Йўқ. Ҳеч кимни ўз динимизга оғдирмаймиз. Асосий журналимиз, «Қўриқчи минораси»да шундай ёзилган: «Инсонларни динини ўзгартиришга мажбурлаш нотўғри» a. Қуйидаги сабабларга кўра, одамларни мажбурламаймиз:

•   Исо Масиҳ ҳеч кимни таълимотларини қабул қилишга мажбурламаган. У хабарига озчилик қулоқ солишини билган. (Матто 7:13, 14) Баъзи шогирдлари унинг гапларидан қоқинишганида, уларни ушлаб қолмай, кетишларига йўл қўйган. (Юҳанно 6:60–62, 66–68)

•   Исо алайҳиссалом издошларига бошқаларни эътиқодини ўзгартиришга мажбурлаш керак, деб ўргатмаган. Шогирдлари Худонинг Шоҳлиги ҳақидаги хушхабарни қабул қилишга ҳеч кимни мажбурламай, уни тинглашга мойил бўлганларни излашга ҳаракат қилишлари керак эди. (Матто 10:7, 11–14)

•   Худо фақатгина чин юракдан топинаётганларни маъқул кўради, шунинг учун, бошқаларни мажбурлаш ақлсизлик бўларди. (Қонунлар 6:4, 5; Матто 22:37, 38)

 Биз Муқаддас Китобдаги амрга амал қилган ҳолда «ернинг четларига қадар» «эл олдида ҳамда уйма-уй юриб» хушхабарни тарқатаётганимиз рост. (Ҳаворийлар 1:8; 10:42; 20:20) Илк масиҳийларни айблашгани каби, бизни ҳам гоҳида қонунга хилоф равишда инсонларнинг динини ўзгартиришади, деб айблашади. (Ҳаворийлар 18:12, 13) Аммо бу айбловлар ёлғон. Ҳеч кимни эътиқодимизни қабул қилишга мажбурламаймиз. Аксинча, ҳар бир инсоннинг билим олишга имкони бўлиши ва ўзи тўғри қарор қабул қилиши керак, деб биламиз.

 Инсонларни динини ўзгартиришга мажбурламаймиз, дин ниқоби остида сиёсий фаолият олиб бормаймиз, кўпроқ одамларни жалб қилиш мақсадида уларга моддий ёрдам кўрсатмаймиз ва хайрия ишларини юритмаймиз. Бу билан биз, ўзини масиҳий деб бундай ишлари билан аслида Исо Масиҳнинг номига доғ тушираётган инсонлардан фарқ қиламиз b.

 Ҳа, Муқаддас Китоб инсон ўз диний эътиқодини ўзгартиришга ҳақли эканини кўрсатмоқда. У ерда қариндошларининг динига эътиқод қилмай, ўз хоҳиши билан ҳақ Худога топинишга қарор қилган кўпгина инсонларнинг мисоли мавжуд. Масалан, Иброҳим пайғамбар, Рут исмли аёл, афиналикларнинг айримлари ва ҳаворий Павлус Яҳовага топинишни танлашган. (Ёшуа 24:2; Рут 1:14–16; Ҳаворийлар 17:22, 30–34; Галатияликларга 1:14, 23) Муқаддас Китобдан кўриниб тургандай, инсон Худога маъқул бўлган топинишни рад этиб, бошқа йўлни танлашга ҳам ҳақли. (1 Юҳанно 2:19)

 Бирлашган Миллатлар Ташкилоти «инсон ҳуқуқлари соҳасида халқаро стандарт асоси» деб атаган Инсон ҳуқуқлари декларациясида ҳам одам динини ўзгартиришга ҳақли экани тасдиқланган. Ушбу ҳужжатда ҳар бир киши «диний эътиқодини ўзгартириш» ҳамда «маълумот ва фикр излаш, қабул қилиш ҳамда бошқалар билан бўлишиш эркинлигига эга» дейилган c. Албатта, бу ҳуқуқларни амалга ошириш бошқаларнинг ўзи эътиқодига эга бўлиш ва қайсидир фикрларни рад этиш ҳуқуқини ҳурмат қилишни ўз ичига олади.

 Йўқ. Муқаддас Китобда инсонларнинг дини қанақа бўлишидан қатъи назар барчани ҳурмат қилишимиз кераклиги ёзилган. (1 Бутрус 2:17) Боз устига, Яҳованинг Шоҳидлари Муқаддас Китобдаги амрга бўйсуниб, ҳатто ота-онаси бошқа динда бўлса ҳам, уларни ҳурмат қилишади. (Эфесликларга 6:2, 3)

 Лекин ҳамма ҳам Муқаддас Китобдаги нуқтаи назарга қўшилмайди. Замбияда улғайган бир аёл шундай деб бўлишди: «Мен яшаётган ҳудудда кимдир динини ўзгартирса, оиласию яқинларига хиёнат ва садоқатсизлик қилди, деб ҳисобланади». Бу аёл ўсмирлик чоғида Яҳованинг Шоҳидлари билан Муқаддас Китобни тадқиқ қилган ва кўп ўтмай диний эътиқодини ўзгартиришга қарор қилганида, шундай қийинчиликка дуч келган. У шундай деди: «Ота-онам тез-тез мендан норози эканини ва кўнглини оғритаётганимни айтарди. Бундай гапларни эшитиш жуда оғир кечарди. Ахир ота-онамнинг розилигини олиш мен учун катта аҳамиятга эга... Диний урф-одатларга эмас, Яҳовага садоқатли бўлишни танлаганим оиламга хиёнат қилганимни англатмайди» d.