Imitoni besimin e tyre

Ai «rritej me Jehovain»

SAMUELI e kishte ngulur vështrimin te fytyrat e popullit të tij. Ky njeri besnik, që kishte shërbyer për dekada si profet e gjykatës, e kishte mbledhur popullin në qytetin e Gilgalit. Sipas kalendarit të kohëve tona, ishte maj ose qershor. Kishte filluar stina e thatë. Fushat e arta me grurë ishin gati për korrje. Turmës nuk i ndihej zëri. Si do t’ia prekte zemrën Samueli?

Populli s’e kishte idenë sa e rëndë ishte situata. Kishin kërkuar me ngulm që të sundoheshin nga një mbret njerëzor. Nuk e kuptonin se kjo ishte shenjë mosrespekti të thellë ndaj Perëndisë së tyre, Jehovait, dhe profetit të tij. Në fakt po hidhnin poshtë Jehovain si mbret. Si t’i nxiste Samueli që të pendoheshin?

Samueli foli. «Unë jam plakur e zbardhur»,—i tha ai turmës. Flokët e thinjur u jepnin peshë fjalëve të tij. Më pas tha: «Kam ecur përpara jush që nga rinia ime e deri më sot.» (1 Samuelit 11:14, 15; 12:2) Megjithëse i plakur, Samueli nuk e kishte harruar rininë. Kujtimet e atyre ditëve të hershme ishin ende të gjalla. Vendimet që kishte marrë kur ishte djalosh, e kishin çuar drejt një jete plot besim e përkushtim ndaj Perëndisë së tij, Jehovait.

Samuelit i ishte dashur që, herë pas here, të forconte dhe të ruante besimin, edhe pse rrethohej nga njerëz pa besim dhe jobesnikë. Edhe sot është po aq e vështirë të forcojmë besimin, pasi jetojmë në një botë të shthurur e pa besim. Le të shohim ç’mund të mësojmë nga shembulli i Samuelit, duke filluar që nga djalëria e tij.

«Djaloshi . . . shërbente përpara Jehovait»

Samueli kishte kaluar fëmijëri të pazakontë. Pak pasi iu hoq gjiri, ndoshta rreth moshës 4-vjeçare, filloi një jetë në shërbim të Jehovait te tabernakulli i shenjtë në Shiloh, më se 30 kilometra larg shtëpisë së tij në Ramah. Prindërit, Elkanahu dhe Hana, ia kushtuan të birin Jehovait që t’i shërbente në një mënyrë të veçantë. Gjatë gjithë jetës, do të ishte nazire. * A do të thoshte kjo se prindërit e braktisën dhe se nuk e donin më Samuelin?

Jo, aspak! Ata e dinin se në Shiloh kishte kush të kujdesej për djalin e tyre. Pa dyshim që kryeprifti Eli mbikëqyrte gjërat dhe Samueli punonte përkrah tij. Gjithashtu kishte disa gra që kryenin disa shërbime për tabernakullin, me sa duket në mënyrë të organizuar.—1 Samuelit 2:22.

Për më tepër, Hana dhe Elkanahu kurrë nuk e harruan të parëlindurin e tyre të dashur, sepse lindja e tij ishte përgjigjja e një lutjeje. Hana i kishte kërkuar Perëndisë një bir duke i premtuar se do t’ia kushtonte atij që t’i bënte shërbim të shenjtë gjatë gjithë jetës. Çdo vit që e vizitonte, ajo i sillte Samuelit një petk të ri pa mëngë që ta vishte kur shërbente në tabernakull. Pa dyshim që djaloshi kënaqej me ato vizita. Patjetër që merrte forcë nga nxitja dhe  drejtimi i dashur i prindërve ndërsa i mësonin se çfarë privilegji ishte t’i shërbeje Jehovait në atë vend unik.

Prindërit sot mund të mësojnë shumë nga Hana dhe Elkanahu. Zakonisht prindërit i nxitin fëmijët që të përqendrohen te synimet materialiste, duke shpërfillur kështu nevojën që të kenë një marrëdhënie me Perëndinë. Prindërit e Samuelit vunë marrëdhënien me Perëndinë në radhë të parë, dhe kjo ndikoi shumë te lloji i njeriut që u bë më vonë.—Proverbat 22:6.

