PRZYPUŚĆMY, że córeczka obiecuje mamie: „Przyjdę do domu zaraz po szkole”. Ale potem zostaje, by pobawić się z koleżankami, a po powrocie tłumaczy się: „Pani zatrzymała mnie po lekcjach”. Czy ta dziewczynka dobrze zrobiła? —

Albo inny przykład. Chłopiec zapewnia tatę: „Nie, nie grałem w domu w piłkę”. A jeśli jednak grał? Czy to dobrze, że nie mówi prawdy? —

Wielki Nauczyciel wyjaśnił, jak powinniśmy postępować. Powiedział: ‛Niech wasze słowo Tak znaczy Tak, a wasze Nie — Nie; gdyż cała reszta jest od niegodziwca’ (Mateusza 5:37). Co Jezus miał na myśli? — Chodziło mu o to, że nie możemy co innego mówić, a co innego robić.

O tym, jak ważne jest mówienie prawdy, świadczy  pewna historia opisana w Biblii. Żyło kiedyś dwoje ludzi, którzy uważali się za uczniów Jezusa. Posłuchaj, co się im przydarzyło.

Niecałe dwa miesiące po śmierci Jezusa do Jerozolimy przybyło mnóstwo ludzi z odległych miejscowości, żeby obchodzić ważne żydowskie święto, Pięćdziesiątnicę. Przy tej okazji apostoł Piotr wygłosił porywające przemówienie. Mówił o Jezusie, którego Jehowa wskrzesił z martwych. Sporo przybyszów usłyszało wtedy o Jezusie po raz pierwszy. Chcieli się dowiedzieć czegoś więcej. Co zrobili? —

Zostali w mieście dłużej, niż początkowo planowali. Ale z czasem niektórym skończyły się pieniądze i nie mieli za co kupić jedzenia. Uczniowie z Jerozolimy chcieli im pomóc. Wielu sprzedawało swój dobytek, a pieniądze przynosiło apostołom Jezusa. Z kolei apostołowie rozdawali je potrzebującym.

 Ananiasz i jego żona, Safira, którzy należeli do zboru chrześcijańskiego w Jerozolimie, sprzedali swoje pole. Nikt im tego nie kazał. Sami podjęli taką decyzję. Jednak nie zrobili tego z miłości do nowych uczniów Jezusa. Chcieli sprawić wrażenie, że są lepsi, niż w gruncie rzeczy byli. Postanowili powiedzieć, że oddają na pomoc dla innych wszystkie pieniądze ze sprzedaży pola. Ale tak naprawdę część zostawili sobie. Co o tym myślisz? —

Ananiasz poszedł do apostołów i dał im pieniądze. Bóg oczywiście wiedział, że nie jest to cała kwota. Wyjawił więc Piotrowi, że Ananiasz ukrywa prawdę.

Piotr powiedział: ‛Ananiaszu, dlaczego pozwoliłeś się zwieść Szatanowi? Przecież pole było twoje. Nie musiałeś go sprzedawać. A nawet po sprzedaży mogłeś sam zadecydować, co zrobić z pieniędzmi. Dlaczego udajesz, że ofiarujesz wszystkie pieniądze, skoro jest to jedynie część? W ten sposób próbujesz okłamać nie tylko nas, lecz także Boga’.

Sprawa była bardzo poważna. Ananiasz kłamał! Udawał, że zrobił coś, czego w rzeczywistości nie zrobił. Biblia opisuje, co  było potem: ‛Usłyszawszy słowa Piotra, Ananiasz upadł i skonał’. Bóg sprowadził na niego śmierć! Później jego ciało wyniesiono i pochowano.

Mniej więcej po trzech godzinach przyszła Safira. Nie wiedziała, co się stało z jej mężem. Piotr zapytał ją: ‛Czy sprzedaliście pole za tyle pieniędzy, ile nam daliście?’

Safira odpowiedziała: ‛Tak, dokładnie za tyle’. Cóż za wstrętne kłamstwo! Przecież część pieniędzy zatrzymali dla siebie. Dlatego na Safirę Bóg też sprowadził śmierć (Dzieje 5:1-11).

Czego nas uczy to, co spotkało Ananiasza i Safirę? — Bogu nie podobają się kłamcy. On chce, żebyśmy zawsze mówili prawdę. Ale wielu ludzi twierdzi, że kłamstwo to nic takiego. Czy mają rację? — Czy wiesz, że wszystkie choroby, cierpienia i śmierć pojawiły się na ziemi właśnie z powodu kłamstwa? —

Zapewne pamiętasz, że Diabeł okłamał pierwszą kobietę, Ewę. Powiedział jej, że nawet jeśli nie posłucha Boga i zje zakazany owoc, nie umrze. Ewa uwierzyła Diabłu i zjadła ten owoc. Nakłoniła do tego również Adama. Oboje stali się przez to grzesznikami, a ich dzieci urodziły się w grzechu. I dlatego wszyscy potomkowie Adama cierpią i umierają. A co było przyczyną całego tego nieszczęścia? — Tak, kłamstwo!

Nic więc dziwnego, że Jezus nazwał Diabła „kłamcą i ojcem kłamstwa”. To Diabeł skłamał jako pierwszy. Każdy, kto nie mówi  prawdy, idzie w jego ślady. Powinniśmy o tym pamiętać, ilekroć bierze nas pokusa, by skłamać (Jana 8:44).

Kiedy możesz mieć taką pokusę? — Czy nie wtedy, gdy coś zbroisz? — Możesz na przykład niechcący coś popsuć. Jeżeli ktoś cię o to zapyta, czy zrzucisz winę na brata lub siostrę? A może udasz, że nic o tym nie wiesz? —

Albo przypuśćmy, że odrobiłeś tylko część pracy domowej. Czy powiesz, że odrobiłeś całą? — Powinniśmy pamiętać o Ananiaszu i Safirze. Ich błąd polegał na tym, że nie powiedzieli całej prawdy. Było to bardzo złe i dlatego Bóg ukarał ich śmiercią!

Cokolwiek więc byśmy zrobili, kłamstwo zawsze tylko pogorszy sytuację. Mówienie półprawdy także jest niedobre. W Biblii czytamy: „Mówcie prawdę” oraz „Nie okłamujcie się nawzajem”. Jehowa zawsze jest prawdomówny i tego samego oczekuje od nas (Efezjan 4:25; Kolosan 3:9).