เรื่องที่ 3: คนดีทุกคนไปสวรรค์
คำสอนนี้มาจากไหน?
หลังจากอัครสาวกของพระเยซูเสียชีวิตไปหมดแล้ว เมื่อถึงต้นศตวรรษที่สองสากลศักราช นักเขียนแห่งคริสตจักรในยุคแรกก็เริ่มมีบทบาทเด่นขึ้นมา. สารานุกรมคาทอลิกฉบับใหม่ (2003) เล่ม 6 หน้า 687 กล่าวถึงคำสอนของพวกเขาว่า “คำสอนโดยทั่วไปมักเน้นว่าหลังจากตาย จิตวิญญาณที่ออกจากร่างจะได้รับความสุขสำราญในสวรรค์ทันทีที่ผ่านการชำระบาปตามที่จำเป็นแล้ว.”
คัมภีร์ไบเบิลกล่าวอย่างไร?
“คนที่จิตใจอ่อนโยนก็มีความสุข เพราะเขาจะได้รับแผ่นดินโลก เป็นมรดก.”—มัดธาย 5:5
แม้ว่าพระเยซูทรงสัญญากับเหล่าสาวกว่า พระองค์จะไป “เตรียมที่” สำหรับพวกเขาในสวรรค์ แต่พระองค์ก็ชี้ว่าไม่ใช่คนชอบธรรมทุกคนจะไปสวรรค์. (โยฮัน 3:13; 14:2, 3) พระองค์ได้อธิษฐานมิใช่หรือว่าขอให้พระประสงค์ของพระเจ้าสำเร็จ “บนแผ่นดินโลก เช่นเดียวกับในสวรรค์”? (มัดธาย 6:9, 10) แท้จริงแล้ว มีจุดหมายปลายทางสองอย่างสำหรับคนชอบธรรม. คนส่วนน้อยจะปกครองร่วมกับพระคริสต์ในสวรรค์ แต่คนส่วนมากจะมีชีวิตตลอดไปบนแผ่นดินโลก.—วิวรณ์ 5:10
เมื่อเวลาผ่านไป คริสตจักรยุคแรกก็มีทัศนะที่เปลี่ยนไปในเรื่องบทบาทของตนบนแผ่นดินโลก. ผลเป็นอย่างไร? สารานุกรมบริแทนนิกาฉบับใหม่ (ภาษาอังกฤษ) กล่าวว่า “คริสตจักรค่อย ๆ เข้ามามีบทบาทแทนที่ราชอาณาจักรของพระเจ้าที่คอยท่ากันอยู่.” คริสตจักรเริ่มเสริมอำนาจของตนให้เข้มแข็งยิ่งขึ้นด้วยการเข้าไปมีส่วนร่วมในการเมืองโดยไม่สนใจคำตรัสที่ชัดเจนของพระเยซูที่ว่า สาวกของพระองค์ต้อง ‘ไม่เป็นส่วนหนึ่งของโลก.’ (โยฮัน 15:19; 17:14-16; 18:36) ภายใต้อิทธิพลของจักรพรรดิคอนสแตนตินแห่งโรม คริสตจักรได้ประนีประนอมความเชื่อบางอย่าง หนึ่งในนั้นก็คือความเชื่อเกี่ยวกับลักษณะที่แท้จริงของพระเจ้า.
เปรียบเทียบข้อคัมภีร์เหล่านี้: บทเพลงสรรเสริญ 37:10, 11, 29; โยฮัน 17:3; 2 ติโมเธียว 2:11, 12
ความจริง:
คนดีส่วนใหญ่จะมีชีวิตตลอดไปบนแผ่นดินโลก ไม่ใช่ในสวรรค์