ДОНИЁР ПАЙҒАМБАР башорат қилганидан кейин 500 йилдан зиёд вақт ўтди. Ўшанда фаришта Жаброил ҳазрати Довуднинг авлоди бўлмиш Марям исмли бокира қизга зоҳир бўлди. Фаришта унинг олдига келиб: «Салом, улуғ илтифотга сазовор бўлган қиз, Яҳова сен биландир»,— деди (Луқо 1:28). Марям эса қўрқиб кетди. Қизиқ, Жаброилнинг саломи нимадан дарак берарди?

Жаброил унга қуйидагича тушунтирди: «Қўрқма Марям, сен Аллоҳнинг назарида марҳамат топдинг. Мана, сен ҳомиладор бўлиб, ўғил туғасан ва исмини Исо қўясан... Тангри Яҳова унга бобокалони Довуднинг тахтини беради... ва шоҳлигининг чеки бўлмайди» (Луқо 1:30–33). Қандай ажойиб хабар-а! Марям ўша узоқ кутилган зотни, яъни Масиҳни дунёга келтирар экан!

Кейинги йили Байтлаҳм шаҳрида Исо таваллуд топди. Ўша кечанинг ўзидаёқ фаришта чўпонларга зоҳир бўлиб, шуларни айтди: «Қўрқманглар! Мен сизларга... чексиз қувонч бахш этадиган хабар келтирдим. Бугун Довуд пайғамбарнинг шаҳрида сизлар учун бир нажоткор — Ҳазратингиз Масиҳ туғилди» (Луқо 2:10, 11). Кейинроқ Исонинг оиласи Носира шаҳрига кўчиб ўтди ва у ўша ерда улғайди.

Милодий 29- йили Исо Аллоҳнинг пайғамбари бўлиб хизмат қила бошлади. Ҳа, айнан ўша йили Масиҳ пайдо бўлиши керак эди. Ўшанда Исо «тахминан ўттиз ёшда эди» (Луқо 3:23). Кўпчилик, уни Аллоҳ юборганлигини тушуниб: «Орамизда улуғ пайғамбар пайдо бўлди»,— дейишарди (Луқо 7:16, 17). Хўш, Исо одамларга нималарни ўргатарди?

Исо одамларга Аллоҳни севиб, Унга топинишни ўргатарди. «Аллоҳимиз Яҳова — ягона Яҳовадир. Тангринг Яҳовани бутун қалбинг, бутун жонинг, бутун онгинг ва бутун қувватинг билан сев»,— дея эълон қиларди у (Марк 12:29, 30). Яна, у қуйидагича дерди: «Тангринг Яҳовага сажда қил ва фақат Унга муқаддас хизматни адо эт» (Луқо 4:8).

Исо инсонларни меҳр-оқибатли бўлишга чорларди. «Яқинингни ўзингни севгандай сев»,— дерди у (Марк 12:31). Шунингдек, у қуйидаиларни айтарди: «Одамлар сизларга қандай муносабатда бўлишини хоҳласангиз, сизлар ҳам уларга шундай муносабатда бўлинг. Зеро Таврот қонуни ва пайғамбарлар китобларининг моҳияти шундадир» (Матто 7:12).

 Исо одамларга ғайрат билан Худонинг Шоҳлиги тўғрисида гапирарди. «Худонинг Шоҳлиги тўғрисидаги хабарни мен бошқа шаҳарларда ҳам ваъз қилишим керак. Ахир мен шунинг учун юборилганман»,— деб айтарди у (Луқо 4:43). Қизиқ, нима сабабдан Худонинг Шоҳлиги тўғрисида гапириш шунчалик муҳим эди?

Муқаддас Китоб таълимотига кўра, Худонинг Шоҳлиги — ер юзи устидан бошқарадиган самовий ҳукуматдир. Исо Масиҳ эса Аллоҳ томонидан тайинланган Шоҳдир. Дониёр пайғамбар, осмонда Масиҳга Аллоҳ «ҳукмронлик, улуғворлик ва шоҳлик» беришини каромат қилган (Дониёр 7:14). Ўша Шоҳлик ер юзини жаннатга айлантириб, Аллоҳнинг хизматчиларини абадий ҳаёт билан тақдирлайди. Ахир бу энг эзгу хабар эмасми?!