Nimeandaliwa Tumaini Linalonitegemeza

KAMA ILIVYOSIMULIWA NA TATJANA VILEYSKA

Familia yetu yenye furaha ilisambaratika Mama alipopigwa hadi kufa ndani ya nyumba yetu. Baba alijiua miezi minne baadaye. Baada ya hayo sikuwa na hamu ya kuishi tena. Basi inakuaje ningali hai nikisimulia habari hii? Acheni nieleze.

DONETSK, katika Ukrainia mashariki, ni mji wenye tanuri za kuyeyusha na migodi ya makaa ya mawe. Wakazi wanaozidi milioni moja huongea Kirusi na wana bidii ya kazi na ni wenye urafiki. Baadhi yao wanaamini unajimu au uwasiliani-roho, na wengi huchunguza nyota za unajimu kupata habari za wakati ujao. Wengine huwaendea wachawi, au kolduns, kama wanavyojulikana katika Kirusi. Baadhi yao hujaribu kuwasiliana na wafu wakitumaini kupata kitulizo kwa magonjwa yao au kwa kudadisi tu.

Baba alikuwa mshona-viatu. Ingawa alidai kuwa hakuna Mungu, aliamini kwamba tuliwekwa duniani na mtu fulani. Alikuwa akisema hivi: “Sisi ni wageni-waalikwa tu katika dunia hii.” Mama alienda kanisani kila Sikukuu ya Ista kwa sababu kama alivyosema, “Ikiwa kuna Mungu, ikiwa kweli yuko, basi hatuna budi kwenda.” Nilizaliwa Mei 1963. Dada yangu mkubwa, Lubov, na ndugu yangu mdogo, Alexandr, walikamilisha familia yetu yenye furaha.

“Ulozi Usiodhuru Ni Bora”

Pjotr *, aliyekuwa mtu wa ukoo wa mbali, alipata majeraha kichwani alipokuwa akifanya kazini katika mgodi wa makaa ya mawe, naye alihitaji kupata matibabu kwenye kliniki maalumu. Kwa kuhangaikia hali yake ya afya, alitafuta ushauri wa koldun. Yule mchawi alimwezesha Pjotr kuwasiliana na ulimwengu wa roho. Ingawa mke wake na wazazi wangu walimweleza kwamba uchawi ni jambo la kipumbavu, yeye hakukubaliana nao. “Mimi nazoea ulozi usiodhuru,” yeye akasema. “Ulozi unaodhuru ni mwovu, lakini ulozi usiodhuru ni bora.”

Pjotr alidai kuwa na nguvu ya kujua mambo ya wakati ujao na kulinda watu wasipatwe na madhara. Hata hivyo, mke wa Pjotr alimwacha. Na kwa sababu hiyo, Pjotr alikuwa akija kuishi nasi, nyakati nyingine kwa majuma kadhaa mfululizo. Alikuwa na uvutano mbaya sana kwa familia yetu. Kwa vyovyote, Mama  na Baba yangu wakaanza kuzozana vibaya. Hatimaye, waliachana na kutalikiana. Sisi watoto tuliishi pamoja na Mama yetu kwenye nyumba nyingine, naye Pjotr—mtu wa ukoo wa karibu wa mama—akajiunga nasi.

Lubov aliolewa, kisha yeye na mume wake wakahamia Uganda huko Afrika. Katika Oktoba mwaka wa 1984, Alexandr alienda likizoni nami nikasafiri hadi mji wa Gorlovka na kukaa huko juma moja. Nilipokuwa nikiondoka nyumbani niliagana na Mama kijuujuu tu. Jinsi ninavyojuta kwamba heri ningezungumza naye zaidi au hata kukaa nyumbani! Ukweli ni kwamba, sikumwona Mama tena akiwa hai.

