Юҳанно 9:1-41
9 Исо роҳравон мардеро дид, ки кӯри модарзод буд.
2 Шогирдонаш аз ӯ пурсиданд: «Устод,+ ин одам аз барои гуноҳи кӣ кӯр таваллуд шудааст: барои гуноҳи худаш ё падару модараш?»
3 Исо ҷавоб дод: «На ӯ гуноҳ кардаасту на падару модараш. Кӯрии вай барои он аст, ки корҳои Худо дар ӯ намоён шаванд.+
4 Ҳанӯз ки рӯз аст, мо бояд корҳои Фиристандаи маро ба ҷо орем.+ Шаб наздик аст — он вақт ҳеҷ кас коре карда наметавонад.
5 То даме ки ман дар ҷаҳон ҳастам, нури ҷаҳонам».+
6 Пас аз гуфтани ин суханон ӯ ба замин туф карда, туфашро бо хок омехту лой кард ва онро ба чашмони марди кӯр молид.+
7 Сипас ба ӯ гуфт: «Рафта, дар ҳавзи Шилӯаҳ чашмонатро бишӯй». (Тарҷумаи «Шилӯаҳ» «фиристода» мебошад.) Вай рафта, чашмонашро шуст ва бино шуда, омад.+
8 Он гоҳ ҳамсоягон ва касоне, ки пештар гадоӣ кардани ӯро медиданд, гуфтанд: «Ин ҳамон касе нест, ки шишта садақа мепурсид?»
9 Баъзеҳо гуфтанд: «Ҳа, худи худаш». Вале дигарон гуфтанд: «Не, ӯ танҳо ба вай монанд аст». Ӯ бошад, гуфт: «Ин манам».
10 Он гоҳ онҳо аз вай пурсиданд: «Ту чӣ хел бино шудӣ?»
11 Ӯ ҷавоб дод: «Исо ном марде туфашро бо хок омехта, онро ба чашмонам молиду гуфт: “Рафта, чашмонатро дар Шилӯаҳ бишӯй”.+ Ман рафта, шустам ва бино шудам».
12 Он гоҳ онҳо гуфтанд: «Он мард дар куҷост?» Ӯ гуфт: «Намедонам».
13 Онҳо мардеро, ки пештар кӯр буд, назди фарисиён бурданд.
14 Рӯзе, ки Исо туфашро бо хок омехта, чашмони+ он мардро шифо дод, рӯзи шанбе буд.+
15 Акнун фарисиён низ пурсидан гирифтанд, ки чӣ тавр ӯ бино шуд. Ӯ дар ҷавоб ба онҳо гуфт: «Вай ба чашмонам лой молид ва ман, баъд аз он ки чашмонамро шустам, бино шудам».
16 Он гоҳ баъзе аз фарисиён гуфтанд: «Он одам аз ҷониби Худо нест, чунки рӯзи шанберо риоя намекунад».+ Дигарон бошанд, гуфтанд: «Магар аз дасти одами гунаҳкор ин хел муъҷизаҳо меояд?»+ Аз ин рӯ дар байни онҳо ҷудоӣ ба миён омад.+
17 Онҳо боз ба марди кӯр гуфтанд: «Ту дар бораи касе, ки чашмонатро шифо дод, чӣ мегӯӣ?» Он мард гуфт: «Ӯ пайғамбар аст».
18 Аммо яҳудиён бовар накарданд, ки ин мард кӯр буду ҳоло шифо ёфтааст, бинобар ин падару модарашро даъват карда,
19 пурсиданд: «Оё ин писари шумост, ки, аз рӯйи гапатон, кӯр таваллуд шудааст? Агар ин рост бошад, чӣ тавр ӯ ҳоло бино гашт?»
20 Волидони ӯ ҷавоб доданд: «Мо медонем, ки ин писари мост ва кӯр таваллуд шудааст.
21 Аммо намедонем, ки чӣ тавр ӯ бино шуд ва кӣ чашмонашро шифо дод. Аз худаш пурсед, ӯ калон аст ва бояд худаш ҷавоб диҳад».
22 Падару модари ӯ аз тарси яҳудиён+ ин хел гуфтанд, зеро яҳудиён пешакӣ забон як карда буданд, ки касе Исоро Масеҳ донад, аз ибодатхона ронда шавад.+
23 Бинобар ин падару модари вай гуфтанд, ки «ӯ калон аст, аз худаш пурсед».
24 Онҳо бори дуюм марди шифоёфтаро даъват карда, гуфтанд: «Ба ҳурмати Худо ба мо росташро бигӯ. Мо медонем, ки он мард гунаҳкор аст».
25 Ӯ ҷавоб дод: «Гунаҳкор аст ё не, ман намедонам. Фақат ҳаминро медонам, ки кӯр будаму ҳоло мебинам».
26 Он гоҳ онҳо ба ӯ гуфтанд: «Ӯ бо ту чӣ кор кард? Чӣ тавр чашмони туро шифо дод?»
27 Ӯ ба онҳо ҷавоб дод: «Ман аллакай гуфтам, вале шумо гӯш накардед. Барои чӣ боз шунидан мехоҳед? Ё шумо ҳам мехоҳед шогирди вай шавед?»
28 Онҳо ӯро ҷанг карда гуфтанд: «Худатӣ шогирди вай, мо шогирди Мӯсоем.
29 Мо медонем, ки бо Мӯсо Худо гап задааст, вале аз куҷо будани ин одам ба мо маълум нест».
30 Дар ҷавоб ӯ ба онҳо гуфт: «Аҷиб аст, ки шумо аз куҷо будани ӯро намедонед, ҳол он ки ӯ маро бино кардааст.
31 Маълум аст, ки Худо дуои гунаҳкоронро намешунавад.+ Ӯ фақат онҳоеро мешунавад, ки худотарс ҳастанду хосташро ба ҷо меоранд.+
32 Аз замони қадим касе нашунидааст, ки ягон кас кӯри модарзодро бино карда бошад.
33 Агар он одам аз ҷониби Худо намебуд, ҳеҷ кор карда наметавонист».+
34 Онҳо дар ҷавоб гуфтанд: «Ту пур аз гуноҳ таваллуд шудаиву боз ба мо ақл ёд медиҳӣ?!» Инро гуфта, онҳо ӯро пеш карданд.+
35 Вақте Исо шунид, ки фарисиён марди шифоёфтаро пеш карданд, ӯро ёфта, пурсид: «Оё ба Фарзанди одам имон дорӣ?»
36 Он мард ҷавоб дод: «Ака, ӯ кист, то ба ӯ имон биёрам?»
37 Исо гуфт: «Ту ӯро дидаӣ ва ӯ ҳамонест, ки бо ту гап зада истодааст».
38 Вай гуфт: «Имон дорам, Ҳазратам». Инро гуфта, ӯ ба Исо таъзим кард.
39 Он гоҳ Исо гуфт: «Ман ба ҷаҳон омадам, то одамон доварӣ карда шаванд ва кӯрон бино гарданду+ биноён кӯр».+
40 Инро шунида фарисиёне, ки дар наздаш буданд, ба ӯ гуфтанд: «Магар мо ҳам кӯрем?»
41 Исо ба онҳо гуфт: «Агар шумо кӯр мебудед, гуноҳе намедоштед. Вале, азбаски шумо мегӯед, ки бино ҳастед, гуноҳҳоятон бахшида намешавад».+
