Shumë vëllezër e motra kanë marrë zemër kur kanë lexuar lajmet për vëllezërit në Rusi, të cilët po qëndrojnë besnikë pavarësisht nga përndjekja. Vetëm 3 artikuj të tillë janë përkthyer në gjuhën që flasin lajmëtarët në Timorin Lindor, pra, gjuha tetune e Dilit. Një prej tyre flet për historinë e vëlla Andrei Suvorkovit. Vetëm ca ditë pasi doli ky artikull në këtë gjuhë, 5 të rinj të pagëzuar u përballën me një sprovë të vështirë. Ata tregojnë si u forcoi besimin meditimi për shembullin e vëlla Suvorkovit.

Gjatë një ceremonie që u mbajt në shkollë, të rinjve tanë iu kërkua të nderonin flamurin. Ata refuzuan, prandaj i çuan te drejtori i shkollës, i cili i pyeti para mësuesve të tjerë. Plot guxim, por me respekt, të rinjtë u treguan arsye nga Shkrimet pse nuk pranonin të bënin kompromis dhe të nderonin flamurin.

Pastaj, mësuesit morën në telefon policinë, e cila i shoqëroi në rajonin e policisë pa njoftuar prindërit. Policia mori në telefon bazën ushtarake vendëse dhe i kërkoi që të sillnin një ushtar që të fliste me këta të rinj Dëshmitarë. Policët dhe ushtari u përpoqën t’i frikësonin fëmijët duke i futur në një qeli për gjysmë ore. Madje, një nga policët vendosi një pistoletë në një tavolinë përballë tyre dhe i mori në pyetje për 2 orë. Më në fund i lejuan të ktheheshin në shtëpi.

Kur prindërit e këtyre fëmijëve morën vesh ç’kishte ndodhur, folën me mësuesit dhe me policët. Kundërshtimi vazhdoi, prandaj u paraqitën ankesa me shkrim autoriteteve qeveritare. Më vonë, të rinjtë i detyruan të shkonin në shkolla të ndryshme.

Secili nga këta të rinj Dëshmitarë ishte mirënjohës për përvojën e vëlla Andrei Suvorkovit, sepse i ndihmoi jashtë mase të përballonin kundërshtimin nga moshatarët, mësuesit dhe autoritetet.

Noviana Hose do Karmo kujton: «Mësuesit na përndoqën dhe na përjashtuan nga shkolla. Por, përvoja e vëlla Suvorkovit më ndihmoi të isha e qetë dhe pozitive.» Motra e madhe e Novianës, Sejana, tregon: «Shembulli i vëlla Suvorkovit më ndihmoi të ruaja qetësinë përballë sprovave.» Rutha Ksimenes thotë se shembulli i tij e ndihmoi «të mos dorëzohej».

Ananda Maria Delavega shpjegon se «besimi që kishte vëlla Andrei Suvorkovi te Jehovai e nxiti të mbështetej tek Ai plotësisht», sidomos kur hasi kundërshtim.

Roni da Kruz tregon: «Dijenia se Jehovai mbështet të gjithë vëllezërit e motrat nëpër botë, më dha sigurinë se Jehovai ishte në krahun tim dhe s’kisha pse të frikësohesha.»

Edhe prindërit e këtyre të rinjve besnikë shprehën vlerësim për përvojat që dalin në këndin e lajmeve.

Mamaja e Ruthës, motër Anita Ksimenes, po rrit e vetme tri vajza. Me të drejtë e zuri ankthi dhe frika kur dëgjoi fqinjët që thoshin: «Hajde t’i rrahim tradhtarët!» Megjithatë, Anita thotë: «Marr shumë guxim nga vëllezërit e motrat në Rusi që po përballen me autoritetet nëpër gjyqe me qëndrim optimist. E kam përdorur shembullin e tyre ndërsa mësoj vajzat dhe bashkë me to e shohim Jehovain si një Atë që është përherë në krahun tonë.»

Njësoj si motrat e vëllezërit tanë të rinj dhe prindërit e tyre në Timorin Lindor, edhe ne marrim forcë kur meditojmë për guximin e motrave dhe të vëllezërve tanë që ‘po dalin plotësisht fitimtarë’ përballë përndjekjes.—Romakëve 8:37.