Por, pas ftesave të vazhdueshme të babait, vendosa të rrija edhe unë gjatë studimit të Biblës. Mbeta pa fjalë nga saktësia e saj kur përmend argumente shkencore. Me kalimin e kohës, u binda se Bibla është Fjala e Perëndisë dhe se Dëshmitarët e Jehovait e shpjegojnë me saktësi dhe jetojnë sipas normave të saj. U pagëzova në vitin 1970, në të njëjtën ditë me babanë. Kurse nëna dhe dy motrat u pagëzuan disa vjet më vonë.

 Shumë nga bashkëmoshatarët e mi e kishin mendjen vetëm për t’u zbavitur. Si i ri që isha, vetëm 17 vjeç, duhet ta pranoj se edhe mua më tërhiqte ai stil jete moskokëçarës. Por Dëshmitarët që studionin me mua dukeshin kaq të lumtur me jetën e tyre në shërbimin në kohë të plotë, saqë doja ta provoja edhe unë atë lloj shërbimi. Dhe ashtu bëra në moshën 21-vjeçare.

 Ndieja kaq shumë gëzim në shërbimin e pionierit, saqë më vinte keq që s’e kisha filluar më përpara. Më pëlqente sidomos të jepja dëshmi në portin e Gëteborgut, ku shkoja nga një anije mallrash në tjetrën dhe u predikoja ekuipazheve që ishin të kombësive të ndryshme.

 Gjatë pesë dekadave të fundit kam pasur privilegjin të ndihmoj me përhapjen e lajmit të mirë te njerëz të gjuhëve të ndryshme në një mënyrë shumë të veçantë. Më lejoni t’ju tregoj si filloi gjithçka.

Puna me MEPS-in

 Që të mbaja veten kur shërbeja si pionier, punoja me orar të reduktuar si tipograf. Në atë kohë, industria e shtypshkrimit po hynte në një epokë të re. Në vend të lastrave prej plumbi, teksti dhe figurat filluan të transferoheshin në formë imazhesh. Prandaj, që të përgatitja këtë lloj të ri lastrash, mësova të përdorja pajisjet e fundit kompjuterike.

 Në vitin 1980 u martova me Helenën, një pioniere të rregullt që, ashtu si unë, i pëlqente shumë të takonte njerëz nga vende e kultura të ndryshme të botës. Synimi ynë ishte të ndiqnim shkollën e Galadit e të shërbenim si misionarë.

 Megjithatë, ngaqë kisha përvojë në shtypshkronjë, na ftuan të shërbenim në Bethelin e Suedisë. Organizatës i interesonte të fuste teknologjitë e reja që procesi i shtypjes të ishte sa më i efektshëm. Prandaj, në vitin 1983 na dërguan në Bethelin e Uollkillit, Nju-Jork, që të stërviteshim për Sistemin Elektronik Shumëgjuhësh për Botim (MEPS), a që po krijohej nga vëllezërit.

 MEPS-i është një sistem kompjuterik që mundëson shtypjen e tekstit në shumë alfabete të ndryshme, bashkimin e tekstit me figurat dhe kompozimin e tij në faqe. Puna jonë ishte të pasuronim MEPS-in me alfabete të tjera në mënyrë që botimet tona të shtypeshin në më shumë gjuhë. Sot, dekada më vonë, Dëshmitarët e Jehovait e botojnë lajmin e mirë në mbi një mijë gjuhë!

 Me kalimin e kohës, mua dhe Helenën na caktuan në Azi që të ndihmonim me shtimin e gjuhëve të tjera në MEPS. Ishim gati dhe të etur të ndihmonim që lajmi i mirë të ishte në dispozicion në shumë gjuhë të tjera!

Një kulturë krejt e re

 Në vitin 1986, shkuam në Indi. Sa ndryshe ishte për ne ajo kulturë e re! Me të mbërritur në Bombei, që tani quhet Mumbai, ndiemë sikur ambienti i ri po na mbyste. Kultura suedeze me atë indiane dukeshin si nata me ditën. Javën e parë menduam seriozisht të ktheheshim në shtëpi.

 Por, pas javës së parë, të dy arritëm në të njëjtin përfundim: «Gjithmonë kemi dashur të jemi misionarë. E si mund të dorëzohemi tani që më në fund jemi caktuar në një vend të huaj? Duhet t’i kapërcejmë patjetër pengesat.»

 Prandaj, në vend që t’ia mbathnim, vendosëm të mësonim sa më shumë për zakonet dhe kulturën atje. Teksa e bënim këtë, shpejt u dashuruam me Indinë. Në fakt, që atëherë kemi mësuar dy gjuhë indiane, gujaraten dhe punjaben.