Mund ta përfytyrojmë djaloshin tek rritet dhe tek njihet me peizazhin kodrinor përreth Shilohut. Teksa shihte poshtë qytetin dhe luginën e gjerë që shtrihej në njërën anë të tij, ka shumë mundësi që zemra t’i mbushej plot gëzim dhe krenari kur i zinin sytë tabernakullin e Jehovait. Ky tabernakull ishte vërtet vend i shenjtë. * I ndërtuar rreth 400 vjet më parë nën drejtimin e Moisiut, ishte qendra e adhurimit të pastër të Jehovait në të gjithë botën.

Samueli u rrit plot dashuri për tabernakullin. Në tregimin që shkroi më vonë, lexojmë: «Djaloshi Samuel shërbente përpara Jehovait. Ai mbante veshur një efod liri.» (1 Samuelit 2:18) Kjo veshje e thjeshtë pa mëngë me sa duket tregonte se Samueli ndihmonte priftërinjtë në tabernakull. Ndonëse nuk bënte pjesë në klasën priftërore, ndër detyrat e tij ishin të hapte dyert që çonin në oborrin e tabernakullit në mëngjes dhe t’i shërbente të moshuarit Eli. Edhe pse i pëlqenin shumë këto privilegje, me kalimin e kohës zemra iu trazua. Në shtëpinë e Jehovait po ndodhte diçka shumë e rëndë.

Qëndron i pastër përballë shthurjes

Që në moshë të re, Samueli pa me sytë e vet ligësi dhe shthurje të vërtetë. Eliu kishte dy bij, Hofnin dhe Finehasin. Tregimi i Samuelit thotë: «Bijtë e Eliut ishin njerëz pa pikë vlere, që s’donin t’ia dinin për Jehovain.» (1 Samuelit 2:12) Të dyja mendimet në këtë varg shkojnë krah për krah. Hofni dhe Finehasi ishin «njerëz pa pikë vlere», fjalë për fjalë «bij të pavlefshmërisë», sepse nuk kishin respekt për Jehovain. Ata nuk i merrnin parasysh normat dhe kërkesat e tij të drejta. Ky ishte shkaku i të gjitha mëkateve të tjera.

Ligji i Perëndisë i përcaktonte qartë detyrat e priftërinjve dhe mënyrën si duhej t’i ofronin flijimet në tabernakull. Dhe me të drejtë. Ato flijime përfaqësonin masat e Perëndisë për faljen e mëkateve që populli të kishte miratimin e tij, të ishte i denjë për bekimet dhe drejtimin e tij. Por Hofni dhe Finehasi bënin që priftërinjtë e tjerë t’i trajtonin blatimet pa pikë respekti. *

Përfytyro Samuelin e ri tek shqyente sytë nga abuzime të tilla të rënda që vazhdonin pa ndërhyrë kush. Sa veta pa ai—përfshirë njerëz të varfër, të përulur dhe të shtypur—t’i drejtoheshin tabernakullit të shenjtë me shpresën që të gjenin pak lehtësim dhe forcë shpirtërore, por që largoheshin të zhgënjyer, të lënduar dhe të poshtëruar! Si u ndie ai kur mësoi se Hofni dhe Finehasi i shpërfillnin ligjet e Jehovait për moralin seksual duke pasur marrëdhënie me disa nga gratë që shërbenin në tabernakull? (1 Samuelit 2:22) Mbase shpresonte se Eliu do të bënte diçka për të ndrequr situatën.

 Eliu ishte në pozitën më të mirë për t’u marrë me këtë problem që sa vinte e shtohej. Si kryeprift, ishte përgjegjës për atë që ndodhte në tabernakull. Si baba, kishte detyrimin t’i korrigjonte bijtë. Në fund të fundit ata po i bënin dëm vetes dhe shumë të tjerëve në atë vend. Gjithsesi Eliu dështoi, qoftë si baba, qoftë si kryeprift. Ai vetëm sa u dha një qortim të lehtë bijve. (1 Samuelit 2:23-25) Por ata kishin nevojë për një disiplinë shumë më të fortë. Ata po bënin mëkate aq të rënda sa të meritonin vdekjen.

