Ҳизқиёл 37:1-28
37 Дасти Яҳува бар ман ниҳода шуд ва рӯҳи Яҳува маро гирифта, дар миёнаҷойи водие гузошт,+ ки пур аз устухон буд.
2 Ӯ маро аз миёни ҳамаи онҳо гузаронд. Ман дар он водӣ устухонҳои бисёреро дидам, ки хуп-хушк буданд.+
3 Ӯ аз ман пурсид: «Эй фарзанди одам, оё метавонанд ин устухонҳо зинда шаванд?» Ман гуфтам: «Эй Яҳува, Парвардигор, инро фақат ту медонӣ».+
4 Ӯ ба ман гуфт: «Дар бораи ин устухонҳо пешгӯйӣ кун ва ба онҳо бигӯ: “Эй устухонҳои хушк, паёми Яҳуваро бишнавед:
5 Парвардигор Яҳува ба ин устухонҳо чунин мегӯяд: “Ман ба шумо нафаси ҳаёт медамам ва шумо зинда мешавед.+
6 Ман бар шумо рагу пай ва гӯшт ба вуҷуд оварда, шуморо пӯст мепӯшонам ва ба шумо нафаси ҳаёт медамам. Шумо зинда мешавед ва мефаҳмед, ки ман Яҳува ҳастам”».
7 Он гоҳ ман, чуноне ки ба ман фармуда шуд, пешгӯйӣ кардам. Ҳамин ки пешгӯйиро сар кардам, садои шарақ-шарақ шунида шуд ва устухонҳо ба якдигар наздик омадан гирифтанд.
8 Сипас ман дидам, ки бар онҳо рагу пай ва гӯшт пайдо шуд ва пӯст онҳоро пӯшонид, аммо ҳанӯз нафасе дар онҳо набуд.
9 Ӯ ба ман гуфт: «Ба шамол пешгӯйӣ кун. Эй фарзанди одам, пешгӯйӣ карда, ба шамол бигӯ: “Парвардигор Яҳува чунин мегӯяд: “Эй шамол*, аз чор тараф вазида, бар ин куштагон бидам, то зинда шаванд”».
10 Ман, чуноне ки ӯ ба ман фармуд, пешгӯйӣ кардам ва бар онҳо нафас* дамида шуд. Он гоҳ онҳо зинда шуда, ба по рост истоданд+ ва лашкари азиме гаштанд.
11 Сипас ӯ ба ман гуфт: «Эй фарзанди одам, ин устухонҳо тамоми хонадони Исроиланд.+ Онҳо мегӯянд: “Устухонҳои мо хушк шудаанд ва умедамон барбод рафтааст.+ Мо несту нобуд шудаем”.
12 Аз ин рӯ пешгӯйӣ карда, ба онҳо бигӯ: “Парвардигор Яҳува чунин мегӯяд: “Эй халқам, ман қабрҳоятонро кушода,+ шуморо бармехезонам ва ба замини Исроил меорам.+
13 Вақте қабрҳоятонро кушода, шуморо, эй халқам, бархезонам, мефаҳмед, ки ман Яҳува ҳастам.+
14 Ман рӯҳи худро дар шумо ниҳода, шуморо зинда мекунам+ ва дар заминатон сокин мегардонам. Он гоҳ мефаҳмед, ки ман, Яҳува, инро гуфтам ва ба амал овардам”,— мегӯяд Яҳува».
15 Яҳува боз ба ман паём фиристода гуфт:
16 «Эй фарзанди одам, чӯбе бигир ва бар он чунин бинавис: “Барои Яҳудо ва мардуми Исроил, ки бо ӯст”.+ Сипас чӯби дигаре гирифта, бар он чунин бинавис: “Барои Юсуф, чӯби Эфроим, ва тамоми хонадони Исроил, ки бо ӯст”.+
17 Баъд онҳоро ба ҳам наздик ор, то дар дастат як чӯб шаванд.+
18 Вақте халқат аз ту пурсанд, ки “Ин корат чӣ маъно дорад?”,
19 ба онҳо бигӯ: “Парвардигор Яҳува чунин мегӯяд: “Ман чӯби Юсуфро, ки дар дасти Эфроим аст, ва дигар қабилаҳои Исроилро, ки ҳамроҳаш ҳастанд, гирифта, ба чӯби Яҳудо пайваст мекунам ва онҳоро як чӯб мегардонам.+ Онҳо дар дасти ман як мешаванд”.
20 Чӯбҳоеро, ки бар онҳо менависӣ, пеши назари мардум бидор, то онҳо бубинанд.
21 Баъд ба онҳо бигӯ: “Парвардигор Яҳува чунин мегӯяд: “Ман исроилиёнро аз байни халқҳо, ки наздашон рафтаанд, гирифта, аз ҳар тараф ҷамъ меорам ва ба заминашон бармегардонам.+
22 Ман онҳоро дар ин замин, бар кӯҳҳои Исроил, як халқ месозам+ ва бар ҳамаи онҳо як подшоҳ ҳукмронӣ мекунад.+ Онҳо дигар ду халқ намешаванд ва ба ду подшоҳӣ тақсим намегарданд.+
23 Онҳо дигар худро бо бутҳои ҳаром, корҳои нафратангез ва тамоми хатоҳояшон нопок намесозанд.+ Ман онҳоро аз ҳамаи гуноҳу бевафоияшон раҳо мекунам ва онҳо пок мегарданд. Он гоҳ онҳо халқи ман мешаванду ман Худои онҳо.+
24 Бандаам Довуд подшоҳи онҳо хоҳад шуд+ ва ҳамаашон як чӯпон хоҳанд дошт.+ Онҳо мувофиқи ҳукмҳои ман рафтор мекунанд ва фармудаҳоямро як ба як иҷро менамоянд.+
25 Онҳо дар замине, ки ба бандаам Яъқуб дода будам, дар замине, ки бобоёнашон мезистанд,+ сокин мешаванд.+ Онҳо ва фарзандону наберагонашон дар он то абад зиндагӣ мекунанд+ ва бандаам Довуд то абад сардори онҳо мешавад.+
26 Ман бо онҳо паймони осоиштагӣ, паймони абадӣ, мебандам,+ онҳоро пойдору сершумор мегардонам+ ва муқаддасгоҳамро абадан дар миёни онҳо мегузорам.
27 Хаймаи ман бо онҳо хоҳад буд. Ман Худои онҳо ва онҳо халқи ман хоҳанд буд.+
28 Вақте халқҳо бубинанд, ки муқаддасгоҳам абадан дар миёни онҳост, мефаҳманд, ки ман, Яҳува, Исроилро поку муқаддас кардаам”».+
