Rozdział 31

Wielkie i zdumiewające dzieła Jehowy

Wizja 10 — Objawienie 15:1 do 16:21

Treść: Jehowa przebywa w swoim sanktuarium, na ziemię wylewanych jest siedem czasz Jego gniewu

Czas spełnienia: Od roku 1919 do Armagedonu

1, 2. (a) O jakim trzecim znaku mówi Jan? (b) Jaka rola aniołów jest już od dawna znana sługom Jehowy?

NIEWIASTA rodzi potomka płci męskiej, a wielki smok chce pożreć dziecko. Oba te znaki niebiańskie, tak sugestywnie przedstawione w 12 rozdziale Objawienia, uświadomiły nam, że odwieczny spór między Nasieniem niewiasty Bożej a Szatanem i jego demonicznym nasieniem już wkrótce osiągnie punkt kulminacyjny. Aby podkreślić rangę tych symboli, Jan mówi: „I było widać wielki znak w niebie (...) I było widać inny znak” (Objawienie 12:1, 3, 7-12). Teraz Jan donosi o trzecim znaku: „I ujrzałem inny znak w niebie, wielki i zdumiewający: siedmiu aniołów z siedmioma plagami. Te są ostatnie, ponieważ przez nie dopełni się gniew Boży” (Objawienie 15:1). Również ten trzeci znak ma doniosłe znaczenie dla sług Jehowy.

² Zwróćmy uwagę, jak istotną rolę w spełnianiu woli Bożej odgrywają aniołowie. Słudzy Jehowy wiedzą o tym od dawna. Natchniony psalmista nawet nawoływał aniołów: „Błogosławcie Jahwe, aniołowie Jego, potężni mocą, którzy Jego pełnicie rozkazy, posłuszni na dźwięk Jego słowa” (Psalm 103:20, Bp). W tej nowej scenie otrzymują oni zadanie wylania siedmiu ostatnich plag.

3. Czym jest siedem plag i co oznacza ich wylanie?

³ Czym są te plagi? Tak jak w wypadku odgłosów siedmiu trąb, chodzi o obwieszczanie surowych wyroków Jehowy, ujawniających Jego pogląd na to, co się dzieje w tym świecie, i ostrzegających przed ostatecznym rezultatem Jego sędziowskich orzeczeń (Objawienie 8:1 do 9:21). Wylewanie plag odnosi się do wykonania tych wyroków w dniu srogiego gniewu Bożego, gdy Jehowa zniszczy  wszystko, co ściągnęło na siebie żar Jego niezadowolenia (Izajasza 13:9-13; Objawienie 6:16, 17). A zatem w wyniku plag „dopełni się gniew Boży”. Zanim jednak Jan opisze ich wylewanie, najpierw wspomina o ludziach, których one nie dotkną. Ci lojalni słudzy Boży nie przyjęli znamienia bestii, a teraz wznoszą śpiew ku chwale Jehowy, ogłaszając dzień Jego pomsty (Objawienie 13:15-17).

Pieśń Mojżesza i Baranka

4. Co się teraz ukazuje Janowi?

⁴ Oczom Jana ukazuje się zdumiewający widok: „I ujrzałem coś jakby morze szklane przemieszane z ogniem oraz tych, którzy odnoszą zwycięstwo nad bestią i nad jej wizerunkiem, i nad liczbą jej imienia, stojących nad morzem szklanym, mających harfy Boże” (Objawienie 15:2).

5. Co przedstawia „morze szklane przemieszane z ogniem”?

⁵ Chodzi tu o to samo „szklane morze”, które Jan ujrzał wcześniej przed tronem Bożym (Objawienie 4:6). Przypomina ono pewien sprzęt ze świątyni Salomona, mianowicie „kadź odlewną wyobrażającą morze”, z której kapłani czerpali wodę do obmywania się (1 Królewska 7:23). Trafnie zatem symbolizuje „kąpiel wodną”, to znaczy Słowo Boże, którym Jezus oczyszcza kapłanów tworzących zbór namaszczonych chrześcijan (Efezjan 5:25, 26; Hebrajczyków 10:22). Szklane morze jest „przemieszane z ogniem”, co oznacza, że pomazańcy ci są wypróbowani i oczyszczeni i że odpowiadają ustalonym dla nich wysokim miernikom. Poza tym przywodzi nam to na pamięć, iż Słowo Boże zawiera też ogniste wyroki wydane na wrogów Bożych (5 Mojżeszowa 9:3; Sofoniasza 3:8). Niektóre z nich znajdują wyraz w ostatnich siedmiu wylewanych plagach.

