ИН ВОҚЕА дар шаҳри Ёфо, ки дар соҳили Баҳри Миёназамин қарор дорад, рӯй дод. Дар яке аз болохонаҳои он зане дар бистар хобидааст. Ин зан аз касалие мурдааст. Номи ӯ Тобито мебошад, ӯро ҳамчунин Ғизол меноманд. Ӯ яке аз пайравони Масеҳ буд. Вақте Ғизол мемирад, ду шахсро ба шаҳри Лидда, ки дар ҳамсоягӣ ҷойгир аст, мефиристанд, то Петруси ҳаввориро гирифта оранд.

Петрусро ба болохона, ки он ҷо занон гиря карда истодаанд, меоранд. Онҳо Ғизолро дӯст медоштанд, чунки ӯ барояшон бисёр корҳои нек карда буд. Занон ба Петрус куртаҳоеро, ки ӯ барояшон дӯхта буд, нишон медиҳанд. Чун пайрави Масеҳ, аз афташ, Ғизол боғайратона дар бораи Салтанати Худо мавъиза мекард. Лекин ҳоло Петрус барои Ғизол чӣ кор карда метавонад? Охир ӯ мурдааст-ку!

Дар аввал Петрус ҳамаро аз хона берун мекунад. Сипас зону зада дуо мегӯяд ва ба тарафи ҷасад нигоҳ карда мегӯяд: «Эй Тобито! Бархез!» Ва Тобито чашмонашро мекушояд! Ӯ зинда мешавад! Баъд Петрус ба ӯ кӯмак мекунад, ки аз ҷояш хезад.

Баъд Петрус дигаронро ҷеғ мезанад. Вақте онҳо Ғизолро зиндаю саломат мебинанд, хеле хурсанд мешаванд. Дар ҳақиқат, ин мӯъҷиза ва баракати бузургест (Аъм. 9:36, 42).

Мо аз ин воқеа чӣ дарсе мегирем? Шахсе ки аз пайи некӣ кардан аст ва барои ин вақт, қувва ва қобилияташро сарф мекунад, соҳиби баракатҳо мешавад. Ғизолро барои некиҳояш на фақат заноне ки барояшон курта дӯхта буд, балки Яҳува низ дӯст медошт. Ана барои чӣ Яҳува ба Петрус қудрат дод, ки ӯро зинда кунад.

Биёед дарси зеринро фаромӯш насозем: агар саховатманд бошем, дигарон моро бо меҳру муҳаббат ба ёд меоранд. Ғайр аз ин саховатмандӣ ин яке аз хислатҳои муҳимест, ки ба туфайли он Худо моро дар хотир нигоҳ медорад. Ӯ бошад, ба мо ҳаёт дода метавонад — ҳаёти ҷовидона дар дунёи нав (Мас. 11:25; 1 Юҳ. 2:17).