Kutsal Kitap devirlerinde, doğru bir güdüyle yapıldığında oruç tutmak Tanrı’nın gözünde uygun bir davranıştı. Fakat yanlış nedenlerle yapıldığında, Tanrı’nın onayının kaybedilmesine neden olurdu. Fakat günlerimiz için Kutsal Kitap oruç tutmayı ne emreder ne de yasaklar.

•   Tanrı’dan yardım ve rehberlik istediklerinde. Yeruşalim’e yolculuk edenler, Tanrı’nın yardımını yürekten istediklerini göstermek için oruç tutarlardı (Ezra 8:21-23). Pavlus ve Barnabas cemaatlere gözetmen tayin ederken bazen oruç tuttular (Elçiler 14:23).

•   Tanrı’nın amacına odaklanmak için. İsa vaftizinden sonra 40 gün oruç tuttu. Bunu, hizmeti boyunca Tanrı’nın isteğini yerine getirmeye kendini hazırlamak için yaptı (Luka 4:1, 2).

•   Geçmişteki günahlarından tövbe ettiklerini göstermek için. Tanrı, Yoel peygamber aracılığıyla sadakatsiz İsrailoğullarına şöyle demişti: “Bütün yüreğinizle Bana dönün, oruç tutun, ağlayıp feryat edin” (Yoel 2:12-15).

•   Kefaret Gününü kutlarken. Tanrı’nın eski İsrail milletine verdiği Kanunda yıllık Kefaret Gününde oruç tutmaları emri de yer alıyordu a (Levioğulları 16:29-31). Bu durumda oruç tutmak uygundu, çünkü bu oruç onlara kusurlu durumlarını ve Tanrı’nın merhametine olan ihtiyaçlarını hatırlatıyordu.

•   Başkalarını etkilemek. İsa oruç tutmanın Tanrı’yla kişi arasında kişisel ve özel bir mesele olduğunu öğretti (Matta 6:16-18).

•   Doğru biri olduğunu göstermek. Oruç tutmak kişiyi ahlaken veya ruhen başkalarından üstün duruma getirmez (Luka 18:9-14).

•   Kasti olarak işlenmiş bir günahı telafi etmeye çalışmak (İşaya 58:3, 4). Tanrı sadece kanunlarına itaat eden ve işlediği günahlar yüzünden yürekten tövbe edenlerin orucunu kabul etti.

•   Dini bir formaliteyi yerine getirmek (İşaya 58:5-7). Bir anne ya da baba nasıl çocuklarının sırf mecburiyetten söylediği sevgi ifadelerinden hoşnut olmazsa, Tanrı da formalite icabı yapılan ibadetten hoşlanmaz.

 Hayır. Tanrı İsrailoğullarından Kefaret Gününde oruç tutmalarını istemişti, fakat İsa tövbe eden insanların günahlarının bedelini kalıcı olarak ödedikten sonra Tanrı bu kutlamaya son verdi (İbraniler 9:24-26; 1. Petrus 3:18). İsa’nın takipçileri Kefaret Gününü de kapsayan Musa Kanununa uyma yükümlülüğü altında değildirler (Romalılar 10:4; Koloseliler 2:13, 14). Dolayısıyla her Hıristiyan oruç tutup tutmayacağına kendisi karar verebilir (Romalılar 14:1-4).

 İsa’nın takipçileri, orucun tapınmalarının odak noktası olmadığının farkındadır. Kutsal Kitabın hiçbir yerinde oruçla mutluluk arasında bağlantı kurulmaz. Tersine İsa’nın gerçek takipçilerinin tapınmasının en belirgin özelliği sevinçtir, onlar “mutlu Tanrı” Yehova’nın kişiliğini yansıtırlar (1. Timoteos 1:11; Vaiz 3:12, 13; Galatyalılar 5:22).

 Yanlış: Hıristiyanlar İsa’nın ölümünü andıkları zaman oruç tutmalıdır.

 Doğru: İsa öğrencilerine ölümünü andıkları zaman oruç tutmalarını emretmedi (Luka 22:14-18). İsa, öldüğü zaman öğrencilerinin oruç tutacağını söylerken bunu bir emir olarak söylemiyordu, o sadece ölümünden sonra neler olacağını belirtiyordu (Matta 9:15). Kutsal Kitap Hıristiyanlara eğer açlarsa İsa’nın ölümünün anılmasından önce evde yemelerini söyler (1. Korintoslular 11:33, 34).