Çështjet arritën deri në atë pikë sa Jehovai dërgoi ‘një njeri të Perëndisë’, një profet që nuk ia dimë emrin. Ky shkoi tek Eliu me një mesazh të fortë gjykimi. Jehovai i tha Eliut: «Vazhdon t’i nderosh bijtë e tu më shumë se mua.» Kështu Perëndia paratha se bijtë e ligj të Eliut do të vdisnin në të njëjtën ditë dhe se familja e tij do të vuante shumë, madje do të humbiste pozitën e privilegjuar në klasën priftërore. A solli ndryshime në atë familje ky paralajmërim i fortë? Tregimi nuk thotë se zemra e tyre ndryshoi.—1 Samuelit 2:27–3:1.

Si ndikoi te Samueli i ri gjithë ajo shthurje? Herë pas here në këtë tregim të errët ndritin rreze të forta drite, lajme të mira për rritjen dhe përparimin e Samuelit. Sill ndër mend se te 1 Samuelit 2:18 lexuam se «djaloshi Samuel shërbente përpara Jehovait» me besnikëri. Edhe në atë moshë të vogël, Samueli e përqendroi jetën te shërbimi i Perëndisë. Në vargun 21 të të njëjtit kapitull lexojmë diçka që na e ngroh edhe më shumë zemrën: «Djaloshi Samuel rritej me Jehovain.» Teksa rritej, lidhja me Atin qiellor u bë më e fortë. Një marrëdhënie e tillë personale me Jehovain është mbrojtja më e sigurt nga çdo lloj shthurjeje.

Do të kishte qenë e lehtë për Samuelin të arsyetonte se, meqë kryeprifti dhe bijtë e vet i dorëzoheshin mëkatit, edhe ai mund të bënte ç’të donte. Por shthurja e të tjerëve, përfshirë ata me pozita autoriteti, nuk është kurrë justifikim për të mëkatuar. Sot shumë të rinj të krishterë imitojnë shembullin e Samuelit dhe ‘rriten me Jehovain’, edhe kur disa përreth tyre nuk lënë një shembull të mirë.

Çfarë emri i bëri vetes Samueli duke i qëndruar besnik Jehovait? Lexojmë: «Ndërkohë, djaloshi Samuel rritej dhe fitonte pëlqimin e Jehovait dhe të njerëzve.» (1 Samuelit 2:26) Pra, Samueli pëlqehej, të paktën nga persona opinioni i të cilëve kishte rëndësi. Vetë Jehovai e çmonte këtë djalë, ngaqë ndoqi rrugën e drejtë. Samueli me siguri e dinte se Perëndia i tij do të vepronte kundër gjithë ligësisë që po ndodhte në Shiloh, por ndoshta pyeste veten kur.

«Fol, sepse shërbëtori yt po të dëgjon»

Një natë pyetjet e tij morën përgjigje. Po afrohej mëngjesi, megjithëse ishte ende errësirë. Drita regëtuese e shandanit të tendës ishte ende ndezur. Në atë qetësi Samueli dëgjoi një zë që e thërriste. Ai mendoi se ishte Eliu, që tani ishte shumë i moshuar dhe thuajse i verbër. Samueli u ngrit dhe «vrapoi» për tek i moshuari. A e përfytyron djalin tek nxiton zbathur që të shohë për çfarë ka nevojë Eliu? Na bën përshtypje Samueli për respektin dhe dashamirësinë që i tregonte Eliut. Me gjithë mëkatet që kishte bërë, ai ishte ende kryeprifti i Jehovait.—1 Samuelit 3:2-5.

Samueli e zgjoi Eliun dhe i tha: «Ja ku jam, se ti më thirre.» Por Eliu i tregon se nuk e kishte thirrur dhe i tha djalit të shkonte të flinte. Kjo ndodhi disa herë radhazi. Më në fund Eliu e mori vesh se ç’po ndodhte. Ishte bërë gjë e rrallë që Jehovai t’i dërgonte një vegim apo mesazh profetik popullit të tij dhe nuk është e vështirë ta marrim me mend pse. Eliu kuptoi se tani Jehovai po fliste përsëri, por kësaj here atij djaloshi. Eliu i tha Samuelit të shkonte në shtrat dhe e udhëzoi si të përgjigjej. Samueli u bind. S’kaloi shumë dhe dëgjoi zërin që e thirri: «Samuel, Samuel!» Djaloshi u përgjigj: «Fol, sepse shërbëtori yt po të dëgjon.»—1 Samuelit 3:1, 5-10.