6. (a) Kim są śpiewacy stojący przed niebiańskim szklanym morzem i skąd to wiadomo? (b) Pod jakim względem ci słudzy Boży „odnoszą zwycięstwo”?

 ⁶ W świątyni Salomona „kadź odlewna wyobrażająca morze” miała służyć kapłanom, stąd wniosek, że śpiewacy stojący przy niebiańskim szklanym morzu to klasa kapłanów. Mają „harfy Boże”, więc przypominają 24 starszych oraz 144 000, ponieważ grupy te również śpiewają przy wtórze harf (Objawienie 5:8; 14:2). Śpiewacy, których widzi Jan, „odnoszą zwycięstwo nad bestią i nad jej wizerunkiem, i nad liczbą jej imienia”. Wobec tego wyobrażają zapewne tych spośród 144 000, którzy żyją na ziemi podczas dni ostatnich. Jako zbiorowość rzeczywiście odnoszą oni zwycięstwo. Od przeszło 70 lat, jakie upłynęły od roku 1919, nie chcą przyjąć znamienia bestii ani uznać jej wizerunku za jedyną nadzieję na pokój dla ludzkości. Wielu z nich dochowało już wierności aż do śmierci. Przebywają teraz w niebie i niewątpliwie ze szczególnym zadowoleniem wsłuchują się w śpiew swych braci znajdujących się jeszcze na ziemi (Objawienie 14:11-13).

7. Do czego używano w starożytnym Izraelu harf i co zapowiada występowanie w wizji Jana harf Bożych?

⁷ Owi lojalni zwycięzcy mają harfy Boże. Przypominają pod tym względem starożytnych lewitów pełniących służbę świątynną, którzy śpiewali ku czci Jehowy przy akompaniamencie harf. Niektórzy nawet prorokowali przy wtórze harfy (1 Kronik 15:16; 25:1-3). Miłe dźwięki tego instrumentu przydawały piękna radosnym pieśniom Izraelitów oraz pochwalnym i dziękczynnym modlitwom do Jehowy (1 Kronik 13:8; Psalm 33:2; 43:4, BT; 57:8, 9). W czasach żałoby lub niewoli dźwięki harfy milkły (Psalm 137:2, BT). Skoro w wizji tej ukazano harfy Boże, możemy się spodziewać radosnej, tryumfalnej pieśni pochwalnej i dziękczynnej ku czci naszego Boga. *

8. Jaka pieśń się rozlega i jak brzmią jej słowa?

⁸ Właśnie o tym donosi teraz Jan: „I śpiewają pieśń Mojżesza, niewolnika Bożego, i pieśń Baranka, mówiąc: ‚Wielkie i zdumiewające są twe dzieła, Jehowo Boże, Wszechmocny. Sprawiedliwe i prawdziwe są twe drogi, Królu wieczności. Któż by się ciebie rzeczywiście nie bał, Jehowo, i nie oddawał chwały twemu imieniu, skoro ty sam jesteś lojalny? Bo wszystkie narody przyjdą i oddadzą cześć przed tobą, ponieważ zostały ujawnione twe sprawiedliwe postanowienia’” (Objawienie 15:3, 4).

9. Dlaczego pieśń tę nazwano między innymi „pieśnią Mojżesza”?

⁹ Zwycięzcy ci śpiewają „pieśń Mojżesza”, a więc przypomina ona pieśń, którą w podobnych okolicznościach śpiewał Mojżesz. Kiedy Izraelici ujrzeli na własne oczy, jak na Egipt spadło dziesięć plag i jak armia tego kraju została zniszczona w Morzu Czerwonym, Mojżesz zaintonował tryumfalną pieśń ku chwale Jehowy, obwieszczając, że będzie On „królował na wieki wieków” (2 Mojżeszowa 15:1-19). Całkiem słusznie więc śpiewacy z wizji Jana, którzy odnoszą zwycięstwo nad bestią i biorą udział w obwieszczaniu siedmiu ostatnich plag, również śpiewają o „Królu wieczności” (1 Tymoteusza 1:17, NW).

