1. Jaką pomoc otrzymali uczniowie Jezusa na dwóch szczególnych spotkaniach i dlaczego jej potrzebowali?

 WKRÓTCE po zmartwychwstaniu Jezusa uczniowie spotkali się, żeby dodać sobie nawzajem otuchy. Ponieważ jednak obawiali się wrogów, zaryglowali drzwi. Ich obawy z pewnością zupełnie się rozwiały, gdy wśród nich pojawił się Jezus i powiedział: „Przyjmijcie ducha świętego” (odczytaj Jana 20:19-22). Kiedy jakiś czas potem znowu się zebrali, Jehowa wylał na nich swego ducha. Dodało im to sił do wykonania czekającego ich dzieła ewangelizacji (Dzieje 2:1-7).

2. (a) Jak Jehowa dodaje nam sił i dlaczego tego potrzebujemy? (b) Dlaczego rodzinne wielbienie Boga jest tak ważne? (Zobacz przypis i ramkę „ Wielbienie Boga w gronie rodziny”).

² Dzisiaj stajemy w obliczu podobnych wyzwań (1 Piotra 5:9). Niekiedy może nas dręczyć strach przed człowiekiem. Potrzebujemy też sił od Jehowy, żeby wytrwać w dziele głoszenia (Efez. 6:10). Sił tych nabieramy przede wszystkim na naszych zebraniach. Obecnie mamy w tygodniu dwa pouczające zebrania: wykład publiczny i studium Strażnicy oraz zebranie chrześcijańskiego życia i służby a. Poza tym mamy cztery doroczne uroczystości: kongres regionalny, dwa zgromadzenia obwodowe oraz Pamiątkę śmierci Chrystusa. Dlaczego powinniśmy korzystać z tych wszystkich pomocy? Jak zmieniały się zebrania w czasach nowożytnych? I co o nas mówi nasz stosunek do zebrań?

3, 4. Czego Jehowa wymaga od swoich sług? Podaj przykłady.

³ Już w starożytności Jehowa wymagał od swoich sług, by spotykali się i wspólnie oddawali Mu cześć. Na przykład w roku 1513 p.n.e. dał narodowi izraelskiemu Prawo, a w nim przykazanie dotyczące cotygodniowego sabatu, który każda rodzina miała poświęcić na wielbienie Boga i uczenie się Prawa (Powt. Pr. 5:12; 6:4-9). Kiedy Izraelici stosowali się do tego polecenia, ich rodziny były mocne, a cały naród pozostawał czysty i silny duchowo. Kiedy jednak nie trzymali się Prawa i zaniedbywali takie wymagania Jehowy, jak  nakaz regularnego wielbienia Go razem z innymi, tracili Jego uznanie (Kapł. 10:11; 26:31-35; 2 Kron. 36:20, 21).

⁴ Weźmy też pod uwagę przykład, jaki dał Jezus. Miał on zwyczaj w każdy sabat chodzić do synagogi (Łuk. 4:16). Po jego śmierci i zmartwychwstaniu uczniowie — mimo że nie obowiązywał ich już przepis o sabacie — pielęgnowali zwyczaj regularnego spotykania się w swoim gronie (Dzieje 1:6, 12-14; 2:1-4; Rzym. 14:5; Kol. 2:13, 14). Na takich zebraniach nie tylko otrzymywali pouczenia i zachęty, ale również składali Bogu ‛ofiary wysławiania’ przez modlitwy, wypowiedzi i pieśni (Hebr. 13:15; Kol. 3:16).

5. Dlaczego uczestniczymy w cotygodniowych zebraniach i dorocznych zgromadzeniach? (Zobacz też ramkę „ Doroczne zgromadzenia jednoczące lud Boży”).

⁵ Podobnie jest w naszych czasach. Gdy regularnie korzystamy z cotygodniowych zebrań i dorocznych większych zgromadzeń, dowodzimy tym poparcia dla Królestwa Bożego, poddajemy się pod wpływ ducha świętego i pokrzepiamy innych, dając wyraz swojej wierze. Co jeszcze ważniejsze, mamy możliwość modlitwami, wypowiedziami i pieśniami wielbić Jehowę. Nasze zebrania oczywiście różnią się od tych, w których uczestniczyli Izraelici i pierwsi chrześcijanie, ale są równie ważne. A jak zmieniały się na przestrzeni lat?