“Mama Yako Mpendwa Amekufa”

Niliporejea kutoka Gorlovka, nyumba yetu ilikuwa imefungwa, na bango lenye kuonya yeyote asiingie humo lililoandikwa na polisi lilining’inia mlangoni. Nilitetema kwa hofu kuu. Nikaenda kwa majirani zetu. Olga alikuwa amefadhaika sana hivi kwamba hangeweza kusema. Vladimir, mume wake alisema hivi kwa fadhili: “Tanja, jambo baya sana limetendeka. Mama yako mpendwa amekufa. Pjotr alimwua. Baada ya hapo alikuja katika nyumba yetu, akawapigia simu polisi na kujisalimisha.”

Polisi walithibitisha habari hizo mbaya na wakanipa ufunguo wa nyumba yetu. Nilimchukia sana Pjotr. Kwa hasira, nilikusanya sehemu kubwa ya virago vyake—kutia ndani vitabu vyake vya uchawi—nikavifunganya kwa blanketi na kuvipeleka kwenye uwanja uliokuwa karibu, na kuvichoma.

Alexandr alipopata habari hiyo akamchukia Pjotr sana kama mimi. Kisha Alexandr alijiunga na jeshi na kuhamia mbali. Baba alikuja kuishi nami, naye Lubov akaja kutoka Uganda na kukaa pamoja nasi kwa muda mfupi. Nyakati fulani, tulikuwa na sababu ya kuamini kwamba tulikuwa tukisumbuliwa na roho waovu. Isitoshe, Baba alikuwa akiota ndoto za kutisha. Alijilaumu kwa kifo cha Mama. “Laiti ningalikaa naye,” yeye angesema, “bado angalikuwa hai.” Punde si punde, Baba akalemewa sana na mshuko-moyo. Miezi minne baada ya kifo cha Mama, akajiua.

Baada ya maziko ya Baba, Alexandr alirudi zake jeshini na Lubov akarejea Uganda. Nilijaribu kuanza maisha upya kwa kujiunga na Taasisi ya Uhandisi wa Ujenzi ya Makeyevka, iliyokuwa umbali wa dakika 30 tu kutoka nyumbani. Nilipamba na kutengeneza upya nyumba yetu, nikitumaini kuondolea mbali baadhi ya kumbukumbu mbaya. Lakini bado kulikuwa na sababu ya kuamini kwamba tulikuwa tukisumbuliwa na roho waovu.

“Ee Mungu, Ikiwa Kweli Upo”

Alexandr alikamilisha utumishi wake jeshini na akarudi nyumbani. Lakini mimi na yeye tulianza kuzozana. Yeye alioa, na kwa miezi fulani nilihamia Rostov, mji wa Urusi ulio katika pwani ya Bahari ya Azov, kilometa 170 hivi kutoka nyumbani. Hatimaye, nikaamua kutupilia mbali kila kitu cha Pjotr kilichosalia.

Nilishuka moyo sana hivi kwamba nilipanga kujiua pia. Lakini maneno ya Mama yakawa daima akili mwangu: “Ikiwa Mungu yuko, ikiwa kweli yuko.” Usiku mmoja, nilisali kwa mara ya kwanza. “Ee Mungu,” nikasihi, “ikiwa kweli upo, tafadhali nionyeshe kusudi la uhai.” Siku kadhaa baadaye, nilipokea barua kutoka kwa Lubov, akinialika nimtembelee huko Uganda. Hivyo, niliahirisha mpango wa kujiua.

Maajabu Huko Uganda

Ni sehemu chache sana duniani zinazotofautiana sana kama Ukrainia na Uganda. Ndege yetu ilitua Entebbe Machi 1989. Niliposhuka kutoka kwa ndege, ni kana kwamba niliingia ndani ya joko. Sijawahi kuhisi joto jingi kiasi hicho! Hilo halishangazi kwa sababu ilikuwa mara yangu ya kwanza kusafiri nje ya Muungano wa Sovieti. Watu waliongea Kiingereza, lugha ambayo sikuijua kamwe.