10. Jaką jeszcze pieśń ułożył Mojżesz i pod jakim względem słowa jej ostatniej zwrotki odnoszą się dziś do wielkiej rzeszy?

¹⁰ W innej pieśni, ułożonej w okresie, gdy Izraelici przygotowywali się do podboju Kanaanu, sędziwy Mojżesz zapowiedział im: „Będę (...) oznajmiał imię Jehowy. Przypisujcież wielkość naszemu Bogu!” Ostatnia strofa tej pieśni dodawała otuchy także nie-Izraelitom, a natchnione słowa Mojżesza odnoszą się do dzisiejszej wielkiej rzeszy: „Weselcie się, narody, z jego ludem”. Dlaczego należało się weselić? Ponieważ teraz Jehowa „pomści krew swoich sług, a odpłaci pomstą swoim przeciwnikom”. To wykonanie sprawiedliwego wyroku sprawi ogromną radość wszystkim, którzy pokładają ufność w Jehowie (Powtórzonego Prawa  [5 Mojżeszowa] 32:3, 43, NW; Rzymian 15:10-13; Objawienie 7:9).

11. Jak się spełniają dziś słowa pieśni, którą słyszał Jan?

¹¹ Mojżesz na pewno by się cieszył, gdyby mógł żyć w dniu Pańskim i śpiewać dziś z niebiańskim chórem: „Wszystkie narody przyjdą i oddadzą cześć przed tobą”. Słowa tej wzniosłej pieśni znajdują obecnie zdumiewające spełnienie, bo już nie w wizji, a w rzeczywistości oglądamy, jak miliony ludzi z „narodów” radośnie napływają do ziemskiej organizacji Jehowy.

12. Dlaczego pieśń zwycięzców nazwano też „pieśnią Baranka”?

¹² Jednakże jest to nie tylko pieśń Mojżesza, lecz także „pieśń Baranka”. Dlaczego? Mojżesz był dla Izraelitów prorokiem Jehowy, ale sam przepowiedział, że Jehowa wzbudzi proroka, który będzie do niego podobny. Prorokiem tym okazał się Baranek, czyli Jezus Chrystus. Mojżesz był „niewolnikiem Bożym”, natomiast Jezus — Synem Bożym, a zatem Większym Mojżeszem (5 Mojżeszowa 18:15-19; Dzieje 3:22, 23; Hebrajczyków 3:5, 6). Dlatego wspomniani śpiewacy wznoszą też „pieśń Baranka”.

13. (a) Pod jakim względem Jezus, będąc większym niż Mojżesz, jest do niego podobny? (b) Jak możemy pokazać, że zgadzamy się ze wspomnianymi tu śpiewakami?

¹³ Jezus, podobnie jak Mojżesz, publicznie wysławiał Boga pieśniami i proroczo zapowiadał Jego zwycięstwo nad wszystkimi nieprzyjaciółmi (Mateusza 24:21, 22; 26:30; Łukasza 19:41-44). Tak samo wypatrywał czasu, gdy narody przyjdą wychwalać Jehowę, i chcąc im to umożliwić, złożył w ofierze swe ludzkie życie jako „Baranek Boży” (Jana 1:29; Objawienie 7:9; porównaj Izajasza 2:2-4; Zachariasza 8:23). Mojżesz poznał i wywyższał imię Boże, Jehowa, a Jezus również objawiał to imię (2 Mojżeszowa 6:2, 3; Psalm 90:1, 17; Jana 17:6). Jehowa jest lojalny, toteż Jego wspaniałe obietnice niewątpliwie się spełnią. Na pewno więc zgadzamy się z lojalnymi śpiewakami oraz z Barankiem i z Mojżeszem i powtarzamy za nimi słowa pieśni: „Któż by się ciebie rzeczywiście nie bał, Jehowo, i nie oddawał chwały twemu imieniu?”