6, 7. (a) Jaki jest cel naszych zebrań? (b) Pod jakim względem różniły się zebrania w różnych grupach Badaczy Pisma Świętego?

⁶ Kiedy Charles Russell zaczął analizować Słowo Boże, dostrzegł potrzebę spotykania się z tymi, którzy również poszukiwali prawdy. W roku 1879 napisał: „Razem z innymi  tutaj w Pittsburghu zorganizowaliśmy klasę biblijną, żeby w każdą niedzielę wnikliwie badać Pismo Święte”. Czytelnicy Strażnicy Syjońskiej zostali zachęceni do urządzania spotkań, a w roku 1881 zebrania w Pittsburghu odbywały się już w każdą środę i niedzielę. W listopadzie 1895 roku w Strażnicy powiedziano, że celem tych zebrań jest pielęgnowanie „chrześcijańskiego braterstwa, miłości i wspólnoty”, a także danie obecnym możliwości, żeby się wzajemnie zachęcali (odczytaj Hebrajczyków 10:24, 25).

⁷ Przez wiele lat zebrania urządzane przez różne grupy Badaczy Pisma Świętego miały różną formę i częstotliwość. Na przykład w roku 1911 opublikowano list, w którym pewna grupa ze Stanów Zjednoczonych napisała: „Każdego tygodnia mamy co najmniej pięć zebrań”. Zebrania te odbywały się w poniedziałek, środę, piątek i dwa razy w niedzielę. W innym liście, nadesłanym z Afryki i opublikowanym w roku 1914, można było przeczytać: „Organizujemy zebrania dwa razy w miesiącu; zaczynamy w piątek, a kończymy w niedzielę”. Z czasem jednak zebrania zaczęły przybierać obecną formę. Oto krótka historia każdego z nich:

8. Jakie były tematy pierwszych przemówień publicznych?

⁸ Wykład publiczny. W roku 1880, mniej więcej rok po rozpoczęciu wydawania Strażnicy, brat Russell, wzorując się na Jezusie, wyruszył w podróż ewangelizacyjną (Łuk. 4:43). W jej trakcie zapoczątkował coś, co z czasem przybrało formę znanego nam dzisiaj zebrania. Zapowiadając tę podróż, Strażnica donosiła, że brat Russell „z radością będzie wygłaszał publiczne przemówienie ‚Rzeczy przynależące do Królestwa Bożego’”. W roku 1911, gdy w wielu krajach powstały już klasy, czyli zbory, każdą z nich zachęcono, by wysłała do okolicznych miejscowości mówców, którzy wygłoszą serię sześciu wykładów na takie tematy, jak sąd czy okup. Pod koniec każdego przemówienia zapowiadano tytuł następnego, przewidzianego za tydzień, oraz nazwisko mówcy.

9. Jak na przestrzeni lat zmieniały się wykłady publiczne i jak możesz pokazać swoje poparcie dla tych zebrań?

⁹ W roku 1945 w Strażnicy ogłoszono ogólnoświatową kampanię przemówień publicznych — chodziło o serię ośmiu wykładów biblijnych, które kierowały uwagę na „palące problemy naszych czasów”. Przez dziesiątki lat wyznaczeni mówcy opierali swe wywody nie tylko na szkicach dostarczanych przez wiernego niewolnika, ale też na opracowanych samodzielnie. Jednak w roku 1981 wszystkim mówcom polecono korzystać ze szkiców udostępnionych zborom b. Niektóre przewidywały udział słuchaczy bądź pokazy, ale w roku 1990 poprawiono dyspozycje i z tego zrezygnowano. Kolejna zmiana nastąpiła w styczniu 2008 roku, gdy czas przemówień skrócono z 45 do 30 minut. Mimo  różnych zmian niezmienne pozostaje jedno: wykłady publiczne dalej budują wiarę w Słowo Boże i pogłębiają naszą wiedzę o Królestwie (1 Tym. 4:13, 16). Czy z entuzjazmem zapraszasz na nie ludzi, u których dokonujesz odwiedzin, a także inne osoby niebędące Świadkami Jehowy?