Nilipanda teksi kwenda Kampala, mwendo wa dakika 45. Mandhari ilikuwa tofauti sana na ile niliyoijua kiasi cha kunifanya nijihisi ni kama niko kwenye sayari nyingine! Dereva wa teksi mwenye kutabasamu, alikuwa mwenye fadhili sana, na hatimaye aliweza kupata nyumba ya Lubov na mume wake Joseph. Kilikuwa kitulizo kilichoje!

 Lubov alikuwa akijifunza Biblia pamoja na Mashahidi wa Yehova. Sikuwa nimepata kamwe kusikia juu yao, lakini Lubov alikuwa na hamu ya kunifundisha. Yeye alinifuata kila mahali ndani ya nyumba akinieleza yote aliyokuwa amejifunza, akianzia na Mwanzo na kuendelea hadi Ufunuo. Kwa kweli, aliniudhi sana!

Siku moja Mashahidi waliokuwa wakijifunza na Lubov walifika nyumbani. Mmoja wao alikuwa akiitwa Marianne. Yeye hakujaribu kunihubiria mara hiyo, kwa sababu hata sikuelewa Kiingereza sana. Lakini uchangamfu wake na urafiki wake ulinionyesha kwamba alikuwa mtu mwenye moyo mweupe na mwenye furaha. Alinionyesha picha ya Paradiso katika kijitabu “Tazama! Mimi Ninafanya Vitu Vyote Kuwa Vipya.” “Tazama mwanamke huyu,” yeye akanihimiza. “Huyo ni wewe, na huyu mwingine ni mimi. Tuko pamoja katika Paradiso pamoja na watu hawa wengine wote. Si hilo lapendeza sana?”

Ilikuwa kana kwamba Mashahidi wengine huko Kampala waliwatembelea Lubov na Joseph kwa zamu. Walikuwa wenye urafiki sana hivi kwamba nilishuku walitaka tu kunivutia. Majuma kadhaa baadaye, nilihudhuria mkutano wangu wa kwanza, ambao ulikuwa ni mwadhimisho wa Mlo wa Jioni wa Bwana. (Luka 22:19) Hata ingawa sikufahamu yaliyosemwa, nilivutiwa sana na urafiki wa watu hao.

‘Isome Yote’

Marianne alinipatia Biblia ya Kirusi—ya kwanza kuwahi kuwa nayo. “Isome Biblia yote,” yeye akanisihi. “Hata ikiwa hutafahamu kila kitu, wewe isome tu!”

Niliguswa sana na zawadi hiyo ya Marianne na nikaamua kutii ushauri wake. ‘Kwa vyovyote vile,’ nikajiuliza, ‘ina maana gani kuwa na Biblia ikiwa sitaisoma?’

Niliporejea Ukrainia, nilibeba hiyo Biblia yangu. Katika miezi kadhaa iliyofuata, nilifanya kazi huko Moscow, Urusi, na nilitumia wakati wa mapumziko kuanza usomaji wangu wa Biblia. Miezi tisa baadaye, niliporudi Uganda, nilikuwa nimesoma nusu yake. Baada ya kurudi Kampala, Marianne alinionyesha kutoka kwa Biblia tumaini la ajabu kuhusu wakati ujao. Paradiso! Ufufuo! Kuwaona Mama na Baba tena! Niling’amua kwamba yale niliyokuwa nikijifunza yalikuwa jibu kwa sala niliyotoa nikiwa huko Donetsk.—Matendo 24:15; Ufunuo 21:3-5.

Tulipokuwa tukijifunza kuhusu roho waovu, nilisikiliza nikiwa na hamu nyingi. Biblia ilithibitisha yale niliyoshuku tangu zamani. Hakuna ulozi mzuri au usiodhuru. Ulozi wote ni hatari sana. Nilikuwa na ushuhuda wa kutosha kutokana na mambo yaliyokuwa yametendeka katika familia yetu. Nilipovichoma vitu vya Pjotr, nilikuwa nimefanya lililo sawa bila kujua. Wakristo wa mapema pia walivichoma vitu vyao vya kiuchawi walipoanza kumtumikia Yehova.—Kumbukumbu la Torati 18:9-12; Matendo 19:19.

