy pojmować, w jak cudowny sposób Jehowa stworzył w niej zdumiewające pierwowzory przyszłych rzeczywistości, możliwe do zrozumienia tylko z pomocą ducha świętego (Hebr. 9:8). Takie właściwe zrozumienie jest istotne dla tych, którzy mają skorzystać ze sposobności zaskarbienia sobie życia, udostępnianej przez Jehowę za pośrednictwem Chrystusa Jezusa, „wielkiego kapłana nad domem Bożym” (Hebr. 10:19-25).

39. Jak Księga Kapłańska harmonizuje z „całym Pismem” w oznajmianiu zamierzenia Jehowy co do Królestwa?

³⁹ Podobnie jak to było z kapłańskim domem Aarona, Jezus Chrystus jako Arcykapłan ma do dyspozycji grono podkapłanów. Określono ich mianem „królewskiego kapłaństwa” (1 Piotra 2:9). Księga Kapłańska wyraźnie zapowiada i objaśnia przebłagalną służbę wielkiego Arcykapłana i Króla Jehowy oraz wskazuje na wymagania stawiane Jego domownikom, których nazwano „szczęśliwymi i świętymi” oraz „kapłanami Boga i Chrystusa”, mającymi z nim „królować przez tysiąc lat”. Jakże wspaniałe błogosławieństwa przyniesie ta działalność kapłanów, którzy wydźwigną posłuszną rodzinę ludzką do stanu doskonałości, i jakież szczęście zapanuje, gdy to niebiańskie Królestwo przywróci na ziemi pokój i prawość! Doprawdy, powinniśmy wszyscy dziękować świętemu Bogu, Jehowie, za ustanowienie Arcykapłana i Króla oraz królewskiego kapłaństwa, mającego oznajmiać Jego wspaniałe przymioty i uświęcić Jego imię! Nie ulega wątpliwości, że Księga Kapłańska cudownie harmonizuje z „całym Pismem”, wyjawiając szczegóły zamierzenia Jehowy co do Królestwa (Obj. 20:6).

[Pytania do studium]