 Më në fund Jehovai kishte një shërbëtor në Shiloh që po e dëgjonte. Samueli e bëri zakon këtë gjatë gjithë jetës. Po ti, a e ke zakon të dëgjosh Jehovain? Nuk ka pse të presim që një zë mbinjerëzor të na flasë natën. Sot, në njëfarë mënyre, zëri i Perëndisë është gjithmonë duke na folur. Këtë e bën me anë të Fjalës së tij të plotë, Biblës. Sa më shumë e dëgjojmë e i bindemi Perëndisë, aq më shumë do të na rritet besimi. Kështu ndodhi me Samuelin.

Ajo natë në Shiloh ishte një pikë kthese në jetën e Samuelit, pasi filloi ta njihte Jehovain në një kuptim të veçantë, duke u bërë profeti dhe zëdhënësi i tij. Në fillim djaloshi kishte frikë t’ia thoshte Eliut mesazhin e Jehovait, pasi ishte shpallja përfundimtare se profecia kundër kësaj familjeje së shpejti do të përmbushej. Por ai foli me guxim dhe Eliu e pranoi me përulësi gjykimin hyjnor. Pa kaluar shumë kohë, çdo gjë që kishte thënë Jehovai u përmbush. Izraeli hyri në luftë me filistinët dhe Hofni e Finehasi u vranë të dy në të njëjtën ditë. Ndërsa Eliu vdiq sapo mori vesh se kishin marrë Arkën e shenjtë të Jehovait.—1 Samuelit 3:10-18; 4:1-18.

Megjithatë, reputacioni i Samuelit si profet besnik rritej. Tregimi vazhdon: «Jehovai tregoi se ishte me të» dhe shton se asnjë nga profecitë e Samuelit nuk mbeti pa u përmbushur.—1 Samuelit 3:19.

«Samueli i thirri Jehovait»

Megjithëse Samueli kishte reputacion të mirë, a e ndoqën izraelitët drejtimin e tij që të bëheshin një popull i lidhur ngushtë me Jehovain e besnik ndaj tij? Jo. Pas njëfarë kohe, ata kërkuan më shumë se vetëm një profet që t’i gjykonte. Donin të ishin si kombet e tjera, të kishin një mbret njerëzor që të sundonte mbi ta. Me anë të drejtimit të Jehovait, Samueli ua plotësoi kërkesën. Por duhej t’u tregonte edhe sa i rëndë ishte mëkati i tyre. Ata nuk po  hidhnin poshtë një njeri, por vetë Jehovain! Prandaj e thirri popullin në Gilgal.

Le të shohim ç’ndodh në atë moment të nderë, kur ai i drejtohet Izraelit në Gilgal. Atje Samueli i moshuar i flet popullit për veten se si kishte qëndruar besnik. Më pas lexojmë: «Samueli i thirri Jehovait.» I kërkoi Jehovait bubullima e shi.—1 Samuelit 12:17, 18.

Bubullima e shi? Në atë stinë të thatë? Kjo ishte shumë e pazakontë. Edhe sikur populli të dyshonte ose të tallej sadopak, nuk zgjati shumë. Papritur qielli u mbush me re të zeza. Era filloi të frynte duke rrafshuar grurin nëpër ara. Bubullimat gjëmonin aq fort sa të mbyllje veshët. Pastaj ia krisi shiu. Si reagoi populli? «Popullit i hyri një frikë e madhe nga Jehovai dhe nga Samueli.» Më në fund e kuptuan sa rëndë kishin mëkatuar.—1 Samuelit 12:18, 19.

Nuk ishte Samueli, por Perëndia i tij, Jehovai, ai që preku zemrat rebele. Që nga rinia e deri në pleqëri, Samueli e vuri besimin te Perëndia. Jehovai e shpërbleu për këtë. Edhe sot Jehovai nuk ka ndryshuar. Ai ende i mbështet ata që imitojnë besimin e Samuelit.

[Shënimet]

[Figura në faqen 17]

Megjithëse kishte frikë, me besnikëri Samueli ia tha Eliut mesazhin gjykues të Jehovait

[Figura në faqen 18]

Samueli u lut me besim dhe Jehovai u përgjigj me bubullima e shi