Kadiri nilivyozidi kufahamu Biblia, ndivyo nilivyosadiki kwamba nimepata kweli. Niliacha kuvuta sigareti na mnamo Desemba mwaka wa 1990, nilionyesha wakfu wangu kwa Yehova kwa kubatizwa. Lubov alibatizwa miezi mitatu tu kabla yangu na Joseph akabatizwa mwaka wa 1993.

Kurudi Donetsk

Katika mwaka wa 1991, nilirudi Donetsk. Mwaka huohuo Mashahidi wa Yehova katika Ukrainia walitambuliwa kisheria, ikimaanisha kwamba tungeweza kukutana peupe na kuhubiri peupe. Tulianzisha mazungumzo barabarani na watu waliokuwa na wakati wa kutusikiliza. Tuligundua upesi kwamba hata katika nchi ambayo watu wengi walidai hawaamini kuwapo kwa Mungu, wengi walikuwa na udadisi juu ya Ufalme wa Mungu.

Mapema katika miaka ya 1990, vichapo vya Biblia vilikuwa haba, kwa sababu hiyo tuliendesha maktaba ya kuazima watu vitabu kwenye barabara za Donetsk. Tulijenga kibanda kwenye makutano ya barabara ili kuonyesha nakala za vitabu na vijitabu vyetu. Punde si punde watu wenye urafiki na wadadisi walianza kusimama na kuuliza maswali. Wale waliotaka kusoma vichapo waliweza kuazimwa nao  wakapewa fursa ya kuwa na funzo la Biblia la nyumbani.

Katika mwaka wa 1992, nikawa painia, mhudumu wa wakati wote wa Mashahidi wa Yehova na mnamo Septemba 1993, nilialikwa kujiunga na kikundi cha watafsiri kwenye ofisi ya tawi ya Watch Tower Society huko Selters, Ujerumani. Mnamo Septemba 1998 tulihamishwa hadi Poland ili kusubiri kukamilika kwa majengo yetu mapya ya ofisi ya tawi huko Lviv, Ukrainia.

Ukuzi miongoni mwa watu wa Yehova katika Ukrainia umekuwa wa ajabu. Ingawa Donetsk ulikuwa na kutaniko moja lenye Mashahidi 110 katika mwaka wa 1991, sasa una makutaniko 24 yenye Mashahidi 3,000! Ziara yangu huko Donetsk katika mwaka wa 1997 haikuwa na mambo mema tu bali pia tukio lenye kuniumiza.

“Pjotr Anakutafuta”

Nilipokuwa huko Donetsk, Juliya, Shahidi aliyeifahamu familia yetu, alinishtua kwa kuniambia hivi: “Pjotr anakutafuta. Anataka kuongea nawe.”

Jioni hiyo nikiwa nyumbani nililia na kusali kwa Yehova. Pjotr alikuwa anataka nini kwangu? Nilijua kwamba alikuwa amefungwa gerezani kwa miaka kadhaa kwa sababu ya uhalifu wake. Nilimchukia kwa sababu ya mambo aliyotenda, na nilihisi kwamba yeye hastahili kujifunza juu ya ulimwengu mpya wa Yehova. Nilisali kuhusu jambo hilo kwa siku kadhaa kisha nikang’amua kwamba si daraka langu kuamua ni nani anayestahili uhai udumuo milele. Nilikumbuka ahadi ya Yesu Kristo kwa yule mhalifu aliyetundikwa mtini kando yake—kwamba mhalifu huyo atakuwa pamoja naye katika Paradiso.—Luka 23:42, 43.

Nikiwa na mawazo hayo akilini, niliamua kumwona Pjotr ili kumtolea ushuhuda kuhusu Ufalme wa Kimesiya na juu ya mfumo mpya wa mambo wa Mungu. Nikiandamana na ndugu wawili Wakristo, nilienda mahali nilipoelekezwa na Juliya. Huko, kwa mara ya kwanza tangu kifo cha Mama, nilikutana ana kwa ana na Pjotr.

