Bu sorunun cevabı hayata bakış açımızı etkiler.

İnsanlar için bu kadar güzel bir dünya yaratan Tanrı onları neden acı dolu bir yaşama mahkûm etsin ki?

Dinle ilgilenmeyen insanlar yaşanan acıları gördüklerinde Tanrı’nın niyetlerini, hatta O’nun varlığını sorguluyor. Onlar “Tanrı’nın acılara son vermeye gücü yok”, “Tanrı acılara son vermek istemiyor” ya da “Tanrı yok” diye düşünüyorlar.

Peki acıların başka bir açıklaması olamaz mı?

Tanrı bizi acı çekmek için yaratmadı.

O, hayattan zevk almamızı istiyor.

“İnsan için yaşamı boyunca iyilik etmekten ve sevinçli olmaktan daha güzel bir şey yok. Her insan yesin, içsin, harcadığı tüm emeğin keyfini çıkarsın. Bu Tanrı’nın armağanıdır” (VAİZ 3:12, 13).

Tanrı ilk insan çiftine kusursuz bir hayat verdi.

Onların ve soylarının acı çekmesini amaçlamadı.

Tanrı onlara şöyle dedi: “Çocuklar sahibi olun, çoğalın, yeryüzünü doldurun ve onu denetiminiz altına alın” (BAŞLANGIÇ 1:28).

Âdem ve Havva Tanrı’ya itaatsizlik etmeyi seçti.

Bunun sonucunda hem kendileri hem de soylarından gelen tüm insanlar büyük acılar yaşadı.

“Günah bir insan aracılığıyla ve ölüm günah aracılığıyla dünyaya girdi, ölüm de tüm insanlara geçti; çünkü hepsi günah işledi” (ROMALILAR 5:12). *

Tanrı bizi O’nun rehberliği olmadan yaşayabilecek şekilde yaratmadı.

İnsanlar nasıl suyun altında yaşayacak şekilde yaratılmadıysa kendilerini yönetecek şekilde de yaratılmadı.

“Adımlarına yön vermek insana düşmez” (YEREMYA 10:23).

Tanrı acı çekmemizi istemez.

O mümkün olduğunca sorunsuz bir yaşam sürmemizi istiyor.

“Keşke emirlerime dikkat etseydin. O zaman barışın ırmak gibi . . . . olurdu” (İŞAYA 48:18).