10-12. (a) Jak zmieniało się studium Strażnicy? (b) Jakie pytania warto sobie zadać?

¹⁰ Studium Strażnicy. W roku 1922 bracia nazywani pielgrzymami — kaznodzieje, którzy z upoważnienia Towarzystwa Strażnica wygłaszali w zborach przemówienia i przewodzili w służbie kaznodziejskiej — zaczęli zalecać, by jedno z regularnie organizowanych zebrań poświęcać na studiowanie Strażnicy. Rada ta spotkała się z dobrym przyjęciem. Początkowo studium Strażnicy urządzano albo w środku tygodnia, albo w niedzielę.

¹¹ Dokładniejsze wskazówki na temat prowadzenia tego zebrania podano w Strażnicy z 15 czerwca 1932 roku. Powołując się na studium organizowane w Betel, w artykule powiedziano, że zebraniu powinien przewodniczyć jeden brat. Z przodu sali mogło siedzieć trzech braci i na zmianę odczytywać akapity. W artykułach nie było wtedy drukowanych pytań, dlatego prowadzący miał prosić obecnych o stawianie pytań do omawianego materiału, a następnie o dawanie odpowiedzi. W razie potrzeby miał udzielać „krótkich i zwięzłych” dodatkowych wyjaśnień.

¹² Początkowo w zborze można było omawiać wydanie czasopisma wybrane przez większość braci. Jednak w Strażnicy z 15 kwietnia 1933 roku zalecono, żeby wszystkie zbory studiowały bieżące wydanie. W roku 1937 ustalono, że studium to powinno odbywać się w niedzielę. Kolejne  wskazówki, dzięki którym zebranie zaczęło przybierać znaną nam dziś formę, opublikowano w Strażnicy z 1 października 1942 roku. Przede wszystkim zapowiedziano, że u dołu każdej strony artykułu do studium będą zamieszczane pytania, które należy wykorzystać podczas dyskusji. Poza tym ogłoszono, że zebranie powinno trwać godzinę. Odpowiadający zostali zachęceni, żeby nie odczytywali fragmentów akapitu, lecz mówili własnymi słowami. Studium Strażnicy w dalszym ciągu jest głównym zebraniem, za pośrednictwem którego wierny niewolnik udostępnia pokarm duchowy we właściwym czasie (Mat. 24:45). Każdy z nas powinien zadać sobie pytanie: „Czy co tydzień przygotowuję się do studium Strażnicy? I czy w miarę możliwości staram się brać w nim udział?”.

13, 14. Jak wcześniej wyglądało zebranie znane dziś jako zborowe studium Biblii i co ci się najbardziej w nim podoba?

¹³ Zborowe studium Biblii. Na początku lat dziewięćdziesiątych XIX wieku, gdy wydano już parę tomów Brzasku Tysiąclecia, brat H. Rahn, Badacz Pisma Świętego z Baltimore w USA, zaproponował, by studiować Biblię w „kółkach brzasku”. Najpierw spotkania te, często odbywające się w domach prywatnych, traktowano jako eksperyment. Ale we wrześniu 1895 roku „kółka brzasku” z powodzeniem funkcjonowały już w wielu miastach USA. Dlatego w Strażnicy z tego miesiąca zalecono organizowanie takich zebrań wszystkim Badaczom. Podano też wskazówkę, że prowadzący powinien być dobrym lektorem. Podczas czytania miał zatrzymywać się po każdym zdaniu, żeby obecni mogli je skomentować. Gdy wszystkie zdania w akapicie były już odczytane i omówione, miał odszukać i odczytać podane wersety. Na zakończenie rozdziału każdy miał krótko powtórzyć materiał.

¹⁴ Nazwa tego zebrania zmieniała się kilka razy. Przez pewien czas nawiązywała do postawy Berejczyków z I wieku, którzy starannie badali Pisma, i brzmiała: „badanie Pisma Świętego w kółkach berejskich” (Dzieje 17:11). Potem pojawiło się określenie „zborowe studium książki”. Teraz mówimy o „zborowym studium Biblii”, przy czym nie urządza się go dla poszczególnych grup w domach prywatnych, lecz dla całego zboru w Sali Królestwa. W ciągu minionych dziesięcioleci na zebraniu tym analizowano różne książki, broszury, a nawet artykuły ze Strażnicy. Od samego początku wszyscy obecni byli zachęcani do uczestniczenia w dyskusji. Zebranie to odgrywa ogromną rolę w pogłębianiu naszej znajomości Biblii. Czy regularnie się do niego przygotowujesz i w miarę swoich najlepszych możliwości bierzesz w nim udział?