Aniołowie niosący czasze

14. Kto w wizji Jana wyłania się z sanktuarium i co zostaje im dane?

¹⁴ To całkiem zrozumiałe, że słyszymy pieśń tych namaszczonych zwycięzców. Dlaczego? Ponieważ obwieszczają oni na ziemi wyroki zawarte w czaszach pełnych gniewu Bożego. Jednakże w wylewaniu tych czasz biorą udział nie tylko ludzie, Jan bowiem oznajmia dalej: „I potem ujrzałem, a w niebie otwarto sanktuarium namiotu świadectwa i z sanktuarium wyłoniło się siedmiu aniołów z siedmioma plagami, odzianych w czystą, jasną tkaninę lnianą i opasanych przez piersi złotymi pasami. I jedno z czworga żywych stworzeń dało siedmiu aniołom siedem złotych czasz pełnych gniewu Boga, który żyje na wieki wieków” (Objawienie 15:5-7).

15. Dlaczego nie powinniśmy być zdziwieni tym, że z sanktuarium wyłania się siedmiu aniołów?

¹⁵ W świątyni Izraelitów, której szczegóły stanowiły wyobrażenie rzeczy niebiańskich, wyłącznie arcykapłan mógł wejść do Miejsca Najświętszego, zwanego tu „sanktuarium” (Hebrajczyków 9:3, 7). Symbolizuje ono niebiańskie miejsce, w którym jest obecny Jehowa. Jednakże w samym niebie przywilej stawania przed Jehową ma nie tylko Arcykapłan Jezus Chrystus, lecz także aniołowie (Mateusza 18:10; Hebrajczyków 9:24-26). Nie powinniśmy więc być zaskoczeni widokiem siedmiu aniołów wyłaniających się z sanktuarium w niebie. Sam Jehowa Bóg polecił im, żeby wylali czasze pełne gniewu Bożego (Objawienie 16:1).

16. (a) Co dowodzi, że siedmiu aniołów dobrze się nadaje do wyznaczonego im dzieła? (b) Co świadczy o tym, że nie tylko oni biorą udział w wielkim zadaniu wylewania symbolicznych czasz?

¹⁶ Aniołowie ci znakomicie się nadają do tego zadania. Odziani są w czysty, jasny len, z czego wynika, że są święci i czyści pod względem duchowym, a co za tym idzie —  sprawiedliwi w oczach Jehowy. Prócz tego noszą złote pasy. Pasem przepasuje się zazwyczaj ktoś, kto ma do wykonania jakąś pracę (3 Mojżeszowa 8:7, 13; 1 Samuela 2:18; Łukasza 12:37; Jana 13:4, 5). Aniołowie są więc opasani do wypełnienia określonego zadania. Co więcej, ich pasy są złote. W starożytnym przybytku używano złota do przedstawienia rzeczy Boskich, niebiańskich (Hebrajczyków 9:4, 11, 12). Oznacza to, że aniołowie mają wykonać szlachetne zadanie służbowe, wyznaczone przez Boga. Nie tylko oni biorą udział w realizacji tego doniosłego polecenia, czasze wręcza im bowiem jedno z czworga żywych stworzeń. Niewątpliwie chodzi tu o pierwsze żywe stworzenie, które przypomina lwa — symbol śmiałości i nieustraszonej odwagi, potrzebnej do ogłaszania wyroków Jehowy (Objawienie 4:7).

Jehowa w swoim sanktuarium

17. Co mówi Jan o sanktuarium i dlaczego przywołuje nam to na pamięć sanktuarium w starożytnym Izraelu?

¹⁷ Kończąc opis tej części widzenia, Jan mówi: „A od chwały Boga i od jego mocy  napełniło się sanktuarium dymem i nikt nie mógł wejść do sanktuarium, aż się skończyło siedem plag siedmiu aniołów” (Objawienie 15:8). W dziejach Izraela bywały takie chwile, kiedy obłok wypełniał literalne sanktuarium i ta manifestacja chwały Jehowy uniemożliwiała kapłanom wstęp do tego miejsca (1 Królewska 8:10, 11; 2 Kronik 5:13, 14; porównaj Izajasza 6:4, 5). Działo się to wtedy, gdy Jehowa włączał się w bieg ziemskich wydarzeń.

