Po 40 dniach na pustkowiu, ale jeszcze przed powrotem do Galilei, Jezus znowu idzie do Jana, który go ochrzcił. Kiedy się do niego zbliża, Jan wskazuje na Jezusa i oznajmia obecnym: „Oto Baranek Boży, który usuwa grzech świata! To o nim powiedziałem: ‚Idzie za mną ten, który wysunął się przede mnie, bo istniał przede mną’” (Jana 1:29, 30). Chociaż Jan jest nieco starszy od Jezusa, ma świadomość, że Jezus istniał przed nim — jako osoba duchowa w niebie.

Kilka tygodni wcześniej, gdy Jezus przyszedł, żeby zostać ochrzczony, Jan nie był do końca pewny, czy Jezus to Mesjasz. Teraz przyznaje: „Ja też go nie znałem, ale po to przyszedłem chrzcić wodą, żeby Izrael mógł się dowiedzieć, kim on jest” (Jana 1:31).

Jan opowiada teraz słuchaczom, co się zdarzyło, gdy ochrzcił Jezusa: „Zobaczyłem, jak duch święty zstępował z nieba niczym gołąb i na nim pozostał. Nie znałem go, ale Ten, który mnie posłał, żebym chrzcił wodą, rzekł do mnie: ‚Gdy nad kimś zobaczysz ducha — jak zstępuje na niego i na nim pozostaje — wiedz, że to ten, który chrzci duchem świętym’. I ja to widziałem, i zaświadczam, że to jest Syn Boży” (Jana 1:32-34).

Następnego dnia Jan jest z dwoma uczniami, gdy ponownie nadchodzi Jezus. Jan mówi: „Oto Baranek Boży!” (Jana 1:36). Na te słowa ci dwaj uczniowie Jana Chrzciciela idą za Jezusem. Jednym z nich jest Andrzej, a drugim najwidoczniej uczeń, który opisał to wydarzenie, i również ma na imię Jan. Wygląda na to, że jako syn Salome jest kuzynem Jezusa. Salome to prawdopodobnie siostra Marii, a jej mężem jest Zebedeusz.

Kiedy Jezus się odwraca i widzi, że Andrzej i Jan idą za nim, pyta: „Szukacie czegoś?”.

„Rabbi”, dopytują się, „gdzie się zatrzymałeś?”.

„Chodźcie zobaczyć” — odpowiada Jezus (Jana 1:37-39).

Jest około czwartej po południu. Andrzej i Jan spędzają z Jezusem resztę dnia. Andrzej jest tak podekscytowany, że odszukuje swojego brata, Szymona, zwanego także Piotrem, i mówi mu: „Znaleźliśmy Mesjasza” (Jana 1:41). Zabiera go do Jezusa. Późniejsze wydarzenia zdają się sugerować, że również Jan odszukał swego brata, Jakuba, i przyprowadził go do Jezusa; jednak Jan w swoim sprawozdaniu pomija ten szczegół o sobie.

Następnego dnia Jezus spotyka Filipa z Betsaidy. Miejscowość ta leży na północnym brzegu Jeziora Galilejskiego. Pochodzą z niej także Andrzej i Piotr. Jezus zaprasza Filipa: „Bądź moim naśladowcą” (Jana 1:43).

 Filip odnajduje potem Natanaela, zwanego też Bartłomiejem, i mówi: „Znaleźliśmy tego, o którym napisał Mojżesz w Prawie oraz prorocy — Jezusa z Nazaretu, syna Józefa”. Natanael ma wątpliwości i pyta Filipa: „Czy z Nazaretu może być coś dobrego?”.

„Chodź i zobacz” — zachęca go Filip. Gdy Jezus dostrzega zbliżającego się Natanaela, stwierdza: „To naprawdę Izraelita, w którym nie ma fałszu”.

„Skąd mnie znasz?” — pyta Natanael.

Jezus odpowiada: „Widziałem cię pod drzewem figowym, jeszcze zanim cię zawołał Filip”.

Zdumiony Natanael mówi: „Rabbi, ty jesteś Synem Bożym, Królem Izraela”.

„Czy wierzysz, bo ci powiedziałem, że widziałem cię pod drzewem figowym?” — pyta Jezus. „Zobaczysz jeszcze większe rzeczy niż te”. Następnie obiecuje: „Zapewniam was, że zobaczycie niebo otwarte oraz aniołów Bożych wstępujących w górę i zstępujących do Syna Człowieczego” (Jana 1:45-51).

Wkrótce potem Jezus razem z nowo pozyskanymi uczniami opuszcza dolinę Jordanu i wędruje do Galilei.