15. W jakim celu wprowadzono teokratyczną szkołę służby kaznodziejskiej?

 ¹⁵ Teokratyczna szkoła służby kaznodziejskiej. „W poniedziałkowy wieczór 16 lutego 1942 roku wszystkich mężczyzn należących do bruklińskiej rodziny Betel zachęcono do zapisania się na kurs, który potem stał się znany jako teokratyczna szkoła służby kaznodziejskiej” — wspominał Carey Barber, który usługiwał wtedy w Biurze Głównym w Nowym Jorku, a znacznie później został członkiem Ciała Kierowniczego. O szkole tej powiedział kiedyś, że jest „jednym z najbardziej wyjątkowych przejawów działania Jehowy na rzecz Jego ludu w czasach nowożytnych”. Tak skutecznie pomagała ona braciom rozwijać umiejętność nauczania i głoszenia, że od roku 1943 zaczęto ją wprowadzać w zborach na całym świecie — w tym celu wydano broszurę Kurs Służby Teokratycznej. W Strażnicy z 1 czerwca 1943 roku napisano, że szkoła teokratyczna ma pomagać ludowi  Bożemu „ćwiczyć się w lepszym dawaniu świadectwa o Królestwie” (2 Tym. 2:15).

16, 17. Czy szkoła teokratyczna pomagała rozwijać tylko techniczne umiejętności? Objaśnij to.

¹⁶ Publiczne wystąpienia początkowo były dla wielu ciężkim doświadczeniem. Clayton Woodworth junior — którego ojciec w roku 1918 trafił do więzienia razem z bratem Rutherfordem i innymi współpracownikami — tak opowiadał o swoich przeżyciach z roku 1943, gdy zapisał się do szkoły teokratycznej: „Wygłaszanie przemówień przychodziło mi z wielkim trudem. Plątał mi się język, w ustach zasychało, a z gardła wydobywało się ni to charczenie, ni skrzeczenie”. Z czasem jednak Clayton nabrał wprawy i otrzymał wiele zadań związanych z publicznym przemawianiem. Ale udoskonalił nie tylko swój warsztat. W szkole nauczył się, jaką wartość ma pokora i poleganie na Jehowie. Ujął to następująco: „Zrozumiałem, że sam mówca nie  jest ważny. Kiedy jednak dobrze się przygotuje i całkowicie zda się na Jehowę, słuchacze będą śledzić jego wywody z przyjemnością i czegoś się nauczą”.

¹⁷ W roku 1959 do szkoły teokratycznej zostały zaproszone siostry. Jedna z nich, Edna Bauer, tak wspomina podane na zgromadzeniu ogłoszenie na ten temat: „Pamiętam, jakie poruszenie zapanowało wśród sióstr. Teraz otworzyły się przed nami znacznie większe możliwości!”. Przez lata wiele braci i sióstr korzystało z zajęć tej szkoły, na których byli pouczani przez Jehowę. Obecnie takie szkolenie otrzymujemy na zebraniu w tygodniu (odczytaj Izajasza 54:13).

18, 19. (a) Jak obecnie są przekazywane praktyczne wskazówki do służby? (b) Dlaczego na zebraniach śpiewamy pieśni? (Zobacz ramkę „ Śpiewanie o prawdzie”).

¹⁸ Zebranie służby. Spotkania mające pomagać w pełnieniu służby kaznodziejskiej organizowano już w roku 1919. Ale nie korzystały z nich całe zbory, lecz tylko ci, którzy uczestniczyli w rozpowszechnianiu literatury. Od roku 1923 zebranie służby odbywało się raz w miesiącu i oczekiwano, że będą na nim obecni wszyscy członkowie zboru. Przed rokiem 1928 zaapelowano do zborów, by urządzały to zebranie w każdym tygodniu. W roku 1935 w Strażnicy ukazała się zachęta do przygotowywania programu tych zebrań na podstawie materiału z Instruktora (później nazwanego Informatorem, a następnie Naszą Służbą Królestwa). Wkrótce zebranie służby weszło na stałe do harmonogramu zebrań w każdym zborze.