18. Kiedy siedmiu aniołów powróci, żeby zdać sprawę przed Jehową?

¹⁸ Również obecnie Jehowa jest żywo zainteresowany tym, co się dzieje na ziemi. Chce, żeby siedmiu aniołów doprowadziło swe zadanie do końca. Jest to doniosły czas sądu, opisany w Psalmie 11:4-6: „Jahwe w świętym swoim przybytku, Jahwe ma tron swój na niebiosach. Oczy Jego patrzą, powieki Jego badają synów ludzkich. Jahwe bada sprawiedliwego i występnego, nie cierpi Jego dusza tego, kto kocha nieprawość. Sprawi, że węgle ogniste i siarka będą padać na grzeszników; wiatr palący będzie udziałem ich kielicha” (BT). Aniołowie powrócą przed wzniosłą obecność Jehowy dopiero po wylaniu na niegodziwców siedmiu plag.

19. (a) Jaki rozkaz się rozlega i kto go wydaje? (b) Kiedy musiało się rozpocząć wylewanie symbolicznych czasz?

¹⁹ Gromko rozlega się trwożący rozkaz: „I usłyszałem donośny głos z sanktuarium, mówiący do siedmiu aniołów: ‚Idźcie i wylejcie na ziemię siedem czasz gniewu Bożego’” (Objawienie 16:1). Kto wydaje to polecenie? Z pewnością sam Jehowa, bo ze względu na blask Jego wspaniałości i mocy nikt inny nie mógł wejść do sanktuarium. Jehowa przybył do swej duchowej świątyni na sąd w roku 1918 (Malachiasza 3:1-5). Wobec tego wkrótce potem musiał dać rozkaz wylania czasz swojego gniewu. I rzeczywiście: Od roku 1922 zaczęto głośno i wyraźnie obwieszczać wyroki zawarte w symbolicznych czaszach. Są one ogłaszane po dziś dzień, i to coraz głośniej.

Czasze a odgłosy trąb

20. Co ujawniają, a przed czym ostrzegają czasze gniewu Jehowy i jak są wylewane?

²⁰ Czasze gniewu Jehowy ujawniają Jego pogląd na to, co się dzieje na świecie, i ostrzegają przed wyrokami, które wykona. Aniołowie wylewają czasze za pośrednictwem ziemskiego zboru namaszczonych chrześcijan — tych, którzy śpiewają pieśń Mojżesza i pieśń Baranka. Klasa Jana głosi dobrą nowinę o Królestwie, a zarazem śmiało ujawnia zawartość czasz gniewu (Mateusza 24:14; Objawienie 14:6, 7). Tak więc jej orędzie jest z jednej strony pokojowe, bo zwiastuje pokój ludzkości, a z drugiej — wojenne, ostrzega bowiem przed „dniem pomsty naszego Boga” (Izajasza 61:1, 2).

21. Pod jakim względem pierwsze cztery czasze gniewu Bożego są podobne do pierwszych czterech odgłosów trąb, a czym się różnią?

²¹ Pierwsze cztery czasze gniewu Bożego są wymierzone przeciwko temu samemu, co głosy pierwszych czterech trąb, to znaczy przeciw ziemi, morzu, rzekom i źródłom wód, jak również przeciw niebiańskim źródłom światła (Objawienie 8:1-12). Jednakże dźwięki trąb zapowiadają plagę dla „trzeciej części”, tymczasem wylanie czasz gniewu Bożego dotyczy już całości. A zatem chociaż w dniu Pańskim zwrócono najpierw uwagę na „trzecią część”, czyli na chrześcijaństwo, to jednak żadnej części systemu podległego Szatanowi nie będą oszczędzone plagi i zmartwienia spowodowane dokuczliwym ogłaszaniem sądowniczych orzeczeń Jehowy.

22. Co wyróżniało ostatnie trzy odgłosy trąb i jaki mają one związek z ostatnimi trzema czaszami gniewu Jehowy?

²² Odgłosy trzech ostatnich trąb miały inny charakter, bo nazwano je „biada” (Objawienie 8:13; 9:12). Pierwsze dwa biada łączyły się z szarańczą i konnicą, trzecie zaś zwiastowało narodziny Królestwa Jehowy (Objawienie 9:1-21; 11:15-19). Jak się przekonamy, ostatnie trzy czasze Jego gniewu mają związek z tymi sprawami, ale nieco się różnią od trzech biada. Zwróćmy teraz baczną uwagę na dramatyczne wydarzenia odsłaniane po wylaniu czasz gniewu Jehowy.

[Przypis]

[Pytania do studium]