Para se të lindte në Betlehem, Jezui ka jetuar si person i padukshëm në qiell. Ishte krijimi i parë i Perëndisë dhe i vetmi që Perëndia e krijoi drejtpërdrejt. Prandaj, me të drejtë quhet Biri i vetëmlindur i Perëndisë. Në qiell, ai fliste shpesh si përfaqësuesi i Perëndisë. Ja pse është quajtur Fjala. Gjithashtu ishte ndihmësi i Perëndisë dhe mori pjesë në krijimin e të gjitha gjërave të tjera. (Gjoni 1:2, 3, 14) Jezui jetoi me Perëndinë në qiell për epoka të panumërta, para se të krijohej njeriu.​—Lexo Mikenë 5:2; Gjonin 17:5.

Me anë të frymës së shenjtë, Jehovai e transferoi jetën e Jezuit nga qielli në barkun e Marisë. Kështu, Jezui nuk pati një baba njerëzor. Engjëjt ua shpallën lindjen e tij disa barinjve vendës, që jetonin jashtë natën duke ruajtur kopetë e tyre. (Luka 2:8-12) Prandaj, Jezui nuk lindi në kulmin e dimrit, por ndoshta në fillim të tetorit kur moti ishte ende i ngrohtë. Pak kohë më vonë, Maria me të shoqin, Jozefin, e çuan dhe e rritën Jezuin në shtëpinë e tyre në Nazaret. Jozefi u kujdes për Jezuin si për djalin e tij të adoptuar.​—Lexo Mateun 1:18-23.

Rreth moshës 30-vjeçare, Jezui u pagëzua dhe Perëndia shpalli publikisht se Jezui ishte Biri i tij. Pastaj nisi veprën për të cilën Perëndia e kishte dërguar.​—Lexo Mateun 3:16, 17.

Perëndia e dërgoi Jezuin që t’u mësonte njerëzve të vërtetën. Ai mësoi për Mbretërinë e Perëndisë, një qeveri në qiell që do të sjellë paqe në mbarë tokën. Ai u dha shpresën e jetës së përhershme. (Gjoni 4:14; 18:36, 37) Gjithashtu, me anë të shumë mësimeve, Jezui u tregoi si të gjenin lumturinë e vërtetë. (Mateu 5:3; 6:19-21) Ai mësoi me anë të shembullit. Tregoi, për shembull, si të bëjmë vullnetin e Perëndisë edhe në rrethana të vështira. Kur e keqtrajtuan, nuk ua ktheu me të njëjtën monedhë.​—Lexo 1 Pjetrit 2:21-24.

Jezui u mësoi dishepujve dashurinë vetëmohuese. Në qiell, ai kishte shumë privilegje kur jetonte me Atin, e prapëseprapë iu bind me përulësi Atit dhe erdhi në tokë të jetonte mes njerëzve. S’ka shembull më të shkëlqyer dashurie se ai i Jezuit!​—Lexo Gjonin 15:12, 13; Filipianëve 2:5-8.

Perëndia e dërgoi Jezuin edhe që të vdiste për mëkatet tona. (Gjoni 3:16) Ne jemi të gjithë mëkatarë, pra të papërsosur e priremi drejt mëkatit. Ja pse sëmuremi e vdesim. Ndryshe nga ne, njeriu i parë, Adami, ishte i përsosur. Ai ishte pa mëkat dhe kurrë s’do të ishte sëmurur ose të kishte vdekur. Por e humbi përsosmërinë kur nuk iu bind Perëndisë. Nga Adami, ne trashëguam mëkatin dhe pagën e tij, vdekjen.—Lexo Romakëve 5:12; 6:23.

Jezui, i cili ishte njeri i përsosur, nuk vdiq për mëkatet e veta. Por vdiq për mëkatet tona. Vdekja e tij bën të mundur që të kemi jetën e përhershme dhe bekimet e Perëndisë.​—Lexo 1 Pjetrit 3:18.