Hali ilikuwa ya wasiwasi. Nilimweleza Pjotr kwamba tayari nilikuwa Shahidi wa Yehova na kwamba Biblia ilikuwa imenisaidia kufahamu kwa nini katika mfumo huu lazima sote tupatwe na matatizo, na nyakati nyingine hata  misiba mikubwa ya kibinafsi. Pia nilimweleza Pjotr juu ya maumivu makali tuliyopata kwa kupoteza kwanza mama yetu kisha baba.

Pjotr alisema kwamba sauti fulani ilimwambia amwue mama yangu, na akaeleza kirefu mambo yote yaliyokuwa yamefanyika siku hiyo. Nilipokuwa nikisikiliza simulizi hilo lenye kuogofya, nilihisi kuchukizwa na vilevile huruma, kwa sababu alionekana mwenye wasiwasi mwingi kupindukia. Mara Pjotr alipomaliza kuongea, nilijaribu kumwonyesha baadhi ya ahadi za ajabu katika Biblia. Alidai kwamba aliamini katika Yesu, hivyo nikamuuliza:

“Je, unayo Biblia?”

“Kwa sasa la. Lakini nimefanya agizo,” yeye akajibu.

“Haikosi kufikia sasa unajua kwamba kulingana na Biblia, jina la kibinafsi la Mungu wa kweli ni Yehova?”—Zaburi 83:18.

Aliposikia jina hilo, Pjotr alighadhibika. “Usinitajie jina hilo,” akasema. “Nalichukia sana jina hilo.” Tuliambulia patupu katika jitihada zetu za kumweleza Pjotr juu ya ahadi nzuri ajabu za Mungu.

Niliondoka hapo nikiwa na wazo hili dhahiri akilini: Ikiwa sikupata kumjua Yehova, labda ningekuwa nimeuawa kama Mama alivyouawa, labda ningekuwa nimejiua kama alivyofanya Baba, au ningekuwa nimetumiwa kwa hila kufanya mambo maovu kama Pjotr. Jinsi nilivyo na shukrani nyingi kwa kumjua Mungu wa kweli, Yehova!

Kutazama Yajayo, Wala Si Yaliyopita

Nimeathiriwa vibaya kihisia na matukio hayo yenye kuhuzunisha. Hata sasa nikiyakumbuka huwa nahisi maumivu na kufadhaika. Lakini nilipomjua Yehova na makusudi yake, nilianza kupata nafuu. Kweli ya Biblia imenifundisha kukazia fikira yajayo wala si yaliyopita. Na Yehova amewawekea watumishi wake wakati ujao ulioje!

Wakati huo ujao unatia ndani kufufuliwa kwa wafu kwenye paradiso ya kidunia. Nitakuwa na furaha iliyoje nitakapowakaribisha wazazi wangu kutoka kwa wafu! Kwa hakika, Baba alikuwa amesema kweli aliposema hivi: “Sisi ni wageni-waalikwa tu katika dunia hii.” Na mwelekeo wa Mama wa kuamini kwamba Mungu kwa hakika yuko ulikuwa sahihi kabisa. Tamaa yangu kuu ni kuwafundisha Mama na Baba kweli za Biblia watakapofufuliwa katika mfumo mpya wa mambo wa Mungu.

[Maelezo ya Chini]

[Blabu katika ukurasa wa 24]

Kwa mara ya kwanza tangu kifo cha Mama, nilikutana ana kwa ana na yule mtu aliyemwua

[Picha katika ukurasa wa 23]

Nimekumbatiwa na Marianne na Heinz Wertholz, mishonari waliojifunza nami huko Uganda

[Picha katika ukurasa wa 23]

Nikibatizwa huko Kampala

[Picha katika ukurasa wa 24]

Nikifanya kazi ya kutafsiri Kiukrainia nikiwa Poland