¹⁹ Obecnie praktyczne wskazówki dotyczące służby kaznodziejskiej otrzymujemy na zebraniu w tygodniu (Mat. 10:5-13). Czy analizujesz miesięcznik Życie i służba i czy podczas głoszenia stosujesz podawane w nim rady?

20-22. (a) Dlaczego upamiętniamy śmierć Jezusa? (b) Jakie korzyści odnosisz z obecności na Pamiątce?

²⁰ Naśladowcom Jezusa polecono upamiętniać jego śmierć, „aż on przybędzie”. Pamiątkę śmierci Chrystusa, podobnie jak Paschę, obchodzi się raz w roku (1 Kor. 11:23-26). Za każdym razem przybywają na nią miliony osób. Pomazańcom uroczystość ta przypomina, że mają zaszczyt być współdziedzicami Królestwa Bożego (Rzym. 8:17). A drugim owcom pomaga pielęgnować głęboki szacunek i lojalność wobec Władcy tego Królestwa (Jana 10:16).

²¹ Brat Russell i jego współpracownicy rozumieli, jak ważne jest obchodzenie Wieczerzy Pańskiej, i wiedzieli, że należy to robić tylko raz w roku. W kwietniu 1880 roku w Strażnicy napisano: „Od kilku lat wielu z nas ma tu w Pittsburghu zwyczaj (...) upamiętniać Paschę [obchodzić Pamiątkę] i spożywać symbole ciała i krwi naszego Pana”.  Wkrótce z okazji Pamiątki zaczęto organizować zgromadzenia. W roku 1889 — kiedy to po raz pierwszy sporządzono sprawozdanie z takiego zjazdu — zebrało się 225 osób, a 22 zostały ochrzczone.

²² Dzisiaj nie łączymy Pamiątki z żadnym zgromadzeniem, ale zapraszamy wszystkich z okolicy, żeby obchodzili ją razem z nami w miejscowej Sali Królestwa lub w jakimś wynajętym obiekcie. W roku 2013 śmierć Jezusa rozpamiętywało przeszło 19 milionów osób. Jakiż to zaszczyt, że możemy nie tylko być obecni na Pamiątce, ale też zachęcać innych, by ten najbardziej uroczysty wieczór w roku spędzili z nami! Czy każdego roku z zapałem starasz się zaprosić na Pamiątkę jak najwięcej ludzi?

23. Czym są dla ciebie zebrania?

²³ Wierni słudzy Jehowy nie uważają nakazu zgromadzania się za ciężar (Hebr. 10:24, 25; 1 Jana 5:3). Na przykład król Dawid z przyjemnością chodził do domu Jehowy, żeby Go tam wielbić (Ps. 27:4). Szczególną radość odczuwał wtedy, gdy mógł to robić w towarzystwie osób, które również kochały Boga (Ps. 35:18). Pomyślmy też o Jezusie. Już jako chłopiec bardzo pragnął przebywać w domu swojego Ojca (Łuk. 2:41-49).

24. Czego dowodzimy chodzeniem na zebrania?

²⁴ Chodzeniem na zebrania dowodzimy, że kochamy Jehowę i że pragniemy budować współwyznawców. Dowodzimy również, że chcemy uczyć się prowadzić życie godne poddanych Królestwa — bo przecież głównie na zebraniach i większych zgromadzeniach szkolimy się, jak to robić. Oprócz tego na zebraniach zdobywamy umiejętności i siły do wytrwałego pozyskiwania i szkolenia uczniów Króla Jezusa Chrystusa, co jest jednym z najważniejszych zadań, jakie realizuje dziś Królestwo Boże (odczytaj Mateusza 28:19, 20). Swoim stosunkiem do spotykania się z braćmi każdy z nas pokazuje, jak realne jest dla niego Królestwo Boże. Obyśmy zawsze cenili nasze zebrania!