Drejt Mjanmarit

 Në vitin 1988, na caktuan në Mjanmar, një vend mes Kinës, Indisë dhe Tajlandës. Situata politike atje ishte e tensionuar dhe ushtria kontrollonte pjesën më të madhe të territorit. As MEPS-i as ndonjë program tjetër nuk e njihte alfabetin jo-latin që përdorej atje. Kështu që puna jonë e parë ishte të ndihmonim me krijimin e shkronjave të reja dhe më pas t’i çonim në Uollkill që të futeshin në MEPS.

 Në aeroport, Helena kishte në çantë skicat e shkronjave. Mirëpo në atë situatë të paqëndrueshme politike, nëse na kapnin në aeroport me botime në gjuhën mjanmare, rrezikonim të arrestoheshim. Kur kaloi te kontrolli, Helena ngriti duart lart dhe çantën e kishte akoma në krah. Për habinë tonë askush s’e vuri re!

 Përveç shkronjave të reja, përkthyesit në Mjanmar u pajisën edhe me kompjuterë portativë, makina shtypi, si dhe u stërvitën për MEPS-in. Edhe pse shumë përkthyes nuk kishin parë kurrë kompjuter me sy, ishin gati të mësonin aftësi të reja. S’kaloi shumë dhe makinat e vjetra të shkrimit ku lastrat e plumbit vendoseshin me dorë, dolën nga përdorimi. Si rezultat, cilësia e botimeve tona u përmirësua ndjeshëm.

Për në Nepal

 Në vitin 1991, u caktuam të mbështetnim veprën në Nepal, një vend përgjatë shpateve jugore të Himalajave. Në atë kohë kishte vetëm një kongregacion në gjithë vendin dhe fare pak botime në gjuhën nepaleze.

 Brenda një kohe të shkurtër u përkthyen e u shpërndanë gjithnjë e më shumë botime. Sot në Nepal ka rreth 3.000 Dëshmitarë që mblidhen në mbi 40 kongregacione, dhe në vitin 2022 në Përkujtimin e vdekjes së Krishtit morën pjesë më shumë se 7.500 veta.

Një broshurë në gjuhën lahu

 Nga mesi i viteve 90, misionarët në qytetin e Çiengmait, Tajlandë, filluan t’u predikonin fiseve lahu që jetojnë në rajonet malore të vendit. Gjuha lahu flitet nga popullsia që jeton përgjatë kufijve të Kinës, Laosit, Mjanmarit, Tajlandës dhe Vietnamit. Megjithatë, deri atëherë nuk kishim ende ndonjë botim në atë gjuhë.

 Një i ri që studionte me misionarët, përktheu broshurën Ja, po bëj çdo gjë të re nga gjuha tajlandeze në lahu. Më pas ai me disa banorë të tjerë të fshatit mblodhën pará dhe ia dërguan zyrës së degës bashkë me broshurën. Kishin shkruar edhe një letër ku thoshin se donin që të gjithë njerëzit që flitnin lahu ta dëgjonin të vërtetën që kishin mësuar nga ajo broshurë.

 Ca vjet më vonë, unë dhe Helena patëm privilegjin të stërvitnim përkthyesit e gjuhës lahu që të përdornin MEPS-in. Një nga përkthyesit ishte një vëlla i sapopagëzuar që shërbente në zyrën e përkthimit në Çiengmai. U gëzuam shumë kur morëm vesh se ky vëlla ishte ai i ri që kishte përkthyer broshurën Ja, po bëj çdo gjë të re! në gjuhën lahu.

 Në vitin 1995, u kthyem në degën e Indisë ku u morëm me stërvitjen e përkthyesve atje në përdorimin e MEPS-it. Sot, ka mjaft botime në shumë nga gjuhët që fliten në vend dhe që i ndihmojnë njerëzit të studiojnë e madje të përparojnë deri në pagëzim.

Një jetë plot bekime

 Që nga viti 1999, bashkë me Helenën kemi shërbyer në degën e Britanisë. Punojmë me skuadrën e programimit të MEPS-it të selisë botërore. Ndërkohë shumicën e kohës që kalojmë duke predikuar në Londër, e shfrytëzojmë për t’u dhënë dëshmi atyre që flasin gjuhët gujarate dhe punjabe. Dhe s’ka gëzim më të madh për ne! Sa herë që del një gjuhë e re në sitin jw.org, kërkojmë raste që t’u predikojmë atyre që e flasin atë gjuhë në territorin tonë.

 Jam shumë i lumtur që, në vend se të jepesha pas qejfeve në rini, vura synime në shërbimin e Jehovait. Kur bashkë me Helenën kthejmë kokën pas, nuk jemi aspak pishman që vendosëm të shërbenim në kohë të plotë. Jemi kënaqur pa masë duke vizituar mbi 30 shtete e duke parë me sytë tanë se si po shkon lajmi i mirë te njerëz të çdo kombi, fisi e gjuhe!—Zbulesa 14:6.